“ท่านหมอเหตุใดถึงไม่เย็บแผลให้มารดาข้า” คำถามนี้ของคนตัวเล็กทำให้หมอทำคลอดกับผู้ช่วยพากันทำสีหน้าฉงนสงสัย“เย็บแผลคือสิ่งใดพวกข้าไม่รู้จักแม่หนู” จบคำพูดนี้หนิงอันก็รีบเดินออกจากห้องคลอดไปทันทีจุดมุ่งหมายคือเรือนของท่านอาจารย์ปู่ใหญ่“ลูกรัก แม่” หยูเจียงพูดได้แค่นั้นเมื่อเห็นว่าบุตรสาวทะยานตัวออกไป
เมื่ออันอันวิ่งมาถึงเรือนของตนก็เห็นว่าหน้าลานบ้านเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย “ขอทางหน่อยเจ้าค่ะ” เด็กหญิงส่งเสียงพร้อมกับเดินเข้าไปและเมื่อผู้คนเหล่านั้นเห็นว่าเป็นใคร พวกเขาก็พากันแหวกทางให้ ทำให้หนิงอันเดินเข้าบ้านของตนได้อย่างสะดวก “ท่านย่าใหญ่ มีคนไปตามหมอทำคลอดหรือยังเจ้าคะ” ทันทีเมื่อคน
มู่เทาก็ไม่เอ่ยแย้ง ทางด้านหนิงอันหลังจากใช้เวลาอยู่กับครอบครัวกระทั่งหมดไปครึ่งวันเช้าเจ้าตัวจึงได้ขอออกมาดูเหลียนเซียวมู่ตงส่วนหยูเจียงก็ไปทำงานเสียงเคาะประตูหน้าห้องของเด็กชายดังขึ้นก่อนที่คนตัวเล็กจะก้าวเท้าเข้ามา “พี่ชายกินยา” เด็กหญิงพูดพร้อมกับวางถ้วยยาดั่งเช่นทุกวัน“อันอันวันนี้วันเกิดเจ้า
“ท่านอาจารย์ปู่รองก็ชมข้าเกินไปเจ้าค่ะ” หนิงอันยิ้มเขิน และเมื่อหลังจากงานเสร็จเรียบร้อยรวมถึงส่งแขกทั้งหมดออกไปแล้ว คนตัวเล็กก็เดินเข้าไปหาบิดาพร้อมกับสมุดทำมือที่เจ้าตัวทำ ซึ่งในนั้นได้บอกวิธีแก้ปัญหาของศัตรูข้าวเอาไว้ หยูเจียงเปิดสิ่งที่อยู่ในมืออ่านอย่างระวัง จากนั้นดวงตา
โดยมีสายตาของเหลียนเซียวมู่ตงมองตามอย่างจนใจ ส่วนนกอินทรียักษ์หลังจากกินน้ำในชามจนหมดเจ้าตัวก็โผบินขึ้นฟ้าจากไป ส่วนอันอันนับตั้งแต่วันนั้นคนตัวเล็กก็มุ่งมั่นอยู่กับการปรุงยามากมายจึงทำให้นางหลงลืมเรื่องผลบ๊วยไปเสียสนิทแม้กระนั้นในเย็นวันหนึ่งหลังจากที่เจ้าตัวเดินเข้ามาในลานบ้าน
“หลานรักเจ้าพูดถูกแล้วมีเพียงทางเดียวคือเราต้องลองเรื่องที่ดินปู่ได้เตรียมให้เจ้าแล้วอยู่ห่างจากแปลงนาไม่ไกล” อานไท่รีบสนับสนุนคำพูดของหลานสาวดังนั้นด้วยคำพูดของเด็กหญิงผู้ที่พวกเขาเชื่อมั่นอย่างหมดใจ เช้ามืดวันต่อมาหลังจากที่ทุกคนจัดการงานส่วนตนเรียบร้อยชายหญิงรวมถึงผู้สูงวัยที่ยังพอมีกำลังต่างก็