EP 02 จุดจบของความสิ้นหวัง [3]

ฟุ่บ!

“บ้าจริง ทำไมพวกมันถึงได้มารวดเร็วแบบนี้ล่ะ!” ฉันรีบถอยกลับมายืนหลบอยู่ในตรอกแคบๆ ก่อนถึงทางเข้าหอพักทางด้านหลัง

เมื่อกี้นี้เหมือนฉันจะเห็นผู้ชายสองคนมีท่าทีแปลกๆ เดินไปเดินมาอยู่ด้านใน แม้จะไม่แน่ใจนักว่าสองคนที่เห็นจะใช่คนของโอยามะหรือเปล่า แต่เท่าที่ดูจากเสื้อผ้า แว่นดำ รวมถึงบุคลิกที่ดูสง่าผ่าเผยแบบนั้นไม่มีทางใช่ยามประจำหอพักแน่ๆ

ฉันพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ แล้วชะโงกหน้าออกไปแอบมองให้แน่ใจอีกครั้ง ซึ่งเมื่อพบว่าผู้ชายสองคนที่เห็นเมื่อครู่ยังยืนอยู่ที่เดิมเหมือนกำลังรอใครสักคน ฉันก็ยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมากดโทรหาพี่ยูตะทันที

โทรศัพท์ในมือของฉันคือโทรศัพท์ของยูริ เพราะฉะนั้นถ้าฉันจะโทรส่งข่าวให้สองคนที่กำลังรอฉันอยู่รู้ ฉันก็ต้องโทรหาพี่ยูตะนั่นแหละ

“ฮัลโหลพี่ยูตะ” ฉันรีบกรอกเสียงลงไปเมื่อพี่ยูตะกดรับแทบจะในทันที เพราะว่าเขาเองก็คงกำลังลุ้นและรออยู่เหมือนกัน

[มีอะไร หรือว่าเจอคนของโอยามะแล้ว]

“ไม่แน่ใจค่ะ แต่มีผู้ชายท่าทางแปลกๆ สองคนยืนแถวๆ หอพักทางด้านหลัง ฮานะไม่รู้ว่าใช่คนของโอยามะรึเปล่า”

[พวกมันเห็นเธอรึยัง]

“ยังค่ะ ฮานะเห็นพวกมันก่อน ก็เลยหลบอยู่ ยังไม่ได้เดินออกไปค่ะ”

[ตอนนี้อยู่ตรงไหน] พี่ยูตะถามเสียงเข้ม และฉันรู้สึกได้ว่าเขากำลังกังวล

“อยู่ตรงตรอกใกล้ๆ กับประตูทางเข้าหอพักทางด้านหลังค่ะ”

[อยู่ตรงนั้นก่อน อย่าเพิ่งออกมาจนกว่าฉันจะโทรกลับไป ฉันจะขับรถวนไปดูด้านหน้า แล้วจะโทรบอก]

“ได้ค่ะ” ฉันรับปากอย่างรวดเร็วก่อนจะกดวางสาย แต่ยังคงกำโทรศัพท์เอาไว้ในมือแน่นเพราะไม่อยากพลาดการติดต่อ

หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นระส่ำ เมื่อไหร่นะที่ฝันร้ายในคืนนี้จะผ่านไปสักที

ฟุ่บ!

ฉันค่อยๆ หย่อนตัวเองนั่งลงกับพื้นด้วยความรู้สึกอ่อนแรง ใช้ความมืดเพื่อซ่อนตัวเองอยู่ตรงนั้นอย่างไม่รู้จุดหมาย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เรื่องราวบ้าๆ นี่จะสิ้นสุด

ยิ่งเงียบฉันก็ยิ่งได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองชัดเจน พยายามแล้วที่จะหายใจให้เบาที่สุด แต่วินาทีนี้การบังคับหรือควบคุมความกลัวที่อยู่ลึกสุดของก้นบึ้งหัวใจกลับทำได้ยากเต็มที เพราะนับตั้งแต่วินาทีที่เกือบถูกโอยามะพรากลมหายใจซึ่งเป็นสิ่งมีค่าที่สุดสำหรับชีวิตไป ก็เหมือนกับว่าร่างกายของฉันมันจะไม่เชื่อฟังฉันอีกแล้ว

เขาปลุกทุกความกลัวในจิตใจของฉันขึ้นมา และยากที่ฉันจะสั่งให้มันหลับใหลได้เหมือนเดิม

เวลาผ่านไปนานเกือบครึ่งชั่วโมง แต่ฉันก็ยังไม่ได้รับการติดต่อจากพี่ยูตะหรือว่ายูริ ความร้อนใจเริ่มก่อตัวขึ้นในอก เพราะกลัวว่าพวกเขาจะเป็นอันตราย

หรือว่าคนของโอยามะจะจับพี่ยูตะกับยูริไปนะ!

สมองตั้งคำถามขึ้นมาทันที และคำถามนั้นก็เริ่มทำให้ฉันรู้สึกกังวลจนต้องพยายามลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ ยื่นหน้าออกไปมองหาผู้ชายสองคนนั้น แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นความว่างเปล่า

ผู้ชายสองคนนั้นหายไปแล้ว!

ทันทีที่รู้ว่าเหตุการณ์ไม่ปกติฉันก็รีบติดต่อพี่ยูตะอีกครั้ง แต่รอสายอยู่นานก็ยังไม่มีคนกดรับสักที สุดท้ายฉันจึงตัดสินใจจะเดินย้อนกลับไปที่รถ ทว่า...

“ฉันคิดว่าเธอจะนอนในนั้นซะอีก”

“พวกนาย!”