ติ๊งต๊อง~
"มาแล้วๆ " ร่างบางของโมเน่รีบเดินไปเปิดประตูและเอ่ยขึ้นทีเมื่อได้ยินเสียงกริ่ง "ยา แล้วเล่ามาให้ละเอียดเดียวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น" ทันทีที่โมเน่เปิดประตูห้องเวนิสก็เอ่ยขึ้นและเดินตรงไปนั่งที่โซฟาหรูกลางห้องพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าคาดคั้น "เออ คือว่า.." โมเน่ที่รับยามาก็เดินตามมานั่งตรงข้ามกับเพื่อนรักของเธอด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก "โอ้ย มึงไม่ต้องมาอ้ำๆ อึ้งๆ เล่ามาเร็วๆ " "เมื่อวานกูตั้งใจจะไปเซอร์ไพร์ไนท์หลังสอบวิชาสุดท้ายเสร็จแต่กูไปเจอมันนอกใจกู กูเลยลากพวกมันมาตบแล้วบอกเลิกแล้วทีนี้ที่กูชวนมึงไปเที่ยวแล้วมึงไม่ว่างกูเลยไปคนเดียวแต่ว่าเมามากไปหน่อย... " หลังจากที่โดนเวนิสคาดคั้นโมเน่ก็เลยตัดสินใจเล่าทั้งหมดในคราวเดียวด้วยความไวแสงจนแทบไม่เว้นจังหวะหายใจ "มึงก็เลยไปมีอะไรกับคนที่ไม่รู้จัก? " เวนิสหลังจากฟังจบก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าตกใจและรู้สึกผิดในคราวเดียวกันที่ปล่อยให้เพื่อนไปคนเดียวเมื่อคืน "ใช่ และที่แย่ไปกว่านั้นกูขอซื้อเขากินด้วยอะมึง" โมเน่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าโอดครวญ "อีโมเน่!! โอ้ยกูปวดหัวรีบๆ แดกยาเข้าไปก่อนเลย" เวนิสเอ่ยขึ้นอย่างตกใจยิ่งกว่าเดิมก่อนจะใช้มือบีบขมับหัวตัวเอง "มึงว่ากูจะเจอกับเขาอีกไหมกูไม่อยากเจอกูอายเขา" "ไม่หรอก มึงเจอเขาที่ไหน" "The Secret bar ที่เราชอบไปกันเขาเป็นบาร์เทรนเดอร์" "โอ้ยยย อีโมเน่กูปวดหัวรู้ว่าตัวเองคอไม่แข็งก็ยังห้าวไปกินคนเดียวอีก ส่วนไอเหี้ยไนท์อย่าให้แม่เจอที่ไหนนะจะซัดหน้าให้! " "กูจะทำไงดีวะ" "ไม่ต้องทำไงคิดสะว่าเปิดประสบการณ์แล้วกันว่าแต่เขาแซ่บไหมวะ" เวนิสเอ่ยอย่างอยากรู้อยากเห็นเพราะเธอเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องแบบนี้เช่นกัน "กูไม่รู้กูจำไม่ได้กูจำได้แค่ว่ากูขอซื้อเขา" "เห้อช่างมันเถอะอย่าไปคิดมาก นี้บัตรเชิญ" เวนิสถอนหายใจพร้อมกับเอ่ยขึ้นก่อนจะหยิบบัตรเชิญออกจากกระเป๋าหนังแบรนด์หรูแล้วส่งให้เพื่อนรักของเธอ "บัตรเชิญอะไร? " โมเน่เอ่ยด้วยสีหน้าสงสัยก่อนจะรับบัตรเชิญมา "แฟชั่นโชว์ของกูไงมึงลืมหรอวันนี้ 5 โมงเย็นมึงต้องมา" "กรี๊ดด กูมัวแต่กังวลเรื่องนั้นลืมงานสำคัญของมึงไปเลย" "ไม่เป็นไรเดียวกูไปจัดงานที่เหลือต่อก่อนนะอีก 12 ชั่วโมงอย่าลืมแดกอีกเม็ดล่ะหรือมึงจะแดกพร้อมกัน 2 เม็ดเลยก็ได้กูถามเภสัชมาแล้ว" เวนิสเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกขึ้นเตรียมตัวเดินออกไปจากห้อง "จ้ะ เพื่อนรักขอบคุณมากนะ" "จ้ะ กูไปก่อนนะ" เวนิสเอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปัง! คลืด คลืด~ หลังจากเวนิสปิดประตูออกไปได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของโมเน่ก็ดังขึ้น "ว่าไงคะแด๊ดดี๊คิดถึงโมเน่หรอคะ" (คิดถึงสิโมเน่ของแด๊ดดี๊) "แด๊ดดี๊โทรมามีอะไรรึป่าวคะ" (โมเน่สอบเสร็จแล้วใช่ไหมลูก) "ใช่ค่ะ ทำไมหรอคะ" (วันศุกร์นี้โมเน่กลับไทยเลยได้ไหมลูกพอดีแด๊ดดี๊กับหม๊ามี๊ต้องไปดูสาขาที่ฝรั่งเศสเดือนหน้าพอดีที่นั้นมีปัญหาแด๊ดดี๊กลัวสอนงานให้โมเน่ไม่ทัน) "อะไรกันคะ โมเน่พึ่งเรียนจบก็จะใช้งานแล้วหรอ" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับทำเสียงน้อยใจที่เธอพึ่งเรียนจบก็ถูกเรียกตัวกลับแล้วและวันนี้ก็วันอังคารแล้วเดียวอีกไม่กี่วันก็วันศุกร์ (ก็โมเน่เป็นลูกสาวคนเดียวของแด๊ดดี๊นี้) "ก็ได้ค่ะงั้นเดียวโมเน่เก็บของไปบางส่วนที่เหลือให้คนมาเก็บตามไปนะคะ" (โอเคลูกรักงั้นแค่นี้ก่อนนะแด๊ดดี๊ไปทำงานต่อก่อน) หลังจากพ่อของโมเน่เอ่ยจบก็กดวางสายไปทันที ติ๊ด~ "เห้อ ฉันพึ่งเรียนจบเองยังไม่ทันได้พักก็ต้องไปทำงานแล้วหรอเนี้ย" ร่างบางถอนหายใจพร้อมกับเอ่ยบ่นก่อนจะเดินไปเก็บของจำเป็นบางส่วนใส่กระเป๋าเดินทางเพื่อนเตรียมกลับไทย Dragon Part "หึ" ผมที่นั่งทำงานอยู่นั้นก็เค้นหัวเราะออกมาจากลำคอเบาๆ ก่อนที่จะใช้มือหนาจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบเงินจำนวน 300 ดอลล่า ออกมาและกำไว้แน่น ก๊อกๆ "เข้ามา" "นี่ครับเรื่องที่นายให้ผมไปสืบ เธอชื่อโมเน่ พรนับพัน โสภาศิริ เป็นลูกสาวของนายก้องเกียรติ และ คุณหญิงไพริน เจ้าของโรงแรม Moonsky ที่มีสาขาอยู่ทั่วโลกแต่ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะติดปัญหาอยู่นิดหน่อย" มาตินมือขวาคนสนิทของผมเอ่ยขึ้นพร้อมวางแฟ้มเอกสารที่ผมใช้ให้ไปสืบเรื่องของยัยนั้นมาให้ "Moonsky? ใช่ที่เคยติดต่อเรามาเรื่องไวน์ไหม" ผมเอ่ยถามพร้อมทั้งเปิดดูข้อมูลของเธอที่พึ่งหลับนอนด้วยเมื่อคืนก่อนที่ตื่นเช้ามาเธอจะหายตัวไปพร้อมกับวางเงินไว้ให้ผมอยากแค้นใจเกิดมาไม่เคยเจอใครทำกับผมแบบนี้มาก่อนปกติแล้วผมต่างหากที่ต้องเป็นคนทำแบบนั้น!! "ใช่ครับ" "งั้นหรอ" ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับผุดรอยยิ้มร้ายออกมา "จะให้ผมไปจับตัวมาให้เลยไหมครับ" "ไม่ต้อง ไปบอกไอฟอลคอร์ไปว่าบริษัทลูกที่จะเปิดที่ไทยกูจะเป็นคนไปเอง" "ครับ..เอ่อนายครับ" "มีอะไร? " "ลูกน้องที่โกดังรายงานมาว่าจับได้ว่ามีหนอนบ่อนไส้ที่โกดังเก็บเอาวุธของเราตอนนี้จับตัวไว้แล้วรอนายไปจัดการ" "ยิงทิ้งแล้วส่งศพมันกลับไปสะ" "รับทราบครับ" "อืมไปได้ละ" "โมเน่งั้นหรอ" ผมเอ่ยขึ้นก่อนจะหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาสูบหลังจากที่มาตินเดินออกไป Dragon End สวัสดีค่าาา มดขอคนละ 1 คอมเม้นได้ไหมงับ😍ณ งานแต่งงานที่โรงแรม Patson Tara"สวยมากเลยเพื่อนรักของกู" เอลลี่เอ่ยขึ้นอย่าตื่นตันใจพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้าเมื่อเห็นสายน้ำอยู่ในชุดเจ้าสาวเปิดไหล่กระโปรงฟูฟ่อง"เริศสุดๆ งานทีไม่มีใครสวยกว่ามึงแน่" เมลเบิร์นก็เอ่ยขึ้นมาอยากรู้สึกตื้นตันที่เห็นสายน้ำในชุดเจ้าสาวเช่นกัน"อีน้ำสวยมาก กูจะได้ใส่ชุดแต่งงานกับเขาบ้างไหมเนี้ย" แอจจี้เอ่ย"มึงโยนช่อดอกไม้มาให้กูนะกูรอรับเอง" บุ้งกี้เอ่ย"โอ้ยอีบุ้งกี้หาผัวก่อนไหม" แมนนี่เอ่ย"อีนี้อย่ามาดับฝันกูได้ไหมเผื่อกูจะได้พบรักกับฝรั่งในงานก็ได้กูเห็นนักธุรกิจต่างชาติเยอะเลย""ตื่นเถอะค่ะอีดอก" เอลลี่เอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อพร้อมกับเสียงหัวเราะมีความสุขของทุกคนในห้องที่ดังขึ้นแกร็ก~"แต่งตัวเสร็จรึยังจ๊ะสาวๆ " เอลิสอยู่ในชุดราตรีที่ดูสง่างามเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเอ่ยขึ้น"เสร็จแล้วค่ะพี่เอลิซ" เมลเบิร์นเอ่ยขึ้น"เดียวพี่จะฝากน้องคนหนึ่งมาแต่งตัวด้วยนะจ๊ะน่าจะรุ่นเดียวกันกับพวกเธอ""ได้ค่ะพี่" สายน้ำเอ่ยแกร็ก~"มาแล้วมั้ง" เอลิสเอ่ยและหันไปทางเสียงประตูที่กำลังเปิดออกปรากฎเป็นหญิงสาวที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกับพอร์ชที่ดูสวยสง่าและผิวพรรณดีหุ่นเพียวสูงโปร่
4 เดือนต่อมาแอสตันและสายน้ำวางดอกไม้ตรงริมฟุตบาทที่รถของพอร์ชตกลงไปก่อนจะทอดสายตามองน้ำทะเลและฟังเสียงคลื่นที่กำลังซัดเข้าฝั่ง"สวยจังเลยเนาะ" สายน้ำเอ่ยขึ้นและหันมามองแอสตันที่ดูเหม่อลอยมองไปยังท้องทะเล"นี้ก็ครบ 1 ปีแล้ว" แอสตันเอ่ย"คิดถึงหรอ""อืม หนูว่าพอร์ชจะอยู่ส่วนไหนของทะเลตอนนี้หรอ"คงจะสบายดีอยู่ที่ไหนสักแห่งแหละ""เรากลับกันเถอะ" แอสตันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าใกล้จะเย็นแล้วและวันนี้เขามีนัดกินข้าวกับพ่อที่บ้านด้วยณ บ้านอัครกิจภูริสกุลเวลา 18.00 น"สวัสดีครับ/ค่ะ" แอสตันกับสายน้ำที่เดินเข้ามาภายในบ้านเอ่ยขึ้น"มาแล้วหรอลูกไปไหนกันมา" นางภัสสรเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่างลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้เดินเข้ามาในบ้าน"ไปทะเลมากันครับแม่กำลังทำอะไรอยู่" แอสตันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าแม่ของตนกำลังดูแฟ้มอะไรสักอย่างอยู่"กำลังดูรายชื่อแขกที่จะมาร่วมงานแต่งขอลูกอยู่จ๊ะ""แล้วหนูเลือกชุดเจ้าสาวได้รึยังจ๊ะอีก 3 เดือนเองนะ""ได้แล้วค่ะ" สายน้ำเอ่ยขึ้น"แล้วคุณพ่อไปไหนหรอครับ""อยู่ห้องทำงานเดียวก็คงลงมา""คุณแม่กลับมาแล้วค่า เอลิสแวะไปซื้อกระเป๋าคอลเล็กชั่นใหม่คุณแม่มาให้ด้วยจะได้สะพายคู่กันไงคะมีฝากสา
วันเสาร์ณ บ้านของสายน้ำที่เชียงรายเวลา 13.30 น.รถตู้สีดำคันหรูเข้ามาจอดภายในบริเวณหน้าบ้านสวนของสายน้ำสายน้ำที่เดินนำทุกคนเข้ามาก็เอ่ยเรียกสายฝนน้องสายของเธอทันทีที่เห็นว่าเธอกำลังนั่งเก็บดอกอัญชันให้แม่ไปทำขนม"สายฝน""พี่! มาได้ไงจ๊ะเนี้ย" สายฝนที่เห็นสายน้ำก็เอ่ยถามออกมาอย่างดีใจที่เห็นพี่ของตนมาแบบไม่บอกไม่กล่าวและไม่รู้เรื่องที่พี่ของเธอนั้นจะแต่งงานด้วยสายฝนเป็นเด็กที่ไม่ค่อยจะเล่นโซเชียลสักเท่าไหร่จะเล่นแค่ต้องหาความรู้เท่านั้นบวกกับแม่ของเธอที่วันๆ แทบจะไม่เปิดทีวีเลยจะเปิดแค่ตอน 2 ทุ่มครึ่งที่ละครหลังข่าวมาเพราะต้องการประหยัดไฟถึงสายน้ำจะส่งเงินมาให้เยอะแค่ไหนแม่ของเธอก็ยังคงดำเนินชีวิตเหมือนเดิมแต่แค่ไม่ลำบากเช่นเดิมแล้ว"พี่แอสตันสวัสดีค่ะนั้นคงจะเป็นคุณพ่อคุณแม่พี่แอสตันใช่ไหมจ๊ะส่วนคนสวยๆ คือพี่เอลิส สวัสดีค่ะหนูชื่อสายฝนเป็นน้องพี่สายน้ำ" สายฝนเอ่ยสวัสดีทุกคนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสจนทุกๆ คนเห็นแล้วก็เอ็นดู"สวัสดีจ๊ะหน้าตาดีทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ" แม่ของแอสตันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ขอบคุณจ๊ะคุณป้าก็สวยมากเลยค่ะ""ปากหวานสะด้วย" พ่อของแอสตันเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอ
7 เดือนต่อมาหลังจากที่สายน้ำเรียนจบก็มาช่วยงานของแอสตันที่บริษัทเพราะว่าหลังจากช่วงที่มีข่าวเรื่องนายอภิวัฒน์ออกไปก็ทำให้ของแอสตันกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งและยิ่งใหญ่กว่าเดิมด้วยเพราะตัดคู่แข่งทางการค้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ของนายอภิวัฒน์ออกไปเลยทำให้เขาเป็นเจ้าใหญ่เจ้าเดียวในประเทศบริษัท HIHG CAR ตอนนี้ก็มีแค่แอสตันที่บริหารงานคนเดียวเพราะเขาอยากให้พ่อเขาพักผ่อนด้วยเรื่องสุขภาพด้วยส่วนเอลิสเองก็ไปดูแลโรงแรมที่กำลังขยายสาขาทั่วประเทศจนงานล้นมือไม่มีเวลามาช่วยส่วนพอร์ชนั้นทุกคนก็ยังคงส่งคนออกตามหาถึงจะไร้วี่แววแต่ทุกคนก็ยังคงเชื่อว่าพอร์ชยังคงมีชีวิตอยู่และแอสตันเองก็ไม่ยอมขึ้นรับตำแหน่งประธานบริษัทเพราะหวังลึกๆ ว่าพี่ชายอันเป็นที่รักเขาจะกลับมาในสักวันณ ห้องทำงานของแอสตัน"เหนื่อยไหม" สายน้ำเอ่ยถามร่างสูงที่พึ่งกลับมาจากการไปคุยกับลูกค้า"นิดหน่อย" แอสตันเอ่ยขึ้นพร้อมกับทิ้งตัวนั่งที่โซฟาตัวยาวภายในห้องและหันมามองสายน้ำที่กำลังเอาน้ำมาเสิร์ฟให้เขา"คิดอะไรอยู่" สายน้ำเอ่ยถามแอสตันเมื่อเห็นเข้าจ้องมองเธออยู่"คิดจะไปสู่ขอเธอวันเสาร์นี้" แอสตันเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งคว้าเอวบางของสายน้ำให้มานั่งต
1 เดือนผ่านไปตับ ตับ ตับ"อร๊ายย พี่แอสตัน" สายน้ำครางออกมาเสียงกระเส่าเมื่อเธอถูกร่างสูงพาไปเเตะขอบสวรรค์ในยามเช้าร่างบางในที่อยู่ในชุดนอนที่ตอนแรกกำลังเตรียมอาหารเช้าให้คนตัวสูงแต่ตอนนี้ถูกชายหนุ่มถลกกระโปรงนอนขึ้นมาเหนือเอวแล้วอัดกระแทกแก่นกายมหึมาใส่ซอยถี่ยิบใส่รูสวาทจากด้านหลังอย่างเร้าร้อนในเวลายามเช้าจนเธอเเตะขอบสวรรค์ไปแล้วแต่คนตัวสูงไม่มีทีท่าว่าใกล้จะเสร็จสักที"ครางเรียกพี่อีกที่รัก" แอสตันเอ่ยขึ้นเสียงกระเส่าพร้อมทั้งขยำหน้าอกของเธออย่างมันมือตับ ตับ ตับ"พี่แอสตัน อ้ะๆๆ " ร่างบางครางออกมาพร้อมกับเอามือเกาะขอบเคาน์เตอร์ทำอาหารไว้แน่นเพื่อยึดเหนี่ยว"เอาเธอกี่ทีก็ยังมันเหมือนเดิมเลย ซี๊ด~" ร่างแกร่งครางออกมาพร้อมขบกรามแน่นก่อนจะกระเเทกเข้าออกรูสวาทของเธอให้เร็วและแรงขึ้นตับ ตับ ตับ"อ้ะๆๆๆๆ เร็วอีกน้ำจะเสร็จแล้ว" สายน้ำครางออกมาพร้อมกับเอ้ยขึ้นเสียงกระเส่าให้แอสตันเร่งจังหวะขึ้นเพราะเธอใกล้จะเสร็จสมแล้ว"พึ่งเสร็จไปเองจะเสร็จอีกแล้วหรอ" แอสตันเอ่ยขึ้นเสียงกระเส่าพร้อมทั้งรั้งเอวของร่างบางไว้แน่นเเละเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นตับ ตับ ตับ!!!"พูดมาก บอกให้กระแทกมาแรงอีกก็กระแท
คนตัวสูงที่ได้ยินคำอนุญาติจากคนตัวเล็กก็ยิ้มออกมาทั้งทีก่อนจะประกบปากจูบร่างบางและใช้มือหนาปลดเสื้อผ้าของเธอจนออกหมดและรีบปลดเสื้อผ้าของตัวเองตามทันที"อื้อ~ " สายน้ำครางออกมาเสียงกระเส่าเมื่อถูกปากหนาของแอสตัดดูดยอดลูกเกดของเธอพร้อมกับมือหนาของเขาที่คลึ่งติ่งคริสตัลของเธอไปมาจนรูสวาทเปียกแฉะไปด้วยน้ำเมือกใส"ยังไม่ทันไรแฉะสะแล้วคิดถึงพี่เหมือนกันใช่ไหม" แอสตันเอ่ยกระซิบข้างหูของร่างบางก่อนจะเอนตัวนอนราบลงไปกับโซฟาสายน้ำดันตัวเองลุกออกมาจากโซฟาอย่างรู้งานก่อนจะคร่อมตัวของแอสตันเอาไว้โดยเอาด้านหัวมาจ่อตรงแก่นกายมหึมาของเขาที่ตอนนี้แข็งชูชันของเขาและตรงของสงวนที่เปียกแฉะของเธอจ่อที่หน้าเขาเธอมองไปที่แก่นกายของแอสตันที่มีน้ำเยิ้มออกมาจากหัวเห็ดอย่างคนหิวกระหายมือบางของสายน้ำชักแก่นกายของแอสตันที่มันชี้หน้าเธอขึ้นลงไปมาก่อนจะค่อยๆ"อ่าส์ ที่รักแบบนี้แหละ" แอสตันเอ่ยเสียงกระเส่าทันทีที่สายน้ำเริ่มชักแก่นกายของก่อนจะใช้ปลายลิ้นเรียวเลียติ่งคริสตันของเธอรัวๆ อย่างเสียวซ่านพร้อมกับใช้มือหนาเอื้อมไปบีบขยำหน้าอกเธออย่างมันมือแจ๊ะๆๆปากบางของสายน้ำก็ไม่อยู่นิ่งใช้เรียวลิ้นเลียวนรอบหัวเห็ดของแ