ตอนที่4 นับวันยิ่งสงสัย

หลังจากเรียนเสร็จแล้วแต่ทว่าฉันยังคงต้องเร่งเขียนงานเพื่อที่จะต้องส่งให้ทันในเย็นนี้อยู่ในห้องโดยที่ทุกคนกำลังทยอยเดินออกไปกันหมดแล้ว และเหลือเพียงฉันและเนยและพวกเพื่อนของพี่เวกัสเท่านั้นที่ยังอยู่ในนี้

"เสร็จยัง"

"จะเสร็จแล้วแกกลับก่อนเลย"

"ไม่เป็นไรแกเหลืออีกข้อเดียวเองหนิ"

"วันนี้ไปเที่ยวกัน"

"วันนี้ต้องกลับบ้านอ่ะ ขอโทษนะแกพรุ่งนี้ค่อยไปด้วยกันเนาะ ปะเสร็จแล้ว"พอเขียนงานเสร็จพวกเราก็รีบเก็บของพากันเดินออกมาจากห้องทันทีพร้อมกับพวกพี่เซเธนที่ตาออกมาด้วย

พอมาถึงที่ห้องพักเพื่อส่งงานก็เหมือนพวกพี่เขายังคงตามมาอยู่สองเท้ายาวจึงพากันรีบเดินไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะเริ่มรู้สึกเกรงๆ และกลัวพวกเขาเอามากๆ แล้ว

พอเดินมาพ้นจากพวกเขาได้แล้วนั้นฉันและเนยก็แยกย้ายกันไปคนละทางกันเพราะเนยขับรถมาเองส่วนฉันต้องมารอพี่ชายที่หน้าคณะของตัวเองที่ผู้คนเดินผ่านกันไปมาเยอะอยู่พอสมควร

แต่ในระหว่างที่กำลังยืนรอพี่เวกัสอยู่นั้นจู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาจับไหล่ของฉันและดึงพาฉันออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดและฉันแทบจะล้มอยู่แล้วด้วยซํ้าของเขาที่ยาวและการก้าวขาก็เร็วมากอยู่พอสมควร เขาเดินพาฉันมาที่ลานจอดรถก่อนที่จะยัดฉันเข้าไปในรถทันที

"จึ๊ พี่ทำอะไรนะ..."ยังไม่ทันจะได้พูดจบร่างหนาก็เข้ามาสวมกอดฉันทันทีพร้อมกับลูบหัวของฉันไว้เพื่อให้ฉันผ่อนคลายลง วันนี้เราสองคนเป็นการเจอกันที่รู้สึกที่นานและอึดอัดมากอยู่พอสมควรและเราทั้งสองต่างฝ่ายต่างทำร้ายจิตใจกันไปเลยทั้งคู่

"ปล่อยได้แล้วค่ะ"

"พี่ขอโทษ"

"ไม่เห็นต้องขอโทษเลยค่ะ"

"นับวันพวกมันยิ่งสงสัยกันไปใหญ่ พี่ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไงแล้วพี่อึดอัดไปหมดเลย"

"เรา....ลองห่างกันดูไหม"ไม่รู้ว่าอะไรถึงทำฉันพูดออกไปแบบนั้นเอาได้ แต่มันคือความจริงในตอนนี้ที่ว่าการอยู่ด้วยกันแบบนี้ต่างฝ่ายต่างพากันอึดอัดและทำร้ายกันไปเรื่อยๆ สถานะที่เปิดเผยไม่ได้และทำอะไรไม่ได้นอกจากคำว่าโกหก

"คิดก่อนพูดไหม!!"

"หนูแค่ไม่อยากให้พี่ต้องมาอึดอัดกับเรื่องของเราแล้ว หนูคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้วค่ะแต่แค่ยังไม่มีเวลาพูดออกมาแค่นั้น"พอฉันพูดออกไปแบบนั้นจู่ๆ พี่เซเธนก็เข้ามาบดจูบฉันทันทีโดยที่เป็นการจูบที่รุนแรงมากอยู่พอสมควร

การกระทำของเขาที่แสดงออกมาให้เห็นไม่เหมือนทุกครั้งเลยและฉันรับรู้ได้ว่าเขาคงโกรธและน้อยใจจึงทำให้การกระทำนี้ค่อนข้างที่จะรุนแรงอยู่พอสมควร

จ๊วฟ จ๊วฟ จ๊วฟ

"อื้ออ อ่อย"

"อื้มมม"มือเรียวบางพยายามผลักเขาออกไปให้ห่างจากฉันมากที่สุดเพราะตอนนี้ฉันแทบจะไม่มีลมหายใจแล้วด้วยซํ้าเพราะเขาไม่ปล่อยให้ฉันได้พักหายใจเลยแม้แต่นิดเดียว

"อื้ออ พี่ทำอะไรเนี่ย"

"พี่ไม่ห่าง แล้วก็อย่ามาให้พี่ได้ยินอีก!"

"แต่อยู่กันไปก็ไม่ได้มีอะไรดีเลยหนิคะ พวกเพื่อนๆ พี่ก็ดูไม่ชอบหนูด้วยยิ่งพวกพี่เขารู้ว่าหนูเป็นน้องพี่กัสพวกพี่เขายิ่ง..."

"ไม่ต้องไปสนใจพวกมันหรอก แค่พี่รักหนูและหนูก็รักพี่แค่นี้ก็พอแล้ว"

"ความรักอย่างเดียวมันจะพอจริงๆ หรอคะ"ใช่แค่ความรักอย่างเดียวมันคงไม่พอหรอกกับสิ่งที่จะต้องเกิดขึ้นแบบนี้ ความรักไม่ได้เกิดอยู่กับแค่คนสองคนแต่มันขึ้นอยู่กับคนรอบข้างด้วยถ้าพวกเขาไม่ชอบและไม่เห็นดีเห็นงามความสัมพันธ์ก็ไปต่อได้ยากถึงแม้จะรักกันมากสักแค่ไหน

พวกเรานั่งคุยกันไปได้สักพักฉันก็ต้องขอแยกย้ายออกมาก่อนเพราะพี่ชายขอบฉันมารับแล้วอยู่ที่หน้าคณะ ฉันค่อยๆ เดินไปตามที่นัดหมายก่อนที่จะเจอเข้ากับพี่กัสที่ยืนกอดอกพิงรถอยู่ด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจอยู่พอสมควร

"ไปไหนมา!"

"ไป.....ส่งงานค่ะ กลับกันเถอะค่ะคิดถึงพ่อกับแม่จะแย่แล้ว"พี่เวกัสพยักหน้าเป็นการตอบกลับและพากันกลับบ้านไปในวันนี้ ตลอดทั้งทางฉันยังคงเอาแต่เงียบนิ่งไปเพราะยังคงคิดเรื่องของพี่เซเธนอยู่ตลอดเวลาแม้ว่าจะพยายามไม่คิดแล้วก็ตามแต่ทว่ามันกลับต้องมาคิดอีกเรื่อยๆ

@บ้าน

พอมาถึงที่บ้านฉันก็เดินเข้าไปหาพ่อกับแม่ทันทีด้วยความคิดถึงซึ่งแม่ที่กำลังยืนทำขนมอยู่ก็ต้องพักมือไว้และเข้ามาสวมกอดฉันไว้แทนด้วยความคิดถึงลูกสาวคนนี้

ฟอด~~

"คิดถึงคุณแม่จังเลยค่ะ"

"คิดถึงลูกสาวเหมือนกัน"

"สวัสดีครับ ผมขึ้นไปหาพ่อก่อนนะครับ"

"เป็นไงบ้างลูกสวยขึ้นเยอะเลยนะ มีแฟนแล้วสิท่า"ฉันทำได้เพียงยกยิ้มเพียงเท่านั้นและไม่ได้ตอบกลับคุณแม่เลยสักนิดก่อนที่จะมือเรียวบางจะยื่นไปหยิบขนมมากินเข้าปากไปมันทีด้วยความหอมหวานและความละมุนที่ยากเกินจะลิ้มลอง

"หืมมม ฝีมือคุณแม่สุดยอดมากเลยค่ะ"

"ไปล้างมือเลยเรานี่หนา"

"....."

"แล้วมีแฟนแล้วไม่คิดจะพามาแนะนำหน่อยหรอลูก หื้ม"

"ยังไม่มีหรอกค่ะคุณแม่"

"แม่ไม่เชื่อ ไหนพี่เราบอกมีหนุ่มๆ ตามจีบแถมยังปฏิเสธนนอีกด้วย ถ้าไม่มีแฟนลูกก็คงไม่ปฏิเสธคนอื่นแบบนี้หรอกมั้ง"คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนเอ่ยออกมาเมื่อรับรู้ได้ว่าลูกสาวในตอนนี้กำลังมีความรักอยู่แต่แค่ไม่อยากบอกให้ใครรู้เฉยๆ และมันก็จริงเพราะมันบอกออกไปไม่ได้จึงต้องเก็บไว้เท่านั้น

"วีแค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ค่ะ"

"ยังไม่เจอหรือเปิดเผยไม่ได้"

"......"ฉันเงียบนิ่งไปทันทีเมื่อคุณแม่พูดออกมาราวกับตาเห็นแบบนี้ แต่คุณแม่ก็ไม่ได้เซ้าซี้หรือถามอะไรต่อเลยแม้แต่นิดเดียวจนกระทั่งได้ถึงเวลาพากันกินข้าวกันแล้ว

ซึ่งวันนี้มีแต่เมนูโปรดของฉันและพี่เวกัสเต็มไปหมดเลยทุกอย่างพ่อกับแม่เมื่อเห็นลูกๆ เจริญอาหารแบบนี้ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เลยสักนิด

"แล้วนี่พ่อกับแม่มีอะไรรึเปล่าครับ"

"อ้อใช่แม่ลืมไปเลย พอดีวันหยุดนี้แม่ว่าจะพาน้องไปดูตัวน่ะ แล้วพรุ่งนี้กัสหยุดแม่ว่าจะพากัสไปดูตัวด้วยเหมือนกัน"ฉันกับพี่ชายถึงกลับพากันถอนหายใจกันไปเมื่อต้องไปดูตัวอีกแล้วในรอบหลายครั้ง ซึ่งทุกครั้งฉันก็แสบเอาเรื่องที่ทำให้พวกที่นัดมาดูตัวต้องต่างพากันปฏิเสธกันไปยกใหญ่

และครั้งนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉันเลยสักนิดที่จะต้องตกลงไปดูตัวและทำอะไรแผลงๆ ให้พวกเขาต้องยกเลิกการดูตัวในครั้งนี้ต่อไปเพราะคำว่าสถานะมีแฟนแล้วนั่นเอง

"ผมไม่ไปนะครับ"

"แม่นัดคุณชมจันทร์ไว้แล้วและน้องนาวก็....."

"ผมไม่ไปครับ อ่ะกุ้งพี่แกะเปลือกให้แล้ว"

"แล้วเราล่ะยังไง"

"ตกลงค่ะ วีจะไปค่ะ"ฉันยกยิ้มออกมาให้คุณแม่ได้เห็นแต่ทุกคนก็น่าจะรู้ว่าฉันจะทำยังไงต่อ ส่วนคุณพ่อก็ทำได้แค่นั่งยิ้มมองลูกสาวตัวแสบที่จะแผลงฤทธิ์ออกมาให้ได้เห็นเป็นปกติอยู่แล้ว

"คราวนี้จะเป็นแบบไหนอีกล่ะตัวแสบ"

"คุณพ่อก็ วีไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยค่ะ"

"พอเลยนะยัยวีถ้าครั้งนี้ลูกทำอะไรแผลงๆ อีกแม่โกรธจริงด้วย"

"แต่ละคนก็หวังแค่ร่างกายวี ไม่เห็นมีใครจะหวังที่จะรักวีจริงๆ เลยค่ะ"ฉันเอ่ยออกมาตามที่ตาเห็นเพราะทุกคนก็หวังแค่ร่างกายของฉันเพียงเท่านั้นไม่มีใครเลยที่จะหวังความรักจากฉันสักคน

"ดูพูดเข้า"

"จริงหนิคะคุณแม่"

"กินข้าวๆ พ่อจะรอดูฤทธิ์ครั้งนี้นะตัวแสบ"

"จัดไปค่ะคุณพ่อ"