บทที่ 50 ภรรยาผู้อื่นยืนอยู่ตรงนี้

เรื่องราวในคืนนั้น ความหอมหวานที่เขากอดกกนาง รสจูบ ความนุ่มนิ่มนุ่มนวล ทุกอย่างทำให้เขาไม่กล้าเดินไปที่เตียงนั่น แม้บนเตียงนั้นจะเปลี่ยนผ้าปูผ้าห่มใหม่ทั้งหมดแล้วก็ตาม เขายังคงรู้สึกว่ากลิ่นหอมหวานจากตัวนางยังคงติดอยู่ที่จมูก

'ตัวเจ้าหอมมาก' คำพูดของหลี่เฟิ่งเซียนลอยมา นางเคยพูดชมเขาเช่นนั้นหลายครั้งแล้ว เขาไม่แน่ใจว่านางได้กลิ่นอันใดทั้งที่บนตัวเขามีแต่กลิ่นยา เขาเองก็อยากจะบอกกับนางว่า 

'ตัวเจ้าหอมน่ากินมาก' 

เพราะบนตัวของนางมีกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายดอกไม้ผสมกลิ่นบางอย่างคล้ายหนิวหน่าย[1] ต้มผสมน้ำผึ้ง เป็นอาหารของชาวอิ่นตู้ที่เขาเคยได้ลิ้มลองเมื่อครั้งยังท่องเที่ยวไปทั่ว มันอร่อยและหอมติดจมูก ดังนั้นเมื่อเขาได้กลิ่นนี้จากตัวนาง เขาจึงรู้สึกน้ำลายสอ อยากจะกลืนกินครั้งแล้วครั้งเล่า เสียดายก็แต่เขาพูดออกไปเช่นนั้นไม่ได้ 

ในที่สุดลู่มู่เฉินก็ดึงผ้าห่มจากเตียงและลงไปนอนบนพื้นแทน เขาไม่รังเกียจที่จะนอนบนพื้นเพราะเขาเคยนอนในที่ที่ลำบากมากกว่านี้ พื้นแข็งๆที่ทำจากไม้ขัดมันอย่างดี ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการนอนหลับของเขา

ลู่มู่เฉินนอนหลับด้วยความยากเย็นเพราะมัวแต่คิดถึงนาง ในขณะที่หลี่เฟิ่งเซียนแทบไม่ได้นอนเพราะมัวแต่ศึกษาเรื่องเข้าหอร่วมรักเพื่อเอาใจเขา

วันต่อมาลู่มู่เฉินยังคงไปทำรักษาตัวแต่เช้าเช่นเดิม ในขณะที่อาหงยังคงตื่นไปฝึกมารยาทกับเหล่ามาม่าได้เป็นปกติ ไม่รู้ว่าอาหงใช้ชีวิตมาอย่างไรนางจึงหักห้ามตัวเองไม่ให้ขี้เกียจตื่นสายได้เช่นนั้น แต่หลี่เฟิ่งเซียนไม่ได้ตามไปดูสามีขึ้นรถม้าของสาวน้อยชุดขาว ไม่รู้ว่าอาหงตื่นไปเมื่อไหร่ เพราะนางแทบตื่นไม่ไหวจนกระทั่งเลยยามเว่ยไปแล้ว นางถึงตื่นขึ้นมาเรียกหายู่ยี่ ยู่ยี่เองก็ขี้เกียจพึ่งตื่นเช่นกัน เมื่อคืน นางก็ต้องนั่งรอจนสองสาวหลับคาโต๊ะนางถึงจะได้หลับ ช่างทรมานนางยิ่ง ตื่นมานางจึงบ่นคุณหนูใหญ่แทบจะตลอด

หลี่เฟิ่งเซียนตื่นมาด้วยความอ่อนเพลียและทรมาน นางนั่งกินข้าวไปด้วยก็ต้องฟังยู่ยี่บ่นไปด้วย นางพยายามไม่สนใจยกมือขึ้นเป็นเชิงไล่ แต่ยู่ยี่กลับยกอาหารที่เต็มไปด้วยยาบำรุงจานแล้วจานเล่าให้นาง อ้างว่าบำรุงนั่น บำรุงนี่ ต่อไปถึงเวลานอนคุณหนูใหญ่จะได้นอนหลับได้สบาย

กระทั่งฟ้ามืดอีกครั้ง เลยเข้าสู่ยามโหย่ว หลังจากไล่ยู่ยี่ให้ไปพักได้แล้ว หลี่เฟิ่งเซียนก็มานั่งหลบอยู่ชานเรือนแอบเฝ้ารอสามี เพราะคิดถึงเขาแต่ไม่กล้าไปรอที่ประตูหน้า นางเห็นพวกสาวใช้ต่างซุบซิบ ส่งเสียงวี้ดว้ายเบาๆกันอย่างสนุกสนาน และรีบวิ่งไปดูบางสิ่งอย่าง นางเกิดความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นจึงไปดูบ้าง

ที่หน้าประตูจวน รถม้าที่นางคุ้นเคยจอดรออยู่ด้านนอก แต่สาวน้อยในชุดขาวกำลังพยุงลู่มู่เฉินเข้ามาในจวน เข้าค้อมหลังคล้ายเดินตัวตรงไม่ได้ สาวน้อยผู้นั้นกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของเขา ก่อนจะหันไปสั่งการพ่อบ้านจวนแม่ทัพอย่างสนิทสนม พูดไปชี้นิ้วไป พ่อบ้านก็ผงกหัวรับคำอย่างนอบน้อม

หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกโกรธอย่างไม่มีเหตุผล ไหน้ำส้มในใจนางถูกทุ่มแตกใบแล้วใบเล่า นางพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้วิ่งไปจิกหัวหญิงสาวผู้นั้น

“หลีกทาง” นางสั่งพวกสาวใช้ที่กำลังมุงดู

“ไม่มีสิ่งใดทำกันแล้วหรือถึงได้มาทำตัวเป็นสุนัขจับหนูอยู่ที่นี่” ฟังผิวเผินคล้ายหลี่เฟิ่งเซียนกำลังด่าเหล่าสาวใช้ แต่ในใจนางแล้วต้องการว่ากระทบหญิงแพศยาผู้นั้น 

หลี่เฟิ่งเซียนเชิดหน้าขึ้น มองด้วยสายตาเรียบเฉยไปยังหญิงสาวชุดขาว 

‘ภรรยาผู้อื่นยืนอยู่ตรงนี้ เจ้ายังประคองเขาราวกับไข่ในหิน ทั้งยังมาสั่งพ่อบ้านของจวนข้าราวกับสั่งคนในบ้านเจ้า เจ้าคิดจะเอาอย่างไร’ หลี่เฟิ่งเซียนก่นด่าในใจ ส่งสายตาไม่เป็นมิตร

อีกฝ่ายเมื่อเห็นหลี่เฟิ่งเซียนแล้วก็ใช่ว่าจะรู้สึกผิด แต่กลับจ้องตาหลี่เฟิ่งเซียนกลับไม่ได้หวาดกลัวนาง

“คงเป็นเจ้าสินะ คุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพหลี่ผู้เลื่องลือ” 

“ใช่ ข้าเอง เจ้าคือผู้ใด” หลี่เฟิ่งเซียนแทบจะกัดฟันตอบ

สาวน้อยในชุดขาวผลักลู่มู่เฉินจนเขาแทบล้ม ทั้งที่ก่อนหน้านั้นนางยังประคับประคองเขาอย่างดี โชคดีที่พ่อบ้านรีบไปรับตัวเขาเอาไว้ เขาจึงไม่ได้ล้มตรงนั้น แต่ลู่มู่เฉินก็เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมมองสองสาว

หลี่เฟิ่งเซียนเห็นว่าอีกฝ่ายสูงไม่เท่านาง ทั้งที่หญิงแพศยานั่นเขย่งเท้าขึ้นมาเพื่อจ้องตานางแล้ว แต่นางยังต้องก้มหน้ามอง หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกชนะ ยิ้มมุมปากน้อยๆ หญิงสาวชุดขาวแสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจน

“เฮอะ” สาวน้อยคนนั้นส่งเสียงอย่างโกรธเคือง สะบัดหน้าหนี และรีบเดินออกไปจากจวนทันที หลี่เฟิ่งเซียนเห็นว่าหญิงแพศยานั่นยังดุคนขับรถม้าของนางไปหลายคำด้วย

“เฮอะ” หลี่เฟิ่งเซียนจึงส่งเสียงตอบกลับไปเช่นนั้นด้วย แต่พอนางหันมา กลับเห็นว่าลู่มู่เฉินส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปบอกเสียงเบาให้พ่อบ้านพาเขาไปพักได้แล้ว ปล่อยให้นางตกใจชะงักตัวแข็งอยู่ที่นั่นคนเดียว

นางไม่แน่ใจว่าตัวเองเดินไปถึงห้องของท่านย่าได้อย่างไร รู้แต่ว่าเมื่อไปถึงแล้วนางก็ปล่อยน้ำตาไหลร้องไห้โฮเรากับเด็กน้อย ท่านย่าถามอย่างไรนางก็ตอบไม่ได้ เอาแต่ร้องไห้พูดไม่รู้เรื่อง

สุดท้ายท่านย่าได้รับรู้เรื่องราวจากสาวใช้แทน ท่านย่าเห็นว่าเรื่องนี้หลานสาวตัวดีทำไม่ถูก อย่างไรผู้มาก็เป็นแขก ทั้งยังอุตส่าห์ใจดีมาส่งลู่มู่เฉินที่กำลังป่วยให้ด้วย การด่าเขาว่าเป็นสุนัขไล่จับหนูออกจะแรงเกินไป ท่านย่าจึงสั่งให้หลี่เฟิ่งเซียนไปขอโทษลู่มู่เฉิน

หลี่เฟิ่งเซียนคราแรกไม่เต็มใจอย่างยิ่ง ทั้งยังน้อยใจที่ท่านย่าไม่เข้าข้างนาง ใจหนึ่งก็กลัวว่าเขาอาจต่อว่านางเช่นเดียวกับท่านย่า เพราะมีความเป็นไปได้สูงมากที่เขาจะชอบพอกับสตรีในชุดขาวผู้นั้น ในเมื่อเขายิ้มให้นางตั้งหลายครั้งแล้ว หลี่เฟิ่งเซียนไม่อยากช้ำใจมากไปกว่านี้ นางจึงตั้งใจจะไม่ไปคุยกับลู่มู่เฉิน 

 

 

---

[1] นมวัวสด