เข้าวัง

ใต้เท้าเว่ยพาเจี้ยนหยากับซูเหยายังที่พักของหมอหญิง เป่ยเปยยังตามมาติดๆ

 ตงฟางชิง มองอยู่จากมุมหนึ่ง เขาจำได้ติดตาว่าซูเหยาคือหญิงที่เคียงข้างซีซวนในป่าวันนั้น ก้าวเท้ายาวๆ ประสานมือตรงหน้าใต้เท่าเว่ย

“ใต้เท้า สองท่านนี้คือผู้ใดกัน”

“อ๋อท่านองครักษ์ตง สองท่านนี้เป็นหมอหญิงคนใหม่และผู้ช่วยหมอหญิงที่ข้าตั้งใจ ให้เข้ามาช่วยเหลืองานในตำแหน่งหมอหญิง”

“หมอหญิงคนเก่าเล่า”

“หมอหญิงคนเก่า อย่างที่ท่านองครักษ์รู้ว่าฮองเฮาไม่ทรงโปรดปรานหมอหญิงคนเก่าฝ่าบาทจึงบัญชาให้ข้าหาหมอหญิงคนใหม่มาคอย ดูแลฮองเฮาต่อจากนี้”

“ใต้เท้าเว่ยทำอะไรรัดกุมฝ่าบาทจึงวางใจ แม่นางผู้นี้ข้าเห็นว่าไม่ควรให้เข้าไปดูแลฮองเฮาพักนี้ฮองเฮาหงุดหงิดง่ายด้วยกำลังทรงพระครรภ์หากเข้าไปเกรงว่าอาจไม่ได้อยู่ทำงานวังหลวงเป็นแน่” ใต้เท้าเว่ยยิ้ม

“ฮองเฮา ทรงรักฝ่าบาทแต่เดิมฝ่าบาทก็มีสนมนางในมากมายเรื่องนี้น่าจะเข้าใจ เปิดใจให้กว้าง หากเป็นเช่นนี้ จึงตั้งใจจะผูกมัดฝ่าบาทไว้คนเดียว การสืบสันตติวงศ์ ล้วนต้องอาศัย วงศ์วานหว่านเครือ หากยังทรงเป็นเช่นนี้ เกรงว่าฝ่าบาทจะมีไม่อาจมีองค์ชายองค์หญิงมากนัก จะต้องคอยรอให้มีกับฮองเฮาเพียงคนเดียว” พูดตามหลักความเป็นจริงแต่ทว่ากับทำให้ตงฟางชิงหวาดระแวงในตัวของซูเหยา

“ใต้เท้าพูดไปก็ถูกแต่อาจเป็นแค่ช่วงนี้ก่อนหน้านั้นเรื่องคัดตัวนางในคัดเลือกสนมล้วนเป็นฮองเฮาที่จัดการ ขอให้เรื่องนี้จบลงที่นี่ เหมือนกับว่าใต้เท้าเว่ยไม่เคยกล่าวมันออกมา” เว่ยกงฉียิ้ม

“บางครั้ง ข้าก็พูดตรงไปหน่อยท่านองครักษ์คงไม่นำเรื่องนี้ไปขยายต่อ” ประสานมือ พยักหน้าให้เจี้ยนหยาซูเหยาและ เป่ยเปยตามไป

ห้องพัก ในเขตวังหลวง ที่ไม่ได้กว้างขวางนักมีห้องแยกออกจากกันสองห้อง มีห้องครัวแยกออกไปห้องอาบน้ำและห้องเก็บสมุนไพร ด้านหน้าเป็นที่ตากสมุนไพรหลายชนิด มีดอกไม้เบ่งบาน แสดงว่าเจ้าของเดิม อารมณ์สุนทรีย์ไม่น้อย ห้องหับสะอาดสะอ้านแม้ห้องจะเล็กไปหน่อย แต่ด้านนอกกลับมีลานกว้างมีเก้าอี้ไม้วางไว้ ให้ได้นั่งหย่อนใจ เป่ยเปยเดินสำรวจรอบๆ

“ห้องพักคับแคบไปหน่อยหวังว่าท่านหมอจะไม่ถือสา”

“ใต้เท้าเกรงใจไปแล้ว ห้องแม้จะเล็กแต่ทว่า อบอุ่นอีกทั้งสะอาดสะอ้าน ด้านนอกร่มรื่นกว้างขวาง ซูเหยาเจ้าชอบหรือไม่”

หันไปหาซูหยาที่ได้แต่ยิ้ม อยู่ๆ ก็รู้สึกคลื่นเหียนเมื่อกลิ่นสมุนไพรชนิดหนึ่งลอยมาตามลม ใต้เท้าเว่ยถอนหายใจเพราะรู้เรื่องจากปากของเจี้ยนหยาเป็นที่เรียบร้อยแล้วจึงไม่ได้แปลกใจอะไร

เจี้ยนหยาส่งชะเอมใส่ในปากให้ซูเหยาอมแก้คลื่นเหียน เพียงครู่เดียวก็ดีขึ้น

“ท่านพ่อน้องสาวบุญธรรมข้านางเป็นอะไรจึงมีอาการคลื่นเหียน” เป่ยเปยถามเมื่อ เดินอยู่บนทางเดินทอดยาว ในเขตวังหลวงไปยังตำหนักใหญ่ของฮ่องเต้

“เจ้าคิดว่านางเป็นอะไรกันเล่า”

“นางตั้งครรภ์ใช่หรือไม่”

“รู้ได้อย่างไรเจ้าแน่ใจอย่างนั้นหรือ”

“ท่านพ่อเห็นข้าโง่อย่างนี้ข้าก็ฉลาด เช่นกัน”

“แล้วเจ้าว่าอย่างไรหากนางตั้งครรภ์”

“ข้าก็รู้สึกโกรธพ่อของลูกในท้องนางที่ปล่อยให้ หญิงงามน่ารักน่าเอ็นดูอย่างซูเหยาต้องอุ้มท้องเพียงลำพัง”

ใต้เท้าเว่ยยิ้ม ด้วยเนื้อแท้ของเป่ยเปยเป็นคนดีไม่น้อยแม้เขาจะชอบเที่ยวเล่นสนุกสนานเกินไปหน่อย

“เช่นนั้น เจ้าก็ต้องดูแลนางอย่างดี เหมือนกับนางเป็นน้องของเจ้าเพราะนางน่าสงสารที่สุดในความคิดของข้าตอนนี้”

“แน่นอน ท่านพ่อข้ากับนางได้เป็นพี่น้องกันถือว่าเป็นวาสนา ว่าแต่ว่าองครักษ์ผู้นั้นเหมือนจะไม่ค่อยชอบนางเท่าที่ควร และข้าเองก็ไม่ค่อยชอบหน้าเขา”

“ตงฟางชิงผู้นั้นภักดีเป็นที่ตั้ง ไม่ต่างจากข้าเพียงแต่ข้ากับเขาล้วนมีเรื่องต้องรับผิดชอบคนละอย่างกันสิ่งที่เขาทำก็คงเป็นหน้าที่เช่นกัน เจ้าเองต่อไปเชื่อฟังเขาให้มากยกเว้นเรื่องเดียวที่ ไม่สมควรจะเชื่อเขา”

“เรื่องอะไรกัน ท่านพ่อ”

“เรื่องน้องบุญธรรมของเจ้า”

“ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าจะมีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับน้องบุญธรรมของข้าที่เขาจะมาคอยสั่งข้า”

“ถึงเวลานั้นเจ้าก็จะรู้เองแต่จำคำข้าไว้เจี้ยนหยามีบุญคุณต่อเจ้าไม่น้อย จงดูแลซูเหยาที่เปรียบเหมือนของมีค่าชิ้นเดียวของเจี้ยนหยาให้ดีนั่นล่ะ ถึงจะเรียกว่าตอบแทนบุญคุณ"

“ฝ่าบาท ใต้เท้าเว่ย นำท่านหมอหญิงคนใหม่มาที่วังหลวงแล้ว” ซีซวนเงยหน้าขึ้นจาก กระดานหมากล้อมที่กำลังใช้ความคิด”

“ฮองเฮาจะไปลองทดสอบพูดคุยกับหมอหญิงหรือไม่ บางทีอาจถูกใจเจ้า” อิงฝาน ช้อนตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่มีแววตาห่วงใย แต่ไร้ซึ่งควารักใคร่ในนั้น

“ความจริงจะเป็นใครก็ได้ฝานฝานไม่ได้เกี่ยงงอนแต่อย่างใด หากฝ่าบาทตกลงปลงใจว่าคนผู้นั้นเหมาะฝานฝานจึงไม่อาจขัด”

“เช่นนั้น หมากตานี้จบลง ตงฟางชิงเชิญท่านหมอหญิงที่ ศาลาเหมยฮวา”

“น้อมบัญชาฝ่าบาท” ตงฟางชิง ก้าวขายาวๆ ออกจากห้องไปยัง ที่พำนักของหมอหญิง ที่นั่น ซูเหยากำลังเกิดอาการคลื่นเหียนจนน่าสงสาร เจี้ยนยา ไปทีjหองเครื่อง ปล่อยให้ซูเหยาส่งเสียง อาเจียนดังไปทั่วบริเวณ ตงฟางชิง ขมวดคิ้วกับสิ่งที่เห็นและได้ยิน

“แม่นาง” รินน้ำใส่ถ้วยส่งให้ ใบหน้างดงามซีดเซียวจนน่าสงสาร

“ขอบคุณท่านองครักษ์” มือใหญ่เผลอสัมผัสมือบางที่เย็นฉืด ซูเหยายกน้ำในถ้วยขึ้นดื่ม

“ดีขึ้นหรือยัง”

“รออีกสักพักก็จะเป็นปกติ”

“มารดาของเจ้า ข้าหมายถึงท่านหมอหญิง”

“ท่านแม่ไปที่ห้องเครื่องตั้งแต่เช้าเราสองคนแม่ลูกยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ท่านแม่ไปหาเนื้อปลา ข้าต้มข้าวต้มรอไว้”

“ข้าจะกำชับให้เขายก อาหารมาที่นี่ในทุกมื้อ”

“ท่านองครักษ์ไม่ต้องกังวลเราสองคนแม่ลูกกินอยู่ง่าย”

“อาการป่วยของเจ้ามารดาไม่มียารักษาหรือไร” ซูเหยายิ้มในความไม่รู้ของตงฟางชิงที่เผลอมองรอยยิ้มงดงามนั้น

“ท่านแม่เจียดยาให้ข้าประจำขอบคุณท่านองครักษ์ที่ห่วงใย ตัดบทเสียดื้อๆ ตงฟางชิงยังไม่แน่ใจในอาการของซูเหยา ด้วยอาการลักษณะนี้ไม่พ้นเป็นอาการของคนที่ตั้งครรภ์อ่อนๆ

“หากท่านหมอหญิงกลับมาเจ้าช่วยบอกท่านหมอด้วยว่าฝ่าบาทเชิญท่านหมอหญิงที่ศาลาเหมยฮวา ในทันที”

ซูเหยาตัวชารู้สึกว่าโลกทั้งโลกหมุน ก่อนจะเป็นลมล้มลงไป ตงฟางชิงรวบร่างบางก่อนจะลงไปกองกับพื้น

ตงฟางชิงอุ้มซูเหยาเข้าไปข้างในห้องพักวางร่างไร้สติลงบนแท่นนอน เจี้ยนหยาถลาเข้ามา ปัดมือตงฟางชิงออกจากตัวของซูเหยา

“ขออภัย ข้าไม่ได้ตั้งใจล่วงเกินนาง แต่นางหมดสติ ข้าเพียงแค่นำบัญชาฝ่าบาทมาบอกกับท่านหมอฝ่าบาทมีบัญชาให้ท่านพบฝ่าบาทที่ตำหนักเหมยฮวา”

“ข้ารู้แล้วท่านไปเสีย” พยุงซูเหยาขึ้นก่อนจะหย่อนยาเม็ดลงไปในปาก ตงฟางชิงถอยห่างออกมา

“เหตุใดหมอหญิงจึงยังไม่มา”

“ฝ่าบาทเมื่อครู่บุตรสาวของนางอยู่ๆ ก็เป็นลม ท่านหมอคงกำลังดูแลกันอยู่” ไม่เป็นไรข้าไปที่นั่นเองก็ไม่น่าเกลียดในเมื่อนางมาไม่ได้ จึงเป็นข้าที่ต้องพบนาง อาศัยให้นางดูแลลูกของข้าและฮองเฮาจะต้องเอาใจนางให้มากหน่อย”

ลุกขึ้นก้าวเดินไปยังที่พำนักท่านหมอหญิง ตงฟางชิงไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินก่อนหน้านั้นหากเป็นซีซวนคนเดิม จะต้องโมโหสั่งให้ลงทัณฑ์ ทันทีเขาเองเสียอีกสงสารซูเหยากับมารดาคิดหาคำพูดแก้ต่างให้ทั้งสองกลัวว่าซีซวนจะลงทัณฑ์

เจี้ยนหยาบีบนวดซูเหยาที่กำลังนั่ง พิงต้นไม้ใหญ่ด้านนอก

“ดีขึ้นหรือยัง”

“ขอบคุณท่านแม่”

ยกชามข้าวต้มปลาตรงหน้าซูเหยากลิ่นหอมตลบอบอวลลอยไปไกล ซีซวนได้กลิ่นที่คุ้นจมูกบางอย่างบอกเขาว่ามันคือข้าวต้มปลา

“ใครกัน ปรุงอาหารยามนี้” ก้าวเท้ายังที่พำนักของซูเหยา