เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 18.1 แมวพบหนูเข้าให้แล้ว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-09-28 18:25:21
บทล่าสุด
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 18.2 ขุนพลหญิงในตำนาน?
"เช่นนั้นคนที่กำลังตามมา ท่านจะอธิบายข้าว่าอย่างไร จะบอกว่าเป็นเหล่าวิญญาณที่ถูกท่านสังหารไปก่อนหน้านี้รึ? แต่ผีหรือวิญญาณก็ไม่น่าจะทิ้งเสียงเท้าไว้ให้ผู้คนสดับฟัง""..." เซียวลี่หยางหันมองเติ้งอู๋ เมื่อทั้งสองคนสบตากันก็รู้ได้ทันทีว่าที่เจียงเยี่ยนฟางได้ยินนั้นไม่ใช่คนของพวกเขา คนของเขามีแค่กลุ่มนี้และก่อนหน้านี้อีกสิบคนเท่านั้น "เยอะขนาดไหน""เกินห้าสิบ..." เจียงเยี่ยนฟางเห็นเขาถามก็ตอบ แต่พอมองดูสีหน้าของอีกฝ่ายที่กำลังพยายามฟังเสียงเท้าตามที่นางบอกก็เริ่มเข้าใจ"ไป!" เซียวลี่หยางลดดาบลงแล้วจับคอเสื้อของเจียงเยี่ยนฟางมากุมไว้ในมือ สั่งให้นางออกวิ่ง"...ปล่อยข้า! " เจียงเยี่ยนฟางกัดฟันพูดพลางออกเท้าวิ่งตามคนที่ดันหลังตัวเองอยู่ ไม่คิดว่าผู้ที่เพิ่งมีอาการพิษกำเริบไปจะมาสู้แรงนางได้ขนาดนี้ ไม่ถูก! นางสู้แรงเขาไม่ได้เลยต่างหาก! "คนพวกนั้นคิดจะฆ่าท่านต่างหาก!""หุบปาก วิ่งต่อไป!" เซียวลี่หยางต้องรีบวิ่งกลับไปสมทบกับคนอีกกลุ่ม คราก่อนที่เขาถูกลอบทำร้ายก็ได้รู้แล้วว่าฝั่งนั้นเล่นหนักข้อขึ้นเพียงใด ถึงขั้นจ้างนักฆ่าฝีมืออันดับต้น ๆ มาเพื่อจะกำจัดเขา คราวนี้ที่ได้โอกาส ก็คงไม่ปล่อยเขาไปเช่
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 18.1 แมวพบหนูเข้าให้แล้ว
บทที่ 18ติดหนี้ท่านแล้วเพราะใกล้เหมันต์ฤดูแล้ว อากาศยามค่ำคืนจึงยิ่งหนาวลงมากกว่าเดิม'เจียงเยี่ยนฟาง' ที่เพิ่งหลบหนีออกมาจากจวนชินอ๋องได้ก็ลัดเลาะเข้าไปในป่าเส้นเดิมกับที่นางมาเมืองหลวงคราแรก วิ่งมาครึ่งค่อนคืนกระทั่งดวงจันทร์เอนเอียงไปอีกทางบนท้องฟ้า นางก็คิดว่าตนคงหนีพ้นแล้วแต่ไม่ทันได้ให้หายใจได้โล่งคอ รอบกายก็พลันมีเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากกำลังวิ่งตรงมาทางนาง ผสมกับเสียงของดาบฟาดฟันกิ่งไม้เล็กใหญ่ที่ขวางทางอยู่ทิ้งออกไป ก่อนจะตามติดมาด้วยเสียงของปลายอาภรณ์ที่สะบัดไหวอย่างแรง เพราะผู้สวมใส่กำลังวิ่งด้วยความเร็วเจียงเยี่ยนฟางสบถในใจ หันมองหาทางหนีทีไล่ ครั้นเห็นซอกหินของหน้าผาที่อยู่ไม่ไกลสามารถให้ตัวนางหลบพ้นได้ก็ขยับกายฝังเข้าไปด้านใน ใช้อาภรณ์สีดำที่ตนสวมใส่ให้เป็นประโยชน์ ไม่นานก็ได้ยินเสียงของคนกลุ่มหนึ่งวิ่งจากไปแล้ว เจียงเยี่ยนฟางถึงได้ลอบผ่อนลมหายใจออกมาก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าตนพลาดที่จุดไหน เซียวลี่หยางถึงได้รู้ว่านางจะแอบเข้าไปในคลังต้องห้ามของเขา แต่พอนึกขึ้นมาได้ก็หัวเราะออกมาแผ่วเบา เจินเจินสินะ... 'เอาเถอะ ชะตาข้า ข้าลิขิตเอง'นางขยับตัวลงนั่ง เหยียดขาและเอียงหัวไปซ
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 17.7 'มีหนี้ย่อมชดใช้ มีแค้นย่อมชำระ'
ในตอนที่เสวี่ยหว่านลืมตาขึ้นมาอีกทีข้างนอกก็เริ่มมืดแล้ว คราแรกนางเดาเวลาไม่ออก เห็นเพียงแสงสลัวผ่านช่องไม้ที่แตกออกจากกันลอดเข้ามา นางรู้ตัวแค่ว่าน่าจะหลับไปนาน เพราะรอบตัวเต็มไปด้วยน้ำ มือและตัวเลยเปื่อยยุ่ยไปหมดจากการถูกแช่มานานยังดีที่ใบหน้าของนางยังพ้นน้ำขึ้นมา พอให้หายใจได้ในตอนที่สลบไป หาไม่แล้ว ลืมตาอีกที นางคงอยู่ปรโลกไปแล้วทว่าเพราะบริเวณหลังคอก็ยังคงรู้สึกเจ็บเหมือนเพิ่งกระแทกไปไม่นาน จึงเดาว่าตนคงหลับไม่เกินหนึ่งวัน หรือไม่ก็เพิ่งหลับไปไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็เป็นได้นางกระพริบตาเชื่องช้า ปรับสายตาให้ชิน ก่อนมองเห็นว่าประตูที่เคยถูกลงกลอนจากด้านนอกจนไม่สามารถออกไปด้วยตนเองในตอนแรกได้ คราวนี้กลับแยกออกเป็นสองท่อน มือเรียวพลันยื่นไปดันประตูไม้ออกเพื่อเปิดทางให้ตนเอง'รถม้าต้องกระแทกแรงขนาดไหน แผ่นไม้ถึงได้หลุดแยกออกจากกันได้ แถมมีน้ำรอบตัวเช่นนี้ หรือว่ารถม้าจะตกลงมาในบ่อน้ำ?' นางคาดเดาไปหลายทางรวมไปถึงใต้เหวที่มีน้ำไหลผ่านก็ด้วยในตอนที่เท้าแขนจะพาตัวลุกขึ้นยืน มือก็พลันจับไปที่ด้านหลังและพบว่าเพราะมีผ้านวมกับน้ำช่วยรับตัวนางไว้ หาไม่แล้วร่างของนางก็คงแหลกละเอียดไม่ต่างกับผนั
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 17.6 เหลือรอด เพียงผู้เดียว
ในตอนนั้นของที่นางเพิ่งจะยัดใส่ผ้าคาดเอวไปก็หลุดออกมา ทำให้นางรีบคว้ามันมากุมไว้ในมือ เป็นจังหวะเดียวกันกับฝ่ายตรงข้ามได้ควบม้าเข้ามาประชิดที่ข้างตัวรถม้าแล้วเสวี่ยหว่านพยายามฟังเพื่อจับสถานการณ์ แต่ไม่ทันให้นางได้รับรู้สิ่งใดเพิ่มอีก รถม้าก็กระแทกอย่างแรงจนหัวของนางโขกเข้ากับกล่องไม้ด้านหลังที่เอาออกไปไม่หมด ท้ายทอยของนางปวดหนึบ ภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน ไร้สติรับรู้ไปทันทีด้านเจียงเยี่ยนฟางที่อยู่ด้านหน้าก็ล้มลุกคลุกคลานทรงตัวไม่อยู่ รู้ตัวอีกทีรถม้าก็สั่นไหวอย่างรุนแรง เพราะมีคนกระโดดมาอยู่ที่นอกประตูรถม้าแล้ว ประตูถูกกระชากเปิดออกในทันที นางที่คิดอยากตายในตอนแรกกลับตะกายตัวหนี พยายามมีชีวิตรอดเพราะความกลัวที่พุ่งเข้ามากะทันหัน ทว่าไม่ทันได้หนีไปไหนมือหนาของฝ่ายตรงข้ามก็กระชากนางออกไป จับนางโยนออกนอกรถม้าได้อย่างง่ายดาย ราวกับนางเป็นเพียงผ้าผืนหนึ่งพื้นดินแถวนี้ทั้งแข็งและขรุขระ ร่างที่ถูกเหวี่ยงออกมาอย่างแรงก็กลิ้งไปตามทาง เจียงเยี่ยนฟางเจ็บจนร้องแทบไม่ออก ใบหน้าถูกครูดเป็นแผลจนเลือดไหลเป็นเส้นยาวย้อยลงมาตามโครงหน้าเมื่อนางเงยหน้ามอง ก็เห็นว่าเส้นทางที่รถม้าวิ่งไปคือทางหน้าผา ต
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 17.5 โดนตามล่าแล้ว
วันต่อมาพวกนางเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ตอนนี้เองก็กำลังอยู่ในป่าที่เป็นเส้นทางเชื่อมต่อไปยังเมืองหลวงแรกเริ่มเดิมทีเสวี่ยหว่านพอมอบของแล้ว ก็คิดจะจากไป แม้ของที่มอบให้ไม่ได้มากพอกับชีวิตของนางที่คุณหนูเจียงช่วยไว้ แต่ไว้โอกาสหน้า นางค่อยกลับมาตอบแทนก็ยังไม่สาย เลยคิดจะลากันตั้งแต่เมื่อวาน ทว่าคุณหนูเจียงกลับชวนนางไปเที่ยวที่เมืองหลวงด้วยกันเสียก่อนเสวี่ยหว่านเคยได้ยินเกี่ยวกับเมืองหลวงแคว้นเฉิงมานาน ในเมื่อไม่ต้องเสียค่าเดินทางด้วยตนเอง จึงตกปากรับคำตามมาด้วย แต่ไม่คาดว่า การเดินทางครั้งนี้กลับต้องพบเจอกับอันตรายปัก!ในตอนที่พวกนางคุยกันเรื่องแผนที่พูดถึงเมื่อวาน ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น รถม้าก็เริ่มสั่นคลอน ธนูหลายดอกปักเข้ามาในรถม้าจากรอบทิศทาง เสียงหวีดร้องของซูเจียวก็ดังขึ้นพร้อมกัน ๆ"เกิดอะไรขึ้น" เจียงเยี่ยนฟางตะโกนถามลุงหูที่อยู่ด้านหน้า"ไม่แน่ใจ เหมือนจะมีโจรป่าขอรับ!" ลุงหูตะโกนตอบกลับมา ขณะที่รถม้าก็เร่งความเร็วเพิ่มขึ้นตามไปด้วยเกาทัณฑ์ดั่งฝนพรำพร่างพรมปักไปตามผนังรถม้าไม่หยุดหย่อน บางดอกยังถึงขั้นทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามาปักลงกลางพื้นรถม้าด้านใน ซูเจียวที่เพิ่งหวีด
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 17.4 นางไหนจะเกรงกลัวผู้ใด
ยามนี้ผ่านไปนานเกือบสิบเอ็ดปี จดหมายฉบับแรกนอกเหนือจากเงินที่เขาส่งมาให้ ก็คือเรียกข้ากลับไปแต่งงาน แต่ข้าไม่อยากแต่ง ข้ามีคนที่ข้ารัก...คนผู้นั้นเป็นเหมือนดั่งพี่ชายของข้า เป็นเหมือนดั่งสหายของข้า พวกเราเจอกันตั้งแต่ข้าอยู่ที่เมืองหลวง จนข้าจากไปไกลจึงทำได้เพียงเขียนจดหมายกลับไปหาเขา นับแต่นั้นมา ก็มีเขาที่ยังคอยห่วงหาข้าตลอด เราให้สัญญากัน ข้าเองก็รับปากแล้วว่าจะเป็นภรรยาของเขา" เวลามีเรื่องคิดไม่ตก เจียงเยี่ยนฟางมักจะติดนิสัยเดิม โดยชอบหยิบผ้าผูกผมที่ป้าซูทำให้มาจับเล่นอย่างเผลอตัว ในตอนนี้เองก็เช่นกันเสวี่ยหว่านมองตามมือของนางไปก็พบว่าสิ่งที่นางจับอยู่คือผ้าผูกผมรูปดอกไม้ที่มีปักลายเฉพาะ ผ้าผูกผมชิ้นนั้นดูไม่เข้ากับชุดที่เจียงเยี่ยนฟางขอสลับของนางไปใส่แม้แต่น้อย จังหวะต่อมาจึงเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายแล้วถาม "...แล้วคนผู้นั้นตอนนี้เขารู้หรือไม่ว่าท่านกำลังจะไปแต่งงาน"เสวี่ยหว่านเป็นหมอยาพิษ การทำงานในจุดนี้ของนางย่อมพบเจอคนตายมาไม่น้อย จิตใจนับว่าด้านชาจนแทบไร้ความรู้สึก ยิ่งไม่สนใจเรื่องความรัก ยิ่งเมื่อได้ฟังก็เกิดสับสน บุรุษผู้นั้นดูแล้วน่าจะไม่ใช่คนธรรมดาที่สามารถเข้าออกจวนขุนนางจ
บางทีคุณอาจจะชอบ
เคียงพยัคฆ์บุพเพรักข้ามภพ
ต้าซ้อ13.7K viewsลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ27.3K viewsพระชายาสุดหวงของท่านอ๋องคลั่งรัก
ชาไทยเย็น39.0K viewsท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ31.8K viewsฮูหยินแม่ทัพมากวาสนา
ประดับดิน5.6K viewsสนมคนงามเรามาเล่นกันเถอะ
องค์หญิงโนเนม3.1K viewsชายาแพทย์พลิกชะตา
ฮวาฮวาตีลังกาแปล590.4K viewsตำนานรักองค์ชายจอมโจร
จ้าวฮุ่ยอิง855 views
