共有

บทที่ 355

作者: ลิ่วเยว่
เฉินเมิ่งหลี่แทบไม่อยากเชื่อดวงตาและหูของตัวเอง

นี่ก็คือหลงไทเฮาที่เขาพบในจวนสกุลหลงวันนั้นหรือ?! นางรู้หรือไม่ว่าผู้ที่นางกำลังประชันหน้าอยู่คือผู้ใด?! รู้วิธีการของไทฮองไทเฮาหรือไม่?!

เขาไม่เพียงแต่พรูลมในใจ และรู้สึกโชคดีที่เขาไม่ได้เล่าเรื่องของตัวเอง มิเช่นนั้นด้วยนิสัยไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเช่นนี้ของนาง ยังไม่รู้ว่าจะเกิดผลลัพธ์เช่นไร?

จงเสี้ยนเลิกคิ้ว มองจ่านเหยียนแบบคล้ายยิ้มแต่มิได้ยิ้ม “ปากเก่งจะมีประโยชน์อันใด? เมื่อก่อนตอนที่นางอยู่ข้างตัวข้าก็สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อข้าชั่วชีวิตมิใช่หรือ? แต่น่าเสียดาย คำพูดของขี้ข้าพวกนี้ได้แต่ฟังเพื่อความบันเทิง คิดเป็นจริงเป็นจังไม่ได้”

“สมัยนี้ยังพูดอะไรว่าจงรักภักดีชั่วชีวิตอีกเพคะ? พระองค์สามารถให้ผลประโยชน์อันใดจึงให้อีกฝ่ายจังรักภักดีต่อพระองค์ชั่วชีวิต?” จ่านเหยียนส่งสายตาที่คล้ายยิ้มแต่มิได้ยิ้มตอบกลับ

จงเสี้ยนพยักหน้าเล็กน้อย “ถ้อยคำของเจ้า พูดมีเหตุผลอยู่บ้าง”

นางเบี่ยงตัวเล็กน้อยแล้วยกเปลือกตามองเฉินเมิ่งหลี่ “ใต้เท้าเฉิน ท่านคิดว่าไทเฮากล่าวมีเหตุผลหรือไม่?”

เฉินเมิ่งหลี่ตกตะลึงพรึงเพริด เขาพอเดาออกว่าที่ไทฮองไทเฮามาครั้ง
この本を無料で読み続ける
コードをスキャンしてアプリをダウンロード
ロックされたチャプター

最新チャプター

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 366

    เมื่อคนในตำหนักหรูหลานได้ยินว่าฝ่าบาทมาก็จะเดินมาโขกศีรษะทำความเคารพเมื่อเป็นเช่นนี้ มู่หรงฉิงเทียนที่ปลอมตัวเป็นอาซานก็ต้องโขกศีรษะทำความเคารพเหมือนกัน มู่หรงเจี้ยนเห็นสถานการณ์นี้ก็กลัวก่อนแล้ว เพราะแม้เขาจะเป็นฮ่องเต้ แต่ท่านนั้นคือเสด็จอาและเซ่อเจิ้งอ๋อง ที่แล้วมาในห้องทรงพระอักษรล้วนเป็นเขาทักทายมู่หรงฉิงเทียน“เอาละ คืนนี้ไม่แบ่งแยกนายบ่าว ไม่ต้องทำความเคารพแล้ว ถอยออกมาให้หมด” จ่านเหยียนมองออกถึงความอีหลักอีเหลื่อของมู่หรงเจี้ยนมู่หรงเจี้ยนโล่งอกในใจ มองจ่านเหยียนแล้วจึงกล่าวต่อ “ในเมื่อไทเฮาตรัสแล้ว ก็มิต้องทำความเคารพ นั่งลงเถอะ”ทุกคนได้ยินมู่หรงเจี้ยนกล่าวเช่นนี้ กลับยังทักทายอย่างเป็นระเบียบ “ถวายบังคมฝ่าบาท!” ตามด้วยต่างคนต่างถอยออกมาเพียงแต่ฮ่องเต้อยู่ที่นี่ ใครจะไปกล้าบ้าบอเหมือนเมื่อครู่ ทุกคนยืนอยู่อีกทางหนึ่งอย่างสงบเสงี่ยม ไม่กล้านั่งลงและไม่กล้าพูดจ่านเหยียนเอ่ยอย่างไม่พอใจ “พวกเจ้าเก่งกันเพียงแค่นี้หรือ? นั่งลงกินสิ”ทุกคนจึงนั่งลงอย่างเป็นระเบียบ แต่เนื่องจากนายใหญ่ทั้งสองท่านยังไม่ได้นั่งลง จึงยังไม่กล้าขยับตะเกียบจ่านเหยียนหัวเราะเสียงเบา เรียกมู่หรง

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 365

    มู่หรงเจี้ยนไปตำหนักหยวนผินแล้ว ได้ยินว่ากัวอวี้มาเรียกก็เปลี่ยนอาภรณ์จะไปทันทีหยวนผินปรนนิบัติเปลี่ยนอาภรณ์ให้เขา ถามเหมือนตั้งใจแต่ก็ไม่ตั้งใจ “เหตุใดระยะนี้หมู่โฮ่วฮองไทเฮาจึงเชิญฝ่าบาทเสด็จไปบ่อยจังเลยเพคะ”หยวนผินกำลังบอกเขาเป็นนัย บัดนี้หลงจ่านเหยียนให้ความสำคัญกับเขา ให้เขาคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ดีแต่มู่หรงเจี้ยนกลับนึกว่านางกำลังยุให้รำตำให้รั่ว จึงตอบอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ “นางคือเสด็จแม่ของเรา นางต้องการพบเรา คือเรื่องปกติ”หยวนผินยิ้ม “หม่อมฉันทราบเพคะ หม่อมฉันแค่พูดไปอย่างนั้นเอง”“นางเคยช่วยเจ้า เจ้าต้องระวังหน่อย” มู่หรงเจี้ยนเอ่ย“เพคะ พรุ่งนี้หม่อมฉันจะไปถวายพระพรหมู่โฮ่วฮองไทเฮา” หยวนผินเอ่ยมู่หรงเจี้ยนไตร่ตรองครู่หนึ่ง “มิเช่นนี้เจ้าก็ไปกับเราเถอะ”หยวนผินพูดกลั้วหัวเราะ “ไทเฮาทรงเชิญฝ่าบาทไปพระองค์เดียว เกรงว่าระหว่างมารดาบุตรจะมีเรื่องสำคัญ หม่อมฉันไปแล้วไม่เกะกะหรือเพคะ?”มู่หรงเจี้ยนคิดแล้วก็ใช่ เรียกเขาไปดึก ๆ เช่นนี้ เกรงจะมีเรื่องสำคัญจริง ๆ จึงไม่กล่าวอะไรอีก สวมอาภรณ์เสร็จก็ตามกัวอวี้ไปข้างตัวเขามีเพียงเหลียงกงกง เหลียงกงกงปรนนิบัติอยู่ข้างตัวเขาตั้งแต่

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 364

    เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำทุกคนในที่นั่นตกใจขวัญหนีดีฝ่อ ต่างโดดผึงเอามือกอดอกหันไปมองข้างหลัง“อาซาน เจ้ากลับมาแล้วหรือ?” อาเถี่ยเรียก เมื่อทุกคนเห็นว่าเป็นอาซานจึงโล่งอกกัวอวี้พูดกลัวหัวเราะ “อาซาน จู่ ๆ เจ้าก็โผล่ออกมา ทำทุกคนตกใจแทบแย่”“ทุกคนกำลังคุยอะไรกันอยู่หรือ?” ‘อาซาน’ ถามด้วยความแปลกใจกัวอวี้ตอบ “อาเสอเล่าเรื่องผีน่ะ ทุกคนฟังจนขนลุกไปหมดแล้ว”อาซานปรายตามองอาเสอแวบหนึ่ง “เล่าเรื่องผีอะไร เล่าให้ข้าผู้...ข้าฟังหน่อย”อาเสอยิ้มตอบ “ยังจะเล่า? พวกเขาเกือบตกใจตายแล้ว ขืนเล่าอีก วันนี้พวกเขาคงไม่ต้องนอนแล้วละ”จ่านเหยียนเงยหน้ามองอาซาน “เจ้ากลับมาได้อย่างไร? ทางจวนอ๋องมีงานเยอะ เจ้าอยู่ที่นั่นเถอะ”อาซานยิ้ม “ท่านอ๋องสั่งให้กระหม่อมเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ”จ่านเหยียนอื่ม หรี่ดวงตามองประเมินเขาบนล่าง จากนั้นก็หัวเราะในใจ แหม แปลกจริง อ๋องท่านนี้เข้ามาทำอะไรกัน? ยังจะแปลงโฉมอีกแน่ะ หรือเขาก็รู้เหมือนกันว่าตำหนักหรูหลานกำลังจะมีเรื่องสนุกแล้ว?ช่างเป็นคนที่ไม่ยอมเงียบเหงาเสียจริง!จ่านเหยียนไม่ได้เปิดโปง เอ่ย “ในเมื่อท่านอ๋องส่งให้เจ้ากลับมา เช่นนั้นก็กลับมาเถอะ”“ขอบพ

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 363

    อาเสอเล่ามาถึงตรงนี้ก็กดเสียงลงอีกหน่อย ลมรำเพยยามค่ำคืนโชยมา โคมไฟตรงระเบียงทางเดียวถูกสายลมยามราตรีพัดแกว่งไกว เงาแสงบนพื้นวูบไหวโอนเองตามโคมไม่หยุด เงาต้นหวยที่ทอดตกลงบนพื้นราวกับสัตว์อสูรกางเขี้ยวเล็บทันใดนั้น นกตัวหนึ่งบินออกมาจากต้นไม้ สยายปีกกระพือบินอยู่กลางอากาศคืนมืดทุกคนสะดุ้งโหยง เดิมเนื้อเรื่องของอาเสอไม่น่ากลัว แต่บรรยากาศต่าง ๆ ที่นางสร้างขึ้นมากลับขย่มขวัญยิ่งนักดังนั้นอาเสอจึงเล่าต่อเสียวอวี่ตอบไปว่า “ถูกต้อง เมื่อคืนข้ากลับมาดึกมาก เห็นนางเดินเล่นอยู่ข้างล่าง หรือว่าขัดแย้งกับพี่สะใภ้ใหญ่อีกแล้ว? พี่ชาย ใช่ว่าข้าจะว่าท่านนะ คนแก่อายุมากแล้ว นิสัยยากจะหลีกเลี่ยงความดื้อรั้นบ้าง ให้พี่สะใภ้หยวน ๆ หน่อย ดีหรือไม่?”ลูกชายของท่านยายใช้สายตาตกตะลึงมองนางอยู่ตลอด มิได้พูด หากลมหายใจเริ่มถี่กระชั้นเล็กน้อยเสียวอวี่ปิดประตูแล้วเดินลง ลูกชายของท่านยายก็เดินตามนางลงไปด้วยเสียวอวี่พูดต่อ “พี่ชาย ท่านก็อย่าหาว่าข้ายุ่มย่ามให้มากเลยนะ บุพการีบุญคุณดั่งขุนเขา ในตอนที่ท่านยังเด็ก พวกเขาอดทนอดกลั้นต่อความเหลวไหลสารพัดของท่าน อย่างไรพอนางอายุมากแล้ว ท่านกลับไม่ชอบนางแล้วหร

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 362

    ชีวิตในวังหลังอึดอัดและลำบากยิ่งนัก อยู่ที่ตำหนักอื่น อย่าว่าแต่เล่าเรื่องเลย แม้จะเป็นการจับกลุ่มกระซิบกระซาบคุยกันไม่กี่คำก็ต้องโทษวิจารณ์นายโดยพลการแล้วดังนั้นการล้อมวงเล่าเรื่องในคืนนี้ จึงเป็นเรื่องมหัศจรรย์และควรแก่การรอคอยสำหรับทุกคนยิ่งนักในขณะที่กำลังจะเปิดเรื่อง การขัดจังหวะของอาถงย่อมเป็นการจุดชนวนโทสะของทุกคนอาถงแจ๊บปาก เอ่ยอ้อมแอ้ม “ข้าไม่ถามแล้วก็ได้” แต่เช่นนี้จะเป็นการฝืนกดความปรารถนาใคร่รู้ของคนหนุ่มคนหนึ่ง นี่คือเรื่องที่โหดร้ายเพียงใด?อาเสอดื่มน้ำคำหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย “เอาละ จะเล่าเรื่องต่อแล้วนะ”“กล่าวถึงสถานที่ที่เสียวอวี่อาศัยอยู่ เป็นอาคารสูงแห่งหนึ่ง เป็นอาคารแบบที่พวกเจ้าไม่เคยเห็น นี่คือสถาปัตยกรรมของบ้านเกิดข้า สูงสิบกว่าชั้น อาคารเคยถูกดัดแปลงมาก่อน ใช้สำหรับผู้เช่าที่ออกไปทำงานข้างนอกอย่างเสียวอวี่โดยเฉพาะ อาคารแห่งนี้มีอายุอานามประมาณหนึ่งแล้ว กำแพงด้านนอกดูทรุดโทรมมาก หน้าต่างแทบจะผุพังทั้งหมด บรรดาผู้เช่าใช้กระดาษหน้าต่างแปะ พอจะบังแสงได้ แต่ไม่สามารถบังลมฝนได้อย่างแน่นอน”“ชั้นบนของเสียวอวี่มีคนอาศัยอยู่ครอบครัวหนึ่ง มารดาในวัยไม้ใกล้ฝั่ง ลูกชายล

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 361

    เนื่องจากจ้างให้คนอื่นตัดเย็บตุ๊กตา ดังนั้นวันนี้ทุกคนในตำหนักหรูหลานจึงว่างมากอาเสออารมณ์ดีเป็นพิเศษ จึงเรียกทุกคนมา “มา ๆ ๆ จะเล่าเรื่องผีให้ทุกคนฟังนะ”“ดีสิ! ข้ากำลังอยากฟังเรื่องเล่าอยู่พอดีเลย!” จี๋เสียงกระโดดโลดเต้น เนื่องจากอาเสอบอกว่าเป็นเรื่องผี ดังนั้นสีหน้าของนางจึงคึกคักและตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย“ไปเตรียมเม็ดแตงกับเหอถาว (วอลนัท) มาหน่อยเร็ว แล้วก็... ข้าจะดื่มน้ำบ๊วยเปรี้ยวด้วยนะ” อาเสอวางมาดเป็นนายท่านใหญ่“มี ๆ” หรูอี้รีบเข้าไปเตรียมจ่านเหยียนนั่งอยู่ในลานตำหนัก เห็นทุกคนรีบยกเก้าอี้ออกมา ขันที นางกำนัล องครักษ์ คนในตำหนักสามสิบกว่าคน บัดนี้ล้อมวงกันแล้วจ่านเหยียนหัวเราะ อาเสอนี่สร้างบรรยากาศเก่งจริงแท้ แต่ก็ดี คืนนี้ให้พวกเขาเตรียมใจเอาไว้สักหน่อย อีกสองวันจะมีเรื่องสนุกได้ดูแล้วทุกคนนั่งล้อมวงโดยมีอาเสอนั่งอยู่ตรงตำแหน่งประธานโต๊ะสี่เหลี่ยมตัวหนึ่งจัดวางไปด้วยผลไม้แช่อิ่ม เม็ดแตงและเหอถาว เสี่ยวซูจื่อนั่งยองอยู่บนหินเตี้ยบนพื้น ช่วยอาเสอแกะเหอถาวนายท่านใหญ่อาเสอจิบน้ำบ๊วยเปรี้ยว เปรี้ยวจนเครื่องหน้านางย่นยู่เข้าด้วยกันนางถอนหายใจจิ๊ ๆ “รักน้ำบ๊วยเปรี้ย

続きを読む
無料で面白い小説を探して読んでみましょう
GoodNovel アプリで人気小説に無料で!お好きな本をダウンロードして、いつでもどこでも読みましょう!
アプリで無料で本を読む
コードをスキャンしてアプリで読む
DMCA.com Protection Status