บทที่ 1 จางเฟินเยว่คนใหม่ 2/2

“เมื่อครู่ข้าสติเลอะเลือนไป แต่ตอนนี้ข้าเริ่มจำอะไรได้บ้างแล้ว แต่ก็ยังมีหลายสิ่งที่ข้าไม่แน่ใจนัก เจ้าช่วยเล่าความเป็นไปของจวนอู๋ รวมถึงความนิยมของคนที่นี่ได้หรือไม่”

เหยาเหยาที่ถูกความอ่อนโยนของจางเฟินเยว่เข้าจู่โจม กอปรกับน้ำเสียงหวานอันไพเราะจึงทำให้นางรู้สึกโล่งใจ นายหญิงคนเดิมของนางกลับมาแล้ว

“ได้เจ้าค่ะนายหญิง เหยาเหยาจะบอกท่านทั้งหมดเลยเจ้าค่ะ”

เหยาเหยาเป็นหญิงสาวที่ร่าเริงสดใส และเพราะนางเป็นคนช่างพูดและคุยเก่งจึงทำให้เข้ากับบ่าวคนอื่นได้ง่าย ดังนั้นนางจึงรู้เรื่องราวหลาย ๆ อย่าง จนคล้ายกับว่านางคือกระบอกเสียงของข่าวสารของที่นี่เลยก็ว่าได้

จางเฟินเยว่ที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็เริ่มเข้าใจอะไรได้มากขึ้น ที่ที่นางมาอยู่นั้นคือเมืองหวงซ่างแคว้นเจียงหนาน เมืองหวงซ่างคือเมืองใหญ่ที่อยู่ติดกับชายทะเลทางตอนใต้ของแคว้นเจียงหนาน

ชาวเมืองส่วนมากนิยมทำอาชีพเกี่ยวกับการประมง ผู้คนจึงนิยมแต่งกายด้วยอาภรณ์เนื้อบางเบา เพราะเมืองหวงซ่างมีอากาศที่ค่อนข้างอบอุ่นไปจนถึงร้อนมาก และที่นี่ยังเป็นเมืองท่าที่สำคัญของแคว้น การค้าขายระหว่างต่างแดน รวมถึงสินค้าแปลกใหม่ล้วนมีที่เมืองหวงซ่างเท่านั้น

หลังจากที่จางเฟินเยว่ขบคิดการเอาชีวิตรอด ณ ที่แห่งนี้ได้แล้ว ดวงหน้าหวานก็หันมายิ้มให้กับเหยาเหยา แผนการแรกที่นางจะอยู่จวนอู๋ได้อย่างสุขสงบและปลอดภัย คือทำให้นายหญิงของจวนเลิกสนใจในตัวนางเสีย

“ข้ามีสินเดิมของตัวเองมากน้อยเท่าใดกัน”

“นายหญิงมีก้อนทองหนึ่งหีบเล็ก และเงินอีกกว่าสามร้อยเหรียญทองเจ้าค่ะ แม้นายท่านจะไม่นึกถึงนายหญิง แต่ในทุก ๆ เดือนนายหญิงจะได้รับเงินเดือน เดือนละสิบเหรียญทองเจ้าค่ะ”

“อู๋ซานนี่ร่ำรวยเสียจริง แม้แต่อนุที่ไม่สนใจไยดียังมอบเงินให้ทุกเดือน”

นางพึมพำออกเสียงเบา แต่เหยาเหยากลับเอ่ยตอบน้ำเสียงฉะฉาน

“นายท่านร่ำรวยที่สุดในเมืองหวงซ่างแล้วเจ้าค่ะ ใคร ๆ ก็อยากจะมาเป็นอนุของนายท่านกันทั้งนั้นแหละเจ้าค่ะ”

“คงมีแต่ข้าสินะที่ไม่ต้องการ”

“เอ่อ...เจ้าค่ะ”

เหยาเหยาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนายหญิงนัก นายท่านออกจะเป็นบุรุษที่มีรูปโฉมงดงาม ทั้งยังร่ำรวยเงินทองถึงเพียงนี้ ด้วยรูปโฉมที่งามล้ำของนายหญิงจะต้องสามารถเป็นอนุที่โปรดปรานไม่แพ้อนุสามอย่างแน่นอน

“ช่างเถอะ เจ้าช่วยไปเอาน้ำร้อนมาให้ข้าได้หรือไม่”

“เจ้าค่ะ”

เหยาเหยารับคำก่อนจะเดินออกไปจากเรือนท้ายจวน เพื่อทำตามคำสั่งของจางเฟินเยว่ คล้อยหลังจากเหยาเหยาจากไปไม่นาน จางเฟินเยว่ก็ลุกขึ้นไปหยิบก้อนทองออกมาสามก้อน ของสิ่งนี้นางจะใช้ให้เป็นประโยชน์ต่ออนาคตในภายภาคหน้าของนางเอง

เมื่อเหยาเหยากลับมาพร้อมถ้วยน้ำร้อน นางก็เดินไปหยิบผ้าสะอาดมาให้เจ้านายสาว

เพล้ง!!

“โอ๊ยยย!!”

ถ้วยน้ำร้อนตกลงมาพร้อมกับเสียงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดของจางเฟินเยว่

“นายหญิง!!”

เหยาเหยารีบวิ่งเข้ามาดูเจ้านายสาวด้วยความเป็นห่วง พลันเห็นจางเฟินเยว่เอามือเกาะกุมข้างแก้มด้วยความเจ็บปวด เหยาเหยาก็ยิ่งตื่นตระหนกด้วยความตกใจ

“เจ็บ แสบมากเลย ฮึก” จางเฟินเยว่ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวดอย่างน่าสงสาร

“บะ บ่าวจะรีบไปตามท่านหมอมาเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

เหยาเหยารีบวิ่งออกไปจากเรือนด้วยความตกใจ นางออกไปเพียงชั่วครู่ ท่านหมอที่คอยดูแลจวนตระกูลอู๋ก็รีบตรงเข้ามาดูอาการของอนุเจ็ดทันที

“เหยาเหยา เจ้าช่วยไปหยิบกระจกให้ข้าที”

“จะ เจ้าค่ะ”

คล้อยหลังที่เหยาเหยาเดินจากไป ท่าทีที่ดูทุรนทุรายเพราะความเจ็บปวดพลันมลายหายไป เหลือทิ้งไว้ความเย็นชาสายหนึ่งที่แผ่ออกมาจากโฉมสะคราญ

“อนุเจ็ดไม่เป็นอะไรแล้วหรือขอรับ”

“ไม่ปิดบังท่าน ความจริงข้าก็ถูกน้ำร้อนลวกที่แขนจริง ๆ แต่ที่ข้าแกล้งว่าถูกน้ำร้อนลวกที่ใบหน้าเพราะข้ามีความจำเป็น อันสตรีที่งดงามมากเกินไปมักจะนำภัยมาให้มากกว่า ข้าพูดแค่นี้ท่านหมอเข้าใจความหมายหรือไม่”

ท่านหมอนิ่งคิดไปก่อนจะนึกถึงเรื่องเล่าภายในจวนอู๋ นายท่านไม่โปรดปรานอนุเจ็ด และฮูหยินใหญ่ยังชิงชังอนุเจ็ดเพราะความงามของนางมิใช่หรือ หัวสมองของเขาสว่างวาบเมื่อคิดสิ่งใดได้

“อนุเจ็ดต้องการสิ่งใดขอรับ”

“แจ้งข่าวแก่ฮูหยินใหญ่ว่าข้าเสียโฉมเพราะถูกน้ำร้อนลวกที่ใบหน้า ท่านทำให้ข้าได้หรือไม่”

“เรื่องนี้มันออกจะ...”

จางเฟินเยว่หยิบก้อนทองออกมาจากใต้หมอนสามก้อน แล้วส่งให้ท่านหมอชรา

“ข้าทราบข่าวว่าบุตรชายของท่านจะต้องเข้าสำนักศึกษาส่วนกลาง แต่ค่าตำราและค่าเล่าเรียนนั้นสูงมาก ด้วยฐานะของท่านแม้จะได้เงินจำนวนมากจากตระกูลอู๋ แต่จะไม่ดีกว่าหรือถ้าจะเก็บเงินส่วนนั้นไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน”

ท่านหมอชรามองหน้าจางเฟินเยว่นิ่ง พลันยกยิ้มออกมาด้วยความยินดี เพียงแค่พูดปดเล็กน้อยก็ได้เงินมากมายแล้ว เขาจะปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปได้อย่างไรเล่า

มือเหี่ยวย่นรีบคว้าก้อนทองในทันที “อนุเจ็ดโปรดวางใจ ข้าจะเรียนฮูหยินว่าท่านได้รับบาดเจ็บที่ใบหน้า มิแน่ว่าอาจจะทิ้งรอยแผลเป็นก็เป็นได้ นับแต่นี้คงต้องรบกวนอนุเจ็ดปิดบังใบหน้าเสียแล้ว”

จางเฟินเยว่ยกยิ้มด้วยความยินดี “ลำบากท่านหมอแล้ว”

ทั้งสองยกยิ้มให้แก่กันและกัน การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ในครั้งนี้จึงลุล่วงไปได้ด้วยดี