เข้าสู่ระบบแชร์
7
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-09-05 04:36:16“ถ้าพูดถึงความเหมาะสม ผมคิดว่าหนูนิดเหมาะสมกว่าคุณแพรอีกครับ เพราะหนูนิดเป็นน้าแท้ๆ ของตากาย ส่วนคุณแพรเป็นแค่คนรู้จักเท่านั้น ความรักความผูกพันที่มีต่อตากายผมว่าหนูนิดมีให้เต็มร้อยกว่านะครับคุณแม่” ในเมื่อท่านดื้อดึง เขาก็จะเลือกสิ่งที่ดีกว่าให้กับหลานเหมือนกัน
“แต่หนูนิดยังเด็ก ความรักความเอาใจใส่จะไปเหมือนหนูแพรได้อย่างไรตาราช”
“เรื่องแบบนี้ไม่ได้วัดกันที่อายุหรอกนะครับคุณแม่”
“แม่ว่าหนูนิดเขาไม่เหมาะสมกับตารามหรอก หนูแพรสิเหมาะสมกว่า อายุอานามก็ใกล้เคียงกัน น่าจะคุยกันรู้เรื่องกว่า”
“สรุปว่าคุณแม่จะหาแม่ให้หลาน หรือจะหาเมียให้ลูกกันแน่ครับ ผมชักสับสนกับคุณแม่แล้วนะ”
“ตาราช” มารดาใช้น้ำเสียงปรามลูกชายแล้วค้อนใส่อย่างมีแง่งอน
“ก็ผมสงสัยนี่ครับ ตอนแรกบอกว่าไม่อยากให้หลานกำพร้าแม่ แต่คุยไปคุยมาแล้วทำไมลงเอยที่ความเหมาะสมกับพี่รามล่ะครับ”
“แม่ก็มองรวมๆ ทุกอย่างนั่นแหละราช หนูแพรเหมาะที่จะเป็นเมียที่ดีของราม และเป็นแม่ที่ดีของตากายด้วย”
“เอาอย่างนี้นะครับ เรื่องนี้คุณแม่อย่าเพิ่งพูดไปดีที่สุด รอดูอีกสักปีสองปีนะครับ ถ้าพี่รามไม่มีใครจริง ๆ เราค่อยเอาเรื่องนี้ขึ้นมาปรึกษากันใหม่ ระหว่างนี้เราก็สแกนคุณแพรกับหนูนิดไปว่าใครเหมาะสมที่สุด ดีไหมครับ” ราชหว่านล้อมมารดาด้วยเหตุและผล
“ตั้งสองปีเชียวเหรอ มันนานไปไหมราช” ยุพาเริ่มเห็นด้วยกับลูกชายแต่ก็ไม่ทั้งหมด
“ไม่นานหรอกครับคุณแม่ เราใช้วิธีนี้เพื่อให้เวลากับพี่รามด้วยไงครับ บางทีพี่รามอาจจะมีใครเข้ามาในชีวิต ที่ไม่ใช่ทั้งคุณแพรของคุณแม่ และหนูนิดของผมก็ได้นะครับ”
“ก็จริงของลูกนะ เอาเป็นว่าแม่เชื่อลูกก็แล้วกัน”
ราชคลี่ยิ้มกว้างแล้วขยับไปนั่งใกล้ๆ มารดา หอมแก้มท่านเต็มฟอดหนึ่งที “ต้องอย่างนี้สิครับคุณแม่สุดที่รักของผม” เขาคงปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปโดยไม่ทำอะไรเลยไม่ได้แล้ว งานนี้ขอเป็นกามเทพสื่อรัก เพื่อความมั่นคงของหลานชายตัวน้อยหน่อยก็แล้วกัน
“ลูกก็เป็นสุดที่รักของแม่เหมือนกันจ้ะ” ยุพาทาบฝ่ามือบนแก้มที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของลูกชายคนเล็ก “หัดโกนหนวดโกนเคราออกซะบ้างนะลูก ปล่อยเอาไว้แบบนี้สาวๆ ที่ไหนเขาจะมอง”
“สาวสมัยนี้เขาชอบผู้ชายที่มีรูปลักษณ์เถื่อนๆ ครับคุณแม่” ราชหัวเราะถูกใจเมื่อถูกมารดาค้อนใส่ เขาคลายอ้อมกอดจากมารดา “พูดถึงสาวๆ แล้วก็คิดถึง ผมไปหาพวกเธอสักหน่อยดีกว่า ผมไปก่อนนะครับ” เขาโบกมือลามารดาแล้วเดินแกว่งกุญแจรถออกไปจากบ้าน
ยุพาคลี่ยิ้มกว้างมองตามร่างลูกชายคนเล็กที่อายุห่างกับพี่ชายถึงสิบสามปี แต่รูปร่างและหน้าตานั้นแทบจะถอดแบบเดียวกันออกมา เพียงแต่คนน้องผิวคล้ำและไว้หนวดเคราจนดูเถื่อนกว่า ไม่ได้ดูสะอาดและสุภาพเหมือนคนโตเท่านั้นเอง
บ้านพิทักษ์ทรัพย์
“กระเป๋าใครเหรอส้ม” หญิงสาวที่กำลังอุ้มหลานชายตัวน้อยอยู่ในห้องโถง เอ่ยถามสาวใช้ที่กำลังลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้ามาด้วยความสงสัย
“น้าปานบอกว่ากระเป๋าคุณแพรค่ะ”
คำตอบที่ได้รับทำให้เลือดลมแห่งความเดือดดาลของเธอสูบฉีดไปทั่วทั้งร่าง รีบส่งทารกที่กำลังจะเคลิ้มหลับให้กับพี่เลี้ยง
“เอาน้องกายขึ้นไปนอนทีนะฝน” เธอรอจนสายฝนเดินพ้นจากห้องไปแล้วจึงหันไปที่ส้มอีกครั้ง “พี่แก้วเพิ่งจะเผาไปยังไม่ทันถึงเดือนเลย ผู้หญิงคนนั้นก็จะเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้แล้วเหรอ”
“คุณนิดอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ” ศรีเดินเข้ามาพร้อมของว่างพอดี รีบแก้ตัวแทนเจ้านายและเลขาของเขา “คุณรามบอกให้ป้าจัดห้องให้คุณแพรอยู่ที่นี่ชั่วคราวเท่านั้นค่ะ เพราะบ้านของเธอกำลังซ่อมแซมใหม่ทั้งหลัง มันไม่ใช่อย่างที่คุณนิดเข้าใจหรอกค่ะ”
“ฮึ! ซ่อมได้ประจวบเหมาะจริง ๆ นะคะป้าศรี นิดสงสัยจริง ๆ ว่าพังจริงหรือพังแค่ลมปาก”
ศรีถอนหายใจอย่างหนักอก เรื่องนี้มันเคยเป็นปัญหามาแล้วระหว่างคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงของนาง และตอนนี้มันก็กลายมาเป็นปัญหาอีกครั้งกับหญิงสาวคนนี้ แต่ก็อย่างว่าแหละนะ นางเป็นคนนอก เคยเห็นเคยได้ยินมาบ่อยครั้ง นางก็ยังสงสัยในพฤติกรรมของพินแพรเลย นับประสาอะไรกับเธอเล่า
“เรื่องนี้ป้าไม่ทราบจริง ๆ ค่ะคุณนิด” แต่ขี้ข้าอย่างนางจะทำอะไรได้มากไปกว่าสงบปากสงบคำ
“ป้าไม่รู้ไม่เป็นไร นิดจะฉีกหน้ากากหล่อนเอง” แล้วเธอก็กวาดสายตาไปมองสาวใช้ที่ชื่อส้ม “นิดหวังว่าเรื่องนี้จะรู้แค่เราสามคนนะคะ”
“ป้า” ส้มรีบเดินไปจับแขนแม่บ้านใหญ่ “ทำไมคุณนิดโมโหร้ายจัง ไม่เห็นเหมือนคุณแก้วเลย” กระซิบถามเพราะกลัวหญิงสาวที่เดินหน้ามุ่ยจากไปได้ยิน
“อือ” ใครจะมองว่าเธอร้ายอย่างไรก็ช่าง แต่สำหรับนางแล้วต้องแบบนี่แหละถึงจะจัดการกับพินแพรได้ ผู้หญิงที่ดีเกินไปก็มีแต่เสียเปรียบเหมือนอย่างคุณแก้วนั่นแหละ ต้องแอบร้ายบ้างแบบคุณนิดนี่แหละถึงจะดี “รู้ว่าเธอโมโหร้ายก็อย่าปากโป้งเชียวเอ็ง ไม่งั้นข้านี่แหละจะไล่เอ็งออกจากบ้านหลังนี้”
“ใครจะกล้าล่ะป้า”
“ดีแล้ว เราเป็นแค่คนใช้อย่าไปแส่เรื่องของเจ้านายดีที่สุด แต่เราก็ต้องดูแลท่านให้ดี อย่าให้ขาดตกบกพร่อง เข้าใจไหม”
“จ้ะป้า”
คล้อยหลังจากคนรับใช้มาแล้ว สิริญ่าก็กลับขึ้นไปบนห้องและโทรศัพท์ถึงราชทันที เธอถึงกับออกอาการหงุดหงิดเมื่อเขาไม่ยอมรับสาย แต่ก็ฝากข้อความเอาไว้ว่าให้โทรกลับด่วน และเขาก็โทรกลับมาในเวลานั้นพอดี
“พี่ราชอยู่ที่ไหนคะ”
(พี่เพิ่งออกจากโรงหนังจ้ะ หนูนิดมีอะไรหรือเปล่า)
“พี่ราชอยู่กับแฟนเหรอคะ ขอโทษด้วยนะคะถ้านิดรบกวนเวลาส่วนตัว แต่นิดมีเรื่องจำเป็นจริง ๆ อยากให้พี่ราชช่วย” เธอรู้สึกผิดมาก แต่ความร้อนใจทำให้เธอตัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป
บทล่าสุด
พี่เขย 56
“พี่กลับมาก่อน ปล่อยให้ราชเขารับผิดชอบส่วนที่เหลือต่อ”“อ้าว! นิดนึกว่ากลับมาพร้อมกันซะอีก” ตอนที่เขาโทรหาเธอเมื่อช่วงกลางวัน เธอก็ถามถึงราช แต่เขาก็ไม่บอกว่าไม่ได้กลับมาด้วยกัน“ไม่ได้กลับมาหรอกจ้ะ ลูกค้าชวนให้อยู่ฉลองวันเกิดเขาด้วยกันเย็นนี้ พี่ก็เลยให้ราชเขาอยู่ต่อน่ะ”“แล้วทำไมพี่รามถึงไม่อยู่ด้วยล่ะคะ”เขาเหลือบไปมองเธอ ก่อนจะหันไปมองถนนอีกครั้ง “อยากให้พี่อยู่นักเหรอ”“พี่รามก็สมควรจะอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”“ก็ใช่ แต่ที่นั่นไม่มีหนูนิด พี่ก็เลยไม่อยากอยู่”คำตอบของเขา ทำให้กลีบปากบางถึงกับคลี่กว้างอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะรีบเม้มเข้าหากันอย่างฝืนความรู้สึก.. ถ้าเป็นผู้หญิงที่อ่อนไหวง่ายก็คงถามไปแล้วว่า ไม่มีตัวเองอยู่หรือเพราะไม่มีเลขาคนสวยอยู่กันแน่ แต่บังเอิญว่ามันไม่ใช่นิสัยของตน“แต่นิดชอบนะคะที่ไม่มีพี่รามอยู่ใกล้ ๆ เพราะมันทำให้นิดนอนหลับสบายทั้งคืนเลยค่ะ”เธอหลับสบายจริงเหรอ ขนาดเขายังนอนไม่ค่อยจะหลับเพราะไร้ไออุ่นจากเธอ
พี่เขย 55
“ก็ได้ค่ะ นิดเลิกเรียนตอนห้าโมงนะคะ”(โอเค เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันนะครับ)“ค่ะ บาย”(หนูนิด..)“ขา”(...พี่ ..พี่คิดถึงหนูนิดนะครับ)หัวใจของหญิงสาวถึงกับเต้นรัวด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เมื่อได้ยินคำพูดที่ฟังดูคล้ายขัดเขินจากปลายสาย เขาคงเขินมากสินะถึงได้ตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบแบบนั้นวิคเห็นอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของสิริญ่า ก็ยิ่งสงสัยหนักกว่าเดิม สรุปแล้วคนที่โทรมาสายแรกกับสายที่สอง ใครคืนคนพิเศษของเธอกันแน่ หัวใจของเธอยังว่างพอจะให้เขาเข้าไปจับจองได้บ้างไหม เขาอยากรู้จริง ๆ “ยิ้มแก้มปริเลยนะ ใครโทรมาล่ะ”คนที่ยิ้มเพลิน ๆ หุบยิ้มลงไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองคนที่ด้านข้าง เพราะมัวแต่ปลื้มปริ่ม จึงลืมไปเลยว่ายังนั่งอยู่ในรถกับเขา“ไปนั่งรอคนอื่นในห้องดีกว่า” เธอบอกกับเขาแล้วเปิดประตูลงจากรถ เก็บความสุขเอาไว้ในใจ แล้วชวนเพื่อนคุยเรื่องอื่นขณะเดินไปที่ห้องเรียนเมื่อเข้าห้องเรียนได้สักพัก อาจารย์คนใหม่ก็เดินเข้ามาทักทายก่อนจะเริ่มทำการสอน และบอกเหตุผลกั
พี่เขย 54
หญิงสาวรีบทำตัวให้สำรวมเมื่อบิดาของวิคเดินเข้ามาหา ยกมือไหว้โดยไม่รอให้เพื่อนแนะนำ“สวัสดีค่ะคุณอา”“เพื่อนผมเองครับป๋า ชื่อนิด” วิคแนะนำหลังจากที่ท่านรับไหว้เธอแล้วบิดาของวิคพยักหน้ารับ แล้วขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวอีกนิด เพ่งมองเธออย่างพินิจพิเคราะห์“ป๋าครับ” วิคเรียกบิดา เมื่อเห็นว่าการกระทำของท่านนั้นดูไม่ค่อยเหมาะสม และสร้างความอึดอัดใจให้กับหญิงสาว“รู้ตัวหรือเปล่าว่าหนูเป็นคนที่สวยสง่ามาก เคยประกวดนางงามบ้างหรือยัง” บุรุษวัยเลขสี่ปลาย ๆ ถอยห่างออกไป แล้วตั้งคำถามอย่างตรงไปตรงมาการกระทำของบิดาเพื่อนทำให้เธอตกใจไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติเมื่อรู้เหตุผล “ไม่เคยหรอกค่ะคุณอา” ตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม“สนใจอยากประกวดไหมล่ะ ป๋ามีเพื่อนอยู่ในวงการนี้ด้วยนะ”“ไม่เอาดีกว่าค่ะ นิดอยากอยู่อย่างสงบมากกว่า” เธอคลี่ยิ้มพร้อมตอบคำถาม“เฮ้อ เสียดายจัง ป๋าก็อยากจะเป็นป๋าดันกับเขาสักครั้งในชีวิต แต่ก็ถูกปฏิเสธซะแล้ว” บิดาของวิคทำหน้า
พี่เขย 53
“เราคิดถึงพี่รามมากขนาดนี้เชียวเหรอ” ถามตัวเองและคิดตริตรองหาคำตอบ ทบทวนถึงวันเก่า ๆ ที่ผ่านมา.. แรก ๆ ความรู้สึกของเธอไม่ได้เป็นแบบนี้แน่ ๆ แล้วทำไมตอนนี้มันถึงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงได้ล่ะ... หรือว่าเธอรักเขา.. เธอรักเขาจริง ๆ หรือนี่ บ้าไปแล้วหนูนิด! เธอเผลอใจไปรักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมถึงรวดเร็วอย่างนี้แล้วที่เธอเมินคำพูดของพินแพร เพราะอยากเอาคืนหล่อน หรือเพราะไม่อยากเสียเขาให้หล่อนกันแน่...คิดวนไปวนมาจนเคลิ้มหลับไป ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเตือนข้อความเข้าของโทรศัพท์“นิด” เสียงใสทุ้มหูของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ตะโกนเรียกหญิงสาวที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดอาคารเรียน พร้อมกับวิ่งตามไปสมทบ “กู๊ดมอร์นิ่งจ้ะนิด”“กู๊ดมอร์นิ่งวิค กลับมาจากจีนตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วอาม่าเป็นยังไงบ้าง” สิริญ่าทักทายเพื่อนร่วมคณะ ที่เป็นหนุ่มลูกผสมไทย จีน อเมริกัน ซึ่งเป็นเพื่อนใหม่ที่สนิทที่สุดเลยก็ว่าได้“กลับมาเมื่อคืนนี้เอง พออาม่าออกจากโรงพยาบาลวิคกับพ่อก็กลับมาก่อน แต่หม่ามี๊กับน้องสาววิคยังอยู่ต่ออีกสอ
พี่เขย 52
พินแพรเดินตามเข้าไป มองร่างระหงโปร่งเพรียวที่อยู่ในชุดนอนแนบเนื้อ แล้วถึงกับเกิดอาการริษยา ไม่ว่าจะเป็นด้านหน้าหรือด้านหลัง หล่อนก็ดูดีไร้ที่ติจริง ๆ เพราะแบบนี้สินะ รามถึงได้รักและหลงหล่อนนัก ไม่ว่าจะจากหรือเจอ ก็ต้องรั้งเธอมากอดจูบอย่างไม่อายสายตาคนอื่นแต่จะว่าไปแล้ว เรื่องนี้โทษผู้ชายฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ เพราะอีผู้หญิงก็ใช่ย่อย ไม่ว่าจะจากหรือเจอ หล่อนก็ต้องกางแขนยื่นหน้าให้ท่าเขาตลอดสิริญ่าเดินไปที่มุมพักผ่อน ซึ่งเป็นมุมที่เขาและเธอใช้เวลาอ่านหนังสือ เล่นอินเทอร์เน็ต ดูทีวี เล่นกับลูก หรือแม้แต่เรื่องอย่างว่า.. เขาก็เคยทำกับเธอมาแล้ว ร่างกายของเธอรู้สึกวาบหวิวขึ้นมา เมื่อนึกถึงบทรักอันร้อนแรงของเขาเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา ณ ที่ตรงนี้“เชิญนั่งค่ะ” เธอสลัดความรู้สึกวาบหวามนั้นทิ้งไปแล้วนั่งลง มองหน้าอีกฝ่าย รอฟังโดยไม่ถามเหตุผลที่หล่อนมาขอพบ เพราะรู้อยู่เต็มอกว่ามีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น คือเรื่องของราม“ฉันมาทวงสัญญาค่ะคุณนิด” พินแพรเริ่มต้นด้วยคำพูดอ่อนโยนตามสไตล์ของเธอ “เรื่องพี่รามค่ะ”“หลังจากวันนั้นฉ
พี่เขย 51
(อย่าโทษเขาเลยค่ะ ฉันยอมทำทุกอย่างก็เพราะรักเขามาก ฉันเชื่อว่าพี่รามจะไม่ว่าอะไร ถ้าฉันเก็บลูกของเราไว้ ทั้งหมดเป็นการตัดสินใจของฉันคนเดียวเท่านั้น.. คุณนิดคะ ฉันอยากจะขอให้คุณคิดเรื่องนี้อีกสักครั้งได้ไหม)“คิดเรื่องอะไรเหรอคะ”(เรื่องพี่รามกับคุณ.. ฉันอยากให้คุณหลีกทางให้เรา ถึงแม้เขาจะรักฉันน้อยกว่าที่ฉันรักเขา ถึงแม้พี่รามจะบอกฉันว่า ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ก็ตาม เขาให้ฉันอยู่แบบนี้ต่อไป เขาจะไม่ทอดทิ้งฉัน แต่ฉันต้องอยู่อย่างเจียมตัว และเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดไป ถ้าเรื่องของฉันกับเขารู้ถึงหูคุณ เขาจะไม่รับผิดชอบฉันและไล่ฉันออกจากงาน ฉันจึงอยากจะขอให้เรื่องที่เราคุยกันวันนี้เป็นความลับระหว่างเราได้ไหมคะ)หึ! ลูกไม้ตื้น ๆ ของคุณ เหมือนในละครไทยน้ำเน่าที่แม่ฉันดูไม่มีผิด นึกว่าเด็กนอกอย่างฉันจะไม่รู้ทันคุณหรือไง“ได้สิคะ เพราะถ้าฉันพูดไป ฉันก็คงจับผิดพี่รามไม่ได้เหมือนกัน”(ไม่ต้องไปจับผิดหรอกค่ะ ที่ฉันพูดมาทั้งหมดคือเรื่องจริง แม้กระทั่งเรื่องท้องของฉันคุณก็รู้แล้วนี่คะ คืนพี่รามให้ฉันเถอะนะคะคุณนิด คุณยังสา
บางทีคุณอาจจะชอบ
บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย
ฉี แม่น้ำสายเก่า154.0K viewsในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน
แสงอรุณฤดูใบไม้ผลิ53.1K viewsภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก
ซ่งจิ้น47.1K viewsสตรีขี่ม้าออกศึก
ปาเย่วเซิ่งเซี่ย1.3M viewsเรื่องสั้นอิโรติค nc+++
ชิริวค์438 viewsรักร้ายนายแฟนเก่า
ดอกอ้อลู่ลม1.2K viewsพลาดรักซ้อนแผนลวง
ฮันนีแบล็ค240 viewsซาตานย้อนรอยรัก
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา316 views
