บทที่ 6

บานประตูเรือนชุยจูถูกฉีอ๋องผลักเล็กน้อย ก็เปิดกว้างอย่างง่ายดาย เมื่อลองกวาดสายตาเพียงครั้งเดียวก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ไม่มีผู้ใดอยู่ในเรือน มีเพียงผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่ บ่งบอกว่า เคยมีคนนอนบนนี้มาก่อน

ก่อนที่ฉีอ๋องและคนอื่น ๆ จะได้ก้าวเข้าไปตรวจสอบภายในเรือน

ตงไฮ่ องครักษ์คนสนิทของเฟิงอ๋องก็เดินออกมาจากทางด้านข้างเรือน ยืนทำความเคารพอยู่ที่หน้าประตู

“กระหม่อมขอคารวะฉีอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“อ้าว ตงไฮ่นี่เอง แล้วเสด็จพี่เล่า?” ฉีอ๋องเลิกคิ้วถาม

“เฟิงอ๋องพักที่นี่อยู่ชั่วครู่ก็รู้สึกดีขึ้น จึงเสด็จกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ตงไฮ่หันไปทำความเคารพซ่านเต๋อโหวพลางเอ่ย “ท่านอ๋องฝากขอบคุณท่านโหวที่ให้ยืมเรือนพักผ่อน และจะเข้ามาขอบคุณด้วยตนเองในโอกาสหน้าขอรับ”

“อ่อ ไม่เป็นไร ๆ แค่ท่านอ๋องมาแสดงความยินดีในวันเกิดของข้า ข้าก็ยินดีมากแล้ว” ซ่านเต๋อโหวยิ้มแย้ม ก่อนจะเอ่ยชวนทุกคนให้กลับไปร่ำสุราที่งานเลี้ยงกันต่อ “เชิญฉีอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีอ๋องยกยิ้มเล็กน้อย “เชิญท่านโหว” ก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วเรือนอีกครั้ง เมื่อเห็นว่า ภายในเรือนไม่สามารถซุกซ่อนผู้ใดได้ จึงถอนสายตากลับมา แล้วสะบัดแขนเสื้อเดินกลับไป

เมื่อเห็นว่า ทุกคนต่างหันหลังเดินกลับไปที่โถงหน้าแล้ว ตงไฮ่และชุนเถาลอบถอนหายใจราวกับยกภูเขาออกจากอก ก่อนจะแยกย้ายไปหาเจ้านายของตนเอง

.....

“เรือนของหม่อมฉันอยู่ตรงนั้น”

ร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์บางเบาสีขาวพิสุทธิ์แตะปลายเท้าลงยอดกิ่งไม้ทะยานไปตามทางที่ฉินเจียวเยี่ยนชี้ ชายผ้าอาภรณ์สองสีขาวดำสะบัดพลิ้วไหวล้อลมไปด้วยกัน

ปัง!!

“ท่านจะเปิดประตูเรือนให้รู้ไปถึงโถงหน้าของจวนเลยหรือไม่?” ฉินเจียวเยี่ยนเอ่ยประชด ในขณะที่ถูกเซียวชิงเฟิงอุ้มเดินเข้ามาในเรือนเหมยฮวาของตนเอง

ชุนหลิ่วที่กำลังพัดหม้อยาอยู่กลางเรือน รีบเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาเยือนในทันทีด้วยความระแวงว่า จะมีผู้ใดมาพบเข้า

“คุณหนู!!”

สาเหตุที่นางไม่กล้าไปต้มยาห้ามครรภ์ที่โรงครัว เป็นเพราะเกรงว่าจะมีคนล่วงรู้ความลับของคุณหนูเข้า จึงได้แต่แอบมาต้มยาที่เรือนเหมยฮวาของคุณหนูแทน

“!!!” ชุนหลิ่วเบิกตากว้างตกตะลึงกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า จนพัดในมือหล่นลงบนพื้น เมื่อเห็นสองร่างที่ก้าวเข้ามาใกล้

คุณหนูของตนที่ถูกห่อตัวมิดชิดด้วยเสื้อคลุมสีดำสนิท ยิ่งขับให้ผิวกายที่โผล่พ้นออกมาโดดเด่น สะดุดตา ดูบอบบาง น่าทะนุถนอม กอปรกับอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของเซียวชิงเฟิง ที่มีใบหน้าคมคาย หล่อเหลา แผ่กลิ่นกายบุรุษเพศเข้มข้นด้วยเรือนร่างกำยำสูงใหญ่ในชุดสีขาวราวกับเทพบุตรในแดนสรวง

เพียงแต่ชุดสีขาวที่เขาสวมใส่นั้น มีขนาดเล็กและบางเบาเกินไปเล็กน้อย...

ช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก...

แต่เอ๊ะ... ชุดที่ท่านอ๋องสวมใส่ ดูคลับคล้ายคลับคลากับชุดของคุณหนูเลย?

“อะแฮ่ม” ฉินเจียวเยี่ยนกระแอมในลำคอ เพื่อทำลายบรรยากาศการจินตนาการเรื่อยเปื่อยของสาวใช้ “เจ้าเอายาไปต้มที่เรือนปีกข้างเถอะ แล้วไม่ต้องให้ผู้ใดเข้ามา จนกว่าข้าจะเรียก”

ชุนหลิ่วยังคงนั่งนิ่งด้วยความตกตะลึง “...”

ดูเหมือนภาพที่เห็นเบื้องหน้าจะมีอานุภาพทำลายล้างสูงเกินไป ชุนหลิ่วจึงยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ

เซียวชิงเฟิงจึงต้องเอ่ยเรียกตัวช่วยพิเศษ “หยางเซิง”

“พ่ะย่ะค่ะ” เสียงตอบรับดังขึ้น พร้อมปรากฏร่างองครักษ์คนสนิทอีกคนที่รีบเดินเข้ามายกทั้งหม้อและเตาออกไปหนึ่งรอบ แล้วกลับเข้ามาอุ้มชุนหลิ่วออกไปอีกหนึ่งรอบ จากนั้น จึงปิดประตูเรือนลงอย่างเบามือ

ในเรือนเหมยฮวาจึงกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เซียวชิงเฟิงอุ้มฉินเจียวเยี่ยนก้าวเท้าผ่านฉากกั้นลม ตรงไปยังเตียงกว้างที่อยู่ด้านใน ทันที

ฉินเจียวเยี่ยนก็ฉวยโอกาสโยนห่อผ้าในมือทิ้งลงบนพื้นในระหว่างที่เดินผ่าน

เซียวชิงเฟิงวางร่างเล็กในอ้อมแขนลงบนเตียง เมื่อแผ่นหลังเรียบเนียนสัมผัสกับฟูกนุ่ม สองแขนเรียวจึงโอบรั้งใบหน้าคมคายลงต่ำ ราวกับจงใจไม่ปล่อยให้เขาหนีไปไหน

“จะครบหนึ่งเค่อแล้ว”

“หนึ่งเค่อ?” เซียวชิงเฟิงหรี่ตาอย่างไม่เข้าใจ

ฉินเจียวเยี่ยนยกยิ้มอธิบายอย่างใจเย็น “หากท่านไม่ลงมือภายในหนึ่งเค่อ ของลับของท่านก็จะไม่สามารถใช้การได้อีกแล้ว”

นางรั้งใบหน้าของเซียวชิงเฟิงลงมาประกบริมฝีปากอีกครั้ง เตรียมจะเริ่มต้นกระบวนการถอนยาใหม่

หากแต่คราวนี้ เซียวชิงเฟิงกลับให้ความร่วมมือกับนางเป็นอย่างดีจนน่าแปลกใจ...

*เค่อ หมายถึง 15 นาที