บทที่ 6 มื้อแรก

เที่ยงตรงวันนี้ผมกับบอสออกมาจากบริษัทด้วยกันท่ามกลางสายตาหลายคู่ของพนักงานคนอื่น ๆ แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นคือพี่ดาที่มองผมด้วยแววตาน่าสงสาร พนักงานคนอื่นก็แทบไม่ต่างกัน ดูเหมือนทุกคนจะเอาใจช่วยผมเป็นอย่างมากกับการมารับตำแหน่งนี้ ต่างกับผมที่ตอนนี้ไม่รู้สึกเป็นกังวลอะไรอย่างก่อนหน้านี้อีกแล้ว

“เดี๋ยวผมเรียกคนขับรถให้ครับ”

หลังจากเราสองคนเดินออกมาหน้าบริษัทผมเห็นบอสมองซ้ายมองขวาราวกับหาอะไรบางอย่าง และผมเดาว่าคงจะเป็นคนขับรถของบริษัทแน่ ๆ เพราะปกติแล้วทุกครั้งที่บอสไปไหนก็จะมีคนขับรถติดตามไปด้วยเสมอ

“ไม่ต้องเรียกหรอก ฉันแค่มองหารถตัวเองอยู่น่ะ เจอแล้ว จอดอยู่ตรงโน้น รีบตามมา”

บอสเดินนำหน้าไป ผมก็รีบก้าวยาว ๆ ตามไปติด ๆ

รถของบอสจอดอยู่ที่จอดรถวีไอพี มันเป็นรถเก๋งสีดำยี่ห้อหรูที่ทุกคนรู้จักดี แน่นอนว่าผมเองก็ฝันอยากมีรถแพง ๆ แบบนี้ขับสักครั้ง แต่มันก็คงเป็นแค่ความฝันตลอดไป เพราะต่อให้มีเงินเยอะมากมายขนาดไหน ผมก็คงไม่เอามาซื้อรถราคาหลายสิบล้านแบบนี้

“รู้ใช่ไหมว่าหนึ่งในหน้าที่สำคัญของเลขาที่ดีควรจะขับรถเป็นด้วย”

จบประโยคเขาก็ยื่นกุญแจรถมาให้ผม

“บอสจะให้ผมขับรถให้เหรอครับ”

ผมมองกุญแจรถในมือบอสสลับกับใบหน้าคมคายนั่น ให้ตายเถอะ ยิ่งเห็นเขาตั้งใจสบสายตาผม ผมก็ยิ่งประหม่า เมื่อไหร่อาการเหล่านี้จะหายไปสักทีนะ

“ยื่นกุญแจให้อยู่เนี่ย คิดว่าจะให้เอาไปบูชารึไง”

บอสพูดจบก็เดินไปเปิดประตูด้านหลังคนขับทันที ผมเลยต้องรีบเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

“บอสอะ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่บอสแน่ใจเหรอครับจะให้ผมขับ รถราคาหลายสิบล้านขนาดนี้ ถ้าผมขับไปเฉี่ยวชนใครเข้าผมไม่มีปัญญาจ่ายหรอกนะครับ”

ผมพูดในระหว่างที่เปิดประตูฝั่งคนขับรถขึ้นมานั่งประจำหลังพวงมาลัย หลังจากนั้นก็คว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาด แน่ล่ะว่าผมไม่อยากจะรับหน้าที่นี้แต่ผมเป็นพนักงานของเขาหนิ จะขัดใจได้ยังไงกัน

“ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นจริง ๆ นายก็แค่ทำงานใช้หนี้หัวโต ก็แค่นั้น”

คนด้านหลังพูดจบก็ยื่นโทรศัพท์มือถือของเขามาให้ผม แว็บแรกที่เห็นผมจำได้ทันทีว่ามันเป็นมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดของแบรนด์ลิ้นจี่ที่เพิ่งเปิดตัวไปวันก่อน เหมือนว่ารุ่นล่าสุดนี้จะเป็น ลิ้นจี่สิบหก ราคาเปิดตัวครึ่งแสนเลยล่ะ มากกว่าเงินเดือนผมรวมกันตั้งหลายเดือน แน่นอนว่าถ้าเป็นผม ผมก็คงไม่ซื้อมือถือที่แพงขนาดนี้เช่นกัน

“ขับไปตามแผนที่ในมือถือด้วยความระมัดระวัง หน้าที่นายตอนนี้มีแค่นั้น”

“ครับ”

ผมรับมือถือของบอสมาแล้วดูแผนที่ในหน้าจอคร่าว ๆ ร้านอาหารที่บอสเลือกอยู่ไม่ไกลจากบริษัทเท่าไหร่นัก ใช้เวลาราวสามสิบนาทีจะถึงที่หมาย

หลังจากวางมือถือไว้กับที่ตั้งมือถือหน้ารถเรียบร้อยแล้ว ผมก็ค่อย ๆ เคลื่อนรถของบอสออกจากที่จอดรถด้วยความระมัดระวัง หน้าที่เลขาของผมคงจะเริ่มต้นขึ้นแล้วอย่างจริงจังนับแต่ตอนนี้

ระหว่างไปร้านอาหารผมเห็นบอสหยิบแท็บเล็ตมาทำงานไปด้วยเพื่อฆ่าเวลา ไม่ทันสังเกตเลยว่าบอสเอางานมาทำตั้งแต่ตอนไหน เขาไม่คิดจะให้ตัวเองพักหายใจหายคอเลยหรือไงนะ ผมล่ะเชื่อเลย

“ผมเปิดเพลงได้ไหมครับบอส”

ผมเหลือบสายตามองกระจกหลัง เมื่อเห็นสีหน้าบอสเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดเลยอยากหาวิธีให้บอสผ่อนคลายบ้าง อย่างน้อยมันก็น่าจะเป็นหน้าที่ของเลขาที่ดีเช่นกัน

“เปิดได้ แต่อย่าเสียงดัง”

คนด้านหลังตอบกลับมาด้วยเสียงราบเรียบ ผมไม่ตอบอะไรกลับไปเพียงแต่เอื้อมมือไปกดหน้าจอมอนิเตอร์ในรถที่ใช้ระบบสัมผัสทั้งหมด จากนั้นจึงกดเลื่อนดูเพลงในลิสต์แล้วก็เจอว่าแทบทุกเพลงเป็นเพลงแจ๊ส ถ้าให้ผมฟังเพลงพวกนั้นเวลาขับรถผมน่าจะหลับแน่ ๆ เลยตัดสินใจกดช่องวิทยุช่องหนึ่งที่ผมฟังเป็นประจำ

ผมขับรถไปเรื่อย ๆ พร้อมเสียงเพลงจากวิทยุที่ยังคงดังอยู่อย่างนั้น มีบางครั้งผมร้องเพลงคลอไปด้วย ท่ามกลางบรรยากาศรถติดของเมืองหลวงแห่งนี้ กว่าจะมาถึงร้านอาหารก็ใช้เวลาไปเกือบห้าสิบนาที ผิดกับเวลาที่แจ้งไว้ในจีพีเอสซะมากมาย

“กว่าจะมาถึงร้านก็เกือบชั่วโมง เราจะกลับไปบริษัททันเวลาทำงานเหรอครับบอส”

ผมเดินตามบอสวินเข้าไปในร้านอาหารหรูร้านหนึ่ง ผมไม่แน่ใจชื่อร้านนักเพราะเป็นภาษาอังกฤษ แต่มองจากด้านนอกแล้วคงจะแพงน่าดู เพราะลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้านส่วนมากใส่สูทผูกไทป์ แต่งตัวดูดี ผมแอบชำเลืองมองเมนูหน้าร้านก็มีแต่ภาษาอังกฤษ เดาไม่ออกเลยว่ามื้อเที่ยงวันนี้จะจบลงยังไง

“ทำงานกับฉันไม่มีเวลาพักเที่ยงหรอกนะ ต่อไปถ้าออกมาทานข้าวข้างนอกนายไม่ต้องกังวลหรอกว่าเราจะต้องกลับไปบริษัทให้ทันบ่ายโมง หรือถ้าวันไหนเราออกมาจากบริษัทแล้วจะไม่กลับไปในเวลาเลิกงานปกติก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร”

บอสหันมาบอกผมแล้วหันกลับไปคุยกับพนักงานต้อนรับของร้านที่ยืนส่งยิ้มให้บอสราวกับคนคุ้นเคย

“สวัสดีค่ะคุณเมธาวิน วันนี้จะนั่งห้องวีไอพีหรือโซนพิเศษดีคะ”

“ห้องวีไอพีละกันครับ ส่วนเมนูวันนี้เดี๋ยวผมกดสั่งจากแท็บเล็ตในห้องเลยละกัน วันนี้ไม่เอาคนดูแลนะครับ ผมต้องการความเป็นส่วนตัว”

“ได้เลยค่ะ”

พนักงานต้อนรับคนนั้นคุยกับบอสด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเดินนำไปยังด้านซ้ายของร้านอาหาร

ผมรีบเดินตามไปเพราะกลัวจะหลง ร้านอาหารร้านนี้ใหญ่และกว้างขวางอย่างกับโรงแรม นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้มารู้จักสถานที่แห่งนี้ และหากวันนี้เป็นวันทำงานวันอื่น ๆ ของผม ช่วงเที่ยงแบบนี้ผมคงอยู่ที่ร้านอาหารตามสั่งข้างทางร้านไหนสักร้าน ไม่ใช่ที่แบบนี้แน่นอน

ผมเริ่มชอบตำแหน่งเลขาของบอสแล้วล่ะ คิดว่ามันคงมีอะไรน่าตื่นเต้นให้ได้เรียนรู้อีกเยอะแน่ ๆ

ห้องวีไอพีที่ว่ามีลักษณะเป็นห้องสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่มากนัก แต่เป็นห้องปิดทึบและมีเพียงประตูบานเลื่อนสำหรับเปิดเข้าออกเท่านั้น

ด้านในเป็นลักษณะคล้ายห้องทานอาหารญี่ปุ่น มีโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กวางตรงกลางและมีเบาะนั่งล้อมรอบ ผมคิดว่าห้องนี้น่าจะใช้สำหรับทานอาหารหรือประชุมกับกลุ่มคนเยอะ ๆ มากกว่า เมื่อภายในห้องมีแค่ผมกับบอส บรรยากาศเลยดูเงียบเหงาไปสักหน่อย

“ที่นี่เป็นร้านอาหารร้านประจำของฉัน ทุกครั้งที่มาฉันจะสั่งเมนู สปาเกตตีผัดขี้เมากับสลัดอกไก่ เครื่องดื่มเป็นชาเขียวโฮจิฉะ ใส่น้ำแข็งแค่สองก้อน ส่วนนายจะสั่งอะไรก็เลือกเอา กดสั่งเมนูจากแท็บเล็ตที่ตั้งอยู่ตรงหน้านั่นแหละ สั่งเสร็จก็แค่รอพนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ”

หลังจากพูดจบ สิ่งที่บอสทำหลังจากนั้นคือเอนตัวลงนอนตามยาวของเบาะรอบโต๊ะ มือสองข้างวางประสานกันบนหน้าอก หลับตาพริ้มราวกับรอจังหวะเวลานี้มานาน ให้ตายเถอะ แล้วเมื่อกี้เขาสั่งอะไรผมบ้างแล้วนะ ผมไม่ทันจะได้ตั้งใจฟังเลย

ผมเอาแท็บเล็ตบนโต๊ะมากดดูเมนูอาหาร แล้วก็พบว่า ที่นี่มีเมนูอาหารสองร้อยกว่าเมนู ผมไม่อยากจะเรียกมันว่าเมนูอาหารแล้ว นี่มันน่าจะเป็นลิสต์รายการอาหารสำหรับเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านมากกว่า ถ้าจะเยอะขนาดนี้

แต่นั่นก็ไม่เยอะเท่าเมนูเครื่องดื่มที่มีหลากหลายประเภท จนผมเลื่อนหน้าเมนูผ่านไปเกือบยี่สิบหน้าแล้ว เมนูเครื่องดื่มที่มีให้บริการก็ยังไม่หมดไป

ผมกวาดสายตาอ่านเมนูคร่าว ๆ พยายามครุ่นคิดว่าเมื่อกี้นี้บอสสั่งอะไรผมบ้าง จำได้แค่สปาเกตตีกับสลัดอกไก่ ส่วนเครื่องดื่มผมลืมไปสนิท เมื่อชำเลืองมองใบหน้าของบอสที่กำลังหลับตาพริ้มก็ไม่กล้าจะปลุกถาม เขาคงจะหงุดหงิดแน่ ๆ

หากต้องลืมตาตื่นขึ้นมาในขณะที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ

สุดท้ายผมก็กดสั่งเมนูอาหารให้บอสไปสองอย่าง เครื่องดื่มสั่งเป็นน้ำเปล่า ส่วนของผมก็สั่งเหมือนกันกับบอสเพราะขี้เกียจคิด หลังจากกดสั่งไปเรียบร้อยแล้วก็รอพนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ

และช่วงเวลานี้ก็เป็นเวลาที่ผมมีโอกาสได้มองหน้าบอสชัด ๆ