บทที่ 34 หัวเสีย

“เจอข้อมูลอะไรบ้างรึยังครับ”

“ยังเลยจ่ะลูก ข้อมูลมันปิดแน่นมาก เราพยายามหาลึกที่สุดแล้ว”

สีหน้าวิตกกังวลของผู้เป็นคนในครอบครัวที่เมื่อรู้ข่าวว่าลูกสาวสุดที่รักถูกลักพาตัวไป ไม่มีแม้แต่วี่แววของเธอให้ได้เบาะแสสักนิด รวมถึงอเล็กซ์ ชายหนุ่มที่เพิ่งได้หมั้นหมายกับหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจ แต่ยังไม่ทันจะง้อเธอให้สำเร็จ เรื่องบ้าๆ นี่ก็เกิดขึ้นก่อนเสียแล้ว

“ผม…ขอโทษนะครับ”

ชายหนุ่มผู้แบกสีหน้าเศร้าหมองเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะยกมือไหว้ผู้สูงวัยตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด เขาไม่สามารถปกป้องเธอไว้ได้ หากตอนนั้นเขาไม่ปล่อยให้เธอไปคนเดียว ถ้าเขาอยู่กับเธอ เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

“มันไม่ใช่ความผิดเราหรอก อเล็กซ์ ไม่ต้องรู้สึกผิด อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”

“ครับ…”

ถึงแม้ผู้สูงวัยตรงหน้า ผู้ที่เขานับถือเหมือนกับมารดาคนหนึ่งจะไม่ได้โกรธหรือโทษเขาเลยสักนิด แต่น้ำใจอันอบอุ่นนั้นกลับยิ่งทำให้อเล็กซ์รู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเดิม

——————————

“นี่คุณ! ฉันอยากไปช็อปปิ้ง!”

“ไม่ได้”

“ฉันไม่หนีหรอกน่า ให้ฉันไปเถอะ”

ใครมันจะไปเชื่อกันล่ะ หญิงสาวตัวเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมเกินตัว สมองของเธอคงไม่เล็กเหมือนรูปร่างแน่ๆ เพราะแม้แต่เขาเองยังต้องคอยระแวงตลอดเวลา

“งั้นก็ได้”

“จริงหรอ!!!”

เจสสิก้ายิ้มตื่นเต้นอย่างดีใจเมื่อได้ยินคำตอบที่ตรงกับความคาดหวัง เธอเกือบจะกระโดดกอดเขาด้วยซ้ำไป ปอร์เช่พยักหน้าเบาๆ ตอบรับพร้อมรอยยิ้มบาง กับแววตาที่มองรอยยิ้มของคนตรงหน้า รอยยิ้มที่เขาไม่ได้เห็นมานานเหลือเกิน แต่รอยยิ้มนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน…

“แต่พี่จะไปด้วย”

“ได้ไงอ่ะ! ฉันอยากไปคนเดียว!”

“อย่าเรื่องมาก หรือจะไม่ไป?”

เสียงทุ้มพูดพลางลุกขึ้นยืน จัดเสื้อผ้าเตรียมพร้อมจะออกจากห้อง เจสได้แต่นิ่ง กัดฟันแน่นด้วยความหงุดหงิด เมื่อทุกอย่างไม่เป็นตามแผนที่เธอวางไว้

“ยืนอยู่ทำไม มาเร็วสิ หรือจะไม่ไปแล้ว?”

เสียงเรียกจากประตูดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มที่เดินไปก่อนหยุดเดิน แล้วหันกลับมามองเธอที่ยังกำมือนิ่งอยู่ด้านหลัง

“ไป!”

หญิงสาวตอบกลับอย่างหงุดหงิด เดินตัดหน้าเขาออกไปทันทีแบบไม่สบอารมณ์

“หึ”

ปอร์เช่หัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ มองแผ่นหลังเล็กที่เดินนำหน้าไป ก่อนจะปิดประตูแล้วเดินตามออกไปเงียบๆ

…

“นี่! ฉันจะไปห้องน้ำ ไม่ต้องตามมาก็ได้มั้ง!”

“ไม่ได้”

“นี่คุณ!”

“ครับ ที่รัก”

“ฮึ่ย!! ถ้าจะขนาดนี้ ตามฉันเข้าไปในห้องน้ำเลยมั้ยล่ะ!”

“ได้หรอครับ?”

ห้างสรรพสินค้าที่พวกเขาเดินเล่นด้วยกันอย่างเงียบๆ กลับกลายเป็นสนามสงครามย่อยๆ เมื่อปอร์เช่ยังคงตามติดคนตัวเล็กไม่ยอมห่างกาย จนเธอแทบไม่มีเวลาหายใจ สุดท้ายทั้งสองก็ทะเลาะกันเล็กๆ จนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำหญิง

ปอร์เช่ยืนรออยู่ข้างหน้า ส่วนคนตัวเล็กก็เดินเข้าไปด้วยใบหน้าไม่พอใจ

“ฮึ้ย! หงุดหงิดจริงๆ หาทางหนีไม่ได้เลยแฮะ ติดไม่ปล่อยอย่างกับปลิง มือถือก็ไม่มีอีก!”

เสียงบ่นพึมพำของหญิงสาวดังขึ้นในห้องน้ำ เธอยืนถอนหายใจแรงๆ พยายามหาทางรอดจากสถานการณ์น่ารำคาญนี้ การที่ต้องอยู่กับผู้ชายคนนี้ทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า

“หืม…?”

ในจังหวะที่กำลังคิดหาทางออกสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นบางสิ่ง บางอย่างที่เหมือนเป็นทางรอด…

เธอยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“เอ่อ…ป้าคะ”

“คะ?”

แม่บ้านที่กำลังถูพื้นเงยหน้ามองเธอทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียก สายตาของหญิงสาวจับจ้องไปที่เสื้อผ้าของแม่บ้าน ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนหวานไปให้…

…

“ทำไมเข้าห้องน้ำนานจังวะ…”

ร่างสูงยืนรออยู่หน้าห้องน้ำมาเกือบครึ่งชั่วโมง เขาเริ่มรู้สึกผิดปกติ ยกนาฬิกาเรือนหรูขึ้นมาดูเวลาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะออกมา

“หรือว่า…!!!”

ทันทีที่สมองสั่งการ เท้ายาวรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำจนสาวๆ กรี๊ดลั่นด้วยความตกใจ โชคดีที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับเขา ด้วยทั้งชื่อเสียงและใบหน้าหล่อเหลาที่ช่วยไว้มาก

แต่เมื่อเข้าไปในนั้น ไม่มีวี่แววของเจสสิก้าเลยแม้แต่น้อย

เธอหายไปแล้ว

เขารู้ทันทีว่าถูกหลอกเข้าให้แล้ว!

ร่างสูงรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ พร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาลูกน้องทันที สั่งการให้กระจายกำลังตามหาหญิงสาวทุกซอกทุกมุมของห้าง

“จึ๊!”

ปอร์เช่เดินพลางมองไปรอบๆ ด้วยความหงุดหงิดและรู้สึกผิด เขาคงประเมินหญิงสาวที่เขารักไว้ต่ำเกินไปจริงๆ

…

“มี๊!”

!!!

“เจส!! เจสจริงๆ ด้วย!”

ผู้เป็นแม่ที่ตามหาลูกมาหลายวันจนแทบสิ้นหวัง เมื่อได้เห็นลูกสาวยืนอยู่ตรงหน้า เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดลูกสาวสุดที่รักแน่น น้ำตาไหลพรากด้วยความคิดถึง ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาจนแทบแยกไม่ออกว่าควรจะดีใจ สับสน หรือเสียใจก่อน

“ฮึก…เจส…สวิตตี้ของหม่ามี๊ หนูหายไปไหนมารู้มั้ยว่ามี๊เป็นห่วงแทบแย่”

“เจสขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง เรื่องมันยาวค่ะ ไว้เจสจะเล่าให้ฟังทีเดียว”

“น้าครับ ผม—พี่!”

เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับถุงผลไม้ที่หล่นลงพื้นอย่างแรง ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้า—คนที่เขาตามหาอย่างบ้าคลั่ง

แต่ยังไม่ทันที่คนพี่จะเอ่ยปากพูดอะไร อเล็กซ์ก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่แม้แต่จะก้มเก็บถุงผลไม้ที่ตกอยู่ เขารีบพุ่งเข้ามากอดเธอแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีก

และในอ้อมกอดนั้น เจสสิก้ารู้ได้ทันทีว่าความโกรธ ความแค้น หรือแผนที่วางไว้…กำลังจะพังทลายลง