ตอนที่ 15 แค่ไม่เหมือนเดิมหรือไม่ใช่คนเดิมกันแน่2

ติงยวี่ถิงจะบ้าตาย ไม่แนบเนียนตรงไหนบอกมาสิ! นางเงยหน้าถลึงตาโตสู้สายตาคม พยายามไม่ให้ตัวเองสั่น

“ข้าจะกลับบ้าน งานเยอะมาก ไม่รบกวนท่าน”

มุมปากบุรุษกระตุกยิ้มขัน ฝ่ามืออุ่นค่อยๆ ลดลงจากลาดไหล่ “พวกเราคงสนิทสนมกันไม่มากพอกระมัง เจ้าถึงยังไม่ไว้วางใจในตัวข้า จึงไม่กล้ายอมรับออกมาตามตรง”

อะไร? หญิงสาวไม่เข้าใจ

จู่ๆ มือใหญ่พลันโอบเอวอ้อนแอ้นรั้งนางเข้าประชิดแนบแผงอกอุ่น “เราควรทำความรู้จักกันให้มากขึ้นดีหรือไม่ จะได้สนิทกัน ต่อไปเจ้าย่อมไม่เหงา มีสิ่งใดล้วนเล่าให้ข้าฟังได้ทุกอย่าง”

หา!

ติงยวี่ถิงตะลึงลาน 

“ท่านทำบ้าอะไร ใครอยากสนิทกับท่าน หะ” หญิงสาวดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนกว้าง พยายามเบี่ยงตัวออกห่าง ทว่าไม่เป็นผล เพราะอีกคนยิ่งรัดแน่น

“ไม่เอาน่า ไม่ดิ้น เรามาคุยกันดีๆ เถอะ”

“ปล่อยนะ ท่านมีสิทธิ์อะไรล่วงเกินข้าแบบนี้” 

นอกจากไม่ปล่อย เซียวหงเย่ยังก้มหน้ากระซิบ  แนบชิดกว่าเดิม

“อย่าลืม พวกเราเป็นสามีภรรยา ข้ากอดเจ้าที่ไหนเมื่อใดก็ได้”

ติงยวี่ถิงค้อนขวับ “แต่พวกเราหย่ากันแล้วนะ สกุลเซียวยังขับไล่ข้าออกมา พวกเราไม่เกี่ยวข้องกัน”

“นั่นมันสกุลเซียว ไม่ใช่ข้า”

“...”

หญิงสาวไม่แน่ใจว่าตนหูฝาดไปหรือไม่ เพราะสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาคล้ายกับหมายความว่า ‘เขาไม่ได้เต็มใจหย่า!’

จริงหรือ?

แน่น่ะ?

ใช่รึ?

ในคำถามซ้ำๆ เน้นย้ำเช่นนั้น ติงยวี่ถิงกำลังมีความหวังในบางสิ่ง 

ทั้งสองมองหน้าสบตากันนิ่งงัน ภายใต้ร่มคันเดิมนั้น พวงเขายังตระกองกอดกันอย่างไม่สนใจดินฟ้า 

ไม่สนสักนิดว่าเบื้องหน้าคือเขตตลาดกลางเมือง  เริ่มมีคนเดินขวักไขว่ไปมาประปราย 

กระทั่งมีเสียงหนึ่งดังโพล่งผ่ากลาง หมายแยกภาพบาดตา

“พี่หงเย่!”

เจ้าของเสียงคือเหวินฟาง นางยืนถลึงตาถมึงทึง รีบยกชายกระโปรงวิ่งตรงเข้ามาแล้วจับบ่าเล็กของติงยวี่ถิง ดึงให้ร่างนุ่มออกห่างจากอ้อมอกแข็งแรงของเซียวหงเย่

“ปล่อยพี่หงเย่ของข้านะ นังหน้าด้าน บังอาจนัก!”

วาจาดุดันไม่เกรงใจไม่เท่าไร หากแต่แรงกระชากนั้นทำติงยวี่ถิงเซถอยหลังถึงสองก้าว เรียกว่าแทบล้มเลยทีเดียว 

โชคดีที่ใครบางคนตามมาจับแขนไว้ได้ทัน

คนผู้นั้นจะเป็นใครได้ หากมิใช่เซียวหงเย่

ชายหนุ่มตามไปรั้งร่างของหญิงสาวมายืนด้านข้างขณะหันมองเหวินฟางอย่างเย็นชา

ทว่าเหวินฟางไม่สนใจ นางด่าทอติงยวี่ถิงว่า “ยวี่ถิง เจ้ามีสิทธิ์อันใดใกล้ชิดคู่หมายของข้า อย่าลืมว่าเจ้ากับเขา ไม่เกี่ยวข้องกัน”

ในอดีตนางเข้ามาแทรกกลางคู่สามีภรรยาก็จริง แต่ยามนี้ สถานะพวกเขาเปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง ดังนั้น สิ่งที่ติงยวี่ถิงเคยก่นด่านางเอาไว้ ล้วนเป็นโมฆะแล้วทั้งสิ้น 

คิดพลางเชิดหน้าเหยียดปาก เดินเข้าหาเซียวหงเย่แล้วกอดแขนของเขาเอาไว้อย่างหวงแหน แสดงออกถึงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่