เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่80กล่องเก็บความลับ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-09 18:07:11
บทล่าสุด
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่86ใกล้เข้ามาแล้ว
“ราวกับรู้ใจรู้ว่าข้าชอบแบบใส่เห็ดกับหมูเค้มของเฉสวนสินะ”ตงเจี้ยนหัวเราะเบาๆ “ดูเหมือนคนที่คิดถึง มิใช่มีฝ่าบาทเสียกระมัง”หยางลี่ปรายตามอง ขณะเอื้อมมือหยิบพิซซ่าขึ้นมากัดคำเล็กๆ รสชาติทำให้เขานิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่แผ่วเบากว่าเดิม“รสดีเสียจริงลงตัวยิ่งและกลิ่นหอมนี้ยังอบอวลเวลาที่เคี้ยวช่างเป็นอาหารที่แปลกใหม่และตรึงใจกินแค่ครั้งแรกครั้งเดียวคงไม่พอจริงๆ” ตงเจี้ยนยิ้ม“ใครๆ ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันโดยเฉพาะอ๋องน้อยเฟยเทียนกับองค์ชายรออวี่หรง” หยางลี่พยักหน้าขึ้นลง“พวกเขาได้ชิมก่อนข้าสินะอ๋องน้อยต้องชอบแน่ๆ แล้วจดหมายตอบของนางล่ะ”“เอ่อ…เรื่องนั้น…ข้ายังไม่ทันถามขอรับ และอีกกอย่างควรให้เวลาเสี่ยวหนี่ได้มีโอกาสตอบจดหมาย” ตงเจี้ยนเกาหลังคอเล็กน้อย“ข้าหลงดีใจคิดว่าเจ้ามีจดหมายตอบรับจากเสี่ยวหนี่เสียอีก” ตงเจี้ยนยิ้มแหย๋ๆ“ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย”“เดี๋ยว” หยางลี่พูดแทรกทันที เสียงไม่ดังแต่เด็ดขาด ดวงตาคมกริบฉายแววห้ามปรามอย่างจริงจัง“…นี่ยามใดแล้ว คิดจะปลุกนางขึ้นมากลางดึกหรือ ห้ามไปหาเสี่ยวหนี่เด็ดขาด”ตงเจี้ยนชะงักกึก ก่อนกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของเจ้
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่85รอ
ภายใต้แสงจันทร์สลัว ลมยามค่ำคืนเย็นจัดพัดต้องเสี้ยวใบหน้าเล็กของ เชียหยา ขณะนางเบี่ยงตัวลอดผ่านประตูไม้หลังคากระเบื้องเก่าใกล้กำแพงตะวันออกของห้องเครื่อง ช่องทางลับแคบๆ นี้เป็นเส้นทางที่ใครๆ ก็ใช้กันหากอยากออกจากวังหลวงอยู่างเร่งด่วนๆ wม่ต้องผ่านการขอตราประทับอนุญาตผ่านเขาออกจากกรมวัง เชียหยาใช้หลบหนีสายตาเพื่อออกไปพบมารดาในวังหลวงด้านนอกตำหนักชั้นในในอ้อมแขนของนางมีกล่องไม้ที่บรรจุพิ=ซ่าที่ยังอุ่นเพราะห่อด้วยผ้าหนากันความร้อนเล็ดลอดออกไปเพิ่งทำเสร็จเมื่อตอนบ่าย กับขนมถั่วแดงไส้เนียนที่น้องชายหญิงของนางชอบที่สุด และเนื้อหมู่ที่มัดเป็นพวง หนึ่งพวงใหญ่ใต้ต้นหลิวริมทางเดินร้าง มารดาของเซียหยายืนรออยู่ในเสื้อคลุมธรรมดาสีหม่น พยายามกำลังกาย กับต้นเหมยใบหน้าอิดโรยลงไปมากจากเมื่อครั้งยังอยู่เรือนเดิม แต่เมื่อเห็นเซียหยาเดินมา ใบหน้าของมารดาก็ปรากฏรอยยิ้มละไมทันที“ข้าเอาขนมมาให้น้องเจ้าค่ะ ท่านแม่” เซียหยายื่นกล่องขนมให้ ดวงตาสว่างขึ้นเล็กน้อย “ยังอุ่นอยู่เลย ทันกินก่อนนอนพอดี”มารดารับกล่องนั้นมากอดไว้แนบอก ดวงตาแดงเรื่อแต่ฝืนยิ้ม “เจ้าช่างไม่ลืมพี่น้องเลยนะหยาเอ๋อร์…” เซียหยาน้ำตาปริ่มข
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่84สหายผู้หนึ่ง
“ข้าทำงานที่นี่มาเกินกว่าครึ่งชีวิต ไม่มีสิ่งใดให้ต้องหวั่น แต่หากใครสักคนคิดจะใช้ห้องเครื่องเป็นหมากในการเล่นเกมของตนเอง ข้าก็จะไม่ยอมอยู่เฉยอีกต่อไป”หญิงคนสนิทเงยหน้าขึ้น มองแผ่นหลังของนายหญิงด้วยแววตาเกรงขาม...แสงแดดอ่อนส่องผ่านช่องหน้าต่างกระดาษน้ำมันในตำหนักด้านใน แผ่นหยกห้อยชายม่านส่งเสียงกระทบกันเบาๆ ตามแรงลมยามสายหยางลี่นั่งอยู่หลังโต๊ะไม้จันทน์แดง บรรยากาศในห้องเงียบสงบ รอบตัวไร้ผู้คน นอกจากกระดาษเปล่า หมึก และพู่กันที่ตั้งวางอย่างเรียบร้อยตรงหน้าเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้มหน้ามองจดหมายที่เพิ่งเขียนเสร็จ ดวงตาเรียวคมทอดมองอักษรบนแผ่นกระดาษด้วยแววลังเลครู่หนึ่ง ก่อนปลายปากกาจะลากตัวอักษรคำว่า “สหาย” อย่างหนักแน่นจนหมึกเปื้อนกระดาษเลอะเป็นวงเบาๆเขามองรอยเปื้อนนั้นแล้วถอนหายใจ ราวกับไม่สบอารมณ์กับตัวเองเขียนที่ไรก็อยากจะลบคำนี้ทิ้งไป แต่เพียงครู่มุมปากกลับยกขึ้นนิดๆ อย่างไม่รู้ตัว ยิ่งเขานึกถึงใบหน้าใสซื่อแต่เจ้าเล่ห์ของหญิงสาวผู้หนึ่ง ก็ยิ่งหลุดหัวเราะแผ่วเบาออกมา“เฮอะ... สหายรึ...” เขาพึมพำเหมือนกำลังเย้ยตัวเอง รอยยิ้มประหลาดใจและขบขันติดอยู่บนใบหน้าที่เคยเคร่งขรึมเสมอขณะนั
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่83ม้าล่อ
กุ้ยเฟยหรี่ตาลงทีละน้อย คิ้วเรียวขมวดชิดเล็กน้อยขณะไล้นิ้วไปตามขอบกล่องลวดลายหงส์สลักทอง ความเงียบปกคลุมเรือนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพึมพำด้วยเสียงเบาแฝงความไม่พอใจ“ใครกันที่กล้าเอาเรื่องนี้ไปกราบทูลฝ่าบาท คุณหนูตระกูลหยางผู้นั้น… ไม่แน่ว่าจะกล้าพูดเรื่องนี้ ในเมื่อนางถือดีว่าตระกูลของนางดูแลห้องเครื่องมาตลอดเลยอาจจะคิดว่า ห้องเครื่องเหมือนบ้านของนาง ตั้งใจเก็บกวาดและกอบโกยผลประโยชน์... นี่นางยังไม่ได้เป็นนางในห้องเครื่องด้วยซ้ำ ยังกล้าตรวจสอบตระกูลจางของข้าเลยหรือ”เสียงสุดท้ายที่เอ่ยออกมาแม้เบา หากแต่เยียบเย็นราวกับน้ำแข็งก้อนใหญ่ หรูซินเบี่ยงหน้าลงเล็กน้อย ก่อนกล่าวเสียงแผ่ว“ไม่แน่นะเจ้าค่ะ คุณหนูหยางผู้นั้นท่าทีนิ่งเฉย ท่านน้าของนางเองก็ดูแลห้องเครื่องมาตลอด ยังไม่กล้ากระด้างกระเดื่อง อาจจะเป็นคุณหนูโจวที่ฝ่าบาทพาเข้าวังหลวงด้วยตัวเองก็เป็นได้เพคะ”กุ้ยเฟยชะงัก ค่อยๆ เลิกคิ้วขึ้น ดวงตาสีดำสนิททอประกายเยียบเย็น“คุณหนูโจวผู้น้องหรือคุณหนูโจวผู้พี่”“คุณหนูโจวผู้น้องไม่มีข้อมูลอะไรเลย ไม่อยู่ในสายตาและไม่โดดเด่น เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนางแม้แต่น้อย ไม่แน่ว่า คุณหนูโจวผู้พี่อาจจะแค่ม้
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่82กิ่งหลิวที่ฝืนใจ
เมื่อเปิดจดหมายออก เสี่ยวหนี่ไล่สายตาอ่านตัวอักษรที่เรียงรายแน่นเต็มหน้า ลายมือเรียบร้อยประณีตงดงามอย่างยิ่ง เสี่ยวหนี่พึมพำกับตัวเอง“เพราะเป็นพ่อค้าเลยเขียนหนังสือสวยขนาดนี้รึเปล่านะ…”ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ กับตนเอง“แล้วข้าจะกล้าตอบจดหมายหรือเปล่าเนี่ย… ลายมือข้าคงไปไม่รอดแน่ๆ เลย”แม้จะบ่นเช่นนั้น แต่ดวงตากลมใสอ่านถ้อยคำในจดหมายช้าๆ อย่างละเอียด ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกถึงความอบอุ่น ความห่วงใย และความจริงใจของผู้เขียนจนหัวใจน้อยๆ เต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้เสี่ยวหนี่ไม่รู้หรอกว่าอีกฟากหนึ่ง…ผู้เขียนจดหมายนั้นก็กำลังนั่งมองกระดาษว่างๆ ด้วยสีหน้าไม่ต่างกันนักและหวังเพียงว่าสหายที่ปลายทางจะอ่านมันด้วยรอยยิ้มเช่นกันจดหมายจาก หยางลี่ ถึงเสี่ยวหนี่แม้ระยะทางระหว่างเราจะมิได้ไกลกันนัก ข้ามองดอกเหมยที่กำลังจะเบ่งบานต้อนรับเหมันต์ หวังยังๆ ไม่ทันจะล่วงผ่านเหมันต์เราอาจได้พบกันอีก หากแต่เมื่อเราตกลงกันว่าจะไม่พบหน้ากัน ข้าก็รู้สึกว่าเจ้าช่างอยู่ห่างไกลเสียเหลือเกิน แปลกดีไหม... แต่เอาเถิด ทุ่งหญ้าเนินเขายังมาบรรจบกัน ข้าจะไม่กล่าวถึงความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นให้เจ้าต้อ
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่81หานเล่ยผู้ส่งสาส์น
เสี่ยวหนี่กำลังใช้ผ้าเช็ดมือลูบเหงื่อที่หน้าผาก พลางหันมองไปทางประตูเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้"องค์ชายรอง..." เสี่ยวหนี่พึมพำเบา ๆ ขณะทอดสายตามองไปรอบห้อง อวี่หรงที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของตงเจี้ยน ถึงกับถอนหายใจเสียงดัง และลุกขึ้นยืนเต็มความสูง"ข้ากลับก่อนล่ะ พวกเจ้าอย่าทำพิซซ่าจนลืมกินข้าวเย็นเสียละ"เหล่าสาวๆ พากันโค้งส่งพร้อมรอยยิ้ม อ๋องน้อยเฟยเทียนที่ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนขันทีประจำตัวก็โบกมือน้อยๆ ส่งเสียงสดใส“บ๊ายบ่ายยย พี่เสี่ยวหนี่ บ่ายยย พี่สาว”"เดินทางดีๆ นะเพคะ ท่านอ๋องน้อยยย" เสี่ยวหนี่ไปโบกมือตอบยิ้มน้อยๆเพียงไม่นานหลังจากนั้น ประตูห้องเครื่องก็เปิดออกอีกครั้งเสียงฝีเท้าเบาเฉียบแทบไม่ได้ยินแม้แต่น้อย เงาร่างสูงในชุดองครักษ์สีเข้มเดินตรงเข้ามาโดยไร้เสียงเอ่ยทัก ในมือจะถือกล่องไม้ทรงแบนเรียบอยู่หนึ่งใบ แต่เขากลับดูราวกับเป็นเงาเงียบในความมืด เหมือนกับกำลังจะมาลักขโมยอะไรสักอย่างเงียบเชียบไร้สรรพเสียง"มาเอา… พิ พิ พิ พิซซ่า…"หานเล่ยพูดเสียงเรียบ มองตรงไปยังเสี่ยวหนี่ด้วยดวงตานิ่งราวน้ำในบ่อนิ่ง เสี่ยวหนี่รับกล่องไม้ไว้ในมือพลางหัวเราะเบาๆ พอจะรู้แล้วว่าตงเจี้ยนแ
บางทีคุณอาจจะชอบ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
กานเฟย656.9K viewsทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
จี้เวยเวย418.5K viewsทวงแค้นข้ามกาลเวลา
ชาไทยเย็น28.8K viewsลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ24.1K viewsป่าป๊าคือผู้บัญชาการรักอันดับหนึ่ง
บ้านเขมปัณณ์841 viewsอีกด้านของนางร้าย
l3oonm@10.9K viewsลิขิตรักใต้เงาร้าย
คุณธิดา635 viewsย้อนชะตากลับมาทวงแค้น
เสี่ยวชิงเทียน10.5K views
