แชร์

บทที่ 2

ผู้เขียน: หลิวหลีเสวียเสวี่ย
ฉือหว่านมองเขากลับเช่นกัน น้ำเสียงเบาแต่มั่นคง “เราหย่ากันเถอะ ฮั่วซือหาน คุณชอบของขวัญวันเกิดชิ้นนี้ไหม?”

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “เพราะแค่ฉันไม่ได้ฉลองวันเกิดกับคุณ คุณถึงคิดจะหย่างั้นเหรอ?”

ฉือหว่าน “ฉือเจียวกลับมาแล้วใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินชื่อฉือเจียว ฮั่วซือหานยกมุมปากบางๆ อย่างเย้ยหยัน เขาหัวเราะเบาๆ

เขาก้าวขาเรียวยาวเข้าหาเธอทีละก้าว “คุณหึงฉือเจียวงั้นเหรอ?”

ในฐานะนักธุรกิจอายุน้อยที่ถูกขนานนามว่าเป็นเทพเจ้าแห่งการค้า ฮั่วซือหานมีออร่าที่เกิดจากอำนาจ ความมั่งคั่ง และสถานะ เขาก้าวเข้ามาใกล้จนฉือหว่านเผลอก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

แผ่นหลังอ่อนบางของเธอสัมผัสถึงความเย็น เธอชนเข้ากับกำแพง

ในตอนนั้นเอง ทัศนวิสัยของเธอก็มืดลง ฮั่วซือหานพุ่งเข้าหา ร่างกายเขาประชิดเธอเต็มที่ มือข้างหนึ่งยันกำแพงไว้ข้างตัวเธอ ขังเธอไว้ระหว่างอกแข็งแกร่งของเขาและผนัง

ฮั่วซือหานก้มเปลือกตาหล่อเหลา มองเธอด้วยสายตาเย็นชา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “คนทั้งไห่เฉิงรู้ว่าคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยคือฉือเจียว คุณไม่รู้เรื่องนี้ตอนที่พยายามทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานแทนน้องเธอมาเป็นคุณนายฮั่วเหรอ? ตอนนั้นไม่เห็นคุณแคร์ แล้วตอนนี้จะมาย้อนแย้งอะไรอีก?”

ใบหน้าของฉือหว่านซีดเผือด

ใช่สินะ คนที่เขาจะแต่งงานด้วยคือฉือเจียว

หากเขาไม่กลายเป็นคนป่วยติดเตียง เธอคงไม่มีวันได้สิทธิ์แต่งงานกับเขา

เธอไม่มีวันลืมวันที่เขาฟื้นขึ้นมา วันที่เขาลืมตาขึ้นและเห็นว่าเป็นเธอ ความผิดหวังและความเย็นชาที่ไม่คิดจะปกปิดใดๆ ในดวงตาของเขานั้นชัดเจน

หลังจากนั้น เขาก็แยกห้องนอนกับเธอ เขาไม่เคยแตะต้องเธอสักครั้งเลย

เขารักฉือเจียว

เรื่องพวกนี้เธอรู้ดี แต่ถึงอย่างนั้น…

ฉือหว่านมองลึกไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหาน ใบหน้านั้นค่อยๆ ซ้อนทับกับภาพของเด็กหนุ่มผู้ใสซื่อในวัยเยาว์ ฮั่วซือหาน คุณจำฉันไม่ได้เลยเหรอ?

ที่แท้ มีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

ช่างเถอะ

สามปีที่ผ่านมา ถือเสียว่าเป็นการตอบแทนความรักที่เธอมีให้เขา

ฉือหว่านกลืนความขมขื่นและความเจ็บปวดในใจลงไป “ฮั่วซือหาน เราจบชีวิตแต่งงานที่ไร้ซึ่งความรักนี้เถอะ”

ฮั่วซือหานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงทุ้มเสน่ห์ของเขาเปล่งคำออกมาสองคำ “ไร้ซึ่งความรัก?”

เขายกมือขึ้นจับปลายคางเล็กๆ ของเธอไว้ นิ้วโป้งวางลงบนริมฝีปากสีแดงสดของเธอ แล้วกดเบาๆ อย่างหยอกเย้า “จริง ๆ แล้ว เธออยากหย่าเพราะเรื่องนี้เหรอ? หรือว่า…ต้องการมันแล้ว?”

ใบหน้าที่งดงามเรียบง่ายของฉือหว่านแดงก่ำขึ้นมาทันที ราวกับผลเบอร์รี่สุกที่แดงจัดจนน้ำแทบหยด

เธอไม่ได้หมายความแบบนั้น!

ตอนนี้นิ้วโป้งของเขาที่มีลายนิ้วมือบางๆ กดลงบนริมฝีปากแดงสดของเธอ บดขยี้อย่างจงใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่หล่อเหลาและสง่างามแบบเขาจะมีด้านที่กรุ้มกริ่มและเจนจัดเช่นนี้

เขากำลังลูบไล้ริมฝีปากของเธอด้วยนิ้วมือ

นี่เป็นครั้งแรกที่ฮั่วซือหานมองฉือหว่านใกล้ๆ แบบนี้ เธอมักจะสวมชุดกระโปรงสีดำขาวมาตลอดปี แถมยังใส่แว่นกรอบหนาสีดำใหญ่โตที่ทำให้เธอดูเหมือนหญิงวัยกลางคน

แต่พอมองใกล้ๆ ฮั่วซือหานพบว่าใบหน้าของเธอเล็กพอจะอยู่ในฝ่ามือได้ พวงแก้มที่ซ่อนอยู่หลังแว่นกรอบดำใหญ่โตนั้นมีความงดงามที่ไม่ธรรมดา ดวงตาโตกลมราวกับตาลูกกวางคู่หนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงความงามที่โดดเด่น

ริมฝีปากของเธอนุ่มมาก

นิ้วมือของเขากดลงไปตรงริมฝีปาก ทำให้สีแดงสดเลือนหายไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาสดใสอีกครั้ง นุ่มหยุ่นราวกับขนม

ทำให้ใครต่อใครคิดอยากสัมผัส

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาที่เข้มลึก “ไม่คิดเลยว่าคุณนายฮั่วจะมีความต้องการสูงขนาดนี้ หรือเธออยากได้ผู้ชายถึงขนาดนี้?”

เพียะ!

ฉือหว่านยกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างแรง

ฮั่วซือหานโดนตบจนใบหน้าหล่อเหลาของเขาหันไปทางหนึ่ง

ฉือหว่านตัวสั่นด้วยความโกรธ นิ้วมือของเธอสั่นระริก ความรักที่ต่ำต้อยเกินไปย่อมถูกเหยียบย่ำ เขาถึงได้กล้าดูถูกเธอแบบนี้

ฉือหว่านพูดด้วยความอับอายและโกรธแค้น “ฉันรู้ว่าคุณไม่เคยลืมฉือเจียว งั้นฉันจะยกตำแหน่งคุณนายฮั่วคืนให้เธอ!”

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานเย็นชาทันที ราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง เขาผู้สูงศักดิ์ไม่เคยถูกใครตบหน้าแบบนี้มาก่อน

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชารุนแรง “ฉือหว่าน เธออยากแต่งงานกับฉันก็แต่ง อยากหย่าก็หย่า เธอคิดว่าฉัน ฮัวซือหาน เป็นอะไรกัน?”

ฉือหว่านหัวเราะออกมา “ของเล่นไง”

อะไรนะ?

ฮั่วซือหานตกใจจนพูดไม่ออก

ฉือหว่านกัดฟันทนความเจ็บปวดในใจ “คุณก็แค่ของเล่นที่ฉันแย่งมาจากฉือเจียว ตอนนี้เล่นจนเบื่อแล้ว อยากจะโยนทิ้ง”

ฮั่วซือหานสีหน้ามืดมนจนแทบหยดน้ำได้ “ดีมาก ฉือหว่าน เธอนี่มันสุดยอดจริงๆ หย่าก็หย่า แล้วอย่ามาร้องไห้ขอคืนดีทีหลังก็แล้วกัน!”

ฮั่วซือหานเดินขึ้นไปบนชั้นสอง เข้าห้องทำงาน และปิดประตูเสียงดังสนั่น

ฉือหว่านเหมือนหมดเรี่ยวแรง ร่างกายบอบบางของเธอค่อยๆ เลื่อนลงไปตามกำแพง

เธอนั่งยองๆ บนพรม กอดตัวเองไว้ “ฮั่วซือหาน ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้ว”

เช้าวันถัดมา

ป้าอู๋เปิดประตูห้องทำงานและเดินเข้าไป

ฮั่วซือหานกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน ตรวจเอกสารอย่างขะมักเขม้น เขาขึ้นชื่อว่าเป็นคนบ้างาน

ป้าอู๋เรียกเบาๆ “คุณผู้ชาย”

ฮั่วซือหานไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเขาไม่ดี อากาศรอบตัวเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็ง

ป้าอู๋วางกาแฟอย่างระมัดระวังไว้ข้างมือเขา “คุณผู้ชาย นี่เป็นกาแฟที่คุณผู้หญิงชงให้คุณค่ะ”

มือที่ถือปากกาของฮั่วซือหานชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าเย็นชาของเขาเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย

นี่เธอกำลังพยายามจะคืนดีหรือเปล่า?

พูดตามตรง ฉือหว่านเป็นภรรยาที่ดี เธอทำอาหารตามที่เขาชอบ ซักเสื้อผ้าของเขาด้วยมือ และดูแลทุกเรื่องของเขาเป็นอย่างดี

ฮั่วซือหานหยิบกาแฟขึ้นมา และดื่มเข้าไปหนึ่งอึก

เป็นกาแฟที่เธอชง และยังเป็นรสชาติที่เขาชอบ

แต่ เขายังโกรธอยู่

เมื่อคืนเธอตบหน้าเขา ความโกรธนี้เขาคงต้องเก็บไว้นาน

กาแฟแก้วเดียวไม่ได้ช่วยให้เขาหายโกรธ

ฮั่วซือหานถาม “คุณผู้หญิงรู้สึกผิดแล้วหรือยัง?”

ป้าอู๋มองฮั่วซือหานด้วยสีหน้าแปลกๆ “...คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงไปแล้วค่ะ”

ฮั่วซือหานนิ่งอึ้ง เงยหน้ามองป้าอู๋

ป้าอู๋หยิบของบางอย่างออกมา “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงลากกระเป๋าเดินทางออกไปแล้ว นี่คือสิ่งที่คุณผู้หญิงฝากให้ข้ามอบให้ท่านก่อนจะไปค่ะ”

ฮั่วซือหานรับกระดาษมา เปิดออก และคำว่า “ใบหย่า” ตัวโตๆ สองคำก็ปรากฏต่อหน้าเขา

ฮั่วซือหานพูดไม่ออก เขาคิดว่าเธอกำลังพยายามคืนดีกับเขา!

ป้าอู๋ “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงบอกว่าให้ท่านดื่มกาแฟแก้วนี้เสร็จแล้ว รีบเซ็นใบหย่านี้ค่ะ”

ฮั่วซือหานมองกาแฟแก้วนั้นด้วยสายตาเย็นชา “เททิ้ง! เทให้หมด!”

ป้าอู๋: คุณผู้ชาย ก่อนหน้านี้ท่านยังชอบดื่นกาแฟแก้วนี้อยู่เลย ตอนนี้ไม่ชอบแล้วเหรอคะ?

ป้าอู๋ไม่กล้าพูดอะไรอีก หยิบกาแฟแล้วรีบหายตัวไปทันที

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานเต็มไปด้วยความมืดมน เขาเหลือบมองใบหย่าอย่างรวดเร็ว พบว่าเธอไม่ต้องการเงินสักบาท ออกจากบ้านไปตัวเปล่า

ฮั่วซือหานหัวเราะเย็นชา เธอช่างกล้าจริงๆ ไม่ต้องการเงินจากเขาสักบาท เธอที่มาจากชนบทจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ชีวิต?

สามปีก่อนเธอพยายามทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานแทน ก็เพราะเงินไม่ใช่เหรอ?

ในตอนนั้นเอง ฮั่วซือหานหรี่ตาลง เพราะเขาเห็นเหตุผลในการหย่า

เหตุผลที่ฉือหว่านเขียนด้วยลายมือ: “เพราะฝ่ายชายร่างกายไม่พร้อม มีปัญหาการทำหน้าที่สามี”

ฮั่วซือหาน “……”

ใบหน้าหล่อเหลาของเขามืดครึ้มจนดำสนิท

ยัยผู้หญิงบ้าคนนี้!

ฮั่วซือหานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาฉือหว่านทันที

ไม่นาน สายก็ถูกรับ และเสียงใสของฉือหว่านดังขึ้น “ฮัลโหล”

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
ความคิดเห็น (20)
goodnovel comment avatar
ปัญจรัตน์
ดีค่ะแต่มันยุ่งยาก
goodnovel comment avatar
ลมเปลี่ยนทิศ ทะเลสวย
ต่อๆค่ะสนุกดี
goodnovel comment avatar
หลง ยิ้มรอด
สนุกดีมีสาระ
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทล่าสุด

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1099

    หลินซื่อกรุ๊ปเปิดฉากศึกชิงอำนาจภายในตระกูลอย่างเป็นทางการแล้ว น้องสาวต่างแม่ของหลินซีเหยามีการสนับสนุนจากพ่อของเธอ ตอนนี้ก็เริ่มออกอาการฮึกเหิม อยากจะแย่งชิงอำนาจเต็มแก่ส่วนตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอได้รับความโปรดปรานจากนายท่านหลิน อีกทั้งยังแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลลู่ ตำแหน่งจึงมั่นคงแต่ว่าหากน้องสาวต่างแม่คนนั้นได้ถือหุ้นบริษัท เธอก็ต้องได้รับการสนับสนุนจากนายท่านหลินให้ได้เท่านั้นเงื่อนไขที่นายท่านหลินให้เธอสืบทอดตระกูลหลินก็คือ ให้เธอตั้งท้องลูกของลู่หนานเฉิงโดยเร็วที่สุดความจริงแล้ว ในตระกูลใหญ่เช่นนี้ ความสัมพันธ์ของคนกับคนล้วนแลกเปลี่ยนด้วยผลประโยชน์ทั้งสิ้น มีเพียงเธอตั้งท้องลูกของลู่หนานเฉิงเท่านั้น การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ของสองตระกูลลู่กับหลินถึงจะมั่นคง แต่เรื่องที่หลายปีมานี้เธอกับลู่หนานเฉิงยังไม่ได้มีความสัมพันธ์กัน คงปิดบังผู้ใหญ่ทั้งสองบ้านไม่พ้นคุณนายหลินกล่าว “ซีเหยา แม่รู้ว่าหนูกับหนานเฉิงไม่ได้มีความรู้สึกต่อกัน ตอนนี้ให้หนูตั้งท้องก็คงทำให้ลำบากใจอยู่มาก”หลินซีเหยาตัดบทแม่ของตัวเอง “แม่ หนูทะ!”คุณนายหลินชะงัก “ซีเหยา……”“แม่ ลู่หนานเฉิงเป็นทายาทค

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1098

    ลู่หนานเฉิงทำหน้างง “...น้าหรง งั้นเอาแบบนี้ไหม คุณอย่านอนโซฟาเลย มานอนตรงกลางระหว่างเราสองผัวเมียแทนดีไหม?”น้าหรง “แบบนั้นมันไม่เหมาะมั้งคะ”“เธอก็รู้ว่าไม่เหมาะ แล้วจะให้อยู่ดูอยู่ตรงนี้ได้ยังไง เราจะมีลูกกันยังไงล่ะ หรือคุณปู่จะให้เธอมาคอยสอนเราด้วย?”น้าหรง “...จริงสิ แบบนี้ก็คงไม่เหมาะจริงๆ งั้นคุณชายคุณนาย พยายามกันให้เต็มที่นะคะ!”พูดจบ น้าหรงก็รีบเดินออกไปจากห้องตอนนี้ในห้องเหลือเพียงลู่หนานเฉิงกับหลินซีเหยา ลู่หนานเฉิงพูดขึ้นว่า “เพราะคุณปู่คอยจับตาดูอยู่ เราถึงต้องนอนห้องเดียวกัน เธอไม่ว่ากันนะ?”หลินซีเหยายกมือถอดเสื้อคลุมสีขาวออก เหลือเพียงชุดเดรสที่สวมอยู่ด้านใน เธอส่ายหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไร”ลู่หนานเฉิงมองเธอแวบหนึ่ง ชุดเดรสแนบกับสัดส่วนจนเผยให้เห็นเอวคอด เธอสวยจนเขาต้องรีบเบือนสายตา “คืนนี้ฉันนอนโซฟา เธอนอนบนเตียง”หลินซีเหยาหันมามองเขา “น้าหรงคงจับตาดูเราอยู่ คืนนี้เรานอนเตียงเดียวกันเถอะ”ลู่หนานเฉิงไม่คิดว่าเธอจะพูดตรงขนาดนั้น เขายักไหล่ “ในเมื่อคุณนายลู่เชิญ ฉันก็ไม่ขัด คืนนี้นอนเตียงเดียวกันก็ได้ เธอจะอาบน้ำก่อนหรือให้ฉันก่อน?”หลินซีเหยา “ฉันยังต้องทำแบบร่

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1097

    ลู่หนานเฉิงมองสองคนนั้นที่กำลังหัวเราะเยาะเขาอย่างสนุกสนาน แล้วพูดอย่างจนใจ “พวกนายก็รอดูฉันขายหน้ากันไปเถอะ!”ฮั่วซือหานพูดขึ้น “พอแล้ว คุณนายลู่ของนายรออยู่ที่สนามบินแล้ว รีบไปรับเธอเถอะ”“โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่”ลู่หนานเฉิงออกจากภัตตาคาร ขับรถไมบัคมุ่งหน้าไปสนามบิน ใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีก็มาถึงทันทีที่มองออกไป เขาก็เห็นหลินซีเหยา ถึงแม้จะเคยเจอเธอเพียงไม่กี่ครั้ง แต่หลินซีเหยาเป็นหญิงสาวที่งดงามโดดเด่นไม่เหมือนใคร แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย เธอก็ยังเป็นจุดสนใจที่ทุกสายตามองเห็นได้ทันทีตอนนั้น หลินซีเหยากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในโถงสนามบิน เธอสวมเสื้อคลุมสีขาว ผมยาวสลวยเหมือนสาหร่ายสีน้ำตาลดำสยายลงอย่างเป็นธรรมชาติ ในฐานะคุณหนูใหญ่ตระกูลหลินและคุณหนูอันดับหนึ่งของวงสังคม ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวของเธอล้วนเต็มไปด้วยความสง่างามของหญิงชั้นสูง ดุจอัญมณีล้ำค่าที่ส่องแสงระยับน้าหรงเป็นคนแรกที่เห็นลู่หนานเฉิง จึงเอ่ยอย่างดีใจ “คุณชาย!”หลินซีเหยาลุกขึ้นแล้วหันมามองเธอมีผิวขาวละเอียดดั่งหยก ใบหน้าเล็กเรียวขนาดเท่าฝ่ามือ งดงามเยือกเย็นและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน เธอไม่ได้ส

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1096

    นายท่านลู่พูดเสียงดัง “ฉันไม่กิน! ฉันไม่อยากกินยา! เห็นอยู่ชัดๆ ว่าตระกูลลู่ของเราจะไม่มีคนสืบทอดแล้ว ฉันไม่อยากอยู่ต่อไปแล้ว ปล่อยให้ฉันตายเถอะ ถึงตายไปใต้ดินฉันก็ไม่มีหน้าไปพบบรรพบุรุษแล้ว!”พ่อบ้านรีบพูดขึ้น “ท่านครับ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ อย่าเอาร่างกายของตัวเองมาเล่นนะครับ คุณชาย รีบพูดอะไรสักอย่างเถอะ อย่าทำให้ท่านโกรธไปมากกว่านี้เลย ร่างกายของท่านคุณก็รู้ดี หมอบอกแล้วว่าห้ามถูกกระตุ้นอารมณ์เด็ดขาด!”ลู่หนานเฉิงรู้ดีว่าคุณปู่ของเขากำลังแสดงละคร แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าช่วงไม่กี่ปีมานี้สุขภาพของท่านทรุดลงเรื่อยๆ เมื่อห้าปีก่อน คุณปู่ลู่เคยล้มป่วยหนักจนต้องเข้าไอซียู ตอนนั้นท่านนอนอยู่บนเตียงพร้อมสายระโยงระยาง จับมือเขาไว้แน่นแล้วขอให้เขาแต่งงานกับคุณหนูตระกูลหลิน หลินซีเหยา เขาจึงจำใจตอบตกลงหลังจากนั้นท่านก็รอดมาได้ แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ต้องพึ่งยาเพื่อประคองอาการไว้ ลู่หนานเฉิงรู้ดีว่าคุณปู่ยังมีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะยังอยากเห็นตระกูลลู่มีผู้สืบทอดนายท่านลู่ยังพูดต่อ “ดูท่าไอ้เจ้าหลานคนนี้จะไม่สนใจฉันแล้วสินะ ยังไงคนอื่นเขาก็ได้อุ้มเหลนกันหมด มีแต่ฉันที่ไม่ได้อุ้ม บนโลกนี

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1095

    ฮั่วซือหานพูดว่า “ร่างกายฉันแข็งแรงพอ ยาแก้ปวดพวกนี้ยังทนไหวอยู่!”เขาก้าวเข้าไปข้างหน้า แล้วโอบกอดฉือหว่านไว้แน่น “หวานหว่าน ฉันไม่อยากเสียเธอไปเลยนะ! พอรู้ว่าหนานเฉิงกลับมา ฉันก็รีบตามมาทันที ฉันกลัวมาก กลัวว่าจะมีใครเข้ามาในชีวิตของเธอแทนที่ฉัน กลัวว่าจะมีใครเข้ามาในใจเธอ ฉันกลัวว่าจะถูกแทนที่จริงๆ!”ตอนนี้เขากอดเธอไว้เงียบๆ ฉือหว่านได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรง และได้ยินเสียงคำพูดแผ่วเบาที่เต็มไปด้วยความจริงใจคนอย่างฮั่วซือหานก็มีสิ่งที่กลัวเหมือนกัน เขากลัวว่าเธอจะถูกใครแย่งไปจากเขา กลัวว่าจะสูญเสียเธอไปหัวใจของฉือหว่านอ่อนยวบลงทันที เธอยกแขนขึ้นโอบกอดฮั่วซือหานกลับเบาๆ “ไม่หรอก ฉันกำลังพยายามหาวิธีแก้พิษรักเดียวให้ได้ ฮั่วซือหาน ฉันจะรักษาคุณให้หายแน่!”ฮั่วซือหานพูดว่า “ฉันเชื่อเธอ เธอคือยาของฉัน!”ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นแน่นอนทั้งสองกอดกันแน่นอย่างเงียบงัน ขณะนั้นเงาร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามา เป็นลู่หนานเฉิงหลังจากฮั่วซือหานและฉือหว่านออกจากห้องไป ลู่หนานเฉิงก็รู้สึกเบื่อเลยออกมาเดินเล่น ไม่คิดว่าจะเห็นภาพทั้งคู่กอดกันพอดีลู่หนานเฉิงหยุดอยู่ตรงนั้น เขาชอบฉือหว่านจร

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1094

    ฮั่วซือหานพูดว่า “ตอนนี้นายเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ควรอยู่ให้ห่างจากฉือหว่านหน่อยจะดีกว่า!”ลู่หนานเฉิงถอนหายใจ จริงๆ แล้วเมื่อห้าปีก่อนเขาก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเขากับฉือหว่านไม่มีทางเป็นไปได้ลู่หนานเฉิงมองไปที่ฮั่วซือหาน “พิษรักเดียวในร่างนาย ยังหาทางแก้ไม่ได้จริงๆ เหรอ?”ฮั่วซือหานตอบ “ตอนนี้ยังหาทางไม่ได้”ลู่หนานเฉิงว่า “งั้นก่อนที่พิษรักเดียวของนายจะถูกแก้ ฉันจะช่วยดูแลฉือหว่านแทนนายเอง”ฮั่วซือหานส่งสายตาคมกริบไปทันทีลู่หนานเฉิงหัวเราะ “ไม่ต้องห่วง ฉันหมายถึงในฐานะเพื่อน นายดูสิ นายหึงอีกแล้ว!”ฮั่วซือหาน “ฉือหว่านมีเพื่อนเยอะ ไม่ต้องให้นายมาดูแล!”ลู่หนานเฉิง “……”ฮั่วซือหานลุกขึ้น “ฉันจะออกไปโทรศัพท์หน่อย”เขาเดินออกไปจริงๆลู่หนานเฉิงมองห้องส่วนตัวหรูหราที่ตอนนี้เหลือเขาเพียงคนเดียว “……” ช่างเถอะ ดื่มชาไปก่อนก็แล้วกันฮั่วซือหานเดินออกมาด้านนอก เขาออกมาเพื่อโทรศัพท์จริงๆเขาหยิบมือถือขึ้นมากดหมายเลขหนึ่งไม่นานสายก็ถูกต่อ จากฝั่งนั้นมีเสียงของนายท่านลู่ดังขึ้น “ซือหาน ทำไมมีเวลามาโทรหาลุงแก่คนนี้ล่ะ”สองตระกูลเป็นเพื่อนสนิทกัน นายท่านลู่ถือว่าเห็นฮั่วซือหานเติบโต

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status