ตอนที่11 บักผีปอบด่อน

“เอ็งจะย่านเฮ็ดหยัง มีเอื้อยอยู่ทั้งคน เอื้อยจะให้อีพ่อได้ฮู้ว่า เอื้อยเก่งพอที่จะเข่าร่วมทัพควยได้แล้ว” คำแพงพูด

“แม่นคำแพงเว้าถูกแล้ว พวกเราใหญ่แล้ว ควรได้ร่วมทัพควย” คำพูนพูดทั้งสองตั้งใจจะเข้าป่าเพื่อที่ไปล่าผีด้วยหน้าไม้ของตน เพื่อให้พ่อเห็นว่าทั้งสองพร้อมร่วมทัพควายในการเดินทางคราวหน้า

“เจ้าสองโตนบ่ย่านผีบ่ มื้อนี้ สัตว์เลี้ยงถูกฆ่ากิน เครื่องในดู๊ ๆ แถมมื้อก่อน ทิดลือก็เพิ่งเว้าว่า ปะผีปอบด่อนในป่าด้วย โอยแค่เว้าก็เป็นตาย่านแท้” บักตาลพูด

“บักตาล เจ้านี่ตัวโตซื่อ ๆ แต่ขี้โย่ยโตยดัง” คำพูนว่า

“เอ๊า ก็ข่อยบ่ได้อยากเข้าทัพควยนี่ แล้วพวกเจ้าสิลากข่อยสองคนมาเฮ็ดหยัง” ตาลพูด

“ซอย ๆ กันหน่อย ได้บ่ รีบไปดีกว่า มัวเว้าอยู่ฮั่นแล้ว” คำแพงพูดทั้งสี่เดินทางเข้าไปในป่าทันที  

ดิสมัสแอบอยู่ในป่าเรียกว่าอยู่ไม่ค่อยเป็นที่จะถูกกว่า เขาพยายามอยู่ใกล้น้ำให้มากที่สุด และซ่อนตัวไม่ให้ใครเห็น ป่าที่นี่อุดมสมบูรณ์ทำให้เรื่องการหาอาหารเขาไม่เดือดร้อนเท่าไหร่ ดิสมัสทำสลิงขึ้นมาสำหรับหาอาหารซึ่งจะเน้นไปที่นก ไก่ป่า ซึ่งการใช้สลิงนี่เขาเห็นมาจากเอลฟ์ฟอร์แคร์เลยลองหัดเอามาใช้ดูและมักถูกสองฝาแฝดพูดเสมอว่าอาวุธชั้นต่ำจะฝึกทำไมก็ไม่รู้ แต่กระนั้นมันช่วยให้เอาตัวรอดได้ หรือบางทีเขาก็แทงปลากินเอา แต่เมื่อวานโชคดีหน่อยที่มีกวางมาติดกับดักเขาเลยจัดการชำแหละ ทำให้ตัวเปื้อนเลือด และได้มีคนมาเห็นเขาเข้าพอดี ด้วยผิวซีด หูแหลม ๆ ตาสีม่วงแถมยังเปื้อนเลือดอีก  ชาวบ้านจึงร้องขึ้นว่า

            “ปอบด่อน !” และใส่ตีนหมาโกยอ้าวไปทันที

            “เป็นเอลฟ์อยู่ดี ๆ โดนหาว่าเป็นผีเป็นสางไปซะได้นะ ดิสมัส แย่จัง ทำไมเจ้าไม่เข้าไปในหมู่บ้านล่ะ” เบต้าพูด

            “เจ้าคิดว่าคนที่นั่นมองข้าเป็นตัวอะไรล่ะ เมื่อกี้เห็นมั้ยน่ะใส่ตีนหมาโกยอ้าวไปแล้ว ไอ้ที่เขาใช้เรียกข้าเนี่ย คงไม่ใช่คำชมหรอก ขืนไปเท่านั้นล่ะ เผลอ ๆ ได้ถูกฆ่าตายแน่ ๆ ข้าน่ะต้องรอดนะ เพื่อหาทางกลับไป” ดิสมัสพูด

            “แต่เจ้าน่ะวัน ๆ เห็นเอาแต่หลบอย่างเดียวแบบนี้มันไม่ช่วยอะไรนะ” เบต้าเถียง ดิสมัสไม่ได้พูดอะไร จริง ๆ คือเขาไม่รู้เลยว่าจะไปไหนดีต่างหาก

            นายฮ้อยคำแหงพาคนในทัพควายมาตาม ปอบด่อนตามคำบอกเล่าของชาวบ้านที่เห็น เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่ดูแข็งแรงทั้งที่อายุก็มากแล้ว เขามาพร้อมกับชายวัย สามสิบต้น ๆ รูปร่างท้วม สักเสือเผ่น เขาคือ บักมิ่ง อีกคนรูปร่างผอม ทาหน้าขาว สักรูป ลิงลม เขาคือ บักจ้อย อีกคนรูปร่างเตี้ย เขาคือ ไปร่ง หุ่นพยนต์ พวกเขากำลังตามร่องรอยของปอบด่อนที่ทิดลือพูดถึง ซึ่งบอกเลยว่าข้อมูลที่ได้มามันมั่วไปหมด

            “นายฮ้อยเจ้าเชื่ออีหลี ดิว่า ทิดลือมันบ่ได้ตั๋ว” บักมิ่งถาม

            “ถ้าเป็นบักฆ้องเว้า ข่วยก็บ่เชื่อดอก แต่นี่ทิดลือ บ่แม่นคนขี้ตั๋ว ข่อยเลยต้องแลนมาเบิ่งจักหน่อย” นายฮ้อยคำแหงพูด ทุกคนเจอซากกวางจริง ๆ แต่นายไปร่งพูดขึ้นมา

            “ข่อยว่า เป็นตางืด[1]”

            “งืดอีหยัง” บักจ้อยถาม                               

            “สูคิดว่า ปอบมันต้องใช้มีดเชือด กวางติ” ไปร่งพูดขึ้นมา นายฮ้อยคำแหงรีบดู

            “บักไปร่งมันเว้าถึก ปอบไสต้องใช้มีดเฉียดเนื้อกวางกิน” นายฮ้อยคำแหงพูด

            “เป็นคนคัก ๆ แต่เหตุอีหยัง มันต้องมาหลบ ๆ ซ่อน ๆ หรือว่าเป็นพวกนักโทษหนีอาญาแผ่นดินมา” บักมิ่งพูด

            “หมู่เฮารีบตามตัวมัน ก่อนที่มันจะไปทำร้ายผู้ใดเข้า”

            “มีอีกเรื่องนะ นายฮ้อย” ไปร่งพูดขึ้นมา

            “มีอีหยังอีก ไปร่ง”

            “ก็ไอ้ซากที่ชาวบ้านปะเนี่ย มีฮอยครูด[2]อยู่นำ แต่นี่มีแต่รอยมีด ข่อยคิดว่า ในป่านี้ต้องตัวอีหยังที่เป็นอันตรายอีกตัวแท้ ๆ ” ไปร่งพูด นายไปร่งจัดเป็นมือดีของนายฮ้อยคำแพง เพราะแกเป็นพรานมาก่อนที่จะมาอยู่ทัพควาย เรื่องตามรอย และดูซากนั้นเชื่อแกได้แน่นอน

            “เบ่งให้ทั่ว อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้”

            คำแพง คำพูน บักโอ่ง บักตาล เข้าในในป่า ซึ่งนอกจากหน้าไม้ของสองพี่น้องแล้ว ก็มีหนังสติ๊กของบักโอ่ง และแหของบักตาล เท่านั้น ที่เป็นอาวุธ ยิ่งเดินทางก็ยิ่งเจอซากสัตว์มากขึ้นเรื่อย ๆ บักโอ่งเริ่มบ่น

            “โอย ข่อยหิวข้าวเด้ ปิ๊กบ้านกันเถอะ”

            “หิวอีหยัง เจ้ากินกล้วยไปหมดหวีแล้ว ยังหิวอีกบ่” คำพูนพูด

            “ก็ยังบ่ได้กินข้าว มันจะอิ่มได้จั๋งได๋ แถมปะแต่ซากสัตว์แบบนี้ มันทำข่อยฮาก[3]คัก” โอ่งพูด เบต้าแอบบินตามพวกเด็ก ๆ ไป คำพูนเห็นแสงไฟที่แรกคิดว่าเป็นหิ่งห้อย แต่รู้สึกว่าแสงมันสว่างกว่าปกติ เขาเอาขวดออกมา และใช้ความไวจับเบต้าใส่ลงขวด

            “คำพูนมันบ่ใช่เวลา มาจับหิ่งห้อยเด้” คำแพงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ

            “สูเบิ่งดูก่อน นี่บ่แม่นหิ่งห้อย”

คำแพงมาดูชัด ๆ เธอเห็นเบต้าเต็ม ๆ แล้วก็ตกใจ

            “ตัวอีหยังเนี่ย ผีโขมดแม่นบ่ !”

[1] แปลก ประหลาด

[2] รอยเล็บ รอยข่วน

[3] อาเจียน