เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 113 ครอบครัวแสนสุข
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-03 01:01:42"คุณลุง!...ผมโตแล้วนะครับ...ผมไม่ใช่เด็กอย่างแอนนี่...คุณลุงไม่ต้องอุ้มผมก็ได้...เพราะผมจะยืนและเดินด้วยขาของผม" อลันต้องเลิกคิ้วมองเอ็ดเวิร์ดอีกครั้ง เพราะเด็กผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาตั้งแต่วัยเพียงแค่นี้ ทั้งอดัมน้ำฟ้าและปีเตอร์ได้แต่ยิ้มมองอลันกับเอ็ดเวิร์ด
"ตกลงครับ...ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเอ็ดเวิร์ด" อลันปล่อยร่างเล็กของเอ็ดเวิร์ดให้เป็นไปตามที่เด็กชายต้องการ และอลันยื่นมือเพื่อจับทักทายเด็กชายตรงหน้าแบบที่ผู้ใหญ่ทำกัน
"ครับ...คุณอลัน...เป็นเกียรติมากครับที่ผมได้เจอคุณลุงพี่ชายของท่าน อดัม" คำตอบกลับของเอ็ดเวิร์ดเรียกความสนใจของอลันได้อีกครั้ง และเมื่อการแสดงการทักทายจบลงเอ็ดเวิร์ดก็หันไปเรียกน้ำฟ้า 'คุณแม่' และเดินไปยืนเคียงข้างน้ำฟ้าโดยทันที
"อดัม...นี้อย่าบอกนะว่าเจ้าเด็กน้อยคนนี้เรียกน้องว่า 'ท่านอดัม' และเรียกคุณน้ำว่า 'คุณแม่'..."
บทล่าสุด
ลูกไม้มาเฟีย ตอนที่ 126 มาเป็นกำลังใจให้เพื่อน
นายเติ้ลที่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างเพื่อนสาว... "มุก...ฉันคิดถึงแกว๊ะ" เติ้ลเอ่ยออกมาโดยที่สายตามองไปข้างหน้า ตามสายตาเพื่อนสาวที่นั่งนิ่งๆ มองอยู่ก่อนหน้านี้ ที่เหมือนจะมองนกเอี้ยงที่บินมาเกาะกิ่งไม้สองสามตัวตรงหน้า "ถ้าเลือกได้ฉันอยากให้แกลุกขึ้นมาร้องไห้...โวยวายยังดีเสียกว่าที่แกเงียบมาโดยตลอด...สี่เดือนแล้วนะ...ฉันรู้ว่าแกเป็นคนเข้มแข็ง แต่ในบางเรื่อง...การร้องไห้มันดีกว่าว๊ะ...ขอให้แกจำไว้นะเว้ย!!...ว่าเพื่อนคนนี้รอแกเสมอ...ให้ต้องรออีกนานแค่ไหนฉันก็จะรอแกกลับมา...สนามเจ้าความเร็วรอแกอยู่นะ..." 'สนามเจ้าความเร็ว' เป็นสนามแข่งรถที่หนูมุกมักจะเอ่ย เวลาที่ชวนเพื่อนๆ ไปขับรถกัน "แก... 'สนามเจ้าความเร็ว'...กันมั้ย" ... ไปแข่งรถกันมั้ย...นั่นเอง นายเติ้ลเอ่ยลาเพื่อนและเดินออกจากตรงนั้น แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป เมื่อหนูมุกหันมองตามร่างเพื่อนที่เดินจากไป "เติ้ล..." เสียงเรียกที่แผ่วเบา ถึงจะไม่ทำให้เจ้าของชื่อหันหลังกลับมาตามเสียงเรียกเพราะไม่ได
ลูกไม้มาเฟีย ตอนที่ 125 ความทุกข์ทนของครอบครัว
อดัมย่อเข่าลงไปไหว้เอกวุฒิที่นั่งอยู่บนรถเข็น เอกวุฒิยกมือลูบศีรษะของอดัมอย่างรักใคร่และให้กำลังใจเช่นกัน อดัมเงยหน้ามองเอกวุฒิที่ต่อจากนี้ต้องคอยทำกายภาพบำบัดเพื่อให้ตัวเองกลับมาเดินได้อีกครั้งเพราะสิ่งนี้เป็นความหวังเดียวที่เป็นข่าวดีที่เอกวุฒิยังสามารถกลับมาเดินได้อีกครั้ง และอดัมย้ายสายตาไปมองหญิงสาวที่ตลอดสองเดือนนี้ยังไม่มีใครได้ยินเสียงและเห็นรอยยิ้มของเธอเลย อดัมเดินเข้าไปใกล้และโอบกอดคุณแม่นีออนที่เขารักและเคารพไม่ต่างกับแม่หนูนาที่ไม่สามารถเดินทางมาส่งทั้งสี่คนได้ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้หนูนาต้องพักอยู่ในโรงพยาบาลในลอนดอน เนื่องจากลุงฌอว์นที่เป็นแพทย์เฉพาะทางที่เคยรักษาหนูนามาก่อนหน้านี้ไม่ต้องการให้หนูนาเกิดความเครียดจึงไม่อนุญาตให้แม่หนูนามาส่งเพื่อนรักกลับประเทศไทย และแน่นอนพ่อ(ปีเตอร์)ก็ต้องอยู่คอยปลอบประโลมและให้กำลังใจแม่หนูนาข้างกายจึงไม่อาจมาส่งครอบครัวเอกวุฒิที่ยืนยันว่าจะขอกลับไปพักฟื้นที่ประเทศไทย เพราะหนูมุกก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ไม่สามารถกลับไปบ้านที่เธอและอลันอยู่ร่วมกันมาตลอดสองปีที่ผ่านมา...&n
ลูกไม้มาเฟีย ตอนที่ 124 เสียหลานไปแล้ว
ทางด้านปีเตอร์ที่ยังไม่ได้ให้รายละเอียดเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีกที่ ที่ตอนนี้ทางเขาก็ยังไม่ได้รับข่าวจากอดัมว่าหนูมุกปลอดภัยมั้ย? และหัวใจของเขาเองก็เจ็บปวดนัก และแม้สีหน้าจะไม่แสดงออกมาแต่ปีเตอร์เป็นห่วงอลันยิ่งนัก ตี๊ด...ปีเตอร์เปิดข้อความในโทรศัพท์ และเดินไปหามาเซล "กลับไปที่บ้านอลัน...ตอนนี้อลันอยู่ที่นั่น" ปีเตอร์แจ้งมาเซลที่ขานรับและออกไปทันที "พีท...ลูกๆ ส่งข่าวมาบ้างมั้ย?" หนูนาที่นั่งอยู่ในห้องพักฟื้นรอเจ้าหน้าที่ย้ายเอกวุฒิมายังห้องพักฟื้น "หนูนาที่รัก...เอ่อ....สัญญาก่อนได้มั้ยว่าหนูนาต้องคำนึงถึงสุขภาพของตัวเองด้วย...ถ้าผมจะบอกข่าว" หนูนาขมวดคิ้วมองหน้าสามีที่รัก "พีทหมายความว่ายังไง...เกิดอะไรขึ้นคะ...ใครเป็น
ลูกไม้มาเฟีย ตอนที่ 123 ผลจากการผิดพลาด
"พ่อครับ!...ตอนนี้พี่อลันหายไปครับ...ผมกำลังจะแจ้งให้ทุกคนออกตามหาครับ..." [ไม่ต้อง!....ปล่อยเขาไปสักพัก] อดัมขานรับอย่างเข้าใจและรอให้ปลายสายวางไปก่อนเพราะตอนนี้ทางพ่อ (ปีเตอร์) ก็คงเจองานหนักที่คงต้องเรียบเรียงคำพูดบอกกับคุณแม่นีออนและแม่หนูนา เพราะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปิดเรื่องนี้จากสองคนนี้ แต่ความจริงที่เลวร้ายจะทำร้ายพวกท่านขนาดไหนนั้นอดัมไม่อยากคิดต่อและนั่นก็ตกเป็นปัญหาของพ่อที่ตอนนี้คงกำลังคิดหนัก อดัมหันไปมองทางเดินที่ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าห้องผ่าตัดรวมถึงเจสันด้วย...ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาดึกมากแล้ว แต่ในโรงพยาบาลก็มีเจ้าหน้าที่ ที่ทุกคนต้องหันไปมองกลุ่มที่เดินเข้ามาอย่างไม่อาจละสายตาได้เลย เพราะคนที่เดินผ่านแทบจะต้องหลบให้กับคนกลุ่มนี้เพียงเพราะออร่าของคนกลุ่มนี้ทำให้คนที่เดินผ่านขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่ทุกคนนั้นล้วนแล้วแต่มีบุคคลิกและหน้าตาชวนมองยิ่งนักแต่สีหน้าและแววตาของแต่ละคนนี้สิ! ที่ทำให้คนที่ผ่านไปมาได้แต่แอ
ลูกไม้มาเฟีย ตอนที่ 122 ร่างบางที่กลิ้งลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย
"น้าเนธาน!!!!" แมทตะโกนออกมาพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายหลั่งออกมาอย่างไม่อาจกักไว้ได้ เพราะสำหรับเขาแล้วเนธานจะเลวร้ายยังไงแต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่เนธานจะทำร้ายเขา และในช่วงเวลาเดียวกัน เสียงร้องของอลันก็ดังขึ้นมา..... "ไม่มมมมม!!!!!...." เสียงของอลันดังกึกก้องออกมาเมื่อตัวเขามาถึงร่างบางที่กลิ้งลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย อดัมลุกและหันไปมองดวงตามรกตเบิกกว้างขึ้นเมื่อต้องเห็นภาพที่ตนเห็นตรงหน้าอลันโอบกอดร่างของหนูมุกที่อาบไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากท่อนขาไหลนองตามพื้น และเสียงนั้นเรียกทุกคนให้หันไปมองพร้อมกัน แม้แต่แมทเองก็ตกใจกับภาพที่เห็น "พี่แอล...เจสันถึงไหนแล้ว..." อดัมกรอกเสียงถามแอลที่อยู่เคลียพื้นที่ด้านนอก "อีกยี่สิ
ลูกไม้มาเฟีย ตอนที่ 121 น้ำตาลูกผู้ชาย
ในขณะที่ด้านบนกำลังเจรจา เสียงปืนจากด้านล่างก็ดังอย่างต่อเนื่อง เมื่อพวกของเนธานพยายามจะบุกขึ้นมาด้านบน แต่ก็ถูกสะกัดไว้ด้วยเจอาร์และอิวานอฟและอดัมก็ส่งสัญญาณให้กายและอเล็กเซียร์ไปเสริมสองคนด้านล่าง เพราะด้านบนตอนนี้เหลือแต่เนธานกับบาทหลวงที่ยังก้มหน้าคุกเข่าหลบกระสุนหลังเก้าอี้ไร้พิษภัย "แมท...แกเลือกมาว่าจะมากับฉัน...หรือให้ฉันฆ่าผู้หญิงคนนี้ทิ้งตอนนี้" อลันขบกรามแน่นเมื่อได้ยินประโยคนั้น และอดัมต้องยกแขนกั้นไม่ให้อลันพุ่งเข้าหาเนธานที่มีหนูมุกเป็นเกราะและตัวประกัน "น้า!...ได้โปรดเถอะครับ...ผมขอร้อง!!" แมทขบกรามแน่นเมื่อคำตอบของเนธานคือสับไกปืน ทำให้แมทต้องยกมือขึ้นมาทั้งสองข้าง เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขายอมทำตามที่เนธานต้องการและขยับขาก้าวตามเนธานไป อดัมต้องดึงให้อลันหลบเปิดทางให้เนธานที่แนบลำกล้องปืนกับต้นแขนของหนูมุกซึ่งการกระทำดังกล่าวสร้างความเ
บางทีคุณอาจจะชอบ
หลงกลรัก มาเฟียเถื่อน
MaRich_5.3K viewsรักร้าย มาเฟียลูกติด
Melyssa14.2K viewsเด็กกำพร้ากับมาเฟียคลั่งรัก
Davide7.3K viewsเจ้าสาวมาเฟีย
มดตัวจี๊ด26.2K viewsรักอันตรายของนายราเชนทร์
สนิมสร้อย1.7K viewsพยศรักนายวายร้าย
คาราเมลคัสตาร์ด230 viewsเล่ห์รักร้ายนายบำเรอ
ต้นอ้อ334 viewsรอยรักซ่อนปม
Luna of The Sea772 views
