บทที่ 3 สามีคนใหม่ 2/2

“เช่นนั้นข้าแทงสูง”

หลี่หยวนจื่อวางเงินมากถึงสามร้อยตำลึงทอง ส่วนเหวินมู่หยางหยิบจำนวนเงินทั้งหมดออกมาวาง

“หากครั้งนี้ท่านชนะก็เอาเงินของข้าไปได้ทั้งหมดเลย”

“โอ้...ท่านกุนซือช่างใจป้ำเสียเหลือเกิน งั้นข้าจะบอกแล้วกันว่าอนุของข้าถึงนางจะผิวกายขาวเนียนละเอียด กลิ่นกายหอมกรุ่น แต่ใบหน้าของนางกลับอัปลักษณ์ เหตุเพราะอุบัติเหตุจากการโดนน้ำร้อนลวก แต่ข้าขอรับประกันได้เลยว่านางยังคงความบริสุทธิ์อยู่ขอรับ”

จางเฟินเยว่กำมือแน่นด้วยความโกรธ ถ้าไม่เห็นว่าครั้งนี้อู๋ซานจะมอบสัญญาการเป็นทาสของเหยาเหยามาเป็นการแลกเปลี่ยนในครั้งนี้ด้วย นางคงไม่ยอมมาเป็นของเดิมพันที่มีชีวิตของเขาหรอก ครั้งนี้สามีผู้นี้ยังกล้านำเรื่องของนางมาพูดราวกับจะประจานนางเสียอย่างนั้น รอให้นางหลุดพ้นจากที่นี่ไปก่อนเถิด นางจะต้องให้คนตระกูลอู๋ชดใช้อย่างสาสม

“ข้าไม่รังเกียจ เช่นนั้นเรามาต่อกันเถอะ”

จางเฟินเยว่มองเหวินมู่หยางนิ่ง นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงได้ทุ่มเงินหมดหน้าตักขนาดนี้ ที่บอกว่าไม่รังเกียจเพราะไม่สนใจ หรือไม่ให้ค่านางกันแน่

เสียงลูกเต๋าครั้งสุดท้ายดังกริ๊งได้เรียกสติของจางเฟินเยว่ให้กลับมา ก่อนที่เหวินมู่หยางจะเปิดชามกระเบื้องออกเพื่อเผยให้เหินลูกเต๋าด้านใน ลูกเต๋าสองลูกแรกออกหนึ่งแต้ม อู๋ซานก็กระหยิ่มยิ้มดีใจ ครานี้เขาจะต้องชนะเป็นแน่ แต่เมื่อแต้มของลูกเต๋าที่สามออกหนึ่งแต้มเช่นกัน เขาก็ฉีกยิ้มกว้างด้วยความยินดี

“ออกสามแต้ม ครั้งนี้ข้าก็ชนะสินะ ฮ่าฮ่า”

เหวินมู่หยางหัวเราะขำ “ลูกเต๋าทั้งสามออกแต้มหนึ่งเท่ากับว่าเป็นเลขตอง ครั้งนี้ข้าชนะ”

“ฮะ! ทำไมกัน” อู๋ซานใบหน้าเลิ่กลั่ก ออกสามแต้มเขาชนะมิใช่หรือ

“นี่เจ้าไม่ได้ฟังเลยหรือ หากออกเหมือนกันทั้งสามลูก เจ้าจะเป็นฝ่ายชนะ”

หลี่หยวนจื่อไขความเข้าใจผิดของอู๋ซาน ก่อนเขาจะนำเงินมอบให้กับเหวินมู่หยาง

“ยินดีด้วย ครานี้เจ้าได้สตรีนางนี้ไปครองเสียแล้ว จวนของเจ้าก็คงจะไม่ร้างไร้สตรีเสียที”

“ขอบคุณขอรับท่านแม่ทัพ”

เหวินมู่หยางก้มศีรษะยิ้มรับ แล้วหันหน้าไปมองจางเฟินเยว่นิ่ง ดวงตาคู่คมมองสบประสานดวงตาคู่กลมโตเนิ่นนานกว่าที่เขาจะผละออกมา

“ข้าแพ้แล้ว ท่านเอานางไปได้เลยท่านกุนซือ นางมีนามว่าจางเฟินเยว่ ตอนนี้นางมิใช่อนุของข้าแล้ว”

อู๋ซานเอ่ยพลางดันหลังจางเฟินเยว่ไปหาเหวินมู่หยาง เขายื่นมือมาจับข้อมือเล็กอันแสนบอบบางนั้นด้วยความเต็มใจ

“ขอบคุณท่านมาก”

ภายในรถม้าที่มีตราประจำตระกูลเหวินกำลังมุ่งหน้ากลับจวน หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีต่างนั่งเงียบ จนบรรยากาศระหว่างทั้งสองนั้นแสนอึดอัด จางเฟินเยว่วางมือประสานกันบนตัก ก่อนจะมองสามีคนใหม่เต็มตา

กุนซือหนุ่มผู้นี้ช่างมีรูปโฉมมิสามานย์เลย องคาพยพทั้งห้าของเขาล้วนคมคายสมกับเป็นบุรุษ แต่สิ่งที่ดูน่าดึงดูดเห็นจะเป็นแววตาคมเข้มที่อยู่ภายใต้คิ้วกระบี่นั้น นางมิอาจจะละสายตาไปจากเขาได้เลย กลิ่นอายที่รายล้อมอยู่รอบตัวเขาให้ความคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด บางคราคล้ายกับคนรู้จักแต่บางคราก็ราวกับคนแปลกหน้า นางรู้สึกสับสนนัก

จางเฟินเยว่เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบที่แสนอึดอัดนี้

“ข้ามีสิ่งหนึ่งอยากขอร้องท่าน ไม่รู้ว่าท่านกุนซือที่เปี่ยมไปด้วยเมตตาจะอนุญาตหรือไม่เจ้าค่ะ”

ข้าเอ่ยยกยอถึงเพียงนี้ ท่านก็รีบตอบตกลงมาเร็ว ๆ เสีย หญิงสาวครุ่นคิดในใจ

“มีสิ่งใด” คิ้วกระบี่เลิกขึ้นเป็นคำถาม

“ข้ามีสาวใช้ผู้หนึ่งที่ติดตามมาด้วย นางมีชื่อว่าเหยาเหยา หากข้าอยากพานางไปอยู่ด้วยกัน ท่านกุนซือจะว่าอย่างไรเจ้าคะ”

นางกลั้นหายใจเพื่อรอคอยคำตอบ หวังว่าเขาจะใจกว้างมากพอนะ

“ย่อมได้”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” รอยยิ้มหวานประทับไปทั่วใบหน้างาม จนดวงตาของนางเล็กหยีคล้ายกับพระจันทร์เสี้ยว

เหวินมู่หยางชะงักไปเล็กน้อย ตัวเขาไม่ค่อยชมชอบรอยยิ้มของสตรีนัก เพราะเขามองว่าเป็นรอยยิ้มที่เสแสร้ง ปั้นแต่งจนรู้สึกอึดอัดใจ แต่กลับสตรีตรงหน้ารอยยิ้มของนางกลับดูจริงใจนัก

“เจ้าไม่คิดจะเปิดเผยใบหน้ากับข้าหรือ ถึงใบหน้าของเจ้าจะมีรอยแผล แต่ข้าเป็นบุรุษที่อยู่แต่ในสนามรบ ย่อมไม่สนใจอยู่แล้ว”

จางเฟินเยว่ชะงักค้างไปครู่ ก่อนจะค่อย ๆ ปลดผ้าคลุมหน้าออกมา ทันทีที่ผ้าคลุมหน้าหลุดออกไป เหวินมู่หยางที่เคยสุขุมกลับเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

สตรีตรงหน้ามีผิวกายที่ขาวเนียนอยู่แล้ว แต่ใบหน้าของนางกลับดูขาวอมชมพูระเรื่อ แก้มทั้งสองข้างมีเลือดฝาดสีแดงที่ขับให้นางดูน่ารักอ่อนหวาน ดวงตากลมโตที่เขามองว่าน่าสนใจนั้น แวววาวคล้ายดั่งดวงตากวาง จมูกโด่งเชิดขึ้นเล็กน้อยรับกับริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อ

หากกล่าวว่านางไม่ใช่หญิงงาม เขาก็ไม่รู้ว่าจะมีใครงดงามได้เท่านางอีกแล้ว ไม่คิดเลยว่าสตรีที่งดงามเช่นนี้จะเป็นเพียงอนุของอู๋ซานเท่านั้น คนผู้นั้นขึ้นชื่อว่าชมชอบสาวงามมิใช่หรือ เหตุใดจึงปล่อยให้นางหลุดมือมาถึงเขาได้กันนะ

ชายหนุ่มขบคิดจนหัวแทบจะระเบิด เขาไม่สามารถขจัดความสงสัยนี้ไปได้เลย

“เจ้า...ไม่ได้มีรอยแผลเป็นนี่” กว่าเขาจะหาเสียงของตัวเองเจอก็ผ่านไปหลายลมหายใจแล้ว

“ข้าก็ไม่ได้บอกว่าข้ามีรอยแผลเป็นนี่เจ้าคะ เป็นผู้อื่นที่คิดเช่นนั้น”

หญิงสาวหัวเราะขำกับท่าทางของเขา นางเองที่เห็นใบหน้านี้ครั้งแรกก็อดใจเต้นแรงไม่ได้

จางเฟินเยว่ผู้นี้คือโฉมสะคราญที่แท้จริง!!