บทที่ 8 ความแตก

มาเฟียหนุ่มเดินอุ้มงูเผือกออกมาจากห้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเขาอยากจะเข้าไปขย้ำหญิงสาวให้แหลกคามือโทษฐานที่ทำให้เขาโดนผู้เป็นพ่อดุแต่ก็ทำได้เพียงข่มอารมณ์เอาไว้เวลานี้คงไม่เหมาะเพราะเขาเพิ่งสร้างเรื่องมาทุกคนคงจับตาดูอยู่

"มังกร" ขณะที่มาเฟียหนุ่มกำลังจะก้าวเท้าลงบันใดเสียงของพีชผู้เป็นแม่ที่เดินออกมาจากห้องหญิงสาวพอดีก็ร้องเรียกเขาเอาไว้

มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนหมุนตัวกลับไปถามด้วยน้ำเสียงห้วน "อะไรอีกม๊า"

"ตามม๊ามาคุยที่ห้องโถงใหญ่หน่อย" พีชเอ่ยก่อนเดินลงบันใดไป

"อะไรกันนักหนาวะน่าเบื่อชิบหาย" เสียงทุ้มสบถคำหยาบออกมาระคนหัวเสียมือหนายกขึ้นยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิงก่อนก้าวเท้าเดินตามผู้เป็นแม่ไป

"นั่งลง!" พีชตวัดสายตามองบุตรชายที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้าก่อนออกคำสั่งเสียงแข็ง แต่มาเฟียหนุ่มหาได้สะทกสะท้านไม่ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น "จะด่าก็รีบด่าเถอะม๊า"

"ม๊าไม่ด่าแต่ม๊าจะคุยด้วยเหตุผล" พีชส่ายหน้าอย่างเอืือมระอากับนิสัยของบุตรชาย ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเธอไม่อยากเอาอารมณ์เข้าพูดกับบุตรชายเพราะยิ่งเธอแรงใส่บุตรชายก็จะยิ่งต่อต้านเธอเหมือนที่ต่อต้านผู้เป็นพ่อ และก็เหมือนที่เธอคิดไว้มาเฟียหนุ่มเริ่มมีสีหน้าและน้ำเสียงอ่อนลงจากเดิมถนัดตา "งัั้นก็พูดมาเถอะครับ"

"ลูกไปแกล้งหนูเหมยทำไม" เมื่อเห็นว่าบุตรชายมีท่าทีสงบลงพีชจึงเริ่มบทสนา

"ผมไม่อยากหมั้นกับเธอม๊าช่วยผมได้ไหมละ ถ้าไม่ผมก็จะทำตามวิธีของผม ผมจะทำทุกวิธีทางให้เธอกลัวจนต้องหนีเตลิดออกไปจากที่นี่" มาเฟียหนุ่มเอ่ยเสียงแข็งดวงตาคมกริบแข็งกร้าวขึ้นในทันตาเพียงแค่ได้ยินชื่อของหญิงสาวอารมณ์ที่กำลังจะสงบลงก็ปะทุอีกครั้ง

"หยุดความคิดบ้า ๆ มังกร"  

"ผมไม่หยุดและใครก็ห้ามผมไม่ได้ด้วย" 

"ม๊าจะไม่ยอมให้มังกรรังแกหนูเหมยได้ง่าย ๆ แน่" พีชประกาศเสียงกร้าวซึ่งคำพูดของเธอสร้างความไม่พอใจให้มาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมากยิ่งทุกคนพยายามปกป้องเขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธหญิงสาวมากขึ้นไปอีก

"มีเรื่องอะไรกันคะม๊า เฮีย" เสียงถกเถียงของทั้งสองคนทำให้หงส์ฟ้าที่เพิ่งเดินเข้ามาในคฤหาสน์ต้องชะงักฝีเท้าแล้วเดินเข้าไปถามทั้งสองคนด้วยความสงสัย

"ถามพี่ชายตัวดีของลูกสิไปทำอะไรกับว่าที่พี่สะไภ้เอาไว้" พีชตวัดสายตามองบุตรชายแวบหนึ่งก่อนจะแสสายตามองหน้าบุตรสาวแบบเหนื่อย ๆ

"เรื่องอะไรเฮีย" หงส์ฟ้าเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ผู้เป็นแม่สื่อทางสายตาจึงหันไปถามผู้เป็นพี่ชายแทนแต่ก็ได้รับคำตอบชวนโมโหกลับมา

"ยุ่ง!" มาเฟียหนุ่มตวัดสายตาขุ่นเคืองมองหน้าน้องสาวอย่างไม่พอใจก่อนจะลุกเดินออกไปทิ้งให้น้องสาวยืนหน้าหงิกหน้างออยู่คนเดียว

"ชิ!...ไปถามพี่สะไภ้เองก็ได้" หงส์ฟ้ามองตามหลังพี่ชายอย่างงอน ๆ ก่อนเดินมาหย่อนสะโพกนั่งลงข้างผู้เป็นแม่

"ม๊าละเหนื่อยใจกับนิสัยใจคอพี่ชายลูกจริง ๆ เลยหงส์อย่าเอานิสัยแบบนั้นมาใช้นะลูก" พีชเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นลูบผมบุตรสาวด้วยความเอ็นดู

"หนูไม่มีวันเป็นแบบเฮียแน่ ๆ ค่ะ..หนูรักม๊าน่าาา"  หงส์ฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแขนเล็กยกขึ้นสวมกอดผู้เป็นแม่หลวม ๆ

"โตแล้วยังจะอ้อนม๊าอยู่อีกมีแฟนหรือยังละเรา"

"ไม่มีค่ะหนูไม่รีบหนูจะอยู่เกาะม๊าเกาะป๊าไปนาน ๆ เลย"

"ฮ่าฮ่า...เราเนี่ยนะโตแต่ตัวจริง ๆ ปีนี้ก็เรียนจบแล้วทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ซะบ้าง" พีชระเบิดหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้ยินคำพูดใสซื่อของบุตรสาวปีนี้เธอก็อายุย่างเข้า 22 ปีแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนตอนเด็ก ๆ ไม่มีผิด

"ไม่อะหนูไม่อยากโต"  

"จริง ๆ เลยนะเรา" พีชยกมือขึ้นยีผมบุตรสาวที่นั่งซบไหล่เธอด้วยความมันเขี้ยว

"งั้นหนูขึ้นไปหาว่าที่พี่สะไภ้ก่อนนะคะ" หงส์ฟ้านั่งซบไหล่ผู้เป็นแม่อยู่อย่างนั้นนานเกือบสองนาทีก่อนผละออกแล้วลุกเดินขึ้นบันใดตรงไปยังห้องว่าที่พี่สะไภ้

ก๊อก! ก๊อก!

มือเล็กยกมือขึ้นเคาะประตู 2-3 ครั้งก่อนจะค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะเมื่อไร้เสียงตอบจากเจ้าของห้อง สายตาคมกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องแต่ก็ไร้เงาเธอจึงเปล่งเสียงทักทาย "สวัสดีค่ะพี่สะใภ้" 

"ซวยแล้วเอาไงดี" เหมยเมยที่กำลังล้างหน้าล้างตาอยู่ในห้องน้ำถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของหงส์ฟ้า เธอเดินวนไปมาในห้องน้ำอย่างกระวนกระวายหากเธอออกไปหงส์ฟ้าคงจำเธอได้แน่ ๆ 

"พี่สะไภ้อยู่ไหมคะ" เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้งทำให้เหมยเมยที่กำลังเดินวนไปมาชะงัก เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีตัดสินใจเปิดประตูออกไปเผชิญหน้ากับหงส์ฟ้า

"สวัสดีจ้ะ" เธอเดินมาหยุดตรงหน้าหงส์ฟ้าแล้วทักทายกลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ทำไมหงส์คุ้น ๆ หน้าพี่จัง" หงส์ฟ้าขมวดคิ้วเป็นปมเชิงสงสัยเมื่อได้เห็นใบหน้าของว่าที่พี่สะใภ้ สายตาคมจับจ้องคนตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณาทั้งหน้าตาและรูปร่างเหมือนคนคนหนึ่งที่เธอรู้จักเอามาก ๆ

"พี่เหมย" ก่อนที่เธอจะเปล่งเสียงออกมาด้วยความดีใจเมื่อนึกได้ว่าคนตรงหน้าเหมือนใครและแน่ใจแล้วว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

"น้องหงส์จำพี่ได้" เหมยเมยถึงกับหน้าถอดสี ใจดวงน้อยเต้นแรงแทบจะทะลุออกมานอกอกสุดท้ายความลับที่เธอพยายามปกปิดก็ถูกเปิดเผย

"จำได้สิคะ...ว่าแต่ทำไมพี่เหมยต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วยละคะ" หงส์ฟ้ามองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนถามด้วยความไม่เข้าใจ

"พี่มีเหตุผลน้องหงส์อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใครนะ"

"แต่..." หงส์ฟ้าถึงกับกระอักกระอ่วนสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ยินขอพูดของว่าที่พี่สะไภ้เพราะคนที่หญิงสาวให้ช่วยปกปิดความจริงก็เป็นคนในครอบครัวของเธอและอีกคนก็เป็นรุ่นพี่ที่เธอเคารพรักเหมือนพี่สาว

"พี่ขอร้องได้ไหมอย่าบอกใครนะน้องหงส์" เหมยเมยที่เห็นท่าทางลังเลของหญิงสาวรีบเอ่ยขอร้องเธออีกครั้ง มือเล็กเอื้อมไปจับมือของอีกคนมากุมไว้หลวม ๆ 

"ก็ได้ค่ะ" สุดท้ายหงส์ฟ้าก็ต้องตกปากรับคำหญิงสาวอย่างจำใจเพราะทนต่อแรงรบเร้าและท่าทางน่าสงสารของเธอไม่ไหว

"ขอบใจมากนะน้องหงส์" หญิงสาวคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมาก่อนสวมกอดคนตรงหน้าด้วยความซาบซึ้งใจ

"ค่ะ...หงส์ดีใจมากเลยที่พี่สะไภ้ของหงส์คือพี่เหมย" หงส์ฟ้าเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มพร้อมกับกอดตอบ

"จ้ะพี่ก็ดีใจ" เหมยเมยเอ่ยด้วยความจำใจเพราะไม่อยากหักหาญน้ำใจคนที่ดีกับเธอได้

"งั้นหงส์ไม่รบกวนแล้วพี่เหมยพักผ่อนเถอะค่ะ"   หลังจากพูดคุยกันจนเข้าใจหงส์ฟ้าจึงขอแยกตัวกลับเพื่อให้ว่าที่พี่สะไภ้ได้พักผ่อน

"ยังไม่ทันได้เริ่มก็ความแตกซะแล้วยัยเหมยเอ๋ย"  หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อหงส์ฟ้าออกไปแล้วอย่างน้อยหงส์ฟ้าก็ยังช่วยเธอปกปิดเรื่องปลอมตัว และตอนนี้เธอต้องคิดหาวิธีทำให้มาเฟียหนุ่มยอมถอนหมั้นกับเธอโดยเร็วที่สุดก่อนความลับจะถูกเปิดเผย