ตอนที่ 6 เบอร์โทรลับที่เธอไม่กล้าโทร

หลายสัปดาห์ผ่านไปในเซฟเฮาส์อันเงียบสงบ ชีวิตของเกวลินเริ่มคุ้นชินกับการมีคีรินทร์อยู่เคียงข้าง แม้ว่าความหวาดระแวงในโลกใต้ดินของเขาจะไม่เคยจางหายไป แต่ความอ่อนโยนและความเอาใจใส่ที่คีร์มอบให้ ก็ค่อยๆ สร้างความรู้สึกปลอดภัยและความผูกพันที่ลึกซึ้งขึ้นในใจเธอ

คีร์ยังคงดูแลเธออย่างดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เขามักจะหาเวลามาทานอาหารกับเธอ พาเธอเดินเล่นในสวนสวยที่รายล้อมบ้านพัก และเล่าเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตของเขา แม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจที่มืดมิด แต่เกวลินก็ตั้งใจฟัง เพราะเธอรู้ว่านั่นคือส่วนหนึ่งของตัวตนที่แท้จริงของเขา

เกวลินเริ่มสังเกตเห็นความขัดแย้งในตัวคีร์ ด้านหนึ่งเขาคือมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลและเด็ดขาด สามารถสั่งการและตัดสินชีวิตผู้คนได้อย่างง่ายดาย แต่อีกด้านหนึ่ง เขากลับเป็นผู้ชายที่อ่อนโยน เอาใจใส่ และมีความเหงาซ่อนอยู่ในดวงตาคู่คมนั้น

ความรู้สึกของเกวลินที่มีต่อคีร์เริ่มซับซ้อนมากขึ้น เธอไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเขาเหมือนแต่ก่อน แต่กลับมีความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจ...ความรู้สึกที่คล้ายกับความเสน่หา แต่ก็ยังคงเคลือบแคลงด้วยความไม่แน่ใจในอนาคต

ถึงกระนั้น เกวลินก็ยังคงคิดถึงชีวิตเก่าของเธอ ร้านดอกไม้เล็กๆ ที่เป็นเหมือนโลกทั้งใบของเธอ เพื่อนร่วมงานที่คุ้นเคย และอิสระที่เธอเคยมี แม้ว่าคีร์จะพยายามทำให้เธอรู้สึกสบายใจมากแค่ไหน แต่การถูกตัดขาดจากโลกภายนอกก็ยังคงทำให้เธอรู้สึกเหงาและอึดอัดอยู่ลึกๆ

วันหนึ่ง ขณะที่คีร์กำลังทำงานอยู่ในห้องทำงาน เกวลินเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและสังเกตเห็นโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ มันไม่ใช่โทรศัพท์ของคีร์ แต่เป็นโทรศัพท์เครื่องเก่าที่เธอจำได้ว่าเป็นของเธอเอง

หัวใจของเกวลินเต้นแรง เธอจำได้ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้หายไปตั้งแต่คืนที่เธอพบคีร์บาดเจ็บอยู่หน้าคอนโด มันคงจะตกหล่นอยู่ในห้องของเธอ

ความปรารถนาที่จะติดต่อโลกภายนอกพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ เธออยากโทรหาเพื่อน อยากรู้ว่าทุกคนเป็นอย่างไรบ้าง อยากกลับไปใช้ชีวิตเดิมของเธอ

เกวลินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดเครื่อง และพบว่าแบตเตอรี่เหลือน้อยมาก เธอรีบเลื่อนดูรายชื่อผู้ติดต่อ และพบเบอร์โทรศัพท์ของ "น้ำผึ้ง" เพื่อนสนิทของเธอ

นิ้วของเกวลินสั่นเทาขณะที่จ้องมองเบอร์โทรศัพท์นั้น เธออยากกดโทรออกเหลือเกิน อยากได้ยินเสียงของเพื่อน อยากเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอ

แต่ในขณะเดียวกัน ความกลัวก็เข้ามาเกาะกุมหัวใจ เธอไม่แน่ใจว่าคีร์จะอนุญาตให้เธอติดต่อโลกภายนอกหรือไม่ เธอไม่รู้ว่าเขามีเหตุผลอะไรที่พาเธอมาอยู่ที่นี่ และกักกันเธอไว้จากทุกคนที่เธอรู้จัก

เกวลินวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างชั่งใจ เธอเดินวนไปวนมาในห้องด้วยความกระวนกระวายใจ ความปรารถนาที่จะมีอิสระและความกังวลเกี่ยวกับปฏิกิริยาของคีร์ต่อสู้กันอยู่ในความคิดของเธอ

ในที่สุด เธอก็ตัดสินใจที่จะเก็บโทรศัพท์ไว้ก่อน เธอไม่อยากให้คีร์รู้ว่าเธอมีโทรศัพท์เครื่องนี้อยู่ในครอบครอง เธอต้องการหาจังหวะที่เหมาะสมเพื่อพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

ตกเย็น คีร์กลับมาจากห้องทำงานด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า เกวลินสังเกตเห็นร่องรอยความเครียดบนใบหน้าคมสันของเขา

"มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?" เกวลินถามด้วยความเป็นห่วง

คีร์ถอนหายใจยาวและนั่งลงบนโซฟาข้างๆ เธอ "มีเรื่องยุ่งยากนิดหน่อย...พวกศัตรูยังไม่ยอมรามือ"

"พวกเขา...ยังตามหาคุณอยู่เหรอ?"

"ใช่...และพวกมันก็รู้ว่าฉันให้ความสำคัญกับเธอมากแค่ไหน" คีร์จับมือเธอไว้แน่น "ฉันต้องระวังตัวให้มากขึ้น"

เกวลินรู้สึกถึงความกังวลที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของเขา เธอรู้ว่าโลกของเขามันอันตราย และการที่เธอเข้ามาอยู่ในโลกนั้น ก็อาจจะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง

"คุณคิดว่า...พวกเขาจะทำอะไรฉันไหม?" เกวลินถามด้วยความกลัว

คีร์สบตาเธออย่างหนักแน่น "ไม่มีใครกล้าแตะต้องเธอ ตราบใดที่ฉันยังมีลมหายใจ"

คำพูดของเขาหนักแน่นและจริงจัง จนเกวลินรู้สึกเชื่อมั่นในคำสัญญาของเขา

ตลอดคืนนั้น เกวลินนอนไม่หลับ เธอคิดถึงโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ซ่อนอยู่ในลิ้นชัก เธออยากใช้มันเพื่อติดต่อโลกภายนอก แต่ความกลัวที่จะทำให้คีร์ไม่พอใจก็ยังคงฉุดรั้งเธอไว้

ในที่สุด เธอก็ตัดสินใจที่จะลองเสี่ยง เธอรอจนกระทั่งคีร์หลับสนิท แล้วค่อยๆ ลุกจากเตียงอย่างเงียบเชียบ เธอเดินไปยังห้องนั่งเล่นอย่างระมัดระวัง และหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าขึ้นมา

แบตเตอรี่เหลือเพียงเล็กน้อย เกวลินรีบกดโทรออกไปยังเบอร์โทรศัพท์ของน้ำผึ้ง หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความกังวล

สัญญาณโทรศัพท์ดังอยู่สองสามครั้ง ก่อนที่ปลายสายจะรับ

"ฮัลโหล?" เสียงของน้ำผึ้งดังมาตามสาย

"น้ำผึ้ง...นี่ลินเอง" เกวลินกระซิบเสียงเบา

"ลิน! นี่เธอหายไปไหนมา! พวกเราเป็นห่วงเธอมากเลยนะ!" น้ำเสียงของน้ำผึ้งเต็มไปด้วยความตกใจและดีใจ

น้ำตาของเกวลินไหลอาบแก้ม เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้น "ฉัน...ฉันสบายดี"

"สบายดีได้ยังไง! ตำรวจกำลังตามหาเธออยู่ พวกเขาคิดว่าเธอหายตัวไป!"

"ฉัน..." เกวลินไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เธอไม่สามารถบอกความจริงกับน้ำผึ้งได้

"ลิน...เกิดอะไรขึ้นกับเธอ บอกฉันมาเถอะ" น้ำผึ้งอ้อนวอน

"ฉัน...ฉันแค่มีเรื่องนิดหน่อย" เกวลินโกหก "ฉันจะติดต่อกลับไปใหม่นะ"

"เดี๋ยวสิ! อย่าเพิ่งวางสาย!"

แต่เกวลินตัดสายไปแล้ว เธอรู้สึกผิดที่โกหกเพื่อน แต่เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอไม่สามารถบอกความจริงเกี่ยวกับคีรินทร์กับใครได้

เกวลินรีบปิดเครื่องโทรศัพท์และวางมันกลับที่เดิม เธอเดินกลับห้องนอนด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ความรู้สึกผิดและความกังวลถาโถมเข้ามาในจิตใจ

เช้าวันต่อมา เกวลินพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เธอทานอาหารเช้ากับคีร์และพูดคุยกับเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความลับและความขัดแย้ง

ระหว่างที่พวกเขากำลังทานอาหารเช้า เสียงโทรศัพท์ของคีร์ก็ดังขึ้น เขารับโทรศัพท์และเดินออกไปคุยที่ระเบียง

เกวลินสังเกตเห็นสีหน้าของคีร์ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จากความสงบกลายเป็นความตึงเครียดและความโกรธ

เมื่อเขากลับเข้ามาในห้อง ดวงตาของเขาแข็งกร้าว

"ใครโทรมา?" เกวลินถามด้วยความสงสัย

"พวกมัน..." คีร์กำมือแน่น "พวกมันรู้ว่าเธอติดต่อกับโลกภายนอก"

หัวใจของเกวลินเย็นเยียบ เธอรู้ทันทีว่าเขารู้เรื่องโทรศัพท์เครื่องเก่าของเธอ

"ฉัน..." เธอพยายามจะอธิบาย

"เธอโทรหาใคร?" น้ำเสียงของคีร์ต่ำและอันตราย

เกวลินตัวสั่นเทา เธอไม่กล้าสบตาเขา

"ฉัน..."

"บอกฉันมา เกวลิน" เสียงของเขาเข้มขึ้น

"ฉัน...ฉันแค่โทรหาเพื่อน" เกวลินสารภาพเสียงแผ่ว

ความเงียบปกคลุมห้อง ราวกับพายุกำลังจะมา

"เธอรู้ไหมว่าการกระทำของเธอทำให้เธอและฉันตกอยู่ในอันตรายมากแค่ไหน?" คีร์พูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดระคนผิดหวัง

น้ำตาของเกวลินไหลอาบแก้ม "ฉันแค่คิดถึงเพื่อน ฉันเหงา..."

คีร์เดินเข้ามาใกล้และจับใบหน้าของเธอไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง "ฉันรู้...ฉันรู้ว่ามันยากสำหรับเธอ แต่เธอต้องเข้าใจว่าโลกของฉันมันไม่เหมือนโลกของเธอ การติดต่อกับใครก็ตามภายนอก อาจจะนำมาซึ่งอันตรายถึงชีวิต"

"แล้วฉันต้องอยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่?" เกวลินถามด้วยความสิ้นหวัง

คีร์จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างลึกซึ้ง "ตราบใดที่อันตรายยังไม่หมดไป...และตราบใดที่หัวใจของฉันยังคงต้องการเธอ"

คำตอบของเขาทำให้เกวลินรู้สึกถึงความผูกพันที่แน่นแฟ้น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความสิ้นหวังที่เธอไม่สามารถหลุดพ้นจากโลกของเขาได้ง่ายๆ

โทรศัพท์เครื่องเก่าที่เธอแอบโทรออกไป กลายเป็นเหมือนโซ่ตรวนที่พันธนาการเธอไว้กับโลกของคีรินทร์ วาเลนซิโอ อย่างแน่นหนามากขึ้น และเบอร์โทรศัพท์ลับที่เธอไม่กล้าโทรอีกครั้ง ก็เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของอิสระที่เธอสูญเสียไป...ชั่วคราว หรือตลอดกาล เธอก็ยังไม่รู้