ตอนที่ 2 ความเกลียดชัง

“ท่านชายไม่ได้แม่ของมัน...ก็ยังจะเอาลูกของมันมาเหรอคะ...อืม...ดูแล้วก็เป็นสาวแล้วนี่...คงแทนแม่มันได้สินะ”

          “หยุด! เดี๋ยวนี้นะคุณหญิง! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไม ที่ผ่านมาผมไม่เคยจะนึกรักคุณเลยสักที! คุณเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจมาก!”

หม่อมราชวงศ์นวพลได้แต่โทษตัวเองซ้ำๆ ที่ตอนวัยหนุ่มนั้นเขาไม่มีความกล้าเลยสักนิด ไม่กล้าแม้จะปฏิเสธคำประกาศิตของพ่อแม่เขาเลย ได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างครอบงำเขาไปหมด จนต้องสูญเสียคนที่เขารักไป

          “ท่านชาย!” คุณหญิงบงกชเพชรอารมณ์เดือดปรี๊ด กระทืบเท้าและเดินจากไปอย่างขัดใจ เมื่อได้ยินคำพูดที่แทงใจเธอมาตลอด 20กว่าปี เขาไม่เคยรักเธอเลย ทั้งที่เธอพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งให้กำเนิดลูกกับเขาถึงสองคน แต่ทว่าเขาก็ยังไม่ลืมคนรักเก่า ‘นังมุกดา มันตายไปแล้ว ก็ยังไม่ลืมมันอีก’

          “นี่ห้องของหนูนะขวัญข้าว และห้องตรงข้ามเป็นห้องของเธอณภัทร”

          “ขอบคุณค่ะคุณลุง / ขอบคุณครับ”

          “เธอสองคนไม่ต้องกังวลอะไรนะ ตั้งใจเรียน ลุงจะมีเงินค่าขนมให้เธอสองคนทุกเดือน...ถ้าอยากให้แม่เธอที่ดูจากบนฟ้าสบายใจล่ะก็...หนูสองคนต้องตั้งใจเรียนนะ...รู้มั้ย”

          “ค่ะคุณลุง / ครับ”

          “เอาล่ะ...ขาดเหลืออะไรก็บอกลุงได้นะ หรือมีเรื่องอะไรก็โทรหาลุงได้นะ มือถือที่ลุงซื้อให้ ลุงบันทึกเบอร์ของเราไว้แล้วนะ”

          “ค่ะ /ครับ”

          จากนี้ไปชีวิตของเด็กสาวกับเด็กชายจะเป็นอย่างไร เมื่อต้องมาอาศัยอยู่ร่วมชายคาท่ามกลางบุคคลที่ไม่รู้จัก และคนเหล่านั้น ก็จงเกลียดจงชังแม่ของเธอ มีเพียงหม่อมราชวงศ์นวพลเท่านั้นที่ดีกับเธอ...

[คฤหาสน์วรารักษ์เมธานนท์]

          “นั่งสิ! ยืนค้ำหัวอยู่ทำไม! นังอบเชยจับมันให้นั่งลง”

เสียงตวาดดังกึกก้องอยู่กลางห้องโถงของคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ตั้งอยู่บนพื้นที่ 20ไร่เศษ ตระกูลวรารักษ์เมธานนท์เป็นที่รู้จักกันในวงกว้างในฐานะที่มีเชื้อสายของราชวงศ์ที่มีมาอย่างช้านาน วันนี้เป็นวันที่ประมุขของบ้านไม่อยู่ ท่านผู้หญิงบงกชเพชรจึงสบโอกาสในการที่จะกำจัดทายาทเสี้ยนหนามที่มันตำอยู่ในอกของเธอมานาน

          “ค่ะคุณท่านผู้หญิง”

อบเชยหัวหน้าข้าทาสบริวารน้อมรับคำสั่งจากนายหญิงของบ้าน จับเด็กสาวและเด็กชายทั้งสองกดให้นั่งคุกเข่าลงกับพื้น เบื้องหน้าของทั้งสองมีเจ้านายของบ้านนั่งเรียงรายด้วยกันสามคน บุตรชายคนโต ‘ธนนท์’ เด็กหนุ่มวัย 22 ปี และ ‘แพรพิไล’ เด็กสาววัย 16 ปี ซึ่งเป็นบุตรของหม่อมราชวงศ์นวพลและคุณท่านผู้หญิงบงกชเพชร

          “แกสองคนคงคิดว่าท่านชายให้แกมาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะของลูกสินะ...แม่ของแกตายไป แทนที่จะเอาแกไปด้วย กลับมาอ้อนวอนท่านชาย ให้เอาแกสองคนมาอยู่ที่นี่”

คุณท่านผู้หญิงบงกชเพชรมองเด็กสาวและเด็กชายที่มีหน้าตาละหม้ายคล้ายกับนังผู้หญิงที่เป็นหนามยอกอกของเธอตลอด 20 กว่าปี หม่อมราชวงศ์นวพลรักผู้หญิงชื่อมุกดามานานมาก ก่อนหน้านี้หม่อมราชวงศ์นวลปรางค์ยังยอมพ่ายแพ้ให้กับนังมุกดาผู้หญิงหน้าด้านหน้าหนาที่สุด โดยยอมทิ้งทุกอย่างไป เหลือไว้เพียงแต่ ท่านชายอคิราห์ บุตรชายที่มีเชื้อสายของคนทั้งสองเอาไว้

          “คุณลุงเป็นคนให้หนูและน้องมาอยู่ค่ะ”

ขวัญข้าวโต้กลับอย่างตรงไปตรงมา สายตาของเธอกวาดมองผู้ที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ ท่านผู้หญิง พร้อมด้วยบุตรจำนวนสองคน มองเธอด้วยสายตาชนิดเดียวกัน ความเกลียดชังแสดงออกทางสายตาของคนทั้งสามอย่างชัดเจน

          “ฉันไม่ใช่ป้าของแก และอีกอย่างท่านชายนวพล ก็ไม่ใช่คุณลุงของแกอีกด้วย เพราะฉะนั้นต่อไปนี้แกอย่าสะเออะมาเรียกแบบนี้อีกเข้าใจมั้ย!”

          “ค่ะคุณผู้หญิง”

ขวัญข้าวรับคำพร้อมกับก้มหน้า เธอไม่อยากมีปัญหา นั่นก็เป็นเพราะแม่ของเธอ ‘ลูกจะต้องอดทนนะข้าว ไม่ว่าจะเจออะไร ข้าวต้องดูแลน้องต่อจากแม่’

          “คุณแม่ไล่มันออกจากบ้านเราไปเลยสิคะ ให้เงินมันไปเลยค่ะ มันจะได้ไม่ต้องมาอยู่รกหูรกตาที่นี่อีก”

แพรพิไลมองคนที่เธอเอ่ยถึงด้วยสายตาที่เกลียดชังอย่างที่สุด เหตุผลก็คงเป็นเพราะความสวยและน่ารักของมันที่ทำให้แฟนหนุ่มที่แวะมาหาเธอที่บ้านเอ่ยชมอย่างออกนอกหน้า จนเธอเกิดความหมั่นไส้นั่นเอง

          “ไล่มันไปได้ยังไงลูก คุณพ่อของลูกจะต้องโกรธแม่สิ”

ท่านผู้หญิงบงกชเพชรรู้ว่า ถ้าเธอทำตามอย่างที่ลูกสาวของเธอบอกล่ะก็ หม่อมราชวงส์นวพลคงจะไม่เอาเธอไว้อย่างแน่นอน ‘เจ็บใจนัก ทำไมอีนังมุกดามันถึงทำให้ท่านชายรักได้ขนาดนี้นะ’

          “ให้ผมจัดการมั้ยครับคุณแม่”

เสียงทุ้มวัยแตกหนุ่มเอ่ยขึ้นทันที สายตาวิบวับเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มเต็มเปี่ยมไปด้วยเพลิงปรารถนาอย่างโจ่งแจ้ง มองเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ขาวเนียน น่ารักสดใส วัยสาวของเธอกำลังเบ่งบานน่าลิ้มลองเป็นอย่างมาก ธนนท์ถนัดเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว ขอเพียงแค่แม่เขาเอ่ยอนุญาต

          “ลูกไม่ต้องไปเกลือกกลั้วกับมันหรอก อีเด็กนี่มันก็คงจะสกปรกเหมือนแม่มันแหละ นนท์อย่าไปยุ่งกับมันนะลูก”

วาจาแบ่งชนชั้นพร้อมกับพ่นคำพูดเหยียดหยามเข้าใส่ คุณหญิงบงกชเพชรพยายามสรรหาทุกคำด่า เพื่อกำจัดสิ่งเลวร้ายให้หมดไปจากชีวิตเธอ ความแค้นที่ส่งต่อจากแม่สู่ลูกไม่มีวันที่จะจางหายไปได้

          “แต่ถ้าให้ผมจัดการ รับรองมันอยู่ที่นี่ไม่ได้แน่ๆ เลยครับแม่ วิธีของผมไม่ยากครับ”

สายตาโลมเลียเผยออกมาอย่างชัดเจนเมื่อยามที่มองไปยังร่างอวบอิ่มของวัยสาวที่อยู่ตรงหน้า ธนนท์หมายตาเธอคนนี้มานานแล้ว แต่ยังไม่เคยสบโอกาสเลยสักที เมื่อแม่ของเธอตายทุกอย่างก็เข้าทางเขาแล้วทีนี้

          “ไม่ได้! แม่จะไม่ยอมให้ลูกนนท์ของแม่ ต้องมาแปดเปื้อนนังเด็กชั้นต่ำคนนี้แน่นอน...”

          “งั้น คุณแม่จะทำยังไงคะ เราไล่มันไปก็ไม่ได้ จะให้พี่นนท์จัดการมันก็ไม่ได้”

          “แกอยู่บ้านหลังนี้ ท่านชายให้ข้าวให้น้ำแกแบบฟรีๆ เพราะฉะนั้นแกจะต้องทำงานแลกด้วยมันถึงจะถูก ต่อไปนี้ฉันจะให้นังอบเชยคอยกำกับแกเรื่องการทำงานในบ้านหลังนี้ และห้ามแกเอาเรื่องนี้ไปบอกท่านชายเด็ดขาด ถ้าท่านชายรู้เรื่องนี้เมื่อไหร่ล่ะก็ แกและน้องเตรียมขุดหลุมฝังศพตัวแกไว้ได้เลย ฉันไม่เอาไว้แน่!”