ตอนที่ 25 หนีเท่านั้นที่จะรอด

[อีกเหตุการณ์หนึ่ง ที่อยู่ไม่ไกล...]

          “ชู่วร์!” รินลดาหันไปส่งสัญญาณให้ปรางทิพย์ซึ่งวิ่งตามเธอมาติดๆ ให้ลดเสียงนี้ลง

          “เรา แยก กันไปค่ะ”

รินลดากระซิบบอกด้วยน้ำเสียงที่เบาที่สุด พร้อมกับหันไปดูเหตุการณ์บทรักอันดุเดือดกลางห้อง เพื่อประเมินสถานการณ์ กลัวว่าชายหนุ่มจะรู้ตัว

          “โอเค” ปรางทิพย์วิ่งหนีไปอีกทางตามที่รินลดาบอก ขาของเธอสั่นไปหมดเพราะฤทธิ์ยาที่เธอนั้นถูกบังคับให้ดื่มเช่นกัน

          [บนเตียงใหญ่]

          “อ๊ะ! อ๊า มีความสุขเหลือเกิน อ๊า!”

อริสากำลังควบม้าศึกอย่างระรัว มือบางทั้งสองข้างจับไหล่กว้างเอาไว้ เพื่อไม่ให้ร่างของเธอร่วงหล่นเพราะแรงกระแทกจากด้านล่าง

          “โอวว์ โมนา เจ้า! รัดข้าแน่นเหลือเกิน โอ๊ะ!”

เอวหนาเด้งดุ้นมังกรกระแทกขึ้นไปจนสุดแรง ฮาซีฟมีความสุขที่สุด อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอคนนี้ทำให้เขาหลุดความเป็นตัวเองทันที

          พรั่บ! เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น

          “อ๊ะ! โอย...สะ-เสียวจังค่ะ”

เสียงกรีดร้องของอริสาดังโหยหวนตามหลังหญิงสาวทั้งสามที่วิ่งหนีกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง

ร่างบางเร่งขยับสะโพกอย่างเร็วและแรงอย่างไม่ยั้ง อารมณ์ของคนสองคนนั้นกำลังทะยานขึ้นไปจนสุด

          การร่วมรักที่ร้อนแรงและดุเดือดเกิดขึ้นกลางห้องใหญ่ภายในฮาเร็ม หนุ่มสาวทั้งสองกอดรัดฟัดเหวี่ยงโดยไม่สนสิ่งรอบกาย ความเร่าร้อนภายในถูกระบายออกสู่ภายนอก ผ่านไปบทแล้วบทเล่าทั้งสองร่างก็ยังไม่ผละจากกัน ยังคงดำเนินบทรักไปพร้อมกับเวลาที่ผ่านไปนานนับชั่วโมง!

            [รินลดา...]

          แฮ่ก! แฮ่ก! เสียงหอบหายใจของรินลดาดังขึ้น ภายใต้หัวใจที่เต้นระรัวราวกลองเพล

          ร่างระหงหยุดอยู่ตรงมุมห้องๆ หนึ่ง เธอเหลียวมองซ้ายขวาอย่างระมัดระวัง รินลดาไม่แน่ใจว่านี่คือช่วงเช้า สาย หรือบ่ายเย็นยังไง เพราะปราสาทแห่งนี้เธอมองไม่ออกเลย ข้าทาสบ่าวรับใช้เดินไปมาค่อนข้างบางตา พวกการ์ดร่างใหญ่ที่กำลังเดินตรวจการไปมาเพียงไม่กี่คน

          ‘นับดาว’ รินลดาไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอวิ่งไปส่วนไหนของปราสาทแห่งนี้ ซึ่งความใหญ่โตกว้างขวางและมีห้องหลายห้องสลับซับซ้อนกันไปมา ทำให้รินลดาไม่มีเวลาที่จะมองหาเพื่อนของเธอ ‘ถ้าคนใดคนหนึ่งรอดไปแล้ว ให้กลับมาช่วยทุกคนนะ’ รินลดากับธาริกาได้ตกลงกันไว้แบบนี้ ซึ่งตอนนี้ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะรอดออกไปได้หรือเปล่า

          “!@##$&*($#$!&$” เสียงบทสนทนาของสาวใช้ผ่านมา ทำให้รินลดาต้องรีบหลบไปอีกทาง

เท้าบางเดินย่องเข้าไปอย่างระมัดระวัง รินลดาพยายามทำตัวลีบและใช้มุมของจุดอับของช่องระหว่างห้องแต่ละห้อง เป็นที่กำบังสายตาของผู้คนที่จะผ่านมาพบเจอเธอได้

ดวงตากลมโตจ้องไปยังห้องใหญ่ตรงหน้าของเธอ ประตูบานใหญ่ถูกเปิดแง้มไว้ สาวใช้สองคนกำลังเดินออกมาโดยนางทั้งสองลืมปิดประตูนั้น สายตาของรินลดาพุ่งไปยังเป้าหมายทันที เธออยู่ด้านนอกนี้นานๆ ไม่ได้แน่นอน เธอต้องหาที่หลบสักพัก อย่างน้อยขอให้ร่างกายของเธอนั้นปกติเสียก่อน

แอ๊ด…เสียงประตูค่อยๆ เปิดออกร่างบางรีบหลุบเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว มองซ้ายขวาเพื่อสำรวจภายในห้องใหญ่ว่ามีใครอยู่ตรงนั้นหรือไม่

“เฮ้อ...” เสียงผ่อนลมหายใจของรินลดาดังขึ้น เมื่อเธอนั้นสามารถเข้ามาหลบอยู่ในที่ปลอดภัยนี้ได้เรียบร้อยแล้ว ร่างบางทิ้งตัวลงลงกับพื้นพรมของห้องใหญ่อย่างหมดแรง สายตาของเธอนั้นสอดส่องไปทั่วห้องตลอดเวลา ‘ห้องนี้น่าจะเป็นห้องนอนของใครสักคนแน่นอน’

“ทำไมกว้างขนาดนี้นะ...อุ้ย!”

ความร้อนในร่างกายของรินลดาเริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าจะจัดการกับสิ่งนี้อย่างไรดี นอกจากเตียงนอนขนาดใหญ่ ที่ตกแต่งด้วยเครื่องนอนสวยหรูสีทองอร่ามนี้แล้ว รินลดายังพบว่าห้องใหญ่นี้มีห้องทำงานอยู่ด้วย และมีสิ่งอำนวยสะดวกครบครัน เธอสามารถซ่อนตัวอยู่ในนี้ได้อย่างสบาย เพราะห้องนี้มีโซฟาตัวใหญ่ถึงสามตัว ผ้าม่านสีทองผืนใหญ่สูงราวสิบฟุตที่ปักด้วยลวดลายบรรจงประณีตงดงาม รินลดาสามารถเอาตัวเองเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังได้โดยไม่มีใครรู้ ถ้าไม่ตรวจตราอย่างละเอียด

“อย่างน้อยก็พอจะโชคดีบ้าง”

รินลดาพูดกับตัวเองเบาๆ เธอไม่รู้ว่าธาริกาจะเป็นอย่างไร จะหนีรอดไปได้หรือไม่ เมื่อคิดถึงตอนนี้ น้ำตาของเธอก็รินไหลออกมาทันที ความหวาดกลัว ความตื่นเต้น และตื่นตะหนก ทุกๆ อย่างกระแทกมาที่กลางใจของเธออย่างแรง รินลดาจะทำอย่างไรดีกับโชคชะตาอันน่าเวทนาของเธอตอนนี้ ความร้อนภายในร่างกายของเธอก็ยังไม่แผ่วลงเลย

‘แม่จ๋า ข้าวคิดถึงแม่เหลือเกิน’ จิตสำนึกของเธอยังทำงานอยู่ ถึงแม้ว่าร่างกายของรินลดานั้นจะอ่อนแรง ความร้อนรุ่มภายในเรือนกายของเธอยังคงปะทุขึ้นราวกับภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

รินลดาพยายามประคองตัวเองขึ้น เธอกำลังมองหาอะไรบางอย่างที่พอจะช่วยให้ร่างกายของเธอหายจากสิ่งนี้ ‘ยาแก้ปวด’ สายตาของเธอสอดส่องไปตามโต๊ะที่ถูกตกแต่งอย่างวิจิตรสวยงาม บ่งบอกฐานะของเจ้าของเป็นอย่างดี เธอเปิดลิ้นชักที่อยู่บนหัวเตียงใหญ่ เพื่อมองหาสิ่งที่เธอต้องการ มือบางสั่นระริก เธอพยายามอดทนกับความปวดหนึบ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ‘เธอปวดเหลือเกิน’ เหงื่อผุดเต็มดวงหน้าและเรือนร่างของเธอ ทั้งที่บรรยากาศในห้องนั้นไม่ได้ร้อนสักนิด...

[สถานที่แห่งหนึ่ง...ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่]

          “ข้าวจะเป็นอย่างไรบ้างนะ”

เสียงอันแผ่วเบาของธาริกากำลังพูดกับตัวเอง หลังจากที่เธอวิ่งหนีออกมาได้สักพัก และตอนนี้ธาริกากำลังหลบซ่อนอยู่ในห้องๆ หนึ่งซึ่งเธอไม่รู้ว่าเป็นห้องของใคร นอกจากเตียงนอนขนาดใหญ่นี่แล้ว ห้องกว้างยังมีภาพวาดโบราณตั้งไว้เต็มไปหมด ธาริกาพยายามสอดสายตามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง เธอไม่รู้ว่าทางออกของคฤหาสน์อยู่ส่วนไหน เพราะอาณาบริเวณมันกว้างเหลือเกิน เพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือ ‘หลบซ่อนตัวเพื่อวางแผนหาทางหนีอีกครั้ง’

          ‘ตอนนี้ขอเธอตั้งหลักเสียก่อน’ ธาริกาไม่คิดเลยว่าชีวิตการเป็นดารานางแบบครั้งแรกของเธอนั้นจะรันทดขนาดนี้ ความฝันของเธอที่จะเปิดร้านกาแฟนั้นเริ่มเลือนราง เธอจะเอาชีวิตรอดได้หรือเปล่า เธอยังไม่รู้เลย

          แกร๊ก!!! เสียงประตูถูกเปิด!

          “อุ้ย!” ธาริกาตกใจสุดขีด เธอรีบกระโดดเข้าไปหลบหลังผ้าม่านผืนใหญ่ทันที และค่อยๆ ย่อตัวลงช้าๆ และนั่งลงได้ในที่สุด สายตาของเธอพยายามจับจ้องผ่านผ้าม่านหนาทึบที่มองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของบุคคลที่เข้ามา ธาริกาเลยได้แต่นิ่งฟังบทสนทนาและจับใจความของเสียงนั้น อย่างน้อยเธอก็ได้รู้แล้วว่าบุคคลที่เข้านั้นเป็นคู่ชายหญิง