ตอนที่ 5 ราชาไร้หัวใจ

รถยนต์หรูแล่นออกจากตัวเมืองที่สว่างไสว มุ่งหน้าสู่ความมืดมิดของยามค่ำคืน แสงไฟจากรถยนต์คันอื่นที่สวนทางมาเป็นระยะ สาดส่องใบหน้าของเกวลินที่เต็มไปด้วยความกังวล คีรินทร์ยังคงกุมมือเธอไว้แน่น สัมผัสที่อบอุ่นและมั่นคงของเขาเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยในสถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคยนี้

"เรากำลังจะไปไหน?" เกวลินถามเสียงแผ่ว ทำลายความเงียบที่อึดอัดภายในรถ

"เซฟเฮาส์ของฉัน" คีร์ตอบโดยไม่ละสายตาจากถนนเบื้องหน้า "เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่นั่น"

เกวลินเงียบไป เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับคำว่า "เซฟเฮาส์" มันฟังดูเหมือนสถานที่ที่ใช้หลบซ่อนตัวของพวกอาชญากร มากกว่าจะเป็นบ้านพักที่ปลอดภัย

"แล้ว...ลูกน้องของคุณที่คอนโด?"

"ฉันสั่งให้พวกเขาระวังตัวและถอนกำลังเมื่อสถานการณ์ไม่ปลอดภัย" คีร์อธิบาย "พวกมันรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร"

ตลอดการเดินทาง เกวลินสังเกตว่าคีร์มีการ์ดสูงตลอดเวลา เขามองกระจกหลังเป็นระยะๆ และคอยสังเกตความเคลื่อนไหวรอบข้าง แม้ว่าภายนอกเขาจะดูสงบนิ่ง แต่เกวลินสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

เมื่อรถยนต์เลี้ยวเข้าไปในถนนส่วนตัวที่มืดสนิท เกวลินก็เริ่มรู้สึกหวาดหวั่น สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ บดบังแสงจันทร์จนหมดสิ้น บรรยากาศเงียบสงัดจนน่าขนลุก

ในที่สุด รถยนต์ก็มาจอดอยู่หน้าประตูรั้วเหล็กขนาดใหญ่ ลูกน้องของคีร์คนหนึ่งลงจากรถไปเปิดประตู รถมุ่งหน้าเข้าไปด้านในอีกประมาณห้าร้อยเมตร ก่อนจะปรากฏบ้านพักขนาดใหญ่ที่ถูกซ่อนไว้ท่ามกลางแมกไม้

บ้านพักหลังนั้นดูโอ่อ่าและแข็งแรง ราวกับเป็นป้อมปราการ มีรั้วสูงและกำแพงล้อมรอบ ภายในบริเวณบ้านมีแสงไฟส่องสว่างเพียงเล็กน้อย แต่ก็พอจะทำให้เห็นถึงความกว้างขวางของพื้นที่

เมื่อรถจอดสนิท คีร์ก็ลงจากรถและเดินมาเปิดประตูให้เกวลิน เขายื่นมือมาให้เธอจับอย่างสุภาพ

"ถึงแล้ว" เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง

เกวลินจับมือเขาอย่างลังเล และก้าวลงจากรถ ความเย็นของยามค่ำคืนปะทะผิวกาย ทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่น

คีร์พาเธอเข้าไปในบ้านพัก ภายในตกแต่งอย่างเรียบหรูแต่แข็งแกร่ง เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่เป็นไม้สีเข้มและหนัง มีของตกแต่งน้อยชิ้น แต่ทุกชิ้นล้วนดูมีราคาและบ่งบอกถึงรสนิยมของผู้เป็นเจ้าของ

"ที่นี่..." เกวลินมองไปรอบๆ "มันใหญ่มาก"

"มันถูกสร้างไว้เพื่อความปลอดภัย" คีร์อธิบาย "มีทางเข้าออกลับหลายทาง และระบบรักษาความปลอดภัยที่ทันสมัยที่สุด"

เขาพาเธอไปยังห้องนอนที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ ห้องกว้างขวาง มีเตียงขนาดใหญ่ โทนสีอบอุ่น และมีห้องน้ำในตัว

"เธอพักที่นี่" คีร์บอกเธอ "ถ้าต้องการอะไร บอกคนของฉันได้ พวกเขาจะคอยดูแลเธอตลอดเวลา"

เกวลินมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอรู้สึกขอบคุณสำหรับความปลอดภัยที่เขาหยิบยื่นให้ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ในกรงทอง

"แล้วคุณล่ะ?" เธอถาม

"ฉันมีห้องทำงานและห้องนอนอีกฝั่งของบ้าน" คีร์ตอบ "ฉันจะอยู่ใกล้ๆ ถ้าเธอต้องการอะไร"

ตลอดคืนนั้น เกวลินนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาบนเตียง พยายามทำความเข้าใจกับชีวิตใหม่ที่เธอไม่ได้เลือก เธอคิดถึงร้านดอกไม้เล็กๆ ของเธอ เพื่อนร่วมงานที่น่ารัก และชีวิตที่แสนสงบสุขที่เธอเคยมี

ในขณะที่เธอกำลังจมอยู่ในห้วงความคิด เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น

"เข้ามาได้" เกวลินบอกเสียงแผ่ว

คีร์เปิดประตูเข้ามาในห้อง เขามีผ้าห่มผืนหนาอยู่ในมือ

"ฉันเห็นว่าเธอยังเปิดไฟอยู่" เขาพูดเสียงเบา "กลัวเหรอ?"

เกวลินส่ายหน้า "แค่นอนไม่หลับ"

คีร์เดินเข้ามาใกล้เตียงและวางผ้าห่มไว้ข้างๆ เธอ "ที่นี่อาจจะไม่คุ้นเคย แต่ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด"

เขานั่งลงบนขอบเตียงและจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่อ่อนโยน

"ฉันรู้ว่าฉันอาจจะดูเหมือนคนโหดเหี้ยมในสายตาของเธอ" เขาพูดต่อ "แต่สำหรับเธอแล้ว...ฉันอยากเป็นคนที่เธอไว้ใจได้"

"ทำไมคุณถึงดีกับฉันขนาดนี้?" เกวลินถามด้วยความสงสัย

คีร์ยกมือขึ้นลูบผมของเธอเบาๆ "เพราะเธอคือแสงสว่างในชีวิตที่มืดมิดของฉัน เกวลิน...เธอทำให้ฉันรู้สึกถึงความรักและความห่วงใยอีกครั้ง"

คำพูดของเขาทำให้หัวใจของเกวลินอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะยังคงหวาดระแวงกับโลกของเขา แต่เธอก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกนอกที่แข็งกระด้างของเขา

ตลอดหลายวันที่เซฟเฮาส์ คีร์ดูแลเกวลินเป็นอย่างดี เขาให้คนจัดหาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวมาให้เธอ เขาสั่งให้แม่ครัวทำอาหารที่เธอชอบ และพยายามที่จะพูดคุยกับเธออย่างอ่อนโยน

เกวลินเริ่มสังเกตเห็นมุมที่แตกต่างออกไปของคีร์ เขาไม่ได้เป็นเพียงมาเฟียผู้เย็นชาและโหดเหี้ยม แต่เขายังมีความอ่อนโยน ความเอาใจใส่ และความเหงาที่ซ่อนอยู่ภายใน

ในขณะเดียวกัน คีร์ก็ยังคงต้องจัดการกับปัญหาในโลกใต้ดินของเขา เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องทำงาน โทรศัพท์และสั่งงานลูกน้องอยู่ตลอดเวลา เกวลินได้ยินเพียงน้ำเสียงที่ดุดันและคำสั่งที่เฉียบขาด ทำให้เธอตระหนักได้ว่าโลกของเขามันโหดร้ายเพียงใด

วันหนึ่ง ขณะที่เกวลินกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนของบ้านพัก คีร์ก็เดินเข้ามาหาเธอ

"ฉันมีบางอย่างจะให้เธอ" เขาพูดพร้อมกับยื่นกล่องกำมะหยี่สีดำขนาดเล็กให้เธอ

เกวลินรับกล่องมาด้วยความสงสัย และเปิดมันออก ภายในมีสร้อยคอทองคำขาวที่ประดับด้วยจี้รูปเสือดำขนาดเล็ก ดวงตาสีเขียวมรกตของเสือดูสมจริงและมีเสน่ห์

"นี่..." เกวลินมองสร้อยคออย่างตกตะลึง

"มันคือสัญลักษณ์ของแก๊งวาเลนซิโอ" คีร์อธิบาย "แต่สำหรับเธอ...มันคือเครื่องรางคุ้มครอง ฉันอยากให้เธอสวมมันไว้เสมอ"

เกวลินเงยหน้ามองเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

"ขอบคุณค่ะ" เธอพูดเสียงแผ่ว

คีร์ยิ้มเล็กน้อย "เธอสวยมากเมื่อสวมมัน"

เขายื่นมือมาติดตะขอสร้อยคอให้เธออย่างเบามือ สัมผัสที่แผ่วเบานั้นทำให้เกวลินรู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ

ในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน เกวลินเริ่มสังเกตเห็นว่าดวงตาของคีร์มักจะจ้องมองมาที่เธอเสมอ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร อยู่ที่ไหน เขาก็จะคอยจับจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและความคลั่งไคล้

มันเป็นสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกพิเศษ...และในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนถูกครอบครอง

คืนหนึ่ง เกวลินฝันร้าย เธอฝันถึงเงาดำมืดที่พยายามจะเข้ามาทำร้ายเธอ เธอสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจและเหงื่อท่วมตัว

เมื่อลืมตาขึ้น เธอก็พบว่าคีร์นั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ เขาลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน

"ฝันร้ายเหรอ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

เกวลินพยักหน้าและโผเข้ากอดเขาอย่างไม่รู้ตัว คีร์กอดตอบเธออย่างอบอุ่น ปล่อยให้เธอซบไหล่เขาจนกระทั่งเธอรู้สึกปลอดภัยขึ้น

"ฉันจะอยู่ตรงนี้" เขากระซิบข้างหูเธอ "ไม่ต้องกลัว"

ในอ้อมกอดของเขา เกวลินรู้สึกถึงความอบอุ่นและความแข็งแกร่งที่เธอไม่เคยสัมผัสจากใครมาก่อน แม้ว่าเขาจะเป็นมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลและอันตราย แต่สำหรับเธอแล้ว...ในเวลานี้ เขาเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังปกป้องเธอด้วยหัวใจทั้งหมด

ในคืนนั้น เกวลินได้เห็นอีกด้านของ "ราชาไร้หัวใจ" ด้านที่อ่อนโยน เปราะบาง และเต็มไปด้วยความรักที่มอบให้เธอเพียงคนเดียว

แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้ดีว่าโลกของเขายังคงเต็มไปด้วยอันตราย และความสุขที่เธอได้รับในตอนนี้...อาจเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนที่พายุร้ายจะพัดเข้ามาอีกครั้ง