บทที่ 3

ตอนกลางคืน งานเลี้ยงวันเกิดได้จบลง

หนานหนานยังคงกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขอยู่บนรถ เพราะว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก คืนนี้คุณแม่ไม่อยู่ และไม่มีใครคอยควบคุมเขา เขาจึงสามารถกินอะไรก็ได้ที่อยากกินในงานเลี้ยงวันเกิด

แถมยังมีน้าหนิงถังคอยเอาใจเขาอีก ดีกว่าคุณแม่ตั้งเยอะแยะ

หลังจากที่รถมายบัคจอดลงตรงหน้าวิลล่า

หนานหนานทำบุ้ยปาก จูงมือของโจวเฉาหลี่ลงจากรถอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

ทุกครั้งที่เขาออกไปเล่นข้างนอกเสร็จแล้ว ก็จะไม่อยากกลับบ้าน เพราะคุณแม่อยู่

แต่น้าหนิงถังบอกว่า ต้องเคารพทุกผลงานทุกอย่างของคุณแม่ เขาต้องเชื่อฟังคำพูดของน้าหนิงถัง ครั้งหน้าถึงจะได้เล่นอะไรที่สนุกกว่านี้อีกเยอะ ๆ

คุณพ่อก็บอกว่าถ้าไม่เชื่อฟัง ครั้งหน้าจะไม่พาเขาไปเล่นกับน้าหนิงถังอีก ในที่สุดเขาจึงต้องกลับมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

“คุณพ่อครับ พรุ่งนี้ผมยังอยากเล่นกับน้าหนิงถังอีก อย่าให้น้าหนิงถังไปต่างประเทศเลยได้ไหมครับ? แบบนี้ต่อไปคุณแม่ก็จะไม่มาวุ่นวายกับผมแล้ว”

โจวเฉาหลี่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ฟังไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร “อีกไม่นานเธอก็จะไปต่างประเทศสักพัก แล้วพอกลับมาก็จะไม่ไปไหนแล้ว จะอยู่เป็นเพื่อนลูก”

โจวเฉาหลี่กับชิงอี้แต่งงานกันมาหกปี เธอคอยเอาอกเอาใจและเชื่อฟังเขาเสมอ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ส่วนใหญ่แล้วโจวเฉาหลี่ก็จะปฏิเสธ

แต่สำหรับหร่วนหนิงถังแล้ว เขากลับตอบสนองแทบทุกอย่าง

หนานหนานรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณพ่อกับน้าหนิงถังนั้นไม่ธรรมดา พอได้ยินคุณพ่อพูดแบบนี้ บนใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจออกมา

ทันทีที่เข้ามาในบ้าน หนานหนานก็ตะโกนอย่างร่าเริงว่า “คุณแม่ เตรียมน้ำอาบให้ผมหน่อย ผมจะแช่น้ำนมหอม ๆ!”

วันนี้น้าหนิงถังยังชมเลยว่ากลิ่นน้ำนมหอม ๆ บนตัวเขาหอมมาก เหมือนกับกลิ่นตัวของคุณพ่อตอนเด็ก ๆ

ในตอนนั้นเองป้าจางก็ออกมาต้อนรับ “คุณชายน้อยคะ คืนนี้คุณนายไม่อยู่บ้าน ให้ป้าอาบน้ำให้ดีไหม?”

โจวเฉาหลี่เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจนัก “แล้วเธอไปไหน?”

“ไม่ทราบเลยค่ะ วันนี้ทั้งคุณนายและคุณหนูเล็กยังไม่กลับมาเลยค่ะ” ป้าจางหยิบซองเอกสารที่ห่อไว้อย่างดีออกมา “นี่เป็นของที่คุณนายฝากมาให้คุณค่ะ”

ชายหนุ่มเหลือบมองลงต่ำ รับเอกสารมาแล้วโยนไว้บนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็มองไปที่หนานหนาน “ให้ป้าจางอาบน้ำให้สิ”

หนานหนานกลับดีใจมาก “คุณแม่กับน้องไม่อยู่ งั้นต่อไปนี้บ้านของเล่นก็เป็นของผมคนเดียวแล้วสิ!”

โจวเฉาหลี่คลี่ยิ้มพลางลูบศีรษะของหนานหนาน “เป็นของลูกทั้งหมดนั่นแหละ”

“ผมจะไม่เล่นตัวต่อกับของเล่นที่น้องให้อีกแล้ว ไม่สนุกเลยสักนิด ผมจะเอาของเล่นทั้งหมดที่น้าหนิงถังให้ผมย้ายเข้าไปในบ้านของเล่นให้หมด ไม่ให้น้องเล่นเด็ดขาด!”

เพราะน้องสาวไม่ชอบน้าหนิงถัง ชอบแต่คุณแม่

คุณแม่ก็เป็นแค่ยัยบ้านนอกคนหนึ่ง มีอะไรน่าชอบกัน?

“คุณพ่อครับ ในเมื่อคุณแม่ไม่อยู่บ้าน เรียกน้าหนิงถังมานอนเป็นเพื่อนผมได้ไหมครับ?”

“ไม่ได้” โจวเฉาหลี่ตอบ “น้าหนิงถังของลูกยุ่งมาก”

หนานหนานเบ้ปาก แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่ออาบน้ำ

ตอนที่ป้าจางกำลังจะขึ้นไปชั้นบน ทันใดนั้นเธอก็หยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมามองโจวเฉาหลี่ “คุณผู้ชายคะ ดูเหมือนว่าคุณนายจะเก็บสัมภาระของตัวเองกับของคุณหนูเล็กแล้วก็ออกไปแล้วนะคะ บางทีอาจจะกลับไปบ้านเดิมก็ได้ค่ะ...”

โจวเฉาหลี่พยักหน้า

เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เลย

สำหรับชิงอี้แล้ว ตระกูลชิงไม่ใช่สถานที่ที่ดีนัก

นอกจากบ้านตระกูลโจวแล้ว เธอก็ไม่มีที่อื่นให้ไป

ปกติแล้วเธอจะเป็นคนอารมณ์ดี ดูใจกว้าง แล้วก็ไม่เคยคัดค้านที่หนานหนานจะไปมาหาสู่กับหนิงถัง

แต่วันนี้กลับทำตัวงอนผิดปกติ

รอให้เธอหายงอนแล้ว เดี๋ยวก็กลับมาเองนั่นแหละ เพราะที่ผ่านมาก็เป็นแบบนี้ตลอด

โจวเฉาหลี่นั่งจัดการอีเมลงานฉบับหนึ่งบนโซฟา พอเตรียมจะขึ้นไปอาบน้ำ ก็พลันเหลือบไปเห็นเอกสารที่เพิ่งถูกโยนทิ้งไว้บนโต๊ะอีกครั้ง

เขาแกะมันออกอย่างไม่ใส่ใจ

ตัวอักษรใหญ่สี่ตัวคำว่าข้อตกลงการหย่าก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาอย่างเด่นชัด

ชายหนุ่มกวาดสายตาเรียบเฉยไปตามข้อสัญญาต่าง ๆ

เธอต้องการแค่เงินยี่สิบห้าล้านและสิทธิ์ในการเลี้ยงดูจือจือ

โจวเฉาหลี่แค่นเสียงหัวเราะ ไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยแม้แต่น้อย แล้วโยนเอกสารทิ้งลงถังขยะไปอย่างง่ายดาย

พอชิงอี้อาละวาดจนพอใจแล้ว สุดท้ายก็จะกลับมาเอง

หลังจากที่ชิงอี้พาจือจือไปเก็บของที่วิลล่าแล้ว ก็ไปพักที่โรงแรมชั่วคราว

“จือจือ ลูกอยากจะย้ายไปอยู่ข้างนอกกับแม่ไหม?”

จือจือก้มหน้าลง ฟันขาวราวมุกกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง ทำท่าทางลำบากใจอย่างยิ่ง

ชิงอี้ย่อตัวลง “จือจือไม่อยากจากคุณพ่อกับพี่ชายไปใช่ไหม?”

จือจือปรารถนาที่จะเรียกโจวเฉาหลี่ว่าพ่อสักครั้ง และยิ่งปรารถนาให้พี่ชายพาตนเองไปเล่นด้วย

ช่วงเวลากว่าครึ่งที่ผ่านมา เธอมักจะรอหนานหนานกับโจวเฉาหลี่กลับมากินข้าวเย็นที่บ้านอยู่เสมอ รอจนกระทั่งอาหารเย็นชืดก็ยังไม่เห็นพวกเขากลับมา ทุกครั้งที่เธอเรียกจือจือกินข้าว จือจือก็จะกินไปแค่สองคำแล้วบอกว่าอิ่มแล้ว

มักจะทนหิวเพื่อรอพวกเขาเสมอ

นานวันเข้า ในวัยที่ยังต้องเจริญเติบโต ร่างกายของเธอก็ยิ่งผ่ายผอมลงเรื่อย ๆ สุขภาพก็ไม่ดีไปด้วย

ชิงอี้เคยคิดว่าแค่เพราะลูกสาวอายุยังน้อย เลยกินได้น้อย ต่อมาถึงได้ตระหนักรู้...ว่าเธออยากจะรอโจวเฉาหลี่กับจือจือต่างหาก

จือจือเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตคู่หนึ่งมองมาที่เธอ “คุณแม่คะ คุณอาไม่ชอบหนูใช่ไหมคะ ถึงได้ไม่ชอบคุณแม่ด้วย...”

พอได้ฟังคำพูดของลูกสาว หัวใจของชิงอี้ก็ราวกับถูกของมีคมกรีดแทงอย่างรุนแรง เจ็บปวดจนแทรกซึมไปถึงกระดูก

“ลูกรัก ลูกเก่งมากแล้ว ที่เขาไม่ชอบลูก เป็นเพราะสายตาของเขาไม่ดีเอง” ชิงอี้จับมือเล็ก ๆ ของลูกสาว “ลูกอยากจะไปอยู่กับแม่ไหม?”

“อื้อ...” จือจือพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ถึงแม้หนูจะคิดถึงคุณอากับพี่ชาย แต่หนูรู้ว่าคุณแม่รักหนูที่สุด คุณแม่อยู่ที่ไหน หนูก็จะอยู่ที่นั่นค่ะ”

ขอบตาของชิงอี้ร้อนผ่าวขึ้นมา กอดลูกสาวไว้แน่น

ครั้งนี้ เธอจะต้องปกป้องลูกสาวของเธอให้ดีให้ได้

การกลับไปที่วิลล่าครั้งนี้ เธอเก็บเพียงเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนสองสามชุดของตัวเองกับของจือจือเท่านั้น

หลังแต่งงาน โจวเฉาหลี่จะโอนเงินเข้าบัตรให้เป็นประจำ เดือนละสองล้านห้าแสน เพื่อรับผิดชอบในการดูแลลูกทั้งสองคนและบริหารจัดการบ้านหลังนี้ให้ดี

แต่เขามักจะแอบให้เงินหนานหนานเพิ่มอยู่เสมอ เวลาไปทำงานต่างจังหวัดกลับมาก็จะซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับแบรนด์เนมมาฝากหนานหนาน เขาอ้างอย่างสวยหรูว่าพ่อแท้ ๆ ของเด็กคนนี้ก็ตายไปแล้ว แม่แท้ ๆ ก็ไม่ต้องการ ช่างน่าสงสาร

ชาติที่แล้ว เธอรักโจวเฉาหลี่จนสุดหัวใจ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็เชื่อฟังหมด เธอมักจะซื้อของขวัญและเสื้อผ้าต่าง ๆ ให้เขาเสมอ

ทุ่มเททั้งใจและกายให้กับโจวเฉาหลี่และลูก ๆ เงินจำนวนมากถูกใช้ไปกับพวกเขาและครอบครัว

การไปมาหาสู่และสร้างความสัมพันธ์กับครอบครัวชนชั้นสูงในชีวิตประจำวัน ก็ต้องให้เธอเป็นคนจัดการ

ดังนั้นในมือของเธอจึงไม่เหลือเงินเก็บอยู่เลย

พอมาคิดดูตอนนี้แล้ว เมื่อก่อนนี้เธอช่างทั้งโง่เขลาและน่าสงสารจริง ๆ

หลังจากที่เธออาบน้ำให้จือจือและกล่อมจนหลับแล้ว พอเตรียมจะลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา

เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอย่างเร่งรีบ

เป็นสายจากป้าจาง

“คุณนายคะ น้ำนมอุ่นสำหรับอาบน้ำของคุณชายน้อยต้องใช้อัตราส่วนกับอุณหภูมิน้ำเท่าไหร่เหรอคะ ที่ป้าผสมให้คุณชายน้อยเอาแต่บ่นว่าไม่สบายตัว”

“ก็โทรเรียกหร่วนหนิงถังไปอาบให้สิคะ แล้วเขาก็จะสบายตัวเอง”

ป้าจาง “...?”

ยังไม่ทันจะได้สติ สายก็ถูกตัดไปแล้ว

ป้าจางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วโทรไปอีกครั้ง “คุณนายคะ...”

“ฉันกับโจวเฉาหลี่กำลังจะหย่ากันแล้ว หนานหนานเป็นลูกชายของเขา ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับฉันทั้งนั้น อย่าโทรมาหาฉันอีก”

ชิงอี้พูดจบอย่างเรียบเฉย แล้วก็วางสายไปอีกครั้ง

ป้าจาง “...”

โจวเฉาหลี่เห็นป้าจางถือโทรศัพท์อยู่ “เธอว่ายังไงบ้าง? จะกลับมาเมื่อไหร่”

“คุณนายบอกว่า...” ป้าจางกลืนน้ำลาย “คุณนายบอกว่าจะหย่ากับคุณ แล้วก็ให้คุณเรียกคุณหร่วนมาอาบน้ำให้คุณชายน้อยค่ะ”