ตอนที่5

" คุณหนูเจ้าขา วันนี้อากาศดีไปเดินเล่นไหมเจ้าคะ"

" อืมก็ได้"

เปิดประตูห้องออกมาก็เจอหวังจื่อเย่ยืนอยู่นางไม่สนใจเดินผ่านเขาไป เขาเดินมาขวางหน้ายื่นถุงผ้าให้ นางปรายตามองแว่บหนึ่งไม่พูดอะไรเดินเลี่ยงออกมา เขาก็ตามมาขวางหน้าอีก

" ข้าให้ท่าน"

" ข้าไม่ต้องการ"

นางเดินหนีแต่เขาก็เดินตาม

" แต่นี่เป็นของหมั้น ท่านอยากได้มาตลอดไม่ใช่รึ ข้าก็ไปหาซื้อมาให้ท่านแล้วนี่ไง"

นางหยุดชะงัก หันหันกลับมามองเขา ก่อนจะหยิบถุงผ้าในมือเขามาเปิดดู เป็นกำไลหยกสีชมพู นางเก็บใส่ถุงส่งคืนให้เขา

" สีชมพูเป็นสีที่ฉู่หรันชอบ ส่วนข้าเกลียดสีชมพูที่สุด เจ้าเอาไปให้นางเถอะ อีกอย่างเมื่อวานข้าก็พูดชัดเจนไปแล้วว่าข้าไม่อยากแต่งงานกับเจ้า ของสำคัญย่อมอยู่กับคนสำคัญ ในเมื่อฉู่หรันสำคัญกับเจ้านักก็ไปเอาใจนางเถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับข้า"

หวังจื่อเย่หยิบกำไลหยกสีชมพูออกมาดูแล้วมองตามจ้าวถิงถิง ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย เหตุใดนางถึงได้ยึดติดกับจี้หยกชิ้นนั้นของเขานัก 

จ้าวถิงถิงเดินเล่นสักพักก็ไปนั่งอยู่ศาลาริมน้ำ

" คุณหนูหิวไหมเจ้าคะ ข้าไปเอาน้ำชากับขนมมาให้ดีไหม"

" อืมก็ดีเหมือนกัน รีบไปรีบมานะ"

" เจ้าค่ะ"

นัวนั่วเดินออกไปหวังจื่อเย่ก็เดินเข้ามา นางเงยหน้ามองเขา

" ท่านคิดว่าจี้หยกเป็นของสำคัญที่ข้าพกติดตัวตลอดก็เลยอยากได้เป็นของหมั้นใช่หรือไม่ แต่ข้ามอบให้คุณหนูรองไปแล้ว ไม่อาจเรียกคืนได้ หากท่านชอบจี้หยกข้าจะหามาให้ใหม่ "

" ข้าพูดตอนไหนว่าอยากได้จี้หยกของเจ้า ข้าไม่ต้องการอะไรจากเจ้าทั้งนั้น"

" พี่ถิงถิงท่านก็มานั่งเล่นเหมือนกันหรือเจ้าคะ ข้าขอนั่งด้วยคนได้หรือไม่"

นางไม่พูดอะไรชะเง้อมองทางรอนัวนั่ว

จ้าวฉู่หรันนั่งลงใกล้ๆ หยิบจี้หยกออกมาวางตรงหน้าจ้าวถิงถิง

" ข้ารู้ว่าพี่ถิงถิงคิดมากเรื่องจี้หยกชิ้นนี้

เลยเอามาคืนเจ้าค่ะ ในเมื่อมันเป็นของสำคัญของจื่อเย่ ก็ควรอยู่กับท่านที่เป็นคู่หมั้นของเขาถึงจะถูก"

" เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้ต้องการจี้หยกนี้ ในเมื่อเขาเลือกให้เจ้าก็ต้องเป็นของเจ้าสิข้าไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร มันอยู่กับเจ้าแล้วจะเอามาให้ข้า ข้ารังเกียจ"

จ้าวฉู่หรันน้ำตาคลอ

" คุณหนูใหญ่ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย"

" ก็ข้ามันเป็นคนตรงๆ คิดอะไรก็พูดไปแบบนั้น ไม่ชอบเสแสร้งเหมือนใครบางคน อืมพวกเจ้านี่เหมาะสมกันมาก อีกคนก็เสแสร้งเก่ง ส่วนอีกคนก็โง่ "

" ท่าน"

" คุณหนูข้ามาแล้วเจ้าค่ะ"

" ยกกลับไปกินที่ห้อง แถวนี้อากาศเป็นพิษ"

นัวนั่วมองไปเห็นจ้าวฉู่หรันนั่งน้ำตาไหลพราก ข้างๆมีหวังจื่อเย่ยืนมองด้วยสายตาสงสาร ก็เข้าใจทันที รีบเดินตามจ้าวถิงถิงออกไป

" คุณหนูใหญ่ท่านจะประชดข้าอีกนานไหมท่านบอกว่าอยากได้ของหมั้นข้าก็ไปซื้อกำไลมาให้แล้ว แต่ท่านไม่รับเอง ท่านจะให้ข้าทำยังไงอีก"

จ้าวถิงถิงหยุดเดินหันหน้ามา ก้าวเดินเข้าหาหวังจื่อเย่

" เจ้าคิดว่าข้าชอบเจ้า เลยเหยียบย่ำความรู้สึกของข้ายังไงก็ได้ หวังจื่อเย่เจ้าคิดผิดแล้ว บุรุษในโลกนี้ไม่ได้มีแค่เจ้าคนเดียวอย่าได้หลงคิดว่าตัวเองสำคัญให้มากนัก"

พูดจบก็ยิ้มกว้างแล้วเดินจากไป ปล่อยให้หวังจื่อเย่ยืนสับสนอยู่ตรงนั้น 

วันต่อมาจ้าวถิงถิงเดินเข้ามาในห้องโถง เห็นผ้าแพรพรรณวางอยู่เรียงราย อีกทั้งเครื่องประดับหลากหลาย

" ท่านพ่อ ให้คนไปเรียกข้าไม่ทราบว่ามีอะไรเหรอเจ้าคะ"

" มานี่สิถึงเอ๋อ นี่เป็นผ้าชั้นดีจากร้านจิ้งโหลวยังมีเครื่องประดับอีก เจ้ามาเลือกดูว่าชอบแบบไหน ซูฉีเห็นว่าคืนนี้มีงานเทศกาลหยวนเซียว เลยให้ร้านจิ้งโหลวเอาเสื้อผ้าเครื่องประดับมาให้เลือกถึงจวน"

" พี่ถิงถิงเชิญท่านเลือกก่อนเจ้าค่ะ"

จ้าวฉู่หรันพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

จ้าวถิงถิงเพียงปรายตามอง

" ข้าไม่ต้องการ และข้าก็ไม่ไปงานด้วย หากท่านพ่อไม่มีเรื่องอื่นอีก งั้นข้าขอตัวก่อน"

จ้าวฉู่หรันเห็นจ้าวถิงถิงกำลังจะเดินออกไปก็รีบเข้าขวางจับมือนางไว้

" พี่ถิงถิง งานเทศกาลคืนนี้จัดใหญ่กว่าทุกปีท่านไปด้วยกันเถอะนะ ข้าอยากให้ท่านไปด้วย ไปด้วยกันนะเจ้าคะ"

จ้าวถิงถิงสะบัดมือออก ไม่คิดว่าจ้าวฉู่หรันจะบอบบางถึงกับล้มลงไปนั่งกับพื้น หวังจื่อเย่รีบเข้าไปประคอง

" คุณหนูรอง"

" ข้าไม่เป็นอะไร"

" คุณหนูใหญ่ ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนางก็แค่พูดกับท่านดีๆ"

หวังจื่อเย่ต่อว่าจ้าวถิงถิง จ้าวซูฉีเข้ามากอดจ้าวฉู่หรัน ปากก็พร่ำต่อว่าจ้าวถิงถิง

" ไม่คิดเลยว่าท่านจะเป็นคนเช่นนี้ ไม่พอใจอะไรนักหนาถึงได้แต่รังแกหรันเอ๋ออยู่ได้"

" ข้าแค่ดึงมือออกเบาๆ ไม่คิดว่านางจะบอบบางเช่นนี้"

" หรันเอ๋อ เรื่องเล็กน้อยอย่าถือสาเลย ถิงเอ๋อขอโทษหรันเอ๋อซะ ไม่ว่าเจ้าจะตั้งใจหรือไม่ ถึงยังไงนางก็เป็นน้องสาวของเจ้า"

จ้าวฟานสั่ง จ้าวถิงถิงหันไปมองบิดา

" ท่านพ่อก็เห็น ว่าข้าไม่ได้ทำอะไร เป็นนางที่ล้มลงไปเอง ทำไมข้าต้องขอโทษด้วย"

" ถิงเอ๋อ นิดหน่อยก็ยอมๆบ้างก็ได้ "

" ไม่ ข้าไม่ผิด จะให้ข้าขอโทษ ฝันไปเถอะ"

" ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านพ่อ ไม่ใช่ความผิดของพี่ถิงถิง เป็นข้าที่ล้มลงไปเอง พี่ถิงถิงไม่ต้องขอโทษข้าหรอกเจ้าค่ะ"

" ข้าก็ไม่คิดจะทำเช่นนั้นอยู่แล้ว"

พูดจบก็เดินออกไป

" ท่านพี่ ดูนางสิ นับวันนางยิ่งเอาแต่ใจไม่ฟังใคร ท่านจะปล่อยให้นางเป็นแบบนี้ต่อไปหรือเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าท่านรักนางตามใจนางเพราะนางกำพร้าแม่ตั้งแต่เด็ก แต่การตามใจมากไปโดยไม่อบรมสั่งสอนนางบ้างภายภาคหน้านางอาจก่อเรื่องใหญ่ได้"

จ้าวฟานมีสีหน้าลำบากใจ

"คุณหนู ท่านไม่ไปเที่ยวงานเทศกาลจริงๆหรือเจ้าคะ "

" ไม่"

" ไม่อยากปล่อยโคมหรือเจ้าคะ"

" ไม่อยาก"

นัวนั่วทำหน้าเศร้า วันนี้จ้าวฟานอนุญาตให้บ่าวไพร่ในจวนออกไปเที่ยวเล่นได้ตามใจชอบ นางก็อยากไป ว่ากันว่าปีนี้จัดยิ่งใหญ่กว่าทุกปี มีการแสดงโชว์หลายชุดด้วยอยากไปเห็นความสวยงามของโคมไฟนับร้อยที่ลอยสู่ท้องฟ้ายามค่ำคืน ทุกปีคุณหนูของนางจะออกไปเที่ยว ไม่ว่าเทศกาลงานอะไรก็ไม่เคยพลาด แต่ครั้งนี้คุณหนูของนางไม่ไป นางก็คงไม่ได้ไป

เห็นสีหน้าผิดหวังของนัวนั่ว จ้าวถิงถิงจึงส่งถุงเงินให้

" อะ อะไรเจ้าคะคุณหนู"

" ให้เจ้า เจ้าออกไปเที่ยวกับคนอื่นๆเถอะ ไม่ต้องอยู่เฝ้าข้าหรอก"

" คุณหนู ข้าจะทิ้งท่านไปได้อย่างไรหล่ะเจ้าคะ คุณหนูไม่ไปข้าก็ไม่ไปหรอกเจ้าค่ะ"

" ข้าก็บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงข้า เจ้าไปเที่ยวเถอะ ข้าอยู่คนเดียวจะได้คิดอะไรเพลินๆ"

" มีอะไรให้คิดเหรอเจ้าคะ หรือว่าเรื่องของจื่อเย่ นี่คุณหนูยังคิดไม่ตกอีกเหรอเจ้าคะคุณหนูตัดใจจากเขาเถอะเจ้าค่ะ จื่อเย่ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหน ดำก็ดำ หน้าตาก็งั้นๆวันๆก็ทำแต่หน้าบูดบึ้ง"

เห็นสายตาที่จ้าวถิงถิงมองมา นัวนั่วถึงรู้ตัวว่าพูดมากไปก็หัวเราะแหะแหะ สิ่งที่นางพูดผิดซะที่ไหนหล่ะ หวังจื่อเย่ไม่เหมาะกับคุณหนูของนางสักนิด ฐานะก็ต่ำต้อย คู่ครองของคุณหนูของนาง ควรจะเป็นคุณชายรูปงามในตระกูลใหญ่ จะท่านอ๋องหรือองค์ชายก็ได้ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่หวังจื่อเย่ ไม่ใช่ว่านางอคติ แต่เพราะหวังจื่อเย่ไม่ได้รักคุณหนูของนางเลยต่างหาก คนไม่รักให้ทำดีแค่ไหนเขาก็ไม่รักหรอก