นางบำเรอมาเฟียไร้ใจ

มุกดาสาวน้อยจากเชียงใหม่เธอเรียนจบปริญญาตรีตามที่ตั้งใจเอาไว้แล้ว ระหว่างเรียนเธอก็ทำงานพิเศษไปด้วยเพื่อเก็บเงินเอาไว้ทำตามความฝันของเธอ และเมื่อทุกอย่างพร้อมเธอก็ตัดสินใจจะบินไปทำตามความฝันเธอด้วยการตามหาพ่อที่แท้จริง เพราะตั้งแต่เกิดมามุกดาไม่เคยพบพ่อของตนเองเลยสักครั้ง แม่ของเธอนั้นตอนแรกบอกกับเธอว่าพ่อของเธอนั้นเสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่เธอยังไม่คลอด แต่ต่อมาไม่นานเธอพบรูปถ่ายใบเก่าของผู้ชายคนหนึ่งและเอกสารบางอย่าง รวมถึงจดหมายที่ผู้ชายคนนั้นเคยส่งมาให้กับแม่ มันเป็นภาษาอังกฤษ พร้อมกับเช็คฉบับเก่าๆ ฉบับหนึ่งที่แม่ไม่เคยนำไปขึ้นเงินเลย แม้ตัวหนังสือในเช็คฉบับนั้นลางเลือนไปตามกาลเวลา สิ่งเหล่านั้นถูกเก็บเอาไว้ในกล่องใส่คุ๊กกี้ที่แม่ของเธอเองก็อาจจะลืมมันไปแล้วว่าเก็บเอาไว้ตรงที่ใด  

วันนั้นเธอช่วยแม่รื้อค้นข้าวของในตู้เก็บของใบเก่าเพื่อจะเปลี่ยนเป็นใบใหม่ที่เธอเพิ่งจะซื้อต่อจากเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ย้ายข้าวของกลับบ้านไปแล้ว จึงได้ขายเฟอร์นิเจอร์ในอพาร์ทเม้นท์ที่หาซื้อมาใหม่เพิ่มเติมให้กับเธอในราคาถูก  เพราะไม่อยากจะขนย้ายกลับไปที่บ้านเดิมแล้ว  เมื่อมุกดาย้ายข้าวข้าวของในตู้ใบเก่าไปใส่ในตู้ใบใหญ่ที่เพิ่งได้มาจึงได้พบหลักฐานว่าพ่อของเธอน่าจะยังอยู่ไม่ได้เสียชีวิตไปดังเช่นที่แม่ของเธอบอก แต่เธอไม่ได้บอกเรืื่องราวเหล่านี้ให้กับแม่เธอรู้ เธอแอบเก็บรูปถ่ายและจดหมายและเช็คใบเก่านั้นเอาไว้ เพื่อรอวันที่เธอพร้อมที่จะเดินทางไปเมืองจีนเพื่อตามหาพ่อของเธอ ที่ในจดหมายมีชื่อเขียนไว้ระบุว่าชื่อเสิ่นจี้เทา แต่ในจดหมายก็ไม่ได้บอกอะไรมากนัก แต่เธอแค่สงสัยว่าผู้ชายแซ่เสิ่นนั้นให้เงินจำนวนไม่น้อยกับแม่เธอทำไมกัน และมันยังเป็นพ.ศ.เดียวกับวันเกิดของเธออีกด้วย เพียงแต่ห่างกันไม่กี่เดือนเท่านั้น 

วันนี้พี่พาทิศพี่ชายข้างบ้านที่เป็นตำรวจที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเป็นคนมาส่งเธอขึ้นเครื่องบินเพื่อจะไปเรียนต่่อทางด้านภาษาเพราะมุกดาตั้งใจไว้ว่าเธอจะไปเรียนต่อด้านภาษาจีนเพื่อให้เฉี่ยวชาญกว่านี้ และจุดประสงค์ที่แอบแฝงก็คือเธออยากจะไปตามหาพ่อของเธอ แม้แม่ของเธอจะเป็นห่วงแต่เมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเรียนและอนาคตที่มุกดาบอกกับแม่ว่าหากเธอชำนาญมากกว่านี้ และมีใบรับรองทางด้านภาษาเธออาจจะสอบเข้าไปเป็นอาจารย์ประจำวิทยาลัยประจำจังหวัดได้ เพราะเธอต้องการทำงานในจังหวัดบ้านเกิด แม่ของเธอจึงยอมให้เธอไป 

พี่พาทิศมาส่งเธอขึ้นเครื่องด้วยใบหน้าหม่นลงเล็กน้อย  เพราะเขาไม่อยากจะให้เธอไปเรียนไกลขนาดนั้น “ เอาละมาถึงขนาดนี้แล้ว พี่ก็คงจะห้ามมุกไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นพี่ก็ขอให้มุกโชคดี เรียนให้จบไวๆ แล้วรีบกลับมานะ พี่กับน้าบัวรอมุกอยู่ ” เขาบอกกับเธอขณะที่กำลังรอเวลาจะขึ้นเครื่อง “ เอาละ พี่มีประชุมน่ะ คงจะรอจนถึงตอนที่มุกจะเข้าไปในเกทไม่ได้ งั้นเราลากันตรงนี้นะ หากพี่ว่างจะบินไปเยี่ยมเรานะ ”มือหนาของพี่พาทิศหรือพี่ทิศยกขึ้นลูบหัวน้องสาวข้างบ้านที่เขาห่วงใยเธอมาก 

จากนั้นคนมาส่งก็เดินจากไป เพราะเขามีประชุมในอีกไม่ถึงชั่วโมงนี้คงจะต้องกลับไปเตรียมตัวก่อน มุกดาจึงได้เดินไปหาที่นั่งรอเวลาเพื่อจะได้ขึ้นเครื่องไปทำตามความฝันที่เธอเฝ้ารอมาหลายปีแล้ว เธอฝันว่าเธออยากจะพบพ่อแท้ๆของตัวเอง แม้เขาจะยอมรับเธอหรือไม่ แต่เธออยากจะเห็นกับตาตนเองสักครั้งว่าพ่อของเธอนั้นรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร 

เมื่อลงจากเครื่องแล้วเธอจึงได้เรียกแท็กซี่ที่สนามบินตรงไปที่ห้องพักของเพื่อนของเธอที่มาทำงานอยู่ที่นี่ได้หนี่งปีแล้ว แสงดาวมาทำงานที่นี่เป็นพยาบาลอยู่ที่สถานดูแลผู้ป่วยเอกชนแห่งหนึ่งในเมืองนี้ เธอย้ายตามสามีของเธอมาอยู่ที่นี่และไม่ต้องการทำงานที่โรงพยาบาล จึงได้เปิดสถานพยาบาลแห่งนี้ขึ้นร่วมกับสามีของเธอ รับดูแลผู้ป่วยสูงอายุและคนพิการที่มีฐานะพอจะจ้างพยาบาลพิเศษได้  เพราะค่าจ้างพยาบาลพิเศษที่มีใบประกอบวิชาชีพที่ถูกต้องนั้นค่าจ้างค่อนข้างสูงมาก  และเพื่อนเคยเล่าให้ฟังว่ารายได้ของเธอกับสามีค่อนข้างดีพอสมควร 

จริงๆ แล้วมุกดานั้นก็เคยได้เข้าอบรมหลักสูตรดูแลผู้สูงอายุและผู้พิการมาเช่นเดียวกับเพื่อนสาวแต่แสงดาวนั้นเรียนต่อไปจนจบพยาบาลวิชาชีพชั้นปริญญาตรี  ส่วนมุกดานั้นแค่ใบประกาศนียบัตรผู้ช่วยพยาบาล  แต่เธอก็ได้ใช้วิชาชีพที่ได้ร่ำเรียนมารับจ้างทำงานดูแลผู้ป่วยเป็นรายได้เสริมตอนที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ ทำให้เธอพอมีรายได้ส่งตัวเองเรียนจนจบโดยไม่ได้กู้เงินรัฐบาลเรียนดังเช่นเดียวกับเพื่อนๆ แม้จะต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัดมาหลายปีจนเกิดความเคยชินก็ตาม

และแม่ของเธอก็ช่วยเหลือค่าใช้จ่ายเธอด้วยอีกทางหนี่งแต่ก็ไม่ได้มากมายนัก เพราะแม่เปิดร้านขายกาแฟและเบเกอรี่เล็กๆ เท่านั้น รายได้ไม่ได้มากมายอะไร แต่พวกเธอโชคดีที่คุณย้ายทิ้งบ้านเอาไว้ให้ แม้จะเป็นบ้านหลังเล็กแต่ก็ทำให้สองแม่ลูกมีที่อยู่ และไม่ต้องจ่ายค่าเช่าบ้าน ทำให้ทั้งสองแม่ลูกใช้ชีวิตอยู่มาได้  แม้จะฟุ่มเฟือยมากไม่ได้  แต่ก็พออยู่กันได้อย่างมีความสุขและไม่ได้เป็นหนี้สิ้นอะไร

เมื่อมาถึงที่พักของเพื่อนสนิท แสงดาวเปิดห้องพักห้องหนึ่งในอพาร์ทเม้นท์ของพวกเขาให้เธออยู่ไปก่อน ระหว่างที่ยังหางานไม่ได้ แล้วค่อยขยับขยายกันอีกที ส่วนสามีของเพื่อนก็ไม่ได้ว่าอะไร “ เรื่องงานไม่ต้องหาให้ยุ่งยาก ทำงานกับฉันไหม ทำงานศูนย์ดูแลผู้ป่วยอย่างที่เธอเคยทำอย่างไรเล่า แต่รับงานเป็นจ็อบๆก็ได้ พอทุกอย่างเข้าที่แล้ว เธอก็ไปลงทะเบียนเรียนภาษาเพิ่มเติมอย่างที่เธอต้องการก็ได้  ทำงานกับฉันสะดวกกว่า เพราะฉันจะได้ช่วยมองหางานที่ลูกค้ากระเป๋าหนักหน่อย เพราะพวกเขามักจะให้ทิปกับพนักงานด้วย แต่เธอไม่ต้องห่วงนะ ลูกค้าส่วนมากที่สามารถจ้างพยาบาลพิเศษไปดูแลคนแก่หรือพวกคนป่วยถึงที่บ้าน  พวกนี้ก็มักจะร่ำรวยมากอยู่แล้ว  ” มุกดาเห็นด้วยกับเพื่อน เพราะอย่างไรทำงานกับเพื่อนก็ดีกว่าไปทำงานกับคนที่ยังไม่รู้จัก

“ วันนี้เธอพักให้หายเหนื่อยก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะหาลูกค้าดีๆให้กับเธอที่ค่าจ้างค่อนข้างสูงและส่วนมากพวกเขามักจะมีรางวัลให้กับพนักงานด้วย หากทำงานได้ถูกใจ ” แสงดาวบอกก่อนจะทิ้งให้มุกดาได้พักผ่อนในห้องตามลำพัง 

บ่ายวันนั้นมุกดาออกมาจากห้องก็เห็นเพื่อนสาวและสามีไม่อยู่แล้ว และมีโน๊ตเขียนไว้ว่าออกไปที่ออฟฟิศให้หาอะไรกินเองข้างนอกและแสงดาววางกุญแจห้องเอาไว้ให้เธอด้วย  มุกดาจึงได้เดินไปหยิบเสื้อกันหนาวกับผ้าพันคอขึ้นมาสวมแล้วก็เดินออกไปจากห้องเพื่อออกไปหาอะไรกินและคิดว่าจะเดินเล่นแถวนี้สักหน่อยด้วย เพราะตอนนี้ยังเพิ่งบ่ายๆ เพื่อนสาวกับสามีคงจะยังไม่กลับมาจากที่ทำงานเธอก็นอนพักพอแล้วด้วย อยู่คนเดียวในห้องก็น่าเบื่อ 

หลังจากเดินสำรวจร้านอาหารและร้านบะหมี่สองสามร้านที่อยู่ไม่ไกลจากอาคารที่พักของเพื่อนสาว เธอก็ตัดสินใจเข้าไปกินข้าวราดแกงหลากหลายอย่าง  ที่มีให้เลือกอยู่ในถาดเรียงกันเป็นแถวยาวอยู่ในตู้กระจก ร้านอาหารนี้ก็ดูสะอาดสะอ้าน อาหารที่วางโชว์อยู่ก็หน้าตาหน้ากิน เธอจึงได้เข้าไปเลือกสั่งมาสองอย่างแล้วไปนั่งรอที่โต๊ะด้านในร้าน