LOGINShare
อดีตสามีใจร้าย !
Last Updated:
2025-05-15 22:44:55หลังจากเหวี่ยงเธอเข้าไปในห้องแล้ว เขาก็ปิดประตูตามหลัง
ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องมองร่างบางที่เซถลาจนเกือบล้ม
“นี่คุณ...ทำไมต้องรุนแรงกันด้วย” เธอตวาด
“คุณเองก็ชอบไม่ใช่หรือไง ความรุนแรงน่ะ”
“หมายความว่ายังไง”
“เหอะ ! เมื่อกี้คุณตบสาทำไม”
“สา ?” คิ้วเรียวขมวด “อ๋อ คงหมายถึงผู้หญิงที่มาแว้ดๆ ใส่ เหมือนฉันเป็นแค่ขยะเปียกนั่นน่ะเหรอคะ”
“คุณพูดเกินไป สาไม่ได้พูดสักคำว่าคุณเป็นขยะ”
“ค่ะ ไม่พูด แต่ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา มันก็แปลว่าฉันกับลูกเป็นขยะนั่นแหละค่ะ”
“คุณคิดไปเอง สาเป็นคู่หมั้นผม ก็อาจจะมีบ้างที่ไม่พอใจที่อยู่ๆ ผมก็พาลูกกับผู้หญิงที่ผมเคยนอนด้วยมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ไม่มีผู้หญิงคนไหนพอใจหรอกนะ แต่สาเป็นคนมีเหตุผล ถ้าให้เวลาเขาสักระยะ สาจะเข้าใจ”
“อ๋อค่ะ แฟนคุณเป็นแม่พระแสนดี ส่วนฉันเป็นนางมารร้ายสินะคะ” คำพูดของเธอแฝงแววเหยียดหยัน
“คุณนี่มีนิสัยชอบคิดไปเองจริงๆ นั่นแหละ” ชายหนุ่มสบถ ขบกรามจนขึ้นสัน
“เอาล่ะ เลิกยืดเยื้อเถอะค่ะ แล้วพูดมาตรงๆ จะบ่นจะว่าอะไรฉัน”
“คุณไม่ควรตบสา”
“แล้วการที่ผู้หญิงคนนั้นมาพูดจาเปรตๆ ต่อหน้าเด็ก มันเป็นเรื่องดีงั้นเหรอคะ ลูกฉันถึงจะยังเด็ก แต่เขาก็เริ่มรู้ความแล้ว เขารู้ค่ะว่าผู้ใหญ่คนไหนไม่ชอบเขาน่ะ แล้วดูแต่ละคำที่ทูนหัวทูนเกล้าของคุณพูดมาสิ เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้เด็กๆ ถ้าฉันไม่ตบก็คงไม่หยุดปากหรอกค่ะ”
รามิลตาลุกเป็นไฟ “แต่ถึงยังไงคุณก็ไม่ควรใช้กำลัง การที่คุณตบคนอื่นต่อหน้าลูก คิดว่าเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูกนักหรือไง”
“เรื่องนั้นฉันจะบอกจะสอนลูกเองค่ะ คุณไม่ต้องห่วง”
“ณิชา” เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงต่ำลึก “ฟังนะ ต่อจากนี้ไป คุณอย่าทำอะไรที่ขัดหูขัดตาผม ใช้ชีวิตให้สงบเสงี่ยมซะ”
“ถ้างั้นฉันจะพาลูกกลับไปอยู่ในที่ของฉัน”
“เสียใจด้วยนะณิชา” เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชา “ตั้งแต่ตอนที่คุณตกลงที่จะพาลูกเข้ามาอยู่ที่นี่ คุณก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวเท้าออกไปอีกแล้ว”
หัวใจเธอกระตุกวูบ “มะ หมายความว่า คุณจะขังฉันกับลูกงั้นเหรอคะ”
“แค่บอกให้คุณรู้ไว้ ต่อให้คุณหนีไปได้ ผมก็จะตามไปลากคุณกลับมา”
“บะ บะ บ้านเมืองมีขื่อมีแป คุณจะทำอะไรตามใจชอบอย่างนี้ไม่ได้นะ” เสียงเธอเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“งั้นก็ลองแจ้งความให้ตำรวจมาลากคอผมไปสิ...ถ้ามีปัญญาแจ้งก็แจ้งเลย” มือใหญ่จับคางเล็กแน่นจนเธอเจ็บ “คุณเคยทำงานกับผมมาก่อน คุณก็รู้ดีนี่ว่าผมเป็นคนยังไง ผมไม่เชื่อหรอกว่าแค่ห้าปี คุณจะลืมน่ะ เรื่องที่ผมจะพูดก็มีแค่นี้ ขอให้คุณรู้ไว้ซะด้วยว่าตัวเองอยู่ในสถานะอะไรในบ้านหลังนี้ อย่าทำตัวกร่างให้มากนัก เพราะคุณมันก็เป็นแค่ผู้อาศัย” พูดจบ ร่างสูงก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปทันที ในขณะที่ณิชาทรุดฮวบ ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น แม้จะไม่มีน้ำตา แต่มือของเธอก็สั่นเทาเกินกว่าจะควบคุมได้
ทั้งที่รู้ดีว่าเขาเป็นผู้ชายอันตราย แต่เธอก็ยังมา...
เรื่องนี้คงโทษใครไม่ได้ นอกจากโทษตัวเองที่โง่ยอมเข้ามาในกับดักของเขาได้อย่างง่ายๆ !
Latest chapter
ลูกแฝดสามของฉันคือความลับของท่านประธาน เพียงคนเดียวที่เข้าใจ
คืนนั้น ณิชชาแทบไม่ได้หลับเลย เธอนั่งเฝ้าลูก ๆ ที่เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล นอนพักฟื้นอยู่ในห้องนอนส่วนตัว ร่างเล็ก ๆ ที่เพิ่งหายจากอาการป่วยยังดูอ่อนแรง หากแต่ก็ยังส่งยิ้มสดใสให้เธอเสมอ ราวกับต้องการบอกว่าพวกเขาไม่เป็นไรและไม่อยากให้เธอต้องเป็นห่วงหัวใจของคนเป็นแม่เจ็บปวดราวกับถูกกรีดเป็นริ้ว ๆ หากแต่ก็ไม่อาจเอ่ยคำใด หรืออธิบายความรู้สึกใด ๆ ให้ใครได้รับรู้เลย เธอทำได้เพียงกอดลูกๆไว้ และภาวนาให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปโดยเร็วเช้าวันถัดมา รามิลเดินเข้ามาในห้องอาหารด้วยสีหน้าเรียบนิ่งราวกับไร้อารมณ์ เขาไม่แม้แต่จะชายตามองเธอสักครั้ง ขณะที่ณิชชายกถาดอาหารเช้าไปวางตรงหน้าลูก ๆ“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ผมจะให้แม่ครัวเป็นคนจัดเตรียมอาหารสำหรับเด็ก ๆ เอง คุณไม่จำเป็นต้องเข้ามาในครัวอีกต่อไป” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ โดยไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเธอ“แต่ว่า…” ณิชชาพยายามจะค้านอย่างอ่อนแรง“อย่าได้คิดที่จะโต้แย้ง ผมไม่มีเวลามากพอที่จะมาเสี่ยงกับความสะเพร่าของใครบางคน” รามิลตัดบทอย่างเด็ดขาด น้ำเสียงของเขาเย็นชาและเฉียบขาดจนณิชชาไม่อาจโต้เถียงได้อีกถ้อยคำเหล่านั้นราวกับตอกย้ำว่าเธอเป็นเพียงค
ลูกแฝดสามของฉันคือความลับของท่านประธาน เมื่อแฝดสามเข้าโรงพยาบาล !
กลิ่นหอมหวานของขนมอบลอยคลุ้งไปทั่วห้องครัว ณิชชาบรรจงทำอาหารเช้าสำหรับลูก ๆ ทุกเช้าด้วยความใส่ใจ ราวกับเป็นกิจวัตรสำคัญที่ไม่อาจละเลย เธอผสมแป้งด้วยมือ คัดสรรวัตถุดิบทุกอย่างด้วยความระมัดระวังที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ในใจจะรู้ดีว่า ไม่มีใครในบ้านหลังนี้รับรู้ในความตั้งใจของเธอเลยก็ตามแต่สำหรับเด็ก ๆ แล้ว เธอปรารถนาให้ทุกคำที่พวกเขาได้ทานเข้าไป เปี่ยมไปด้วยความรักและความอบอุ่นจากผู้เป็นแม่“วันนี้แม่ทำเค้กกล้วยหอมด้วยนะลูก” เธอยิ้มละมุนขณะจัดขนมใส่จาน เตรียมเสิร์ฟพร้อมนมอุ่นหอมกรุ่นเด็กทั้งสามเดินลงมานั่งประจำที่ วารินส่งยิ้มหวานให้มารดา “วาอยากทานขนมฝีมือคุณแม่ทุกวันเลยค่ะ อร่อยที่สุดในโลก”“พี่ภูขออันที่กล้วยเยอะ ๆ นะฮะ เขาชอบกล้วย” เมฆาเอ่ยด้วยน้ำเสียงใสแจ๋วณิชชาหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะจัดจานตามความต้องการของลูก ๆ อย่างใส่ใจ แล้วยกไปวางบนโต๊ะอาหารรามิลเดินเข้ามาในห้องอาหารพอดี นัยน์ตาคมกริบปรายมองอาหารเช้าบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจนัก เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างเงียบ ๆ โดยไม่เอ่ยทักทายเด็ก ๆ หรือแม้แต่เธอ“เช้านี้ฉันทำเค้กกล้วยหอมค่ะ ไม่มีน้ำตาลมาก เด็ก ๆ จะได้ทานง่าย ๆ” ณิชชาอ
ลูกแฝดสามของฉันคือความลับของท่านประธาน ความเย็นชาที่เธอได้รับ
เช้าวันใหม่มาพร้อมกับอากาศเย็นสบาย หากแต่ในความรู้สึกของณิชชา กลับเหมือนต้องเดินอยู่ท่ามกลางหมอกหนา ความอึดอัดที่เกาะกุมหัวใจยังคงหนักอึ้ง เธอตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมนมกล่องและอาหารเช้าสำหรับลูก ๆ ด้วยความใส่ใจ แม้ในใจจะตระหนักดีถึงสถานะของตนเองในบ้านหลังนี้เสียงฝีเท้าหนักๆ ก้าวเข้ามาในห้องอาหาร รามิลปรากฏตัวในชุดสูทสีเทาเข้ม ใบหน้าคมคายเรียบนิ่งราวกับรูปสลักหินอ่อน"เด็ก ๆ ยังไม่ลงมาอีกหรือไง" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบขณะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะ"กำลังล้างมือกันอยู่ค่ะ เดี๋ยวก็มาแล้ว" ณิชชาตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพรามิลกวาดสายตาไปทั่วโต๊ะอาหาร ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "นมต้องอุ่นให้ได้อุณหภูมิพอดี ไม่เกิน 38 องศาเซลเซียส อาหารว่างควรมีผลไม้สดเพื่อเพิ่มวิตามิน ไม่ใช่แค่ขนมปังอย่างเดียว นี่เป็นสิ่งที่คนเป็นแม่ควรใส่ใจ หากคิดจะทำหน้าที่แม่ของลูก ๆ ผม"ณิชชากล้ำกลืนความรู้สึกขุ่นเคืองลงไป พยักหน้ารับอย่างสงบเสงี่ยม เธอรู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะโต้แย้งใด ๆเด็ก ๆ วิ่งกรูเข้ามาในห้องอาหารด้วยท่าทีร่าเริง เมฆาเป็นคนแรกที่ส่งเสียงใส "คุณพ่ออออ"รามิลยกมือขึ้นลูบศีรษะลูกชายคนเล็ก "
ลูกแฝดสามของฉันคือความลับของท่านประธาน อดีตสามีใจร้าย !
หลังจากเหวี่ยงเธอเข้าไปในห้องแล้ว เขาก็ปิดประตูตามหลังดวงตาสีดำสนิทจับจ้องมองร่างบางที่เซถลาจนเกือบล้ม“นี่คุณ...ทำไมต้องรุนแรงกันด้วย” เธอตวาด“คุณเองก็ชอบไม่ใช่หรือไง ความรุนแรงน่ะ”“หมายความว่ายังไง”“เหอะ ! เมื่อกี้คุณตบสาทำไม”“สา ?” คิ้วเรียวขมวด “อ๋อ คงหมายถึงผู้หญิงที่มาแว้ดๆ ใส่ เหมือนฉันเป็นแค่ขยะเปียกนั่นน่ะเหรอคะ”“คุณพูดเกินไป สาไม่ได้พูดสักคำว่าคุณเป็นขยะ”“ค่ะ ไม่พูด แต่ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา มันก็แปลว่าฉันกับลูกเป็นขยะนั่นแหละค่ะ”“คุณคิดไปเอง สาเป็นคู่หมั้นผม ก็อาจจะมีบ้างที่ไม่พอใจที่อยู่ๆ ผมก็พาลูกกับผู้หญิงที่ผมเคยนอนด้วยมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ไม่มีผู้หญิงคนไหนพอใจหรอกนะ แต่สาเป็นคนมีเหตุผล ถ้าให้เวลาเขาสักระยะ สาจะเข้าใจ”“อ๋อค่ะ แฟนคุณเป็นแม่พระแสนดี ส่วนฉันเป็นนางมารร้ายสินะคะ” คำพูดของเธอแฝงแววเหยียดหยัน“คุณนี่มีนิสัยชอบคิดไปเองจริงๆ นั่นแหละ” ชายหนุ่มสบถ ขบกรามจนขึ้นสัน“เอาล่ะ เลิกยืดเยื้อเถอะค่ะ แล้วพูดมาตรงๆ จะบ่นจะว่าอะไรฉัน”“คุณไม่ควรตบสา”“แล้วการที่ผู้หญิงคนนั้นมาพูดจาเปรตๆ ต่อหน้าเด็ก มันเป็นเรื่องดีงั้นเหรอคะ ลูกฉันถึงจะยังเด็ก แต่เขาก็เริ่มรู้ความแล้
ลูกแฝดสามของฉันคือความลับของท่านประธาน ร้ายมา...ฉันตบกลับ
เช้าวันรุ่งขึ้น รามิลพาเด็ก ๆ ออกไปเที่ยวสวนสนุกตามสัญญา ทิ้งให้ณิชชาอยู่คฤหาสน์ตามลำพัง ความรู้สึกเดียวที่ครอบงำเธอคือความไม่สบายใจและความหวาดระแวง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอกลัวว่าลูกจะโดนรามิลพรากไป เธอคงไม่มีวันพาเด็กๆ มาอยู่ในที่ที่น่าอึดอัดขนาดนี้ ถึงแม้ว่าหากไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน ลูกจะเป็นสิทธิ์ของแม่เพียงคนเดียวก็ตาม แต่เธอรู้ทันผู้ชายอย่างเขาดี เขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ลูกไปแน่ และที่สำคัญ...ลูกเป็นสายเลือดของเขา และในคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน เขาก็ทำผิดต่อเธอจริงๆ ดังนั้นลูกก็ควรได้รับสิ่งที่ควรจะได้ เธอไม่คิดจะปิดโอกาสของลูกเมื่อกลับมาในตอนเย็น เด็ก ๆ เล่าถึงความสนุกสนานให้ณิชชาฟังอย่างตื่นเต้น ดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย"คุณพ่อใจดีมากเลยฮับ!" เมฆากล่าว"ใช่ค่ะ คุณพ่อซื้อของเล่นให้พวกเราด้วยล่ะ" วารินเสริมภูผาพยักหน้า "ครับ ภูก็ได้ของเล่นเหมือนกัน"ณิชชามองลูก ๆ ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจที่ลูก ๆ มีความสุข หรือกังวลกับความเปลี่ยนแปลงที่กำลังเกิดขึ้นกันแน่ในขณะนั้นเอง ธัญรสาก็ปรากฏตัวที่คฤหาสน์ด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง เมื่อเห็นภาพพ่อลูกที่ดูสนิทสนมกัน หญิงสาวได้เดิ
ลูกแฝดสามของฉันคือความลับของท่านประธาน ความไร้เดียงสาของสามแฝด
เมื่อณิชชาเดินเข้าไปในห้องทำงานใหญ่โต รามิลนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่เธออย่างอ่านไม่ออก"เชิญนั่ง" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้นณิชชาทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างระมัดระวัง "ท่านประธานมีอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ"“เลิกเรียกฉันว่าท่านประธานเถอะ ผมไม่ใช่เจ้านายของคุณแล้ว”หญิงสาวเม้มปากแน่น ก่อนจะตอบกลับ “ค่ะ คุณรามิลจะคุยอะไรคะ”"เรื่องลูก ๆ พวกเขาต้องได้รับการดูแลที่ดีที่สุด""ฉันก็ดูแลลูก ๆ ของฉันอย่างดีที่สุดมาตลอดห้าปี" ณิชชาตอบโต้ด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง"ผมจะ..." เขาพูดไม่ทันจบ เธอก็พูดสวน“ฉันพาลูกๆ มาอยู่ที่นี่ก็ถือว่าฉันยอมคุณมากแล้วนะคะ อย่าคิดทำอะไรให้มากนักเลย”“คุณรู้เหรอว่าผมจะพูดอะไร” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงข้างหนึ่ง“ฉันเคยทำงานกับคุณ รู้จักคุณดี พูดง่ายๆ ก็คือรู้ไส้คุณค่ะ คุณคงคิดว่าฉันคือภาระ ส่วนเด็กๆ น่ะ คุณอยากจะให้เขาเป็นคุณชายคุณหนู ของเล่นกองเท่าภูเขา ขนมของกินมากมาย กินทิ้งกินขว้างยังไงก็ไม่มีวันหมด
ลูกแฝดสามของฉันคือความลับของท่านประธาน ใต้ชายคาไร้ใจ
ณิชชานั่งกุมมือตัวเองแน่น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสับสนและความกังวล เธอไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใจคำพูดของรามิลได้มากน้อยแค่ไหน แต่สิ่งที่ทนายพูดถึงเรื่องกฎหมายก็ทำให้เธออดหวั่นใจไม่ได้"คุณณิชชาครับ คุณรามิลต้องการที่จะให้โอกาสเด็ก ๆ ได้เติบโตในสภาพแวดล้อมที่ดีที่สุด ท่านสามารถมอบทุกสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ ทั้งการศึกษาที่ดี สังคมที่ดี และชีวิตที่สุขสบาย ดังนั้นพาลูกๆ ไปอยู่ที่บ้านพ่อของพวกเขาเถอะนะครับ" ทนายวรุตม์โน้มน้าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลหญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับรามิล แววตาของเขาในตอนนี้ไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนเช่นเคย กลับฉายแววของความจริงจังและความปรารถนาบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก"แล้วฉันล่ะคะ?" ณิชชาถามเสียงเบา "ฉันต้องอยู่ที่นั่นในฐานะอะไร?""คุณก็คือแม่ของลูก ๆ ของผม" รามิลตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ "คุณจะได้รับการเคารพและดูแลอย่างดีที่สุด ผมจะไม่ก้าวก่ายเรื่องการเลี้ยงดูเด็ก ๆ ของคุณ""คำพูดของคุณ ฉันจะเชื่อได้แค่ไหน" ณิชชาถามด้วยความไม่ไว้วางใจ"ผมรู้ว่าผมเคยทำลายความเชื่อใจของคุณ" รามิลตอบอย่างตรงไปตรงมา "แต่ผมหวังว่าเวลาและการกระทำของผมจะสามารถทำให้คุณเห็นความจริงใจของผมได้"ณิ
ลูกแฝดสามของฉันคือความลับของท่านประธาน วันนี้ฉันไม่ต้องการคุณแล้ว
"ลูก ๆ ของฉันมีความสุขดีอยู่แล้ว พวกเขาไม่ต้องการพ่อที่ไม่เคยมีตัวตนในชีวิตของพวกเขามาตลอดห้าปี" ณิชชาตอบโต้ทันที"แต่พวกเขาควรจะมีพ่อ และผมต้องการที่จะเป็นพ่อคนนั้น ผมอยากจะชดเชยเวลาที่ผมเสียไป ผมอยากที่จะ...""มันสายเกินไปแล้วค่ะ ท่านประธาน มันสายเกินไปมากแล้ว" ณิชชาตอบเสียงเด็ดขาด"ไม่สายเกินไปหรอก ถ้าคุณเปิดใจให้ผม ถ้าคุณให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเอง" รามิลยังคงยืนกราน"ฉันไม่เชื่อใจคุณ" หญิงสาวตอบตรง ๆ"ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็น ผมสัญญา"ทนายวรุตม์ก้าวเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่แฝงไปด้วยความกดดัน "คุณณิชชาครับ คุณรามิลต้องการที่จะพูดคุยถึงเรื่องการดูแลบุตรอย่างเป็นทางการ ท่านหวังว่าจะสามารถตกลงกันด้วยดีโดยไม่ต้องถึงศาล ท่านต้องการที่จะให้เด็ก ๆ ได้รับการเลี้ยงดูที่ดีที่สุด และท่านก็ยินดีที่จะให้คุณเป็นผู้ดูแลหลัก โดยที่คุณจะได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากคุณรามิล""คุณหมายความว่ายังไง" ณิชชาถามด้วยความสับสนระคนสงสัย"คุณรามิลต้องการที่จะสนับสนุนทางการเงินและการศึกษาของเด็ก ๆ อย่างเต็มที่ และท่านก็เคารพการตัดสินใจของคุณในการเลี้ยงดูพวกเขา ท่านเพียงแต่ต้องการที่จะเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิ
ลูกแฝดสามของฉันคือความลับของท่านประธาน ต้องการสิทธิ์ความเป็นพ่อ
บทที่ 5เช้าวันรุ่งขึ้น รามิลเดินทางไปยังร้าน ‘บ้านขนม ณิชชา’ อีกครั้ง ข้างกายเขามีทนายวรุตม์ยืนอยู่ด้วยท่าทีสุภาพ ราวกับเป็นเงาที่คอยสนับสนุนความต้องการของเจ้านายเมื่อรามิลก้าวเข้าไปในร้าน กลิ่นหอมหวานของขนมอบไม่ได้ทำให้บรรยากาศตึงเครียดลดลง ณิชชาก็ชะงักมือจากการจัดขนม ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความระแวงและไม่พอใจที่เห็นใบหน้าของผู้ชายที่เธอพยายามลืมเลือน ภูผามองหน้าชายแปลกหน้าด้วยความระมัดระวัง วารินจ้องมองด้วยความขี้สงสัย ส่วนเมฆาเกาะขาแม่แน่นด้วยท่าทีงอแง"ท่านประธาน คุณมาทำไมอีก หรือว่ายังอยากจะทำลายชีวิตของฉันอีกค " ณิชชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา พยายามรักษาระยะห่างจากเขารามิลรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าด้วยคำพูดนั้น "ผมมาที่นี่เพื่อคุยกับคุณ...เรื่องลูกของเรา""ลูกของฉันค่ะ! พวกเขาเป็นชีวิตของฉัน เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันมี คุณไม่มีสิทธิ์มาเรียกพวกเขาว่า ลูกของเรา" ณิชชาตอบโต้ทันที น้ำเสียงของเธอแข็งกร้าว"ณิชชา...ผมรู้ความจริงแล้ว" รามิลกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง "ผลตรวจ DNA ยืนยันแล้ว ผมคือพ่อของภูผา วาริน และเมฆา" ในเวลาที่พูด เขาได้หลุบตาลงมองเด็กๆ ทั้งสามคน...ไม่ใช่แค่เพียงภูผาที่หน้าตา
You may also like
โทษทัณฑ์พิพาทใจ
ซูซี88.1K viewsครูสาว สวิงเสียว
Tiwa Tatree16.5K viewsพราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก
พะเนินเทินทึก75.0K viewsสัมพันธ์ลับ(รัก)ประธานพันล้าน
เพลงมีนา11.5K viewsขวัญชีวาซาตาน
หงส์ จันรัญจวน แม่พลอยหุง147 viewsคุณคือแสงสว่างนำทางรัก
วนิลากลิ่นเลม่อน2226 viewsคุณหมอฮอตเนิร์ดของนายมาเฟีย
รติกานดา1.5K viewsดวงใจทมิฬ
baiboau-เนื้อนวล199 views
