เข้าสู่ระบบแชร์
เผยความในใจ 20%
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-10 02:15:14ดวงอาทิตย์อัสดงยามโพล้เพล้สีแดงสดใส สองดวงตาประสานกัน หัวใจทั้งสองดวงเต้นเข้าจังหวะ เหมือนโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุนภายใต้สายน้ำเย็นฉ่ำ
"ก็ข้าน่ะ สิเอ็งคิดว่าเป็นผู้ใดเล่าอัญชัน"อินทรีย์โอบกระชับร่างเล็กให้แนบชิดกับ ลำตัวของเขา แล้วใช้มืออีกข้างเกลี่ยปอยผมของอัญชันเหน็บไปที่ใบหู"บ้านของพ่อคุ้มอินทรีย์ อัญชันจะคิดว่าเป็นผู้ใดได้อีกเล่า"อัญชันรู้สึกร้อนวูบวาบเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง"เหตุใดเมื่อเช้าเอ็งจึงหลบหน้าข้า ไม่ยอมกินข้าวกับข้าเชียวรึ" อินทรีย์ที่รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังขยั้นขยออยากจะได้คำตอบจากร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาใส่เขา"คืออัญชันแค่ช่วยยายปริกพับดอกบัวไหว้พระพรุ่งนี้นะจ๊ะ ก็เลยไม่ได้มากินข้าวเช้ากับพ่อคุ้มอินทรีย์ดังเช่นทุกวัน"อัญชันเลือกจะโกหกคำโต เป็นการเอาตัวรอดว่าตัวเองตกใจกับเหตุการณ์ในตอนเช้า"เอ็งแน่ใจรึ ว่าไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าข้า" อินทรีย์ยังคงถามคำถามเดิมย้ำไปย้ำมา"อัญชันเปล่าเสียหน่อยจ้ะพ่อคุ้ม จะมาเค้นเอาอะไรกับข้านะ อัญชันว่าขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน อัญเล่นน้ำนานแล้วเดี๋ยวจะได้ไข้อัญชันพยายามหา
บทล่าสุด
ดวงใจอินทรีย์ ตาเขียวจากไป
อัญชันที่ถือปิ่นโตข้าวมาเพียงลำพัง ลัดเลาะตลาด จนใกล้จะถึงบ้านของตาเขียวอยู่เพียงไม่กี่อึดใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีใครคนหนึ่งเดินสะกดรอยตามอัญชันมาสักพักใหญ่ และคนปริศนาผู้นั้นก็ปรากฏตัวขึ้น"น้องอัญชัน ไม่เจอกันเสียนาน เจ้าจะรีบไปที่ใดเล่า?" ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าคนที่ทักทายเช่นนี้จักเป็นใครไปไม่ได้นั่นคือไอ้พัน ลูกเศรษฐีอ๋อง และไอ้ไผ่ ลูกสมุนคู่ใจที่เดินตามนายต้อย ๆ ไปวัน ๆ หนึ่ง"ข้าไหว้จากพี่พัน แต่ว่าวันนี้ข้าคงจะหยุดอยู่คุยกับพี่ไม่ได้ ข้าขอตัวก่อน" อัญชันที่รีบเร่งอยู่แล้วก็รีบบอกปฏิเสธที่จะพูดคุยกับไอ้พันอย่างไร้เยื่อใย"เจ้าจะรีบไปที่ใดกัน ให้พี่ไปเป็นเพื่อนเจ้าหรือไม่?" ไอ้พันยังเดินล้อมหน้าล้อมหลังอัญชันอย่างไม่ยอมย่อท้อ"ไม่ต้องหรอกจ้ะ แค่พี่หลีกทางให้ข้าก็จะเป็นพระคุณมากแล้ว ข้าจำเป็นต้องรีบไป ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับพี่ให้เสียเวลาเช่นนี้" นี่เป็นครั้งแรกที่อัญชันพูดจาไม่ไว้หน้า ไอ้พันเลยแม้แต่น้อย เพราะด้วยใจดวงน้อยๆ เป็นห่วงตาเขียว ผู้เป็นลุงแท้ ๆ ของพ่อ"เหตุใดเจ้าจึงพูดตัดเยื่อใยกับพี่เช่น
ดวงใจอินทรีย์ พ่อคุ้มโหด
เสียงร้องโหยหวนดังมาจากลานฝึกอาวุธเมื่ออินทรีย์จับตัวสองโจรกระจอกที่บังอาจปีนขึ้นบ้านเพื่อปล้นทรัพย์สินของเขา เขาจึงให้ไอ้สนจัดการทรมานอย่างสาสม จนได้ความว่าเป็นกลุ่มแก๊งของโจรปล้นควายที่ยังหลงเหลืออยู่ด้านนอก รอวันกลับมาเพื่อเอาคืน พวกนี้เป็นเพียงปลายแถวที่ถูกจ้างมาเพื่อดูลาดเลามากกว่ามาปล้น"หากข้าไม่กลับไป พวกมันจะยกพวกมาฆ่าพวกเอ็งทั้งหมู่บ้าน" โจรที่ตอนกลางคืนยังยกมือไหว้ราวกับคนไม่มีทางสู้ แต่ตอนนี้กลับทำปากเก่ง"หากเอ็งคิดว่าพวกมันจะมาช่วยเอ็งเพียงเพราะเอ็งไม่กลับไปล่ะก็ เอ็งคิดผิดแล้ว หากมันคิดจะช่วยเอ็งตั้งแต่แรก คงไม่ส่งให้เอ็งมาตายอยู่ที่นี่" อินทรีย์พูดด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท"มึงอ่ะหรอ พ่อคุ้มอินทรีย์ที่ใคร ๆ ก็พูดถึง ไม่ว่าจะเป็นโจรด้านนอก ด้านใน หรือรอบนอก ก็ไม่มีใครกล้าเหยียบเข้ามาในหมู่บ้านช่องเขาแคบแห่งเมืองโคราช ถุย..! มึงก็ไม่เท่าไหร่หรอกว่ะ" โจรกระจอกที่โดนยิงขาก็ยังคงปากดีไม่เลิก"กูคงไม่ต้องเสียเวลาพูดกับมึงให้มากความ" พูดจบ อินทรีย์พยักหน้าให้ไอ้สนและลูกสมุนคนอื่น ๆ ได้ทำงานอ๊าค....!!! เสียงครา
ดวงใจอินทรีย์ โจรบุก
คืนนี้อินทรีย์เลือกที่จะมานอนกับอัญชันดั่งเช่นทุกวันเพราะปรับความเข้าใจกันแล้ว แต่ความรู้สึกของอัญชันที่เปลี่ยนไปกับรู้สึกใจเต้นระรัวเมื่อเห็นอินทรีย์นอนรอตนอยู่บนเตียง หากเป็นเมื่อก่อนก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจและดีใจเพราะตัวเองเทิดทูนอีกอินทรีย์เยี่ยงผู้มีพระคุณเหนือหัว"เหตุใดจึงใช้สายตามองข้าเช่นนั้นเล่า ข้าไม่สามารถเข้ามานอนกอดเอ็งได้ดั่งเช่นวันวานหรือ"อินทรีย์ที่นอนตะแคงข้างใช้มือข้างหนึ่งเท้าหัวอยู่และใช้มืออีกข้างหนึ่งตบลงบนที่นอนเบา ๆ เป็นสัญญาณให้อัญชันขึ้นมานอนเสียที"เปล่าเสียหน่อยจ้ะพ่อ ข้าแค่รู้สึกไม่เหมือนเดิมกับเรื่องหลาย ๆ อย่างที่เกิดขึ้นวันนี้นะจ๊ะ"อัญชันเองถึงแม้จะรับรู้ความรู้สึกของอินทรีย์บ้างแล้วแต่ด้วยความที่ยังปรับตัวไม่ได้กลับตื่นเต้นเสียอย่างนั้น"มาเถิด ข้าไม่ทำอะไรเอ็งหรอก มันยังไม่ถึงเวลา แต่ขอให้เอ็งจำในสิ่งที่ข้าบอกเอ็งนับจากนี้ เอ็งอย่าได้เข้าใกล้ผู้ชายคนใดอีก ถ้าเอ็งไม่เชื่อฟังข้า ข้าจะลงโทษเอ็ง"อินทรีย์ที่พูดหมายหัวอัญชันเอาไว้"อัญชันจะเข้าใกล้ผู้ใดได้ล่ะจ๊ะพ่อ พ่อดุอย่างกับเสือเช่นนี้ ผู้
ดวงใจอินทรีย์ เผยความในใจ 20%
ดวงอาทิตย์อัสดงยามโพล้เพล้สีแดงสดใส สองดวงตาประสานกัน หัวใจทั้งสองดวงเต้นเข้าจังหวะ เหมือนโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุนภายใต้สายน้ำเย็นฉ่ำ"ก็ข้าน่ะ สิเอ็งคิดว่าเป็นผู้ใดเล่าอัญชัน"อินทรีย์โอบกระชับร่างเล็กให้แนบชิดกับ ลำตัวของเขา แล้วใช้มืออีกข้างเกลี่ยปอยผมของอัญชันเหน็บไปที่ใบหู"บ้านของพ่อคุ้มอินทรีย์ อัญชันจะคิดว่าเป็นผู้ใดได้อีกเล่า"อัญชันรู้สึกร้อนวูบวาบเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง"เหตุใดเมื่อเช้าเอ็งจึงหลบหน้าข้า ไม่ยอมกินข้าวกับข้าเชียวรึ" อินทรีย์ที่รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังขยั้นขยออยากจะได้คำตอบจากร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาใส่เขา"คืออัญชันแค่ช่วยยายปริกพับดอกบัวไหว้พระพรุ่งนี้นะจ๊ะ ก็เลยไม่ได้มากินข้าวเช้ากับพ่อคุ้มอินทรีย์ดังเช่นทุกวัน"อัญชันเลือกจะโกหกคำโต เป็นการเอาตัวรอดว่าตัวเองตกใจกับเหตุการณ์ในตอนเช้า"เอ็งแน่ใจรึ ว่าไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าข้า" อินทรีย์ยังคงถามคำถามเดิมย้ำไปย้ำมา"อัญชันเปล่าเสียหน่อยจ้ะพ่อคุ้ม จะมาเค้นเอาอะไรกับข้านะ อัญชันว่าขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน อัญเล่นน้ำนานแล้วเดี๋ยวจะได้ไข้อัญชันพยายามหา
ดวงใจอินทรีย์ หลบหน้า
หลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่ที่อินทรีย์อยู่กับอัญชัน ทุกอย่างราวกับโลกหยุดหมุน อัญชันที่ได้สติ รีบสลัดมือของอินทรีย์ออกจากแขนเรียวเล็กของตน แล้ววิ่งลงเรือทันที อินทรีย์ได้แต่ยิ้มและหัวเราะตามหลัง เมื่อเห็นอัญชันตกใจดั่งกระต่ายตื่นตูม เพราะก่อนหน้านี้เธอพยศยิ่งกว่าม้าเสียอีก อินทรีย์ใช้มือลูบริมฝีปากหนาพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย "คุณหนูอัญชันเป็นอะไรเจ้าคะ" ชมพู่เห็นอัญชันวิ่งหน้าตั้งลงมาจากเรือน พร้อมกับใช้มือลูบปากซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ปากไปเลยอะไรมาหรือเปล่าเจ้าคะ" ชมพู่ทำท่าชะเง้อคอมองอย่างสงสัย "มะ ไม่อะไรหรอกจ๊ะ..!" อัญชันรีบเปลี่ยนเรื่องพูดทันที หัวใจดวงน้อยๆ เต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพ่อคุ้มอินทรีย์ถึงได้ทำเช่นนั้นกับตน "เดี๋ยวชมพู่พาเด็ก ๆ ไปตั้งสำรับให้พ่อคุ้มอินทรีย์ได้เลยนะ พ่อคุ้มอินทรีย์ตื่นแล้ว" อัญชันสั่งชมพู่เสร็จแล้วก็เดินเข้าไปหา ยายปริก ทำท่าทีลุกลี้ลุกลน จนยายปริกเองก็อดสงสัยไม่ได้ "คุณหนูอัญชันเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงดูลุกลี้ลุกลนแปลก
ดวงใจอินทรีย์ จูบแรก
อัญชันเองก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ร้อยวันพันปีตนเองไม่เคยร้องขอสิ่งใดจากอินทรีย์เลย แต่กับนกแก้วตัวนั้นมันช่างน่ารักจับใจแต่อินทรีย์ก็ชั่งใจร้ายกับตนเองเหลือเกิน ที่ไม่ยอมอนุญาตให้รับนกตัวนั้นเอาไว้เลี้ยง "คุณหนูอัญชันถึงกับร้องไห้เลยหรือเจ้าคะ"ชมพู่ที่เห็นว่าอัญชันไม่เคยร้องไห้เลย "ก็ข้าอยากได้เจ้านกตัวนั้นนี่พี่ชมพู่ มันน่ารักมากเลยนะ"อัญชันระบายสิ่งที่ตนอัดอั้นตันใจ "โถ่คุณหนูอัญชัน มันก็แค่นกตัวหนึ่งเท่านั้นอย่าไปสนใจมันเลยเจ้าค่ะ อย่าร้องไห้เดี๋ยวจะโดนพ่อคุ้มอินทรีเอ็ดเอาได้นะเจ้าคะ"นางชมพู่รีบเช็ดน้ำตาให้กับคุณหนูอัญชัน "ก็แค่อยากได้นี่ ข้าไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงน่ารักเช่นนั้น"อัญชันยังคงพูดทั้งน้ำตา อินทรีย์ที่ใจไม่แข็งพอก็มายืนแอบฟังตรงหน้าห้องของอัญชัน จึงได้ยินทุกถ้อยคำที่อัญชันกล่าวออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ แต่จะให้เขาทำเช่นไรหากให้อัญชันรับของของไอ้พันมันก็จะยิ่งได้ใจไปกันใหญ่ อินทรีย์ที่ได้ยินทุกถ้อยคำของอัญชันเขาก็ทำท่าทีไม่สนใจเดิ
บางทีคุณอาจจะชอบ
![นรสิงห์ [มาเฟียร้ายรัก]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
