บทที่ 41 จ้าวเหลียงคนสารเลว

คืนนั้น หลี่เฟิ่งเซียนไม่กล้าไปรับลู่มู่เฉินเช่นเดิม แต่ไปแอบรอเขาข้างเรือนที่ถูกจัดเป็นห้องนอนของลู่มู่เฉิน แม้นางจะรู้สึกว่าไม่ควรทำเช่นนี้ แต่นางอดใจไม่ไหว นางรอจนเลยยามซวีล่วงเข้าสู่ยามห้ายเขาก็ยังไม่ปรากฏตัว

คนที่ปรากฏตัวกลับเป็นจ้าวเหลียงที่กำลังลากอาหงเดินมาใกล้แถวนี้

“ปล่อย เจ้าปล่อยข้านะ” อาหงพยายามพูดเสียงเบา หันไปมองซ้ายขวา ดูให้แน่ใจว่าไม่มีผู้ใดเห็น

“เจ้า จะเป็นสนมแล้ว จึงวางมาดเช่นนั้นกับข้าหรือ?” จ้าวเหลียงปล่อยมือ ดันอาหงติดเสาต้นหนึ่ง

“สารเลว เจ้ากล้าแตะต้องตัวข้า ข้าจะฟ้องคุณหนูใหญ่” อาหงขู่

“เหอะ หญิงขายตัวสกปรกเช่นเจ้า กล้าขู่ข้าหรือ ข้าอยากรู้ว่า หากฮ่องเต้รู้ว่าเจ้าเคยกระทั่งรับผู้ชายทีเดียว 3 คน เขาจะยังเข้าหอกับเจ้าอยู่อีกหรือไม่ ในตรอกคืนนั้น อย่าบอกว่าเจ้าลืมแล้ว” จ้าวเหลียงยิ้มเยาะ

“..สารเลว!” อาหงยกมือดึงผมของจ้าวเหลียงจนหัวเงยไปด้านหลัง ก่อนนางจะถีบเขาไปอีกทีหนึ่ง เสียดายที่จ้าวเหลียงอย่างไรก็เป็นทหารฝีมือดีที่แม่ทัพหลี่ไว้วางใจ เท้าของสตรีนางหนึ่งไม่อาจทำอะไรเขาได้

“เจ้านั่นแหละสารเลว คืนนั้นเจ้ายั่วยวนข้า จนข้าห้ามใจไม่ไหว ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด” จ้าวเหลียงจับคางของอาหงบีบและดันนางติดเสาอีกครั้ง

“ปล่อยข้านะ ข้าเจ็บ” อาหงกัดฟังพูด

“ปล่อยหรือ ข้าอยากรู้ว่าหากคืนนี้ข้าบอกว่าเจ้ายั่วยวนข้า ใครในจวนนี้ยังจะเชื่อเจ้าเหมือนวันนั้นอีกหรือไม่” 

จ้าวเหลียงซุกหน้าเข้าไปเลียคอของอาหงทั้งที่มือยังบีบคางนางอยู่ อีกมือก็กระชากเสื้อของอาหงจนขาด และเขาก็ใช้สองมือบีบเต้าของอาหงอย่างแรง

“โอ๊ย!! สารเลว!!” อาหงเจ็บจนน้ำตาร่วง แต่จ้าวเหลียงไม่สนใจยังคงก้มลงไปดูดยอดถันนั้นแรงๆ ใช้ปากดึงจนหน้าอกข้างนั้นยืด เขาตั้งใจเพื่อจะมองเห็นหน้าอาหง 

คนเคยเป็นคณิกาเช่นอาหงจะไม่เคยพบเจอคนหยาบคายได้หรือ นางย่อมเคยพบเจอมามากต่อมาก รู้ดีว่าต้องรับมือกับสารเลวพวกนี้อย่างไร อาหงยกหัวเข่าขึ้นมาอย่างแรง ตั้งใจให้โดนหัวระหว่างขา แต่โชคร้าย จ้าวเหลียงเป็นทหารที่ใส่ชุดสำหรับปกป้องความอ่อนแอตรงนั้นไว้

จ้าวเหลียงเห็นนางทำผิดพลาดครั้งที่สอง ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่า จึงจับมือของนางทั้งสองมือพันธนาการไว้ อ้าปากกัดลงไปบนยอดอกของอาหง!

แต่ทันใดนั้นก็มีมือจากความมืดจิกไปบนหัวของจ้าวเหลียง ยังมีแรงลากเขาให้หงายหลังล้มลงบนพื้นอย่างแรง เขารู้สึกเจ็บไปทั้งหนังหัว

“ใครมันกละ..!! คุณหนูใหญ่!!” จ้าวเหลียงตกใจ

“ข้าเคยพูดแล้วใช่หรือไม่ เรื่องที่ห้ามทำเช่นนี้กับอาหงอีก” หลี่เฟิ่งเซียนกัดฟันพูด 

“คุณหนูใหญ่ ไม่ใช่เช่นนั้น ท่านเข้าใจผิด” จ้าวเหลียงพยายามแก้ตัว

“เข้าใจผิดหรือ นางเป็นผู้ยั่วยวนเจ้าก่อนสินะ อืม ข้าเข้าใจแล้ว” หลี่เฟิ่งเซียนพยักหน้าเล็กน้อยเหมือนเข้าใจเขา แต่แววตาและหมัดของนางไม่ใช่เช่นนั้นเลย

หลี่เฟิ่งเซียนชกลงไปที่หน้าของจ้าวเหลียง จมูกเขาหักทันที!!

แน่นอนว่าเขาสามารถหลบได้ หากเขาลงมือ หลี่เฟิ่งเซียนไม่มีทางชนะเขาได้ แต่ใครจะกล้าหลบการลงโทษของคุณหนูใหญ่กัน!!!

หลี่เฟิ่งเซียนที่ไม่ยอมให้ทหารในค่ายตัดผมแม้สักเส้น ยามนี้กลับจิกผมของจ้าวเหลียงลากเขาไปตามทางเดินและโยนไปทางสนามหญ้า ก่อนจะตามลงไปต่อยเขาไม่ยั้งอีกหลายครั้ง 

“แย่แล้วเจ้าค่ะ แย่แล้ว!!” เสียงสาวใช้ตะโกนมาแต่ไกล ฮูหยินรองที่ยามนี้กำลังนั่งมองเปลวเทียนอย่างเหม่อลอยต้องหันไปดู

“ใจเย็นๆ มีอะไรค่อยๆพูด” ฮูหยินรองปลอบใจสาวใช้ นางอยากจะเทชาให้สาวใช้ดื่มดับกระหาย แต่กลัวว่าท่านย่าของคุณหนูใหญ่จะโมโหใส่นาง เพราะปกติท่านย่าจะไม่ชอบให้ทำตัวสนิทกับบ่าวไพร่ 

“แย่แล้วเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่กำลังจะฆ่าคนเจ้าค่ะ ฮูหยินรองรีบไปห้ามเร็วๆเจ้าค่ะ ไม่เช่นนั้นอาจมีคนตายในจวนได้” สาวใช้พูดรัวเร็ว

“แย่แล้ว ข้า ข้าควรทำอย่างไรดี” ฮูหยินรองลุกขึ้นหันซ้ายหันขวาแต่ไม่รู้จะทำเช่นไร

“ข้าต้องไปเรียกท่านแม่ ให้ท่านแม่ไปห้ามคุณหนูใหญ่” 

ว่าแล้วฮูหยินรองก็วิ่งไปทางเรือนของท่านย่า เพื่อไปเรียกท่านย่าให้ไปช่วยห้ามหลี่เฟิ่งเซียน ใครบ้างไม่รู้ว่าคุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพหลี่เอาแต่ใจ แต่ก่อนนางไม่เคยฆ่าคนแต่ก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไร

ท่านย่าและฮูหยินรองไปถึง ภาพที่เห็นคือ หลี่เฟิ่งเซียนที่กำลังคร่อมอยู่บนตัวของจ้าวเหลียง มือหนึ่งจับคอเสื้อเขาไว้ อีกมือชกลงไปบนหน้าของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า มีเลือดกระเซ็นออกมามากมาย หมัดเล็กของหลี่เฟิ่งเซียนเต็มไปด้วยคราบเลือด ไม่ต่างจากเสื้อผ้าของนางและของเขา 

จมูกของจ้าวเหลียงหักจนบิดเบี้ยว แต่คุณหนูใหญ่ก็ยังไม่คิดหยุดมือ ดูแล้วเขายังคงมีสติ แม้นางจะชกที่หน้าของเขาเรื่อยๆแต่จ้าวเหลียงกลับนอนนิ่งๆให้นางชก ไม่คิดต่อสู้ทั้งไม่คิดจะปกป้องตัวเอง

“หยุดนะ หลี่เฟิ่งเซียน” ท่านย่าตกใจก็ตกใจ มือไม้สั่นแต่ก็ยังมีสติตะโกนเรียกหลานสาวให้หยุด

“เจ้าต้องหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” นางยังคงต่อโกนต่อไป แต่คุณหนูใหญ่คล้ายไม่ได้ยิน

“พวกเจ้าโง่ไปแล้วหรือ รีบเข้าไปเอาตัวนางออกมา” ท่านย่าสั่งบ่าวชายหลายคนที่ยืนมองดูบริเวณนั้น

บ่าวพวกนั้นต่างข้ามองเจ้า เจ้ามองข้า ไม่มีใครกล้าเข้าไป 

“ยังไม่รีบเข้าไปอีก” ท่านย่าสั่งอีกครั้ง

พวกบ่าวกำลังจะเข้าไป แต่เพียงคุณหนูหันมามองด้วยสายตาที่บ่งบอกว่า ‘ใครเข้ามา ตาย!!’ ทุกคนต่างก็หยุดชะงัก

หลี่เฟิ่งเซียนชกจนเหนื่อยก่อนจะลุกขึ้นยืน และเริ่มเตะจ้าวเหลียงต่อไป ไม่ฟังท่านย่าที่ร้องไห้ตะโกนอย่างเอาเป็นเอาตายให้นางหยุด

ระหว่างนั้น ลู่มู่เฉินกลับมาพอดี ทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขารีบไปที่เกิดเหตุ ยามนี้จ้าวเหลียงแทบไม่ขยับตัวแล้ว บนหน้าของเขาเละไม่มีชิ้นดี หลี่เฟิ่งเซียนจึงนั่งคุกเข่าข้างหนึ่ง เปลี่ยนเป้าชกเป็นแถวลำตัวแทน

“หลี่เฟิ่งเซียน” ลู่มู่เฉินเพียงเรียกคำเดียว นางก็หยุด ก่อนจะค่อยๆหันหน้ามามองเขา ในแววตาว่างเปล่า

“เฟิ่งเอ๋อร์ เจ้าต้องหยุด” เขาเรียกนางเช่นนั้นเป็นครั้งแรก