11

ลมฤดูใบไม้ผลิพัดกลีบดอกเหมยปลิวเข้ามาในตำหนักคุนหนิง อวิ๋นซินเยว่นั่งอยู่ท่ามกลางกองบันทึกพิธีและตำรามารยาทสูงเป็นตั้ง ดวงตาคมกวาดมองทีละบรรทัดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

นางพึมพำเบา ๆ “งานชมดอกไม้… มิใช่เพียงเรื่องความงาม หากแต่สะท้อนศักดิ์ศรีของฮองเฮา หากข้าพลาดเพียงนิดเดียว ซูกุ้ยเฟยจะต้องใช้เป็นข้ออ้างโจมตีข้าแน่”

ทันใดนั้น แสงสีฟ้าใสสว่างวาบขึ้นกลางอากาศ เสี่ยวหลิง ระบบเอไออัจฉริยะปรากฏร่างจำลองขึ้นมาพร้อมเสียงแจ่มใสที่ตัดกับบรรยากาศตึงเครียด

“หม่าม๊า อย่ากังวลไปเลย ข้าได้สแกนบันทึกงานราชพิธีเก่า ๆ ทั้งหมดแล้ว พบว่ามีจุดอ่อนอยู่หลายอย่างที่สามารถพลิกสถานการณ์ให้ท่านได้เปรียบ!”

อวิ๋นซินเยว่เงยหน้ามองด้วยสายตาวาบประกายความหวัง “เจ้ามีแผนอะไรหรือ เสี่ยวหลิง?”

ภาพเสมือนคล้ายแผนผังสามมิติถูกฉายขึ้นกลางห้อง แสดงการจัดวางตำแหน่งโต๊ะสำรับ น้ำชา ดนตรี และตำแหน่งดอกไม้ในสวน

เสี่ยวหลิงเอ่ยเสียงกระตือรือร้น “หากท่านเลือกพันธุ์ดอกไม้ที่ยังไม่เบ่งบานเต็มที่ พอถึงวันงานมันจะผลิบานพร้อมกันพอดี สร้างความประทับใจได้มากกว่าซูกุ้ยเฟยที่มัวแต่เน้นความหรูหราเกินจำเป็น”

นางพยักหน้าอย่างครุ่นคิด มือเรียวแตะลงบนแผนผัง “เจ้าพูดถูก งานนี้มิใช่แข่งว่าใครหรูหรากว่าใคร แต่ต้องประทับใจจนผู้คนจดจำ”

เสี่ยวหลิงหัวเราะเบา ๆ “และข้าแนะนำให้ท่านใส่ความเป็นตัวเอง ลงไปบ้าง ท่านไม่จำเป็นต้องเลียนแบบใคร ฮองเฮาที่แท้จริง คือสตรีผู้สร้างเสน่ห์ด้วยหัวใจของตนเองต่างหาก”

อวิ๋นซินเยว่ยิ้มบาง ๆ แม้จะเหนื่อยล้า “บางครั้ง ข้าก็ลืมไปว่าข้ามีเจ้าอยู่ข้างกาย… ขอบใจนะ เสี่ยวหลิง” เสี่ยวหลิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มลงกว่าทุกที

“ไม่ว่าจะต้องเผชิญศึกใด ข้าก็จะอยู่กับหม่าม๊า… จนกว่าภารกิจนี้จะสำเร็จขอรับ”

……..

แสงอาทิตย์บ่ายคล้อยลอดผ่านผ้าม่านโปร่งในตำหนักคุนหนิง อวิ๋นซินเยว่นั่งก้มหน้าอ่านตำรางานพิธีอย่างตั้งใจ แม้คิ้วเรียวจะขมวดน้อย ๆ แต่แววตาก็เต็มไปด้วยความพยายาม นางกำนัลข้างกายเห็นแล้วก็พลอยใจชื้น อย่างน้อยฮองเฮาของพวกตนก็ไม่ปล่อยปละละเลยหน้าที่

ทว่า…มีสายตาอีกคู่หนึ่งกำลังจ้องนางอยู่เงียบ ๆ

เบื้องหลังฉากไม้ด้านใน จักรพรรดิอวี้เหยียนยืนสงบ ร่างสูงสง่าในชุดคลุมมังกรสีดำทอง สายตาดำสนิทนิ่งราวคมดาบจับจ้องร่างบางของสตรีที่เขาเคยคิดว่าไร้ประโยชน์มาตลอด นางก้มหน้าขีด ๆ เขียน ๆ ริมฝีปากเม้มเล็กน้อยเป็นระยะ ๆ โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคมของนักล่ากำลังจับตามอง

และนั่นเอง… เสียงใสแจ๋วของ เสี่ยวหลิง ดังขึ้นในหัวอวิ๋นซินเยว่า

[ติ๊ง! ระบบแจ้งเตือน! ฝ่าบาทกำลังจ้องหม่าม๊าเป็นเวลา… 27 วินาทีแล้วครับ!]

คนถูกมองชะงัก ดวงตากะพริบถี่ “หา…ว่าไงนะ!?” เธอเผลออุทานเสียงหลงเบา ๆ จนนางกำนัลข้างกายหันมามองอย่างงง ๆ

เสี่ยวหลิงไม่หยุดรายงานต่อ

[อัปเดตขอรับ! หัวใจฝ่าบาทเต้นเร็วขึ้น 14 ครั้ง! ระดับความสนใจ: พุ่งสูงครับ! หม่าม๊าจะโดนจีบแล้วหรือไม่ โปรดเตรียมตัว…]

“หยุดเลยนะเจ้าตัวเล็ก!” อวิ๋นซินเยว่กัดฟันพึมพำเสียงเบามาก รีบก้มหน้าเอาหนังสือบังแก้มที่เริ่มร้อนผ่าว

พระเจ้า…ถ้าระบบไม่บอก เธอก็คงไม่รู้เลยว่ามีคนจ้องอยู่และคนคนนั้นคือ จักรพรรดิผู้เย็นชา ที่นางเกรงกลัวที่สุด!

เสียงเสี่ยวหลิงยังบ่นต่อไม่หยุด

[หม่าม๊า หน้าแดงขึ้น 23% แล้วครับ! ถ้าแดงกว่านี้ ข้าจะบันทึกเป็น “เหตุการณ์พิเศษ” ทันทีนะครับ!]

“บันทึกบ้าอะไรของเจ้ากันเล่า!” เธอเผลอหลุดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย รีบยกมือตบปากตัวเอง

อวิ๋นซินเยว่หันขวับไป ทันใดนั้นเอง เงาร่างสูงก้าวออกมาจากฉากไม้ช้า ๆ สายตาคมกริบจ้องตรงมาที่เธอ

ซินซินสะดุ้งโหยง “ฝ…ฝ่าบาท!”

พระองค์ก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว บรรยากาศรอบห้องเย็นยะเยือกจนทุกคนไม่กล้าหายใจ นางกำนัลก้มหน้าก่อนจะล่าถอยออกไป เหลือเพียงเขากับเธอ

ดวงตาดำสนิทจับจ้องใบหน้าที่พยายามทำเฉย ทั้งที่แก้มแดงซ่านจนปิดไม่มิด อวี้เหยียนโน้มกายลงเล็กน้อย เอ่ยเสียงทุ้มต่ำติดเยาะหยัน

“เหตุใดจึงหน้าแดง…เจ้าแอบคิดอะไรอยู่?”

หัวใจหญิงสาวแทบหยุดเต้น เสี่ยวหลิงกลับดีดเสียงดังลั่น

[ติ๊ง! ระดับกดดันสูงสุด! คำถามหลุมพราง! หม่าม๊าต้องตอบอย่างระมัดระวัง!]

หญิงสาวเบิกตากว้าง รีบหลุบตา “หม่อมฉัน…เพียงแต่อากาศในห้องอบอ้าวเท่านั้นเองเพคะ”

สายตาคมวาบไล่ไปยังหน้าต่างที่เปิดกว้างรับลมเย็นอยู่ก่อนแล้ว… ริมฝีปากหยักโค้งขึ้นน้อย ๆ คล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

“เช่นนั้นหรือ…” เพียงประโยคสั้น ๆ แต่น้ำเสียงช่างกดดันจนเธอแทบอยากแทรกพื้นหนี

อวี้เหยียนยืดกายเต็มความสูงอีกครั้ง ก่อนปรายตามองหนังสือในมือของนาง ดวงตานิ่งสงบ แต่แฝงแววบางอย่างที่นางอ่านไม่ออก

เมื่อเขาเสด็จออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบ เสียงเสี่ยวหลิงจึงดังขึ้นอีกครั้ง

[บันทึกแล้ว! เหตุการณ์พิเศษ: ฝ่าบาทจ้องหม่าม๊า 1 นาทีเต็ม! ระดับความอบอุ่น +2 !]

ซินซินเอามือกุมอก หัวใจเต้นแรง “นี่มัน…ไม่ใช่แค่เกมจีบหนุ่มแล้วนะ…เฮ้ออออ”