บทที่ 62

ความทรงจำยามค่ำคืนหลั่งไหลเข้ามาเตือนว่า เกิดสิ่งใดขึ้นบ้าง

จากเดิมที่ตั้งใจว่า จะกลับจวนในยามโฉ่ว กลับกลายเป็นได้ค้างคืนที่เรือนเหมยฮวาจนยามเหม่า

เซียวชิงเฟิงถอนหายใจอย่างหน่ายใจที่ไม่สามารถตัดใจลุกจากเตียงได้เลย ทั้ง ๆ ที่ฉินเจียวเยี่ยนเอาแต่ผลักไส ไล่เขากลับจวนหลายต่อหลายครั้ง

แต่เมื่อเขาได้เห็นท่าทางดังกล่าว ก็กลับกลายเป็นการจุดชนวนเริ่มต้นการร่วมอภิรมย์ครั้งใหม่ไปเสียทุกครั้ง ต่อเนื่องยาวนานจนฉินเจียวเยี่ยนสลบคาเตียง

เซียวชิงเฟิงพลิกตัวไปกอดแม่นางน้อยที่กำลังหลับสนิทในอ้อมแขน ไหล่ขาวเนียนละเอียดที่ปรากฏรอยฟันและรอยช้ำเด่นหรา ราวกับเชิญชวนให้เขาลิ้มรสโอชานั้นอีกครา

เขายกตัวขึ้นจูบหัวไหล่ขาวอมชมพูนั้นอย่างแผ่วเบา กลิ่นดอกเหมยประจำตัวนางลอยฟุ้งติดจมูก บางส่วนในร่างกายเริ่มตื่นตัวอีกครั้ง ราวกับต้องการเรียกร้องการเติมเต็มแต่เช้าตรู่ หากแต่เขาจำเป็นต้องพยายามหักห้ามใจ

เช้าแล้ว เขาจำเป็นต้องกลับจวนแล้ว

เซียวชิงเฟิงลุกขึ้นไปแต่งตัวอย่างเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้รบกวนคนบนเตียง จัดการห่มผ้าให้อย่างมิดชิด แล้วจึงได้ยินเสียงเคาะประตูแผ่วเบา