8.รถไฟชนกัน (1)

เป็นเช้าที่มาธาวีตื่นขึ้นมาอย่างไม่สดชื่นเอาเสียเลย ทั้งที่บ้านเธออยู่ท่ามกลางธรรมชาติ อากาศสดชื่นเย็นสบาย ปกติมานอนที่บ้านเมื่อไรหญิงสาวจะลุกขึ้นไปยืนมองพระอาทิตย์ขึ้นหน้าระเบียงห้องนอนตอนเช้า ทว่าวันนี้แม้แสงแดดส่องผ่านกระจกที่ผ้าม่านเปิดแง้มเอาไว้เจ้าของร่างอรชรก็ไม่มีอารมณ์จะลุกขึ้นแต่อย่างใด ได้แต่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่อย่างนั้น กระทั่งได้ยินเสียงข้อความเข้ามาในมือถือจึงหยิบขึ้นมาดู

‘พี่ปัฐบอกให้ส่งเบอร์เขาให้สองน่ะ แล้วเขาก็ขอเบอร์สองไปด้วย เห็นว่ารับปากพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงเอาไว้ตอนท่านชวนไปทานข้าวที่บ้าน เลยขอเบอร์สอง’

เห็นข้อความของกัญญานันแล้วก็ได้แต่ทิ้งมือถือลงอย่างอ่อนแรง ไม่นึกอยากให้ปัฐวิกรมาที่บ้านของเธอเลยสักนิด สังหรณ์ในใจบอกเธอว่าเรื่องราวคู่หมั้นจอมปลอมจะไม่จบลงแค่ที่พี่สาวของเธอ

แม้แทบไม่อยากลุกจากเตียงนอนไปเผชิญหน้ากับมาลินีในเวลาอาหารเช้า แต่มาธาวีก็ต้องขยับตัวเพราะไม่อยากทำตัวให้ผิดปกติจนอีกฝ่ายหาเรื่องค่อนขอดได้อีก จึงลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยท่าทางเหนื่อยหน่ายใจ

ร่างโปร่งระหงในชุดข้าราชการเรียบร้อยเดินลงจากบันไดไปก่อน มาธาวีที่ก้าวออกมาเห็นอีกฝ่ายหยุดกึกรอให้พี่สาวลงไปแล้วจึงถอนหายใจแล้วเดินตามไปช้าๆ วันนี้เป็นวันจันทร์ โรงเรียนของเธอหยุด ทว่าเป็นวันทำงานต้นสัปดาห์ของพี่สาว

คิดไปแล้วมาธาวีก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า เมื่อคืนที่ผ่านมาเพื่อนร่วมงานของพี่สาวเธอแต่ละคนไปทำงานกันสภาพอย่างไร เพราะส่วนใหญ่ต่างก็ทำงานข้าราชการ มีเพียงบางคนที่มีธุรกิจของตัวเองหรือทำงานบริษัทใหญ่ๆ เพราะคนระดับพรชิตาไม่คบหาคนธรรมดาทั่วไปแน่นอน

“นอนหลับฝันดีไหมล่ะ”

นั่นไงมาแล้ว ความประชดประชันนี้คงต้องได้ยินจนกว่าเธอจะกลับไปพักโรงเรียนนั่นแหละ

“ค่ะ”

มาธาวีเลือกที่จะตอบสั้นๆ เพื่อจบปัญหา และตอนนี้บิดามารดาก็เข้ามาในห้องอาหารแล้วด้วย

“เมื่อคืนกลับดึกกันไหมลูก คุณปัฐมาส่งใช่ไหมจ๊ะ”

แม่เลี้ยงมารตีถามลูกสาวสองคนเพราะฝากฝังไว้กับชายหนุ่ม

สองสาวเหลือบมองตากันแล้วมาลินีก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ยอมพูด คนเป็นน้องจึงต้องตอบ

“ค่ะ”

“คุณปัฐนี่ดูดีจริงๆ เลยนะ แม่จำคุณกลางได้ รายนั้นแพรวพราวเจ้าเสน่ห์เชียว แต่พี่ชายนิ่งๆ สุขุมดูเป็นผู้ใหญ่น่าเชื่อถือกว่า”

มารดาพูดแล้วก็เอื้อมมือมาจับมือของลูกสาวคนโต

“หนึ่งมองได้ดี ถูกใจแม่มากเลยคนนี้”

คำพูดของมารดาทำให้มาลินีกระตุกยิ้มมุมปาก ขณะที่มาธาวีกลืนน้ำลายลงคอ สายตาล่อกแล่กไม่สบายใจ กลัวว่าพี่สาวจะหลุดอะไรออกมา

“อย่าเพิ่งเร่งรีบไปเลยคุณ เจอกันไม่กี่ครั้ง คุยกันจริงจังก็แค่เมื่อคืนเอง เรายังไม่รู้จักเขาเท่าไร คุณปัฐเขาอาจจะมีคนที่คบหาอยู่ก็ได้”

พ่อเลี้ยงเอ่ยเบรกสองแม่ลูกเอาไว้ก่อน ไม่อยากให้แสดงออกมากจนเกินไปนักเพราะอย่างไรเสียก็เป็นผู้หญิง

“แหม ถ้าเขามาตามคำชวนของดิฉันก็หมายความว่าเขาสนใจลูกสาวเราอยู่เหมือนกัน จริงไหมคะ”

มาลินีแอบคิดในใจว่า ‘สนใจน่ะใช่ แต่ไม่ใช่เธอ’

“เขาอาจจะเกรงใจ ทางบ้านเขาก็มีหน้ามีตา ยังไงก็คงรู้มารยาทอยู่แล้ว”

“โธ่ พ่อเลี้ยงก็ เข้าข้างลูกสาวเราบ้างสิคะ ลูกหนึ่งสวย เก่ง การงานดีขนาดนี้”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่บอกให้ค่อยๆ ทำความรู้จักกันไป เพราะเราก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณปัฐเขาเท่าไร”

พ่อเลี้ยงอยากให้ค่อยๆ ดูกันไปมากกว่า ไม่ใช่ท่านมองว่าปัฐวิกรเสียหายอะไร ออกจะคิดว่าดูเหมาะสมกับลูกสาวคนโตของท่านไม่น้อยเช่นกัน แต่เพราะฐานะสังคมทางบ้านของเขาก็ไม่ธรรมดา ออกตัวมากเกินไปทางด้านปัฐวิกรอาจจะมองไม่ดีนัก

“เอาเถอะ พ่อเลี้ยงจะใจเย็นก็ได้ค่ะ แต่ดิฉันเชียร์ลูกหนึ่งกับคุณปัฐเต็มตัว”

มาธาวีแสร้งเกาหัวตัวเอง หันหน้าไปอีกทางแล้วแอบถอนหายใจ รู้สึกปวดหัวขึ้นมากะทันหัน เธอต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นได้โดนพ่อกับแม่ดุแน่หากเรื่องปัฐวิกรหลุดจากปากพี่สาว

“สวัสดีครับคุณสอง”

อธิปทักอย่างอารมณ์ดี เขาเมมชื่อหญิงสาวเอาไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ติดต่อคุยงานกันตอนที่มาธาวีพาเด็กๆ มาแสดงในงานที่เขาดูแล เพราะถูกใจความสวยน่ารักของอีกฝ่าย เมื่อชื่อเธอโชว์ขึ้นมาบนหน้ามือถือเขาก็เอ่ยทักทันที

“สวัสดีค่ะ”

มาธาวีทักกลับมาเสียงเบาก่อนจะพูดต่อ

“พอดีสองจะชวนคุณอธิปไปทานข้าวที่บ้านเย็นนี้น่ะค่ะ”

“ครับ?”

คนที่อยู่ๆ ส้มก็หล่นตรงหน้าถามซ้ำอย่างงุนงง

“คือว่าวันนั้นคุณอธิปเองก็ช่วยสองเหมือนกัน แล้วที่บ้านจะเลี้ยงอาหารเย็นคุณปัฐ สองคิดว่าน่าจะเลี้ยงคุณอธิปด้วย ก็เลยโทรมาชวนน่ะค่ะ”

ชายหนุ่มได้ฟังแล้วก็ยิ้มออกมาที่หญิงสาวคิดถึงเขา แต่ก็อดเกรงใจไม่ได้

“เอ่อ ผมไม่ค่อยได้ทำอะไรเลยครับ”

“ถ้าคุณไม่รีบพาเขาออกไปก็คงยังคาราคาซังอีกนาน ยังไงสองก็อยากขอบคุณค่ะ”

มาธาวียืนยัน

คนฟังรู้สึกดีที่หญิงสาวที่ตนสนใจเอ่ยชวน และเป็นโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดอีกฝ่ายมากขึ้นจึงตอบตกลงไป

=====