ตอนที่ 3 ฝังใจ

“หนูกับน้องต้องเรียนหนังสือนะคะคุณผู้หญิง”

ขวัญข้าวเรียนอยู่แค่ชั้น ‘มอห้าเท่านั้นเอง อีกอย่างช่วงนี้เธอต้องเตรียมตัวเพื่อหาที่เรียนต่างๆ ความฝันของขวัญข้าวคือการเป็นหมอ เหตุผลคงเป็นเพราะผลพวงจากที่แม่ของเธอป่วยนั่นเอง

          “แกอย่ามาแถให้มากนัก แกกับน้องมีเวลาเยอะแยะ เลิกเรียนและเสาร์อาทิตย์อีก ถ้าพวกแกไม่ทำ ฉันจะลงโทษแกสองคนเลยคอยดู และถ้าเรื่องนี้ถึงหูท่านชายล่ะก็ ฉันจะฆ่าแกและน้อง! จำไว้อย่าริอาจมาลองดีกับฉัน!”

          “ค่ะคุณผู้หญิง”

ขวัญข้าวไม่สามารถที่จะโต้แย้งอะไรได้อีกต่อไป เธอสงสารน้องชายของเธอ ญาติมิตรทั้งฝ่ายพ่อกับแม่ก็ไม่มี เหลือเพียงขวัญข้าวกับน้องเท่านั้น ถ้าไม่มีคุณลุงล่ะก็ ขวัญข้าวและน้องคงต้องลำบากกว่านี้แน่นอน

          “ดี! จำใส่หัวแกไว้ให้ดี”

          “คุณท่านคะ...คือว่า...”

          “มีอะไรนังเอม”

          “ท่านชายคินน์กลับมาแล้วค่ะ”

          “อุ้ยตาย! แกไปรับหน้าก่อนนังอบเชย”

          “ค่ะคุณผู้หญิง”

          “แกสองคนอยู่เงียบๆ อย่าได้สะเออะปากพูดอะไรให้ท่านชายรู้ล่ะ...ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่”

คุณท่านผู้หญิงบงกชเพชรพยายามทำตัวเองให้ดูดีมาตลอด เพื่อให้ลูกเลี้ยงของเธอนั้นจะได้ยอมรับเธอในฐานะมารดา หม่อมราชวงศ์อคิราห์ หรือท่านชายคินน์ในวัย 29 ปีถูกเธอเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีตั้งแต่ยังวัยห้าขวบ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามมันสักเท่าไหร่ ท่านชายอคิราห์ก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่เคยยอมรับความหวังดีจากเธอเลยสักครั้ง

          “ค่ะ” ขวัญข้าวและน้องชายก้มหน้ารับคำบัญชาต่อ หม่อมราชวงศ์อคิราห์ก็ไม่ต่างจากคนพวกนี้สักเท่าไหร่ ขวัญข้าวเคยพบหน้าเขาอยู่หลายครั้ง สายตาของท่านชายที่มองมาที่เธอนั้น แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบในตัวเธอ เหตุผลก็คงเป็นเหมือนกับท่านผู้หญิงบงกชเพชร แต่อาจจะมากกว่าสักหน่อย

          หม่อมราชวงศ์อคิราห์เป็นชายหนุ่มรูปงาม ส่วนสูง 189 เซนต์ ไหล่หนากว้างที่ตั้งตรงดูผึ่งผาย ดูมีเสน่ห์น่าหลงใหล ผมสีบลอนด์เข้มหยักศกนิดๆ ตัดได้รูปกับใบหน้าคมสัน ปากได้รูปสวย สายตาอัน คมเข้มที่ถูกปกคลุมด้วยแพขนตาหนา ชายหนุ่มมักจะติดท็อปอันดับยืนหนึ่งความหน้าตาดีของกลุ่มเหล่าไฮโซ ที่บรรดาเซเลปทั้งหลายมักตั้งฉายาให้ว่า ‘ชายคินน์ทรงเสน่ห์’

          “ชายคินท์เป็นอย่างไรบ้างลูก แหม กลับมาจากสิงคโปร์ไม่บอกแม่เลยนะ แม่จะได้จัดเตรียมต้อนรับไว้รอ”

          “ผมไปประชุมที่สิงคโปร์แค่ห้าวัน ไม่เห็นว่าคุณหญิงจะต้องลำบากต้อนรับอะไร”

ท่าทีเฉยชาที่มีต่อแม่เลี้ยงของอคิราห์ยังคงเหมือนเดิมไม่แปรเปลี่ยน ไม่มีใครแทนที่แม่ของอคิราห์ได้เลย ความเจ็บปวดที่แม่เขาได้รับ เขาจดจำมันได้เป็นอย่างดี สายตาคมดุเหลือบมองไปยังทายาทของตัวต้นเหตุนั้นทันที

          “นั่นแหละ ห้าวันแม่ก็เตรียมข้าวปลาอาหารต้อนรับก็ได้นี่จ๊ะ...วันนี้อยู่กันพร้อมหน้าเลย เดี๋ยวคุณพ่อของท่านชายก็คงจะกลับแล้ว แม่ให้อบเชยสั่งอาหารเรียบร้อยแล้วจ้า”

          “พี่คินท์มีอะไรมาฝากน้องแพรบ้างคะเนี่ย”

แพรพิไลพุ่งตรงเข้าไปเกาะแขนของพี่ชายต่างมารดาทันที ใครๆ ก็รู้ว่าทรัพย์สมบัติและบริษัทในเครือวรารักษ์เมธานนท์นั้น บุตรของหม่อมราชวงศ์นวพลคือตัวเต็งของทายาทอันดับหนึ่งกันทั้งนั้น

          “มีสิ...พี่ให้เลขาซื้อมาแล้ว”

สายตาของอคิราห์จ้องไปที่เด็กสาวที่นั่งนิ่งและก้มหน้าตลอดเวลา โดยที่เธอไปไม่คิดที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยซ้ำ

          “อ๋อ...คือแม่เรียกเด็กสองคนนี่มาทำความเข้าใจ เรื่องการอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้น่ะ ชายคินน์คงจะทราบแล้วใช่มั้ยลูก ว่าคุณพ่อได้ให้เด็กสองคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านแล้ว”

          “คุณพ่อน่ะเหรอ...ผมไม่เห็นจะรู้เรื่องนี้เลย”

อคิราห์มองกลับไปที่เด็กสาวอีกครั้ง ความรู้สึกไม่พอใจแล่นขึ้นมาทันที เหตุผลที่แม่ทิ้งเขาไป นั่นก็เป็นเพราะบุพการีของเด็กสองคนนี้ ภาพจำในวัยเด็กของอคิราห์กำลังฉายเข้ามาอย่างช้าๆ

          “อุ้ยตาย...แม่เผลอบอกไปแล้ว แม่ไม่รู้จริงๆ คิดว่าคุณพ่อของชายคินน์จะคุยกันแล้วซะอีกค่ะ”

          “แล้วคุณพ่อให้เด็กสองคนนี่อยู่ห้องไหนครับ”

สายตาพิฆาตจับจ้องไปที่ร่างของเด็กสาวทันที แม่ของเขาต้องเจ็บปวดและทิ้งเขาไปเพราะผู้หญิงที่ชื่อมุกดาแม่ของเด็กคนนี้ และในตอนนี้พ่อของเขา ยังพาทายาทของคนรักเก่าเข้ามาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขาอีก

          “ห้องเก่าของชายคินน์ไงคะ แม่ห้ามท่านพ่อก็ไม่ยอมฟัง ว่าเป็นห้องเก่าของชายคินน์ และ...เอ่อ...ชายคินน์รักห้องนั้นมาก”

คุณผู้หญิงบงกชเพชรเติมเชื้อไฟลงไปทันที เมื่อเธอรู้ว่าไฟเริ่มที่จะติดแล้ว ห้องเก่านั้นก็คือห้องของหม่อมราชวงศ์นวลปรางค์ มารดาของท่านชายอคิราห์นั่นเอง

          “ห้องมีตั้งเยอะแยะ ทำไมคุณพ่อถึงเลือกห้องนั้นให้เธอ!”

อคิราห์หันไปฟาดเด็กสาวที่นั่งหน้านิ่งนั้นทันที ใบหน้า  สง่างามเต็มไปด้วยความดุร้าย ความเจ็บปวดที่แม่ทิ้งเขาไปยังอยู่ในความทรงจำของเขาตลอดเวลา ทำไมคุณพ่อถึงได้บดขยี้ใจของเขาซ้ำเพิ่มขึ้นไปอีก

          “ท่านชายคินน์ถามแก ไม่ได้ยินหรือไง นังขวัญข้าว!”

นายว่าขี้ข้าพลอย คุณหญิงบงกชเพชรใช้จังหวะนี้เล่นงานทายาทศัตรูใจของเธอทันที

          “หนูไม่รู้ค่ะ...คุณ-ละ เอ่อ ท่านชายนวพลให้หนูกับน้องมาอยู่ค่ะ...หนูไม่รู้จริงๆ ว่าคือห้องของใครค่ะ”

ขวัญข้าวตอบกลับไปแบบตรงๆ เธอไม่รู้ว่าการที่แม่ของเธอเป็นคนรักเก่าของหม่อมราชวงศ์นวพลนั้น มันผิดมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมทุกคนถึงได้จงเกลียดจงชังแม่ของเธอนัก ทั้งที่แม่ของเธอกับหม่อมราชวงศ์นวพลก็เป็นได้แค่คนเคยรักกันเท่านั้น

          “งั้น เธอควรรีบย้ายของออกจากห้องนั้น เพราะฉันไม่อนุญาตให้ใครมาแตะห้องของแม่ฉันโดยเด็ดขาด”

ถึงแม้อคิราห์จะอยู่ในวัย 29 ปีแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกและความทรงจำในวัยเด็กของเขานั้น ยังมีแม่ของเขาอยู่เสมอ ภาพจำที่แม่ของเขาเดินจากไป มันยังตราตรึงอยู่ในใจเขาทุกห้วงเวลา

          “งั้น ท่านชายคินน์ ก็ควรที่จะบอกกับท่านชายนวพลสิคะ เพราะท่านพ่อของท่านชายเองเป็นคนที่ให้หนูมาอยู่ค่ะ”

ขวัญข้าวหมายความอย่างที่เธอพูดจริงๆ ไม่ได้คิดที่จะก้าวร้าวแต่อย่างใด หม่อมราชวงศ์นวพลคือคนที่พาเธอกับน้องมาจริงๆ เพราะฉะนั้นถ้าจะให้เธอย้ายห้องนั้น ท่านก็ควรจะมาเอ่ยด้วยตัวเองสิ ถึงจะถูก