ตอนที่ 100 สตรีผู้อยู่เบื้องหลัง

ตำหนักชิงอวิ๋น — ยามโหย่ว

“ท่านแม่ ปลานี่อร่อยยิ่งนักขอรับ”

เสียงเล็ก ๆ ของหลงจิ่นอวิ๋นเอ่ยขึ้นอย่างสดใส ดวงตากลมโตเปล่งประกายระยับชอบใจ

บนโต๊ะกลมเล็กใต้ม่านหยกขาว ไป๋ลี่เยว่นั่งอยู่ในชุดผ้าแพรสีอ่อนเรียบง่าย มือหนึ่งคีบเนื้อปลานุ่มส่งให้โอรสตัวน้อย อีกมือเช็ดปากลูกเบา ๆ ดวงหน้านางมีรอยยิ้มอ่อนโยนประดับอยู่ แม้ในแววตาจะซ่อนความซ่อนกังวลไว้บางส่วน

“ดีแล้ว เจ้าชอบแม่ก็ดีใจ” นางเอ่ยเสียงเบา ลูบศีรษะลูกน้อยด้วยแววรักใคร่

เสียงฝีเท้าดังขึ้นเบา ๆ ก่อนเงาร่างสูงในอาภรณ์สีเขียวเข้มจะก้าวเข้ามา หลงเจิ้งหยางทอดตามองภาพตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ดวงตาคมแข็งในยามศึกนุ่มลงอย่างห้ามไม่อยู่

“วันนี้ท่านพ่อกลับมาเร็ว” เด็กน้อยเงยหน้าทักด้วยรอยยิ้มกว้าง

หลงเจิ้งหยางหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เขาเดินเข้าไปใกล้ย่อตัวยกมือลูบศีรษะโอรสเบา ๆ พลางปรายตามองพระชายาของตน ก่อนจะหย่อนกายนั่งข้างนางอย่างสงบนิ่งประหนึ่งไม่มีเรื่องใดให้กังวล

ไป๋ลี่เยว่เงยหน้าขึ้นมองสบตาเขาเพียงครู่ ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะหันไปประคองถ้วยน้ำซุปให้ลูกอย่างเงียบงัน ยังไม่ทันเอ่ยถาม เสียงเด็กน้อยก็แทรกขึ้นอีกครั้ง

“ท่านพ่อ วันนี้มีเรื่องหนักอกหรือขอ