35 ลบเรื่องของพี่ชายออกจากสมอง

ตอนที่35

ลบเรื่องของพี่ชายออกจากสมอง

วุ้นเย็นได้ยินคำพูดของโสภาแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงดีใจจนน้ำตาไหล แต่หลังจากฟื้นตื่นในครั้งนี้ เธอก็ไม่ได้รู้สึกยินดีอีกแล้ว

          “ช่างเถอะค่ะ จะให้อภัยหรือไม่หนูก็ไม่ได้สนใจอีกแล้ว ต่อจากนี้ไปหนูจะลบเรื่องของพี่ชายออกจากสมอง ไม่ไปยุ่ง ไม่เข้าใกล้อีกแล้วค่ะ”

ตึก!

พูดจบหัวใจของเธอก็กระตุกขึ้นมา เมื่อสายตาสบเข้ากับดวงตาคมลึกของเมธัชเข้าอย่างจัง

          “อ้าวคุณธัช มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” โสภาที่มองตามสายตาของลูกสาว ก็หน้าเสียไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าเมธัชเข้ามาโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง ไม่รู้ว่าได้ยินที่วุ้นเย็นพูดหรือเปล่า หากได้ยินก็กลัวจะโกรธจนไม่มองหน้ากันอีก

          “เพิ่งมาถึงครับคุณน้า” เขาตอบโสภาแต่ดวงตายังจับอยู่ที่ใบหน้าเรียวเล็กของวุ้นเย็น พร้อมทั้งค่อย ๆ เดินเข้าไปหา และหยุดยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้ ก่อนจะจับมือที่บอบบางของหญิงสาวขึ้นมาแล้วบีบเบา ๆ

          “ขอบคุณนะ ที่ตื่นมาให้พี่ได้ขอโทษ” เสียงที่อ่อนโยนของพี่ชายคนเดิมกลับมาอีกครั้ง นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ยินมัน ในความรู้สึกลึก ๆ นั้นเธอเฝ้ารอเสียงนี้มาเนิ่นนานแล้ว แต่มาได้ยินในวันนี้ วันที่เธอตัดเขาออกจากหัวใจไปแล้ว จะมีประโยชน์อะไรอีก

เมื่อเห็นวุ้นเย็นยังนั่งนิ่ง สีหน้าก็เย็นชาไร้ความรู้สึก โสภาจึงพูดขึ้นเบา ๆ

          “เอ้อ! คุณธัชมาก็ดีเหมือนกัน น้ารบกวนคุณธัชอยู่กับยายวุ้นให้สักครู่ได้ไหมคะ พอดีน้าจะลงไปซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อยน่ะค่ะ”

วุ้นเย็นได้ยินดังนั้นก็ดึงมือกลับมา ก่อนจะพูดกับผู้เป็นแม่

         “หนูอยู่คนเดียวได้ค่ะคุณแม่”

          “ได้สิครับคุณน้า” เมธัช พูดสวนขึ้น

โสภามองทั้งคู่อย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินออกมา ปล่อยให้สองพี่น้องได้ปรับความเข้าใจกัน และหวังว่าจะเข้าใจกันได้เสียที

เมื่อโสภาออกไปแล้ว ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงันจนวุ้นเย็นรู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองสบตากับอีกฝ่าย

เมธัชกวาดตามองไปทั่วเรือนร่างบอบบางด้วยสายตาที่อ่อนโยน ปนเจ็บปวด เขาเกือบจมอยู่กับความทุกข์ใจไปตลอดชีวิต หากวุ้นเย็นไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น เขาแทบข่มตาให้หลับลงไม่ได้ ในแต่ละคืน เห็นแต่ภาพร่างที่อ่อนปวกเปียก นอนหายใจรวยรินกับใบหน้าที่ซีดเซียวเหมือนไร้ซึ่งสีเลือดอยู่ในอ้อมแขนของเขา กับภาพที่หมอปั๊มหัวใจและเสียงร้องไห้ปานใจจะขาดของโสภา แม้ตอนนั้นเขากับพ่อ จะปลอบโสภา แต่เขารู้ตัวว่าสติของตัวเองก็แทบหลุดลอยไปเหมือนกัน เพิ่งจะรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้ามีอิทธิพลต่อหัวใจของเขามากแค่ไหน และคงจะมีมานานแล้ว เพียงแต่คำว่าพี่ชายกับน้องสาว มันขีดเส้นจำกัดพื้นที่ของความรู้สึก ไม่ให้มีมากและเกินเลยไปกว่านั้น แม้จะเพิ่งรู้ใจตัวเอง ก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว เพราะเขากำลังจะแต่งงานกับดุจดาว ซึ่งเป็นหญิงสาวอีกคนที่เขาไม่สามารถทำร้ายความรู้สึกที่เธอมีให้เขาได้เช่นกันอีก

          “พี่ดีใจมาก มากที่สุดในชีวิตเลย ที่มาหาน้องในวันนี้แล้วได้เห็นน้องลุกขึ้นมานั่งได้ พูดได้เหมือนเดิม ไม่เอาแต่นอนนิ่งไม่ไหวติงเหมือนทุกวัน พี่ชายขอโทษนะ ที่...”

         “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องวันนั้นอีก หนูไม่อยากฟัง”

หญิงสาวพูดสวนขึ้นพร้อมกับเอามือปิดหูไว้แน่น เพราะรู้สึกเจ็บปวดและอับอาย กับสิ่งที่เขาทำกับเธออย่างหยาบคายนั้น

เมธัชเองก็รู้สึกเกลียดตัวเองไม่น้อยที่ไม่ควบคุมอารมณ์ให้ดี แต่เขาทนไม่ได้ที่เห็นสายตาของวุ้นเย็นมองเขาอย่างเกลียดชังและผิดหวังแบบนี้ เขายังอยากเป็นพี่ชายที่แสนดีให้เธอรักเหมือนเดิม ไม่ใช่มองเขาเหมือนเป็นสัตว์ร้ายเช่นนี้

หมับ

อึก!

วุ้นเย็นนิ่งงันเมื่อ เรือนร่างผอมบางของเธอถูกวงแขนอันอบอุ่นของเมธัชโอบกอดเอาไว้แน่น พร้อมกับคำขอโทษซ้ำ ๆ และอ่อนโยน

          “พี่ชายผิดไปแล้ว เราดีกันเถอะนะ อย่ามองพี่ด้วยสายตาแบบนี้เลย มันเจ็บเหลือเกินวุ้นเย็น”

         “ฮึ! เจ็บเป็นเหมือนกันเหรอ ตอนที่พี่ใช้สายตาแบบเดียวกันมองหนู ทีนี้รู้หรือยัง ว่าหนูจะรู้สึกยังไง”

วุ้นเย็นพูดทั้งน้ำตาที่เริ่มรินไหลออกมา เธออยากจะผลักไสอ้อมแขนนี้ออกไปให้พ้น แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ

          “รู้ พี่รู้แล้ว น้องจะด่าจะว่าจะตีพี่ก็ได้ ขอแค่อย่าเฉยชากับพี่เลยได้ไหมครับ” น้ำเสียงที่ทั้งสุภาพและนุ่มนวล อ่อนโยนทำให้วุ้นเย็นเริ่มรู้สึกใจอ่อน แต่ในใจลึก ๆ ก็ไม่ได้โกรธมากมาย แค่น้อยใจ และตกใจแค่นั้น

         “ปล่อยหนูก่อน พวกเราโตแล้วไม่ควรมาทำอะไรแบบนี้ อีกอย่างหนูเริ่มเหนื่อยด้วย” เธอบอกเสียงสั่น และก็ได้ผลเมื่อเมธัชปล่อยวงแขนออกทันที ด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก

         “เหนื่อยหรือ มากไหมพี่เรียกหมอให้นะ” เขาพูดพลางจะกดสัญญานขอความช่วยเหลือ

หมับ!

แต่ฝ่ามือบางก็รั้งแขนที่มีกล้ามเป็นมัด ๆ เอาไว้เสียก่อน

         “ไม่ต้องหนูแค่ง่วงนอนน่ะ”