ยกแฟนให้รักแรก แต่เขากลับเสียใจภายหลัง

…

ฉันยืนอยู่หน้าเรือนหอ มองลอดผ่านกระจกบานใหญ่เข้าไป เห็นเจียงซู่กำลังจูบกับเถาซินอย่างเร่าร้อน

เขากอดเธอแน่น ริมฝีปากบดเบียดอย่างร้อนแรงและเอาแต่ใจ ราวกับอยากกลืนเธอเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ไม่เหลือเค้าโครงความเย็นชาเย่อหยิ่งที่เคยแสดงให้เห็นในทุกวัน

เสื้อผ้า รองเท้า เส้นผมของฉันถูกหิมะซัดจนเปียกชุ่ม ตัวเย็นเฉียบ

ความหนาวเยือกไหลผ่านแขนขาจนแทรกลงไปถึงกระเพาะ ทำให้ท้องไส้ของฉันปั่นป่วนไม่หยุด

พอเห็นทั้งคู่กลิ้งลงบนเตียงหอที่ฉันตั้งใจเลือกเองกับมือ ฉันก็ยกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดิโอไว้ จากนั้นก็กลั้นไม่อยู่อาเจียนจนแทบทรุด

หลายปีมานี้ เวลาที่ฉันอยู่บนเตียงกับเจียงซู่ เขาไม่เคยจูบฉันเลยสักครั้ง

เขาบอกว่ากลัวสกปรก และฉันก็เชื่อ

ที่แท้ก็แค่ในใจเขามีคนอื่นอยู่ เขาจูบแค่คนที่รักที่สุดเท่านั้น…

เสียงเคลื่อนไหวทำให้สองคนในห้องหันมองออกมาพร้อมกัน

ทั้งที่คนนอกใจแอบคบชู้คือพวกเขา แต่ในตอนนั้น ฉันกลับหลบไปโดยไม่รู้ตัว

ตัวฉันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำหิมะ หนาวสั่นไม่หยุด คิดเพียงจะรอให้เถาซินออกไปแล้วค่อยกลับบ้าน แต่หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็ยังไม่มีใครออกมาเลย

ฉันจามไปหนึ่งที ก่อนจะลากร่างกายที่แข็งชาเย็นเฉียบกลับบ้าน

บรรยากาศในเรือนหออบอุ่นไปทั่ว และเจียงซู่ที่ปกติไม่เคยแตะต้องงานบ้านเลยแม้แต่น้อย กลับกำลังยืนทำอาหารอยู่ในครัว

ท่าทางคล่องแคล่ว เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่มือใหม่

เสียงเตาดูดควันดังครืดคราด แต่กลิ่นเผ็ดร้อนเฉพาะของอาหารก็ยังลอยอบอวลออกมา

ในขณะที่ฉันเป็นโรคกระเพาะ และไม่เคยกินของเผ็ดเลยสักครั้ง

“เจ้าแมวน้อยตะกละ อาหารยังไม่เสร็จ…”

เมื่อได้ยินเสียงขยับ เจียงซู่ก็หันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม

ทันทีที่เห็นว่าเป็นฉัน รอยยิ้มที่มุมปากก็หายวับไปทันที “เธอนี่เอง เปียกไปทั้งตัวแล้ว ยังไม่รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดอีก เดินเพ่นพ่านทำไม? บ้านเลอะเพราะเธอหมดแล้ว!”

“ขอโทษ”

ฉันบิดเสื้อขนเป็ดที่เปียกชุ่ม ก่อนเอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างเคยชิน

เจียงซู่ขมวดคิ้วไม่พอใจ กำลังจะพูดอะไรต่อ แต่เถาซินก็เดินออกมาจากห้อง

ริมฝีปากเธอบวมเจ่อ แก้มแดงระเรื่อ แค่เห็นก็รู้ว่าเพิ่งผ่านการปรนเปรอมาไม่นาน

ฉันหันไปมองเธอ

เธอก็รีบดึงชายเสื้ออย่างไม่รู้ตัวพร้อมอธิบายลนลานว่า “เจียอี เธอ… เธออย่าเข้าใจผิดนะ!”

“มีอะไรให้เข้าใจผิดงั้นหรือ? คืนนี้หิมะตกหนัก เดินทางไม่สะดวก คืนนี้พี่สะใภ้พักที่นี่” เจียงซู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดโดยไม่แม้แต่จะเปลี่ยนสีหน้า สรุปทุกอย่างลงในคำเดียว

เถาซินคือแฟนของพี่ชายเขา ทั้งสองยังไม่ทันได้แต่งงานกัน พี่ชายก็เสียชีวิตไปเสียก่อน

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาเรียกเธอว่าพี่สะใภ้มาโดยตลอด

เมื่ออาหารทำเสร็จแล้ว เจียงซู่ก็เรียกเถาซินมากินข้าว

เขาเห็นเธอกินข้าวอย่างมีความสุข ก็พลอยยิ้มตามไปด้วย โดยไม่มองมาที่ฉันที่นั่งกินข้าวเปล่าเลยแม้แต่น้อย

กินข้าวเสร็จ เถาซินก็ไปเข้านอน

ที่นี่คือเรือนหอของฉันแท้ๆ แต่เจียงซู่กลับให้เธอนอนในห้องนอนใหญ่ และไล่ฉันไปนอนห้องรับแขก

“ห้องรับแขกยังไม่ได้เก็บกวาด พี่สะใภ้คงนอนไม่สบาย เธอทนไปก่อนแล้วกัน”

แต่ที่นี่คือเรือนหอของเรา ห้องนอนใหญ่ที่ฉันเองยังไม่เคยได้นอนเลยด้วยซ้ำ จะให้ผู้หญิงอื่นมานอนได้อย่างไร?

ฉันอยากจะเถียง คำพูดติดอยู่ที่ริมฝีปาก แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้สักคำ

เจียงซู่อยู่ในห้องนอนใหญ่จนเกือบเที่ยงคืน กว่าจะกลับมาที่ห้องรับแขก

ฉันทั้งถูกลมหนาวพัด ทั้งหิวโหย ร่างกายอ่อนล้าไปหมด แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพที่เขากับเถาซินจูบกันอย่างเร่าร้อน จนฉันนอนไม่หลับทั้งคืน

เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามา ฉันแทบอยากเข้าไปถามโดยไม่สนอะไรเลยว่า

ถ้าไม่ชอบฉัน แล้วทำไมต้องแต่งงานกับฉัน

ทั้งๆ ที่กำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว ทำไมยังไปจูบกับผู้หญิงคนอื่น?

ทั้งๆ ที่ฉันอยู่ตรงนี้แท้ๆ ทำไมเขายังกล้าทำตัวใกล้ชิดกับเถาซินอย่างไม่ละอาย?

คำถามมากมายจุกแน่นอยู่ในลำคอ แต่สุดท้ายฉันกลับพูดออกมาด้วยความเจ็บปวดว่า “เจียงซู่…ถ้าคุณเสียใจ ไม่อยากแต่งงานกับฉัน คุณบอกฉันได้”

เขาสามารถยกเลิกงานแต่งได้ ฉันรับได้

แต่สิ่งที่ฉันไม่มีวันรับได้คือการที่เขาหนีงานแต่ง ทิ้งฉันไว้ในงานเหมือนคนโง่คนหนึ่ง