131: สามแฝด [2]

"ยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ ท่านตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว"

ทุกคนภายในห้องเมื่อได้ยินสิ่งที่ท่านหมอบอก ต่างก็ดีใจกับข่าวดีนี้ โดยเฉพาะหนานเจียอีมองทุกคนด้วยสีหน้างุนงง ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งใบหน้าด้วยความดีใจออกมา เพราะตนไม่คิดว่าจะตั้งครรภ์ได้อีก

เนื่องด้วยสภาพร่างกายที่อ่อนแอ ประกอบกับต้องมาตรอมใจเมื่อครั้นที่อาจูหายสาบสูญตอนแบเบาะ  ขอบคุณสวรรค์ที่ยังให้โอกาสเช่นนี้กับนางอีกครั้ง

“ท่านแน่ใจนะท่านหมอ” ถึงจะได้ยินชัดเต็มสองหูแต่นางก็ยังอยากที่จะได้ยินอีกครั้งเพื่อความมั่นใจว่าตนมิได้ฟังผิดไป

“แน่ใจพ่ะย่ะค่ะ ชีพจรคู่เด่นชัดตั้งครรภ์แน่นอน”

“ดีใจด้วยเพคะพระชายา ท่านอ๋องทราบต้องดีใจมากแน่นอนเพคะ” เหลียงฉีบ่าวคนสนิทกล่าวยินดี ทั้งตื่นเต้นและดีใจ

“นั่นสิเจ้าค่ะพี่สาว ท่านอ๋องทราบจะต้องดีใจแน่เจ้าค่ะ” หยุนชิงก็ตื่นเต้นดีใจไม่แพ้กัน

“อย่าเพิ่งบอกท่านอ๋องเลย ข้าเกรงว่าหากทรงทราบจะทำให้กังวลและเป็นห่วงมากกว่า รอให้การศึกสงบก่อนค่อยบอกเถิด” นางมิอยากให้สวามีกังวลจนไม่มีสมาธิในการทำศึก กลัวว่าอาจจะพลาดพลั้งจนทำให้ได้รับบาดเจ็บหรือมีอันตรายได้ ในตอนนี้นางคงจะทำได้แค่ดูแลตนกับลูกให้ดีก็พอ รอวันที่สวามีกลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง

“ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมขอตัวไปจัดยาบำรุงให้กับพระชายาก่อนพ่ะย่ะค่ะ แล้วกระหม่อมจะให้คนนำมาส่งอีกครั้ง”

เมื่อท่านหมอขอตัวกลับทุกคนต่างแยกย้าย เพื่อเป็นการไม่รบกวนคนท้องให้นางได้พักผ่อน หยุนชิงจึงได้ปลีกตัวกลับมาหาเจ้าตัวน้อยทั้งสาม เพราะยามนี้ก็สายมากแล้ว พวกเขาคงจะได้เวลาตื่นกันแล้ว

เพียงเดินไปถึงหน้าประตูห้อง เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของเจ้าเด็กแฝดดังออกมาเสียงดัง อยากจะรู้จริงว่าอะไรที่ทำให้พวกเขาอารมณ์ดีได้ขนาดนั้นนะ เพียงแค่เข้าไปในห้องภาพที่เห็นก็ทำให้หยุนชิงเข้าใจว่าเหตุใดเจ้าเด็กแฝดถึงได้หัวเราะกันอย่างสนุก

“ชิงเอ๋อร์เจ้ามาแล้วหรือ อาเหรินเจ้าปล่อยมือจากผมพ่อก่อนได้หรือไม่ อาเฉินเจ้าก็อย่าดิ้นแรงสิลูกประเดี๋ยวก็ร่วงลงไปหรอก”

หวังอี้หลินเอ่ยถามภรรยาพร้อมกับเอียงหัวตามแรงดึงของมือเล็กป้อมของบุตรชายคนโต ที่กำปอยผมของตนไว้แน่น แต่เหตุไฉนมือก็เล็กเพียงเท่านี้ถึงได้มีแรงดึงจนเขาเจ็บไปทั้งหัว ส่วนมืออีกข้างก็อุ้มเจ้าแฝดคนรองไว้แน่นเพราะกลัวจะหลุดมือ เจ้าเด็กซนที่ยิ่งผู้เป็นบิดากอดไว้แน่น ยิ่งจับแน่นก็ยิ่งดีดดิ้นร้องกรี๊ด ๆ ออกแรงถีบมากขึ้นอย่างสนุกสนาน

ส่วนเจ้าแฝดคนน้องที่นอนอยู่บนตักเห็นสีหน้าของท่านพ่อดูบิดเบี้ยวเพราะแรงดึงของพี่ชาย ก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจใหญ่อีกทั้งยังปรบมือแปะ ๆ

“ปู้ด แอ้”

“ตายแล้วอ้ายฉิงเราเป็นหญิงนะลูก ทำกับท่านพ่อเช่นนี้ได้อย่างไร” หยุนชิงรีบวิ่งเข้าไปดูเจ้าเด็กแสบคนเล็ก เพราะนางได้ปล่อยของเหลวสีเหลืองใส่บิดาจนเต็มรัก แถมยังยิ้มหวานให้นางอีกด้วย

“แอ้” ทั้งสามที่ได้ยินเสียงท่านแม่ต่างร้องทักออกมาพร้อมกัน พร้อมกับชูมือขึ้นเพื่อให้ท่านแม่ได้อุ้มตน

“ท่านพี่ข้าว่าท่านไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวเถิดเจ้าค่ะ” หยุนชิงที่อุ้มเจ้าเด็กแสบทั้งสามออกมาจากสามี แล้วให้เหล่าแม่นมพาพวกเขาไปอาบน้ำ ก่อนจะหันกลับมาหาสามีเพื่อพาเขาไปชำระล้างร่างกาย ที่บุตรสาวสุดที่รักได้ก่อวีรกรรมไว้ให้จนส่งกลิ่นอบอวลเต็มห้อง มองหน้าผู้เป็นสามีแล้วก็ได้แต่สงสาร

หวังอี้หลินนั่งอยู่ในถังน้ำมีภรรยาช่วยขัดตัวให้หลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะลืมตาขึ้นเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ชิงเอ๋อร์เจ้าจะว่าอย่างไรหากต่อจากนี้พี่จะดื่มยาห้ามบุตรพี่ไม่อยากเห็นเจ้าต้องเจ็บปวดยามคลอดบุตรอีกแล้ว พี่ว่าเรามีกันแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว” เขาไม่ต้องการให้นางต้องเจ็บปวด

“ข้าแล้วแต่ท่านพี่เจ้าค่ะ ท่านเห็นว่าดีข้าก็ว่าดี”

ทั้งสองมองสบตาและยิ้มให้กันด้วยความเข้าใจ เมื่ออาบน้ำชำระร่างกายเสร็จแล้ว จึงได้ออกไปหาเจ้าแสบทั้งสาม ที่กำลังรอท่านพ่อท่านแม่มาเล่นด้วยกัน บ้านตระกูลหวังในตอนนี้ต่างก็มีแต่เสียงหัวเราะอย่างมีความสุข

ภายในเมืองถนนสายหลักมีขบวนทหารหลวงที่เคยรักษาเมืองนับหมื่นนาย กำลังเคลื่อนขบวนมุ่งหน้าไปสู่สนามรบ เนื่องด้วยมหาเสนาบดีขวาเสนอให้นำทหารรักษาเมือง นำทัพออกไปช่วยท่านอ๋องหนานฟาหยาง เพราะชายแดนตอนนี้แทบจะต้านรับไม่ไหวแล้ว

องค์ฮ่องเต้จึงมีราชโองการให้ทหารหลวง นำทัพไปช่วยชายแดน โดยลดการป้องกันวังหลวงลงถึงสี่ส่วนเหลือเพียงหนึ่งส่วนเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ผู้ที่มีแผนการร้ายเริ่มที่จะเคลื่อนไหวยึดบัลลังก์เร็วขึ้นกว่าที่กำหนด โอกาสดีเช่นนี้มีหรือจะมิรีบฉวยไว้ เพียงไม่นานวังหลวงจึงเกิดการนองเลือดครั้งใหญ่ โดยที่ชาวบ้านภายนอกไม่สามารถรับรู้ถึงเหตุการณ์นี้ได้เลย