บทที่ 2

ฉือหว่านมองเขากลับเช่นกัน น้ำเสียงเบาแต่มั่นคง “เราหย่ากันเถอะ ฮั่วซือหาน คุณชอบของขวัญวันเกิดชิ้นนี้ไหม?”

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “เพราะแค่ฉันไม่ได้ฉลองวันเกิดกับคุณ คุณถึงคิดจะหย่างั้นเหรอ?”

ฉือหว่าน “ฉือเจียวกลับมาแล้วใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินชื่อฉือเจียว ฮั่วซือหานยกมุมปากบางๆ อย่างเย้ยหยัน เขาหัวเราะเบาๆ

เขาก้าวขาเรียวยาวเข้าหาเธอทีละก้าว “คุณหึงฉือเจียวงั้นเหรอ?”

ในฐานะนักธุรกิจอายุน้อยที่ถูกขนานนามว่าเป็นเทพเจ้าแห่งการค้า ฮั่วซือหานมีออร่าที่เกิดจากอำนาจ ความมั่งคั่ง และสถานะ เขาก้าวเข้ามาใกล้จนฉือหว่านเผลอก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

แผ่นหลังอ่อนบางของเธอสัมผัสถึงความเย็น เธอชนเข้ากับกำแพง

ในตอนนั้นเอง ทัศนวิสัยของเธอก็มืดลง ฮั่วซือหานพุ่งเข้าหา ร่างกายเขาประชิดเธอเต็มที่ มือข้างหนึ่งยันกำแพงไว้ข้างตัวเธอ ขังเธอไว้ระหว่างอกแข็งแกร่งของเขาและผนัง

ฮั่วซือหานก้มเปลือกตาหล่อเหลา มองเธอด้วยสายตาเย็นชา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “คนทั้งไห่เฉิงรู้ว่าคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยคือฉือเจียว คุณไม่รู้เรื่องนี้ตอนที่พยายามทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานแทนน้องเธอมาเป็นคุณนายฮั่วเหรอ? ตอนนั้นไม่เห็นคุณแคร์ แล้วตอนนี้จะมาย้อนแย้งอะไรอีก?”

ใบหน้าของฉือหว่านซีดเผือด

ใช่สินะ คนที่เขาจะแต่งงานด้วยคือฉือเจียว

หากเขาไม่กลายเป็นคนป่วยติดเตียง เธอคงไม่มีวันได้สิทธิ์แต่งงานกับเขา

เธอไม่มีวันลืมวันที่เขาฟื้นขึ้นมา วันที่เขาลืมตาขึ้นและเห็นว่าเป็นเธอ ความผิดหวังและความเย็นชาที่ไม่คิดจะปกปิดใดๆ ในดวงตาของเขานั้นชัดเจน

หลังจากนั้น เขาก็แยกห้องนอนกับเธอ เขาไม่เคยแตะต้องเธอสักครั้งเลย

เขารักฉือเจียว

เรื่องพวกนี้เธอรู้ดี แต่ถึงอย่างนั้น…

ฉือหว่านมองลึกไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหาน ใบหน้านั้นค่อยๆ ซ้อนทับกับภาพของเด็กหนุ่มผู้ใสซื่อในวัยเยาว์ ฮั่วซือหาน คุณจำฉันไม่ได้เลยเหรอ?

ที่แท้ มีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

ช่างเถอะ

สามปีที่ผ่านมา ถือเสียว่าเป็นการตอบแทนความรักที่เธอมีให้เขา

ฉือหว่านกลืนความขมขื่นและความเจ็บปวดในใจลงไป “ฮั่วซือหาน เราจบชีวิตแต่งงานที่ไร้ซึ่งความรักนี้เถอะ”

ฮั่วซือหานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงทุ้มเสน่ห์ของเขาเปล่งคำออกมาสองคำ “ไร้ซึ่งความรัก?”

เขายกมือขึ้นจับปลายคางเล็กๆ ของเธอไว้ นิ้วโป้งวางลงบนริมฝีปากสีแดงสดของเธอ แล้วกดเบาๆ อย่างหยอกเย้า “จริง ๆ แล้ว เธออยากหย่าเพราะเรื่องนี้เหรอ? หรือว่า…ต้องการมันแล้ว?”

ใบหน้าที่งดงามเรียบง่ายของฉือหว่านแดงก่ำขึ้นมาทันที ราวกับผลเบอร์รี่สุกที่แดงจัดจนน้ำแทบหยด

เธอไม่ได้หมายความแบบนั้น!

ตอนนี้นิ้วโป้งของเขาที่มีลายนิ้วมือบางๆ กดลงบนริมฝีปากแดงสดของเธอ บดขยี้อย่างจงใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่หล่อเหลาและสง่างามแบบเขาจะมีด้านที่กรุ้มกริ่มและเจนจัดเช่นนี้

เขากำลังลูบไล้ริมฝีปากของเธอด้วยนิ้วมือ

นี่เป็นครั้งแรกที่ฮั่วซือหานมองฉือหว่านใกล้ๆ แบบนี้ เธอมักจะสวมชุดกระโปรงสีดำขาวมาตลอดปี แถมยังใส่แว่นกรอบหนาสีดำใหญ่โตที่ทำให้เธอดูเหมือนหญิงวัยกลางคน

แต่พอมองใกล้ๆ ฮั่วซือหานพบว่าใบหน้าของเธอเล็กพอจะอยู่ในฝ่ามือได้ พวงแก้มที่ซ่อนอยู่หลังแว่นกรอบดำใหญ่โตนั้นมีความงดงามที่ไม่ธรรมดา ดวงตาโตกลมราวกับตาลูกกวางคู่หนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงความงามที่โดดเด่น

ริมฝีปากของเธอนุ่มมาก

นิ้วมือของเขากดลงไปตรงริมฝีปาก ทำให้สีแดงสดเลือนหายไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาสดใสอีกครั้ง นุ่มหยุ่นราวกับขนม

ทำให้ใครต่อใครคิดอยากสัมผัส

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาที่เข้มลึก “ไม่คิดเลยว่าคุณนายฮั่วจะมีความต้องการสูงขนาดนี้ หรือเธออยากได้ผู้ชายถึงขนาดนี้?”

เพียะ!

ฉือหว่านยกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างแรง

ฮั่วซือหานโดนตบจนใบหน้าหล่อเหลาของเขาหันไปทางหนึ่ง

ฉือหว่านตัวสั่นด้วยความโกรธ นิ้วมือของเธอสั่นระริก ความรักที่ต่ำต้อยเกินไปย่อมถูกเหยียบย่ำ เขาถึงได้กล้าดูถูกเธอแบบนี้

ฉือหว่านพูดด้วยความอับอายและโกรธแค้น “ฉันรู้ว่าคุณไม่เคยลืมฉือเจียว งั้นฉันจะยกตำแหน่งคุณนายฮั่วคืนให้เธอ!”

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานเย็นชาทันที ราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง เขาผู้สูงศักดิ์ไม่เคยถูกใครตบหน้าแบบนี้มาก่อน

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชารุนแรง “ฉือหว่าน เธออยากแต่งงานกับฉันก็แต่ง อยากหย่าก็หย่า เธอคิดว่าฉัน ฮัวซือหาน เป็นอะไรกัน?”

ฉือหว่านหัวเราะออกมา “ของเล่นไง”

อะไรนะ?

ฮั่วซือหานตกใจจนพูดไม่ออก

ฉือหว่านกัดฟันทนความเจ็บปวดในใจ “คุณก็แค่ของเล่นที่ฉันแย่งมาจากฉือเจียว ตอนนี้เล่นจนเบื่อแล้ว อยากจะโยนทิ้ง”

ฮั่วซือหานสีหน้ามืดมนจนแทบหยดน้ำได้ “ดีมาก ฉือหว่าน เธอนี่มันสุดยอดจริงๆ หย่าก็หย่า แล้วอย่ามาร้องไห้ขอคืนดีทีหลังก็แล้วกัน!”

ฮั่วซือหานเดินขึ้นไปบนชั้นสอง เข้าห้องทำงาน และปิดประตูเสียงดังสนั่น

ฉือหว่านเหมือนหมดเรี่ยวแรง ร่างกายบอบบางของเธอค่อยๆ เลื่อนลงไปตามกำแพง

เธอนั่งยองๆ บนพรม กอดตัวเองไว้ “ฮั่วซือหาน ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้ว”

…

เช้าวันถัดมา

ป้าอู๋เปิดประตูห้องทำงานและเดินเข้าไป

ฮั่วซือหานกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน ตรวจเอกสารอย่างขะมักเขม้น เขาขึ้นชื่อว่าเป็นคนบ้างาน

ป้าอู๋เรียกเบาๆ “คุณผู้ชาย”

ฮั่วซือหานไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเขาไม่ดี อากาศรอบตัวเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็ง

ป้าอู๋วางกาแฟอย่างระมัดระวังไว้ข้างมือเขา “คุณผู้ชาย นี่เป็นกาแฟที่คุณผู้หญิงชงให้คุณค่ะ”

มือที่ถือปากกาของฮั่วซือหานชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าเย็นชาของเขาเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย

นี่เธอกำลังพยายามจะคืนดีหรือเปล่า?

พูดตามตรง ฉือหว่านเป็นภรรยาที่ดี เธอทำอาหารตามที่เขาชอบ ซักเสื้อผ้าของเขาด้วยมือ และดูแลทุกเรื่องของเขาเป็นอย่างดี

ฮั่วซือหานหยิบกาแฟขึ้นมา และดื่มเข้าไปหนึ่งอึก

เป็นกาแฟที่เธอชง และยังเป็นรสชาติที่เขาชอบ

แต่ เขายังโกรธอยู่

เมื่อคืนเธอตบหน้าเขา ความโกรธนี้เขาคงต้องเก็บไว้นาน

กาแฟแก้วเดียวไม่ได้ช่วยให้เขาหายโกรธ

ฮั่วซือหานถาม “คุณผู้หญิงรู้สึกผิดแล้วหรือยัง?”

ป้าอู๋มองฮั่วซือหานด้วยสีหน้าแปลกๆ “...คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงไปแล้วค่ะ”

ฮั่วซือหานนิ่งอึ้ง เงยหน้ามองป้าอู๋

ป้าอู๋หยิบของบางอย่างออกมา “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงลากกระเป๋าเดินทางออกไปแล้ว นี่คือสิ่งที่คุณผู้หญิงฝากให้ข้ามอบให้ท่านก่อนจะไปค่ะ”

ฮั่วซือหานรับกระดาษมา เปิดออก และคำว่า “ใบหย่า” ตัวโตๆ สองคำก็ปรากฏต่อหน้าเขา

ฮั่วซือหานพูดไม่ออก เขาคิดว่าเธอกำลังพยายามคืนดีกับเขา!

ป้าอู๋ “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงบอกว่าให้ท่านดื่มกาแฟแก้วนี้เสร็จแล้ว รีบเซ็นใบหย่านี้ค่ะ”

ฮั่วซือหานมองกาแฟแก้วนั้นด้วยสายตาเย็นชา “เททิ้ง! เทให้หมด!”

ป้าอู๋: คุณผู้ชาย ก่อนหน้านี้ท่านยังชอบดื่นกาแฟแก้วนี้อยู่เลย ตอนนี้ไม่ชอบแล้วเหรอคะ?

ป้าอู๋ไม่กล้าพูดอะไรอีก หยิบกาแฟแล้วรีบหายตัวไปทันที

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานเต็มไปด้วยความมืดมน เขาเหลือบมองใบหย่าอย่างรวดเร็ว พบว่าเธอไม่ต้องการเงินสักบาท ออกจากบ้านไปตัวเปล่า

ฮั่วซือหานหัวเราะเย็นชา เธอช่างกล้าจริงๆ ไม่ต้องการเงินจากเขาสักบาท เธอที่มาจากชนบทจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ชีวิต?

สามปีก่อนเธอพยายามทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานแทน ก็เพราะเงินไม่ใช่เหรอ?

ในตอนนั้นเอง ฮั่วซือหานหรี่ตาลง เพราะเขาเห็นเหตุผลในการหย่า

เหตุผลที่ฉือหว่านเขียนด้วยลายมือ: “เพราะฝ่ายชายร่างกายไม่พร้อม มีปัญหาการทำหน้าที่สามี”

ฮั่วซือหาน “……”

ใบหน้าหล่อเหลาของเขามืดครึ้มจนดำสนิท

ยัยผู้หญิงบ้าคนนี้!

ฮั่วซือหานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาฉือหว่านทันที

ไม่นาน สายก็ถูกรับ และเสียงใสของฉือหว่านดังขึ้น “ฮัลโหล”