บทที่ 6 บ้าไปแล้ว

            รอยยิ้มของหนิงอวี่แข็งทื่อในทันที นางรู้สึกว่ามีไอเย็นลอยล้อมรอบนางอยู่ ต่างจากลู่เสียนที่เพิ่งได้รู้ว่าคุณชายไป๋ทำเพื่อนางถึงเพียงนี้ เงินหนึ่งร้อยตำลึงในทุกเดือนนี้อาจจะเป็นสาเหตุที่นายหญิงหอบุปผายินยอมให้นางไม่ต้องรับแขก ในใจของนางก็พลันอบอุ่นขึ้นมา

            หลี่หยางที่ได้รู้ว่าหนิงอวี่ขูดรีดเงินจากไป๋มู่เฉินถึงหนึ่งร้อยตำลึง ก็แค้นใจไม่น้อย

                “คุณหนูเว่ยช่างฉลาดหลักแหลม ที่หาวิธีทำเงินจากคุณชายไป๋และข้าได้พร้อมกัน”

            หลี่หยางที่แม้จะกล่าวชมนาง แต่น้ำเสียงกลับเหมือนจะฆ่านางเสียตรงนี้

            ไป๋มู่เฉินนิ่งอึ้งเมื่อรู้ว่าบุรุษตรงหน้าก็ยอมจ่ายเงินเพื่อปกป้องลู่เสียน ‘ชายผู้นี้น่าจะมีใจให้ลู่เสียนเช่นกัน’

                “นี่ไง คือเรื่องที่ข้าอยากคุยกับคุณชายไป๋ ข้าอยากจะบอกท่านว่าไม่ต้องจ่ายค่าตัวแม่นางป้ายแล้ว ข้าจะไม่บังคับนางรับแขกอีก แบบนี้ดีหรือไม่” นางกล่าวกับมู่เฉิน แต่สายตาอ้อนวอนขอชีวิตกลับส่งไปให้หลี่หยาง

            ยังไม่ทันที่บุรุษทั้งสองจะได้กล่าวสิ่งใด ด้านล่างก็มีเสียงโวยวายของแขกดังขึ้นมา ทุกคนละสายตาจากหนิงอวี่ไปที่ต้นตอของเสียงในทันที

            หนิงอวี่รีบลงจากหอเพื่อไปจัดการกับปัญหาอย่างเร่งรีบ นี่ถือเป็นโอกาสดีที่จะออกจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี้ไม่ใช่หรือ

            เมื่อนางลงไปถึงด้านล่างก็เห็นบุรุษร่างกายอ้วนฉุที่มองจากการแต่งกายแล้ว น่าจะเป็นคุณชายบ้านรวยกำลังเตะหญิงคณิกาที่บัดนี้อาภรณ์ฉีกขาดหลุดลุ่ยไม่เป็นชิ้นดี จนแทบปิดส่วนสงวนไม่มิด ใบหน้ามีแต่รอยช้ำจากฝ่ามือและน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่ไม่ยอมร้องไห้ออกมา โดยไม่มีผู้ใดคิดจะเข้าไปช่วยแม้แต่น้อย หนิงอวี่ไม่สบอารมณ์กับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างมาก

            เหล่าหญิงคณิกา เมื่อเห็นหน้านายหญิงหอบุปผาต่างพากันตื่นกลัว คิดว่าสตรีที่ทำให้แขกไม่พอใจเช่นนี้ต้องถูกนายหญิงลงโทษแน่

                “ข้าสั่งให้เจ้าเปลื้องผ้าร่ายรำ ทำไมเจ้าไม่ทำตาม”

              “เป็นเพียงนางโลมชั้นต่ำ คิดขัดคำสั่งข้าหรือ” ชายอ้วนผู้นั้นยังด่าทอและทำร้ายสตรีไม่หยุด

                “ใครให้เจ้ามาสร้างความเดือดร้อนที่หอบุปผาของข้า!” เสียงหนิงอวี่ดังขึ้น หยุดมืออ้วนที่กำลังจะตบหญิงคณิกาอีกครั้งได้ทัน

                “คุณหนูเว่ยมาก็ดี เจ้าต้องจัดการนางให้ข้า กล้าดีอย่างไรข้าจ่ายเงินไปแล้วกลับไม่ทำตามที่ข้าสั่ง” ชายอ้วนฟ้องเรื่องที่เกิดขึ้น

                “ข้าหมายถึงเจ้า กล้าดียังไงมาสร้างเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ที่หอของข้า” นางกล่าวด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว ก่อนจะถอดเสื้อตัวนอกของตนคลุมให้กับหญิงคณิกาผู้นั้น

            เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ผู้คนตกตะลึง ที่นายหญิงเข้าข้างหญิงคณิกาเป็นครั้งแรก  ไม่ต่างจากหลี่หยางและมู่เฉินที่ตามมาทีหลังได้ยินประโยคนี้เข้า ต่างก็งุนงงกับการกระทำของนางด้วย แต่ก่อนนางเห็นแขกเป็นดั่งของมีค่า เพื่อเงินแล้วถึงแม้แขกจะทำเช่นไรก็ถูกเสมอ

                “นี่คุณหนูเว่ย เจ้าบ้าไปแล้วหรือที่เข้าข้างนางแทนที่จะเป็นข้า” ชายอ้วนเริ่มไม่พอใจเอามือเท้าสะเอว มืออีกข้างชี้หน้าด่าหนิงอวี่

                “เจ้าสิบ้า! เป็นบุรุษเสียเปล่า แต่ทำร้ายสตรีเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่มีศักดิ์ศรีบ้างหรือ?” หนิงอวี่ด่ากลับในทันที

                 “หากเจ้ายังก่อเรื่องไม่เลิก ข้าจะป่าวประกาศไปทั่วเมืองหลวงว่าเจ้ารังแกแม้แต่สตรี ดูซิจะมีหญิงที่ไหนกล้าแต่งงานกับเจ้าหรือไม่” นางสั่งสอนต่อโดยไม่รอให้ชายคนนั้นโต้แย้ง

                “นี่เจ้า!” ชายอ้วนพูดสิ่งใดไม่ออก ทั้งโมโหและอับอาย ได้แต่รีบเดินหนีออกไป

                “เดี๋ยว! คิดจะทำร้ายคนแล้วไม่จ่ายค่าชดใช้หรือ?” 

หนิงอวี่ทวงค่าทำขวัญในทันที  ทำให้ชายผู้นั้นจำต้องโยนถุงเงินมาให้นาง เมื่อเปิดดูก็เป็นเงินจำนวนไม่น้อย

                    “ขอบคุณนายหญิงที่ช่วยข้า” เสียงหญิงคณิกาที่บาดเจ็บกล่าวขอบคุณนาง

                “เจ้าไม่ต้องขอบคุณ ข้าเป็นเจ้าของที่นี่ก็ต้องย่อมดูแลพวกเจ้าถึงจะถูก” หนิงอวี่กล่าวพลางพยุงสตรีผู้นั้นขึ้น

                “นี่เงินของแขกผู้นั้นเจ้าเอาไปรักษาตัว” หนิงอวี่ยื่นถุงเงินเมื่อครู่ให้กับหญิงคณิกา

            การกระทำของนางทำให้คนอื่น ๆ งุนงง ปกติเงินที่นางโลมหามาได้หนิงอวี่จะยึดไว้ทั้งหมด อ้างว่าเป็นค่าดูแล ทำให้พวกนางไม่มีเงินไถ่ตัวเองออกไป

                “ข้าเว่ยหนิงอวี่ ขอประกาศว่า นับจากนี้หอบุปผาหญิงคณิกาทุกคนมีสิทธิ์เลือกว่าจะหลับนอนกับแขก หรือจะเป็นแค่เพื่อนดื่มกินเท่านั้น” หนิงอวี่กล่าวเสียงดังให้ทั้งแขกและหญิงคณิกาได้รับรู้

            คำพูดของนางที่ประกาศออกไปทำให้แขกตกตะลึง มีหอนางโลมไหนกันที่เหล่านางโลมจะสามารถเลือกได้ ไม่ต่างจาก

หลี่หยางที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดก็ขมวดคิ้วแน่น เขาสงสัยว่านางจะเปลี่ยนไปได้จริงหรือ ต่างจากหญิงคณิกาที่ดีใจด้วยที่พวกนางจะได้มีสิทธิ์เลือกแขกเองบ้าง

            เจียลี่ที่ตามมาจากเรือนเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นางตกใจอย่างมาก รีบวิ่งไปหาคุณหนูของตน

                “คุณหนู หากไม่ให้พวกนางร่วมหลับนอนกับแขก แล้วจะเอาเงินที่ไหนใช้หนี้เจ้าคะ” เจียลี่กระซิบนาง

                “ข้ามีหนี้ด้วยหรือ” หนิงอวี่ที่ตอนแรกยิ้มอย่างภูมิใจในตัวเอง บัดนี้กลับตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

                “มีสิเจ้าคะ คุณหนูไปกู้ยืมมาจากร้านปล่อยเงินกู้เถาอี้ เพื่อมาซื้อตัวพวกนาง และตกแต่งร้าน หนึ่งหมื่นตำลึงเลยนะเจ้าคะ” เจียลี่เตือนสตินาง ใบหน้าสาวใช้เต็มไปด้วยความร้อนใจ

                “หนึ่งหมื่นตำลึง!” หญิงสาวตกใจอุทานเสียงดัง จนผู้คนหันมามองอีกครั้ง

                หนิงอวี่แทบทรงตัวไม่อยู่ นางหน้ามืดในทันที ‘แล้วจะเอาเงินไหนใช้หนี้เขาเล่า’ นางคิดหาวิธีอย่างไวพลางเหลือบมองไปเห็นมู่เฉินที่มองนางอยู่ ‘ใช่แล้ว! หากไปขอเปลี่ยนคำพูด ด้วยการรับเงินหนึ่งร้อยตำลึงกับเขาเช่นเดิม คงไม่ทำให้เขามองนางแย่กว่าเดิมได้หรอก เพราะตอนนี้เขาก็ไม่ได้มองนางในทางที่ดีอยู่แล้ว’

                “คุณชายไป๋ เรื่องเงินหนึ่งร้อยตำลึง............”

                “ขอบคุณคุณหนูเว่ย ที่จากนี้จะไม่รับเงินหนึ่งร้อยตำลึงจากข้า เช่นนั้นเงินในหีบที่นำมาวันนี้ข้าจะให้คนไปยกกลับคืนมาแล้วกัน” มู่เฉินไม่เปิดโอกาสให้นางได้เจรจา เมื่อพูดจบเขาก็เดินจากไป ไม่ต่างจากหลี่หยางที่หัวเราะนางเสร็จก็หันหลังจากไปทันที ทิ้งให้หนิงอวี่ยิ้มแห้งอยู่อย่างนั้น

                ในเมื่อนางสูญเสียเงินที่จะได้หนึ่งร้อยตำลึงจากมู่เฉิน และเงินที่จะได้จากการร่วมหลับนอนกับแขกของหญิงนางโลม เช่นนั้นจะต้องคิดหาวิธีทำให้หอบุปผามีความแปลกใหม่ ไม่เหมือนหอนางโลมใด ๆ ในเมืองหลวง เช่นนี้นางจึงจะสามารถหาเงินมาใช้หนี้ได้