บทที่ 786

เซียวเหิงจากไปพร้อมกับทหารองครักษ์ในเวลาไม่นานนัก เมื่อตอนกลับเข้ามาในห้องทรงอักษรอีกครั้งก็ผ่านไปเป็นเวลาเกือบหนึ่งก้านธูปแล้ว

ฮ่องเต้กำลังพิจารณาฎีกาอยู่ เงยหน้าขึ้นมองเซียวเหิงแวบหนึ่งก็เอ่ยเสียงเย็น “อัครมหาเสนาบดีไม่สั่งให้เจ้าถูกโบยเพิ่มอีกสักสองสามทีหรือ?”

เซียวเหิงก้าวเข้ามาคุกเข่า แล้วจึงกล่าวว่า “เขาทราบว่าฮ่องเต้มีพระประสงค์อย่างไร ย่อมไม่กล้าเรียกร้องอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

ได้ยินเช่นนี้ ฮ่องเต้ก็แค่นเสียงเย็น “ถ้าเช่นนั้นเจ้าลองว่ามา ว่าข้ามีประสงค์อันใด?”

เซียวเหิงคุกเข่าหลังตรงเป๊ะ “ฮ่องเต้ทรงตั้งใจให้เหล่าขุนนางและอัครมหาเสนาบดีมาเป็นประจักษ์พยานในการลงโทษ เพื่อให้เขารู้ว่าฮ่องเต้มิได้ลำเอียงเข้าข้างผู้ใด แต่กระหม่อมเป็นคนของฮ่องเต้ เขาก็ต้องมีตาดูออกบ้าง”

“เจ้ามันบังอาจนัก!”

ฮ่องเต้ขว้างพู่กันในมือกระแทกโต๊ะดังปัง “เพราะเจ้าคิดว่าข้าชื่นชอบเจ้า เจ้าถึงได้กล้าทำอะไรตามใจเช่นนี้หรือ?! ข้าถามเจ้าหน่อย นอกจากจวนอัครมหาเสนาบดีแล้ว เจ้ายังให้คนแฝงตัวไว้ในจวนของใครบ้าง?”

ได้ยินเช่นนั้น คิ้วของเซียวเหิงก็ขมวดเล็กน้อย แต่ก็ยังตอบอย่างตรงไปตรงมา “จวนขุนนางตั้งแต่ระดับสามขึ้นไป มีเ