Se connecterShare
บทที่ 98
Dernière mise à jour:
2025-09-21 19:42:34ยามนี้ใบหน้าของนางซีดขาวราวกับไร้โลหิต ริมฝีปากที่เคยอิ่มงามและชุ่มชื้นแตกแห้งและสั่นระริกเพราะความหนาว กระแสลมหนาวเหน็บพัดเส้นผมที่ยาวสยายไร้ระเบียบของนางไปติดแก้ม บดบังทัศนวิสัยส่วนหนึ่ง นางพยายามจะยกมือขึ้นปัดมันออก แต่กลับแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้วสักนิด
ต้องหาที่หลบ...ก่อนที่คนร่างสูงนั่นกับคนพวกนั้นจะตามมาเจอ...
ยามนี้มีเพียงความคิดเหล่านี้เท่านั้นวนเวียนในหัวนาง นางพยายามเร่งฝีเท้าทั้งที่ร่างกายบอบช้ำจนแทบจะยืนไม่อยู่แล้วด้วยซ้ำ
ต้องไปต่อ...ต้องรอด...ต้องไม่ตาย...
พี่ซู่ซิน...พี่ใหญ่...น้องเล็ก...
จะต้อง...กลับไปให้ได้...
ฝ่ามือเล็กๆ ของนางกำหมัดแน่น สันกรามของนางขบกันจนปวดแปลบเพื่ออดทนกับความเจ็บปวด ดวงตาคู่หวานที่เคยทอประกายสดใสในยามปกติ บัดนี้เต็มไปด้วยแววหวาดหวั่นผสมความดื้อรั้นไม่ยอมแพ้ แต่ยิ่งเดินเท่าไหร่ ผืนป่าก็ยิ่งมืดลงราวกับว่านางเลือกเส้นทางผิดพลาด
ราวกับว่า...ป่าแห่งนี้กำลังค่อยๆ กลืนกินนาง...
เซียงหรงรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังบีบรัดนางให้แหลกสลาย สองหูได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเองที่หนักหน่วงขึ้นทุกที
นางพยายามกัดฟันเดินต่อไปเรื่อยๆ แต่ร่างกายก็ไม่อาจฝืนได้อีกต่อไป
อ๊ะ!
ท้ายที่สุดขาทั้งสองข้างทรุดลงกับพื้น
เซียงหรงค่อยๆ ลากตัวไปนั่งพิงโคนต้นไม้ใหญ่
นั่นเป็นเรี่ยวแรงสุดท้ายที่นางมี
ตอนนี้นางไม่เหลือเรี่ยวแรงจะขยับกาย กระทั่งลมหายใจก็ยังรวยรินเต็มทีแล้ว
จะตายหรือ...ตายอย่างเสียเปล่าไปทั้งอย่างนี้...
นางค่อยๆ เอียงหน้ามองดวงจันทร์บนฟ้าที่เลือนรางเพราะกลุ่มเมฆหม่นเคลื่อนเข้าบดบัง
ยามนี้กระทั่งเมฆบนฟ้าก็ยังไม่เป็นใจให้นาง
“พี่ซู่ซิน...ข้าขอโทษ...” เซียงหรงพึมพำแผ่วเบา
นางยังไม่อยากยอมแพ้ ทว่าตอนนี้นางอ่อนล้าเหลือเกิน มัน...ทรมานยิ่งนัก
ความมืดค่อยๆ ถมทับร่างนางอย่างช้าๆ เสียงลมหายใจที่เบาลงเรื่อยๆ สะท้อนกับความว่างเปล่ารอบกาย
ท้ายที่สุด เฉินเซียงหรงค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง ความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าครอบงำจนนางหมดสติไป ร่างอ้อนแอ้นบอบบางแน่นิ่งในอ้อมแขนของราตรีที่คลี่คลุมมืดมิด
ในความมืดมิดที่ว่างเปล่าและหนาวเหน็บ เมื่อปรือตาขึ้นอีกครั้ง กลับปรากฏร่างสตรีงดงามเลิศล้ำในชุดสีขาวพิสุทธิ์ สตรีผู้นั้นดูสูงส่งสง่างามราวกับเทพเซียนจากสวรรค์ชั้นฟ้า
ทว่าเซียงหรงยังจำใบหน้านั้นได้ดี
“ท่านแม่...นั่นท่าน...” สายตาของนางพร่ามัวลงอีกครั้งด้วยกลุ่มก้อนน้ำตา เสียงที่เปล่งออกมากลับกลายเป็นเสียงสะอึกสะอื้น
ตอนนี้นางกล่าวสิ่งใดไม่ไหวอีกแล้ว
ท่านแม่...ท่านแม่...ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน!
ข้าเหนื่อย...ข้าทรมาน...ข้าเบื่อหน่าย...ตอนนี้ข้าจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว!
ที่ผ่านมาแม้จะแสร้งทำเหมือนว่าไม่รู้สึกอะไร แต่ข้าเหนื่อย...เหนื่อยเหลือเกิน
ข้าเหนื่อย ข้าทรมาน ข้าอึดอัด ข้าคิดถึงท่าน!
“โฮ!” เซียงหรงร้องไห้จนตัวโยน
‘ท่านแม่’ เข้ามาสวมกอดนางไว้และลูบผมปลอบโยน แววตาเจ็บปวดลึกล้ำ
“หรงเอ๋อร์...เด็กดี...ไม่เป็นอะไรแล้ว...เจ้าปลอดภัยแล้ว...”
เฉินเซียงหรงที่ยังคงสะอึกสะอื้นได้แต่ส่ายหน้าไปมาอยู่อย่างนั้น
“อดทนอีกนิด...อดทนไว้...”
“อดทนหรือ...” นางตอบทั้งสะอึกสะอื้น “...ได้...ฮึก...ข้าจะ...อดทน...อดทนต่อไปอีกสักนิด...”
“เฉินเซียงหรง อดทนไว้ อยู่กับข้า!” จู่ๆ เสียงของท่านแม่ก็กลายเป็นเสียงของจวิ้นหวังจ๋างจื่อ...พี่ชายผู้นั้น
นางพยายามมองหน้า ‘ท่านแม่’ ทว่ายามนี้ใบหน้าของท่านแม่กลับพร่ามัวยิ่งนัก อีกทั้งชุดสีขาวก็กลับกลายเป็นสีดำ น่าขนลุก
หรือว่าตอนนี้พญามัจจุราชจะมารับตัวนางแล้ว?
ไม่! “...ไม่เอา...ข้าไม่ยินยอม...ข้าไม่ไปกับท่าน...” นางพยายามกระถดถอยหนี แต่ความมืดกลับคลี่คลุมห่อหุ้ม รัดรั้งตัวนางไว้แน่นนัก
Latest chapter
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 106
หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจแม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 105
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนแบบไหนกันแน่ เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาสั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธ “เจ้าจะพลีกายให้คนที่ไม่รู้จัก ไม่สนว่าจะเป็นใคร เพียงเพราะต้องการหนีการแต่งงานงั้นหรือ?!”เซียงหรงกัดริมฝีปาก นางหลบสายตาเขา รู้ดีว่าคำพูดของตนเองอาจจะดูไร้ยางอาย แต่ในสถานการณ์นี้ นางมองไม่เห็นทางเลือกอื่นใดอย่างน้อยคนผู้นี้ก็ไม่ใช่คนเลวร้าย เดินทางร่วมกันมานานหลายวัน เขาไม่เคยฉวยโอกาส ไม่ใช้กำลังบังคับข่มเหง ย่อมจะต้องเป็นผู้มีคุณธรรมและมีเกียรติมีศักดิ์ศรีผู้หนึ่ง ซ้ำยังเป็นสหายกับผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือพี่ซู่ซิน ของนางเอาไว้ ในตอนที่นางจากไป นางย่อมสามารถฝากฝังพี่ซู่ซินของนางให้พวกเขาดูแล อีกทั้ง…“ชีวิตนี้ของข้าเป็นท่านช่วยไว้ถึงสองครั้ง” หากนับเรื่องที่เขายังเป็นคนช่วยพานางที่เหนื่อยจนหมดสติไปพักและรักษาให้ในกระท่อมร้าง ก็ไม่ใช่เพียงสองครั้ง แต่เป็นสาม...ตอนนั้น หากไม่ได้เขามาช่วยไว้ นางอาจกลายเป็นซากร่างเย็นชืดไร้ลมหายใจที่ฝูงสัตว์รุมกัดแทะไปนานแล้วก็เป็นได้ไม่แน่ว่ายามนี้อาจไม่เหลือแม้กระทั่งเศษกระดูกแล้วด้วยซ้ำ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 104
ไม่ทันที่นางจะได้ขยับตัว ตงหยางที่รัดท่อนแขนตัวเองเอาไว้อย่างแน่นหนาก็ก้มลงดูดที่แผลของตนเอง ดูดแล้วก็พ่นเลือดสีคล้ำเข้มออกมา ดูด แล้วก็พ่นเลือดสีคล้ำเข้มออกมา ทำวนซ้ำอยู่อย่างนี้จนเลือดที่ดูดออกมาจากปากแผลเป็นสีแดงสด ถึงยอมหยุดมือเขาปล่อยให้สายรัดเอวที่รัดท่อนแขนอยู่ค่อยๆ คลายออกเอง กระถดเข้าไปนั่งชิดผนัง ก่อนถอนหายใจออกมาตงหยางเหลียวมองซากงูตัวนั้นอีกครั้ง ก่อนจะตวัดสายตามองเฉินเซียงหรง เอ่ยอย่างหัวเสีย“ดีเหลือเกิน ข้าบอกให้อยู่นิ่งๆ เจ้าก็รีบขยับตัวทันที!”“ก็ข้านึกว่า...” นางละอายเกินกว่าจะกล้าพูดต่อเขาช่วยชีวิตนาง...อีกเป็นครั้งที่สอง นางกลับคิดว่าเขาจะฉวยโอกาสใช้กำลังข่มเหงรังแก ทำเรื่องที่นาง...ไม่ยินยอม...“คุณหนูเฉิน ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าไม่มีความจำเป็นต้องบังคับข่มเหงสตรีที่ไม่เต็มใจ” เขาแค่นหัวเราะ ก่อนกล่าวต่อไป “ทว่าเป็นเช่นนี้จะดีหรือ หากร่วมทางกันไปเรื่อยๆ แล้ววันหนึ่งข้าเกิดดื่มสุราเมามายจนขาดสติเล่า เจ้าจะทำอย่างไร เจ้าจะยังกล้าติดตาม ‘รับใช้’ ข้าอีกหรือ ข้าว่าเจ้ายอมกลั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 103
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนเซียงหรงเองยังอดตกใจไม่ได้คืนหนึ่ง ขณะหลบฝนอยู่ในถ้ำเล็กๆ ตงหยางจุดไฟให้แสงสว่าง อากาศในถ้ำเย็นชื้น และเสื้อผ้าของพวกเขาเปียกชื้นจนต้องพาดไว้ใกล้กองไฟ เซียงหรงนั่งกอดเข่าห่างออกไปเล็กน้อย ดวงตาของนางมองเปลวไฟนิ่งราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์กระทั่งตงหยางมองนางด้วยสายตาขบขัน ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เจ้าเคยคิดบ้างไหม ว่าแม้จะหนีการแต่งงาน แต่ในที่สุดเจ้าก็ต้องหาสามีอยู่ดี” เขาเอ่ยเสียงเบาเช่นเดิม “คุณหนูเฉิน เจ้ากล่าวว่าต้องการแน่ใจว่าจะสามารถส่งจดหมายถึงมือบิดาและพี่ชายที่อยู่ต่างเมือง จะทำเพียงส่งจดหมายบอกล่าวเล่าความ ไม่พบพวกเขา เจ้ามีพ่อและพี่ชายกลับคิดหนีหน้า เจ้าบอกว่ามีคู่หมั้น แต่ก็ไม่ปรารถนาที่จะแต่งงานกับคู่หมั้นผู้นั้น กลับมุ่งหมายออกบวชละกิเลสเสียมากกว่า ช่างไม่รู้เสียเลยว่าต่อให้เจ้าจะโกนผมโกนคิ้ว บุรุษที่ได้พบเห็นเจ้า พูดคุยกับเจ้า พวกเขาไหนเลยจะลืมเลือนเจ้าได้ลง เจ้าคิดว่าหากได้ออกบวช จะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบได้จริงหรือ” เซียงหรงเงยหน้าขึ้นมองเขา สีหน้าของนางเย็นชา “ก็ยังดีกว่ามีสามี&rdquo
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 102
ยามบ่ายคล้อย แดดร่ม ลมตก เป็นช่วงเวลาที่เซียงหรงรู้สึกสบายเนื้อสบายตัวที่สุดในช่วงวัน พื้นอารมณ์จึงค่อนข้างดีทว่าอารมณ์ดีๆ ของนาง กลับถูกทำลายลงด้วยเสียงเฉยชาที่ดังขึ้นทำลายความเงียบ“เป็นเช่นไรล่ะ คุณหนูเฉิน ใช้ชีวิตแบบนี้สนุกดีหรือไม่ ไม่ต้องมีคนคอยรับใช้ ไม่ต้องมีที่นอนอุ่นๆ ไม่ต้องกินอาหารดีๆ ใช้สองขาเดินทาง ร่อนเร่พเนจร ค่ำไหนนอนนั่น” นั่นประไร! นางรู้ว่าเขาคงอดทนไม่ว่านางได้ไม่ถึงครึ่งชั่วยามหรอก ยิ่งในตอนที่นางกำลังมี ‘ช่วงเวลาดีๆ’ รู้สึกสบายเนื้อสบายตัวเช่นนี้ยิ่งแล้วใหญ่!เดินทางร่วมกันมาจนถึงตอนนี้ นางแทบจะนับเวลาที่เขาจะเอ่ยปากเหน็บแนมนางได้แม่นยำแล้ว!นางชำเลืองมองเขาด้วยสายตาขุ่นมัว “ไม่เห็นจะลำบากอะไร” นางตอบเสียงเรียบพลางรวบชายเสื้อที่ปลิวเพราะลมเย็นตงหยางหันมามองนาง หัวคิ้วของเขายกขึ้นเล็กน้อย “อ้อ เช่นนี้ไม่ลำบาก” เขาหัวเราะในลำคอ “เจ้านี่ช่างเป็นสตรีที่ดื้อดึงยิ่งนัก เจ้าอยากมีชีวิตแบบนี้ไปจนตายเช่นนั้นหรือ”นางหยุดเดิน หันไปสบตาเข
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 101
“ข้าขอร้อง...” เซียงหรงเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่เริ่มแดงก่ำ “ข้าไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ที่บ้านของข้าในยามนี้ไม่มีใครที่ข้าจะไว้ใจได้อีก อีกทั้ง... อีกทั้งในเมืองหลวงยังมีสิ่งที่น่ากลัวมากๆ รอข้าอยู่ที่นั่น...” นางพยายามยื่นข้อเสนอ “ท่านช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ขอเพียงท่านช่วยสะสางเรื่องที่ยังค้างคาใจและพาข้าหลบหนีจากฝันร้ายเหล่านั้น ข้ายินดีติดตามรับใช้ท่านในฐานะบ่าวคนหนึ่ง จะไม่สร้างความลำบากใดใดให้ท่านจอมยุทธสักนิด”“บ่าวคนหนึ่ง...” ชายสวมหน้ากากนิ่งเงียบไปอีกพักใหญ่ ก่อนถอนหายใจยาว “เอาเถิด หากเจ้าไม่สร้างปัญหาจริงดังปากว่า ข้าจะให้เจ้าเดินทางไปด้วย ระหว่างนั้นสบโอกาสค่อยหาทางส่งจดหมายไปถึงบิดาและพี่น้อง เรื่องคนของเจ้า สหายของข้าช่วยนางเอาไว้แล้ว”“จริงหรือ!”ได้ยินเช่นนี้ เซียงหรงโล่งใจเป็นอย่างยิ่งเขายังคงกล่าวต่อไป “ตงหลินผู้นี้เป็นสุภาพชน เชื่อถือได้ คนของเจ้าจะปลอดภัยอย่างแน่นอน หากเจ้าไม่มีความคิดอยากกลับบ้านก็ไม่ควรติดต่อ ‘คนของเจ้า’ ผู้นั้นอีก”แม้แว
Vous vous intéresseriez aussi à
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี
ทองประกาย151.8K Vuesภรรยาเปลี่ยนชะตา
ไห่ถาง21.3K Vuesท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน
สายธารสะท้อนเงา520.6K Vuesฮูหยินใหญ่
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้21.0K Vuesเมื่อฉันกลายเป็นภรรยาขี้โรคในยุค 80
หลี่จินผิง4.4K Vuesชายาแพทย์พลิกชะตา
ฮวาฮวาตีลังกาแปล586.3K Vuesหนีรักชินอ๋องตัวร้าย
วริษา266 Vuesทะลุมิติทั้งทีขอเป็นเศรษฐีนียุค 70
ต้นไม้แห้ง3.0K Vues
