บทที่ 97

แต่ทุกสิ่งรอบตัวกลับไม่ช่วยให้นางมีหวัง

ต้นไม้สูงใหญ่ที่ล้อมรอบนางดูเหมือนเงาดำมืดที่คอยซุ่มมอง ยามนี้ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นเพียงป่ารกครึ้มที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนในชีวิตราวกับว่านางเดินพลัดหลงเข้ามาในโลกของภูติผีในเรื่องเล่า มีเพียงเสียงแมลงกลางคืนที่พอจะฟังคุ้นหูและเสียงน้ำไหลเบาๆ จากที่ไกลๆ ที่บอกให้รู้ว่านางยังคงมีชีวิต

เซียงหรงก้าวขาเดินโซซัดโซเซ สะดุดล้มไปกับพื้นก็หลายครั้ง แขนเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยรอยข่วนจากกิ่งไม้ใบหญ้าพยายามยันตัวลุกขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาที่พร่ามัวลงทุกขณะคอยมองหาที่หลบภัยโดยสัญชาตญาณ แต่ก็พบเพียงความมืดดำว่างเปล่า

หรือสัญชาตญาณของสตรีที่เอาแต่เก็บตัวเงียบเชียบในเรือนหลังจะไม่ดีพอ?

ไม่ต้องพูดถึงการเดินเท้าในป่ารกครึ้มตอนกลางคืนเช่นนี้ กับแค่การออกนอกจวน นางยังได้ทำนับครั้งได้ด้วยซ้ำ

"แต่ข้าจะไม่ตาย...ต้องไม่ตาย..." นางพร่ำบอกตัวเองน้ำเสียงแหบพร่า พยายามเค้นสมองนึกให้ออกว่าสรรพตำราที่เคยอ่านมาทั้งหมดและท่านอาจารย์ผู้ชราทั้งสองของตนเคยกล่าวถึงเรื่องเกี่ยวกับป่าและการหาทิศเอาไว้อย่างไร

ดาว...พวกคนเดินเรือใช้ดาว...

“กลางคืนมีดาว...ถูกแล้ว...ดาว...” นางพยายามตั้งสติ เตือนตนเอง

เซียงหรงอาศัยดวงดาวนำทางเพื่อให้ตนเองไม่พลาดพลั้งเอาแต่เดินวนไปมาอย่างไร้ประโยชน์ ข้อเท้าที่บวมเป่งทำให้นางเดินกะโผลกกะเผลกเชื่องช้า ทุกก้าวที่ย่ำลงบนพื้นเหมือนถูกเข็มนับร้อยทิ่มแทง ยามนี้ความเจ็บปวดแผ่ซ่านจากข้อเท้าลุกลามไปทั่วทั้งขา แต่ความหวาดกลัวที่ยังตรึงในจิตใจและความตั้งใจอย่างน้อยที่สุดก็เรื่องซู่ซิน กลับมีอำนาจเหนือกว่ามากนัก

ป่านนี้พี่ซู่ซินจะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว...

“ห้ามหยุด...ต้องไปต่อ...” นางได้แต่บอกตัวเองซ้ำๆ

หากนางหยุดเดิน หยุดพยายาม แล้วถูกคนร่างใหญ่นั่นจับตัวได้...นอกจากจะไม่สามารถกลับไปช่วยเหลือพี่ซู่ซินของนางได้แล้ว นางแทบไม่กล้าคิดว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายใดขึ้นบ้าง

“...ฮึก...พี่ซู่ซิน...พี่ใหญ่ น้องเล็ก...” ดวงตาคู่งามในยามนี้แดงก่ำจนน่าตกใจ น้ำตายังคงหลั่งไหลออกมาเองเป็นเส้นสาย

นางอยากลองร้องขอความช่วยเหลือดูสักครั้ง ทว่าไม่กล้า

อดทน...เฉินเซียงหรง...อดทนไว้... แม้แทบไร้สิ้นเรี่ยวแรง นางก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

ในที่สุดดวงดาวก็พานางมาถึงเส้นทางที่ทอดยาวผ่านแนวป่า

ถ้าไปตามเส้นทางนี้ อาจจะเจอหมู่บ้านหรือใครสักคนก็ได้ ใครสักคนที่ไม่ใช่คนจากจวนกั๋วกง และไม่ใช่คนร้ายที่ถูกส่งมาให้จัดการกับองครักษ์จากตำหนักจวิ้นหวังเคราะห์ร้ายผู้นั้น…องครักษ์เคราะห์ร้ายผู้ซื่อสัตย์ที่แม้นางจะกล่าววาจาใดด้วยและมอบสิ่งใดให้ ก็ไม่เคยเปิดปากตอบหรือรับของจากนางเลยสักอย่าง ทำเพียงคอยติดตามอารักขานางเงียบๆ ตามคำสั่งที่ได้รับมาจากผู้เป็นนายอย่างเคร่งครัดเท่านั้น...

เซียงหรงรีบลากร่างไปตามเส้นทางนั้นทันที

เส้นทางที่ทอดยาวนี้ คล้ายจะเป็นเส้นทางที่พวกพรานหรือคนหาของป่าใช้เดิน เนื่องจากเป็นเพียงเส้นทางแคบๆ กว้างเพียงหนึ่งถึงสองช่วงตัวคนเท่านั้น