ตอนที่ 3

หญิงสาวมองสิ่งที่เห็นตรงหน้าอย่างพอใจ ใช้เวลาทั้งวันกับการทำความสะอาดบ้าน บ้านหลังนี้สร้างด้วยไม้ หลังคามุงด้วยหญ้า ซึ่งบ้านในสมัยนี้ก็มุงด้วยหญ้าด้วยกันทั้งนั้น แต่อาจจะมีบางหลังที่แม้จะมุงหลังคาด้วยหญ้าแต่ก็เริ่มมีสร้างด้วยดินกันบ้างแล้ว

เซี่ยซูมี่เคยดูสารคดีที่นำจอมปลวกมาทำเป็นปูน สงสัยต้องลองทำดูเสียแล้ว บ้านหลังนี้แม้ว่าจะแข็งแรงแต่ถ้าหน้าหนาวมาถึง ไม่อยากจะนึกสภาพเลยให้ตายสิ

เมื่อจัดการกับความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ก็สำรวจภายในห้องนอน พบที่นอนเก่าๆ อยู่หนึ่งผืน ซึ่งมีแคร่ไม้สำหรับทำเป็นเตียง แต่สิ่งที่สังเกตได้อีกอย่างคือมันยังใหม่อยู่ หากเดาไม่ผิดเขาน่าจะทำมันขึ้นมาใหม่ให้เหมาะสำหรับสองคน ถือว่าชายหน้าหนวดคนนั้นมีความเตรียมพร้อมพอสมควร แต่ตนคงทำใจนอนที่นอนเก่าแบบนั้นไม่ได้แน่นอน

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเซี่ยซูมี่เริ่มตั้งจิตคิดถึงห้องนอนของตัวเอง ปรากฏว่าสามารถเข้าไปสัมผัสข้าวของในนั้นได้ สิ่งแรกที่เรียกออกมาคือผ้าม่านสีขาวสะอาดตา จากนั้นก็นำที่นอนออกมา โชคดีที่เป็นคนชอบสีคุมโทนไม่ฉูดฉาด ที่นอนคงจะเอาออกมาไม่ได้ หากถูกจับได้สิ่งของที่มีทั้งหมดได้จบกันแน่ นางไม่จะยอมเสี่ยงเป็นอันขาด

“ผ้าม่าน ผ้าห่ม หมอน” เซี่ยซูมี่พูดขึ้น หลังจากที่ลืมตาข้าวของที่เรียกก็ออกมากองอยู่ตรงหน้า สร้างความประหลาดใจกับนางเป็นอย่างมาก ใกล้จะมืดแล้วมีเวลาไม่มาก วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำ เป็นเพราะมัวแต่ทำความสะอาดบ้าน

หลังจากที่จัดห้องนอนให้ดูน่านอนมากยิ่งขึ้นแล้ว มีหมอนและผ้าห่มเพิ่มเข้ามา หมอนแค่สองใบไม่น่าจะเป็นที่สงสัยสักเท่าไหร่หรอกมั้ง

เซี่ยซูมี่เดินมายังห้องครัวก็พบกับอาหารหลากหลายที่ถูกเตรียมเอาไว้ นางเริ่มจัดการอุ่นอาหาร แม้ว่าจะเป็นเศรษฐินีพันล้านมาก่อน แต่กว่าที่จะไปถึงจุดนั้นก็คือขอทานจนๆ คนหนึ่ง เพราะฉะนั้นการก่อไฟจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนางเลยสักนิด

เมื่ออิ่มท้องแล้วก็จัดการกับตัวเอง เพราะเริ่มได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ออกมา โชคดีที่มีห้องอาบน้ำและน้ำยังเต็มตุ่มอยู่เลย ผู้ชายคนนี้ก็เป็นคนที่เอาใจใส่ใช้ได้ เซี่ยซูมีชื่นชมสามีในนามของตัวเอง

 อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ติดตัวมาแล้ว จึงได้เวลาสำรวจสินสอดที่ทางเจ้าบ่าวมอบให้ หลังจากที่นับจำนวนเงินแล้วมีมากถึง 5 ตำลึงเงิน ไม่ใช่จำนวนเงินน้อย ๆ อย่างแน่นอน ผู้ชายคนนี้ไปเอาเงินมากมายพวกนี้มาจากไหนกันนะ

เซี่ยซูมี่นั่งรอสามี จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่มา รู้สึกง่วงนอนจึงเผลอหลับไปก่อน แม้จะรู้สึกกลัวอยู่บ้าง เพราะบ้านหลังนี้อยู่ห่างจากบ้านของผู้คนมากพอสมควร อีกทั้งยังมีเสียงของสัตว์ต่าง ๆ ที่ส่งเสียงร้องแข่งกัน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างได้พ่ายแพ้ให้กับความเหนื่อยล้าของร่างกาย อีกทั้งร่างนี้ยังได้รับพิษ จึงทำให้เหนื่อยอ่อนและหมดสติไปในที่สุด

ทางด้านของซ่งเวยหลง เดิมทีตั้งใจว่าจะไม่กลับบ้าน แต่เป็นเพราะเป็นห่วงหญิงสาวร่างบาง ไม่รู้ว่าป่านนี้จะร้องไห้กลับบ้านเดิมไปแล้วหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นตนก็จะไม่รั้งนางเอาไว้ แต่ก็อยากจะกลับไปให้เห็นกับตา เมื่อกลับมาถึงบ้านเป็นต้องแปลกใจ เพราะหญิงสาวไม่ยอมปิดประตูบ้าน เขาจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปภายในห้องนอนของตนเอง

          สิ่งที่ทำให้ซ่งเวยหลงแปลกใจคือ หญิงสาวนอนแน่นิ่งไม่รู้สึกตัว แม้ว่าเขาจะได้เผลอเตะขาของนาง เป็นเพราะความมืดทำให้ชายหนุ่มมองไม่เห็น และไม่คิดว่านางจะลงมานอนข้างล่างเตียง แทนที่จะนอนบนเตียง ชายหนุ่มจุดตะเกียงเพื่อให้แสงสว่าง ทำให้เห็นร่างของหญิงสาวชัดเจนมากขึ้น

“แม่นางเซี่ย แม่นาง ได้ยินข้าหรือไม่” ซ่งเวยหลงเรียกชื่อหญิงสาว เขาต้องการปลุกให้นางลุกขึ้นไปนอนบนเตียง ตอนนี้ดึกมากแล้วอากาศเริ่มเย็นลงมาก

          แต่สิ่งที่ชายหนุ่มได้กลับมาคือความเงียบ อีกทั้งเนื้อตัวของนางยังร้อนราวกับไฟ ซ่งเวยหลงรู้สึกแปลกใจ เพราะเมื่อเช้านางยังดี ๆ อยู่เลย ในเมื่อขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของตนแล้ว สามีอุ้มภรรยาขึ้นไปนอนบนเตียงคงไม่ผิดอะไร เมื่อคิดได้เช่นนั้นชายหนุ่มก็ไม่ลังเลที่จะเข้าไปช้อนร่างบางขึ้นมา จากนั้นก็วางลงที่เตียงอย่างเบามือ เช็ดตัวทั้งคืนเพื่อให้พิษไข้ทุเราลง

ทางด้านเซี่ยซูมี่รู้สึกตัวในเช้าของอีกวัน รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว เปลือกตาก็หนักพอๆ กับร่างกาย แทบจะขยับไปไหนไม่ได้ หญิงสาวได้แต่นอนนิ่งๆ และถอนหายใจเบาๆ

“รู้สึกตัวแล้วหรือ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ซ่งเวยหลงเข้ามาด้านในสังเกตเห็นเปลือกตาของหญิงสาวขยับ จึงคิดว่านางน่าจะรู้สึกตัวแล้ว หลังจากที่เช็ดตัวให้หญิงสาว เขาจึงรู้ว่านางไม่ได้อัปลักษณ์เหมือนครั้งแรกที่เจอ เพียงแค่เนื้อตัวในตอนแรกสกปรกเท่านั้น

          “อือ น้ำ ขอน้ำหน่อย” เซี่ยซูมี่เผลอพูดสำเนียงของตัวเอง สติเธอยังกลับมาไม่ครบถ้วนเท่าไหร่ แม้จะฟังดูแปลกๆ หูไปบ้าง แต่ซ่งเวยหลงก็ป้อนน้ำให้กับหญิงสาว

          “ค่อย ๆ กิน” ซ่งเวยหลงกระซิบเสียงแผ่วเบา เพราะคล้ายว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังถูกพิษไข้เล่นงาน

หนุ่มสาวสองคนดูแลกันเป็นเวลา 3 วัน 3 คืนกว่าที่พิษไข้ของเซี่ยซูมี่จะดีขึ้น เพราะกว่าที่จะหาทางขับพิษออกมาได้ ซ่งเวยหลงต้องไปตามหมอในเมืองมารักษา ข่าวที่ว่าเซี่ยซูมี่ล้มป่วยดังไปถึงหูของบ้านเซี่ย แต่ไร้วี่แววว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อแม่จะมาเยี่ยมเยียนลูกสาว ทำให้ซ่งเวยหลงรู้สึกเห็นใจหญิงสาวจับใจ หากเป็นเช่นนั้นเขาก็จะอาสาดูแลนางต่อจากคนใจร้ายพวกนั้นเอง เพราะถึงอย่างไรก็ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของตนแล้ว

“ข้าดีขึ้นแล้วล่ะเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่ส่ายหน้าปฏิเสธที่จะให้สามีในนามป้อนข้าว เพราะที่ผ่านมาเขารับหน้าที่นั้นทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นป้อนข้าว ป้อนยา รวมไปถึงเช็ดตัว

          “อืม” ซ่งเวยหลงยื่นถ้วยข้าวต้มไปให้หญิงสาว จากนั้นเขาก็ไปที่ในครัวเพื่อที่จะไปเอายาต้มมาให้นางกิน

          “ข้าหลับไปนานเท่าไหร่หรือเจ้าคะ?” เซียซูมี่เอ่ยถามขึ้น เพราะตามความรู้สึกคือตนได้นอนหลับใหลไปเป็นเวลานานมากเช่นกัน และได้เห็นภาพต่างๆ มากมายจากเจ้าของร่างเดิม

“3 วัน เจ้านอนไม่ได้สติอยู่ 3 วัน 3 คืนเต็มๆ” ซ่งเว่ยหลงพูดขึ้น

          “ขอบใจท่านมากที่ช่วยข้าเอาไว้เจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่ซาบซึ้งในน้ำใจ หากเขาไม่ช่วยเอาไว้ ป่านนี้ก็คงได้ตายเป็นรอบที่สองอย่างแน่นอน

“ร่างกายของเจ้าถูกพิษ พอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าเจ้าได้รับพิษได้เช่นไร” ซ่งเวยหลงถามขึ้น เพราะท่านหมอเป็นคนบอกเขาเองว่าภรรยาเขาถูกพิษ แต่ไม่มากเท่าไหร่ หากมากกว่านี้ก็อาจจะไม่รอด

“ไม่รู้เจ้าค่ะ แล้วก็ไม่อยากจะรู้ด้วย” เซี่ยซูมี่เบือนหน้าหนี ไม่อยากพูดถึงอดีตที่แสนเจ็บปวดนั่นอีก

          “ตามใจเจ้าเถิด กินยาก็คงจะดีขึ้น ข้าจะเข้าไปในเมืองขายของป่าเสียหน่อย” ซ่งเวยหลงพูดขึ้น เขาต้องเข้าไปซื้อของในเมือง เพราะข้าวสารใกล้จะหมดลงแล้ว

          “ข้าไปด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ?” เซี่ยซูมี่อยากจะไปซื้อเสื้อผ้า เพราะนางไม่มีเสื้อผ้าใส่ ที่มีอยู่ก็ไม่ได้เรียกว่าเสื้อผ้าด้วยซ้ำ เพราะมันมีแต่รอยปะชุนอยู่เต็มไปหมด

          “เจ้ายังไม่หายดีจะไปได้อย่างไร ต้องการสิ่งใดก็บอกข้ามาเถิดจะได้หามาให้” ซ่งเวยหลงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มีเมียเหมือนมีลูกเห็นชัดว่าจะเป็นเรื่องจริง

          “เช่นนั้นก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เอาไว้ข้าหายดีก่อนก็ได้” เซี่ยซูมี่พูดขึ้น จะบอกเขาได้อย่างไรกันว่าอยากได้เสื้อผ้าใหม่ นางอยากจะไปเลือกด้วยตัวเอง ไม่คิดที่จะซื้อผ้ามาตัดเช่นหญิงในอดีต เพราะตัวเองตัดเย็บไม่เป็น

          “ตามใจเจ้าเถิด ข้าไปไม่นานจะรีบกลับมา” ซ่งเวยหลงพูดจบก็เดินไปที่หลังบ้าน เพื่อเอาสัตว์ที่ล่าได้เมื่อ 4 วันก่อนไปขาย เซี่ยซูมี่ลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปส่งสามี แต่แล้วก็ต้องแปลกใจกับสิ่งที่เขาจะเอาไปขาย กวางตัวเป็นๆ อย่างนั้นหรือ แล้วเขาจับกวางตัวเป็นๆ ได้อย่างไรกัน แม้ว่าขามันจะเจ็บแต่ก็ถือได้ว่ามันสมบูรณ์เป็นอย่างมาก ชายหนุ่มผู้นี้เห็นทีว่าจะประมาทไม่ได้เสียแล้ว

หลังจากที่นอนป่วยมาเป็นเวลาหลายวัน เมื่อรู้สึกดีขึ้นเซี่ยซูมี่ก็เดินไปยังห้องอาบน้ำ จากนั้นก็อาบน้ำชำระร่างกาย รวมไปถึงสระผมให้กับตัวเองด้วย เจ้าของร่างเดิมมีผมที่ยาวและหนามาก แต่ขาดการบำรุง อาจจะเป็นเพราะร่างกายกินอาหารไม่เพียงพอ จึงทำให้ผมแตกปลาย แห้งไม่มีน้ำหนัก มีของดีอยู่ในมิติเสียอย่างไม่เห็นจะต้องเป็นกังวลกับสิ่งใด

เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อย ก็ต้องทนใส่เสื้อผ้าตัวเก่าไปก่อน จากนั้นตั้งใจจะซักเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งไว้เมื่อคืนวันก่อนที่จะล้มป่วย แต่ปรากฏว่าเสื้อผ้าไม่อยู่แล้ว มันกลับถูกพับเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบในตู้เสื้อผ้าหลังเล็กนั่น ซึ่งมีเสื้อผ้าของชายหนุ่มรวมอยู่ด้วย ตกลงว่าเขาจะเอาอย่างไรกันแน่

ผ่านไปหลายชั่วยาม หญิงสาวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเดินมาทางกระท่อมหลังนี้ เซี่ยซูมี่ไม่รู้ว่าเป็นเสียงฝีเท้าของใคร ในใจได้แต่ภาวนาว่าให้เป็นซ่งเวยหลง หากจะว่าไปแล้วคนที่สามารถพึ่งพาได้จริง ๆ ในตอนนี้ก็คงจะมีเพียงชายหนุ่มคนเดียวเท่านั้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เซี่ยซูมี่มองหาอาวุธเพื่อป้องกันตัวเอง นางยังไม่กล้าที่จะเปิดประตู เพราะหากเปิดไปแล้วไม่ใช้สามีในนามจะทำเช่นไร

“นั่นใคร” ในที่สุดก็เปล่งเสียงออกไปถาม

          “ข้าเอง” เสียงของชายปริศนาเอ่ยขึ้น

          “เจ้ามีนามว่าอย่างไร บอกชื่อแซ่ของเจ้ามา แล้วมาที่นี่ด้วยเหตุใด?” เซี่ยซูมี่พูดขึ้น

“ข้าแซ่ซ่ง นามว่า ซ่งเวยหลง เป็นสามีของเจ้า จะเปิดประตูได้หรือยังเล่า” ซ่งเวยหลงถอนหายใจ นี่นางเพี้ยนไปแล้วหรือถึงจำเสียงของสามีไม่ได้

          “ท่านเองหรือ เข้ามาก่อนสิเจ้าคะ” เซี่ยซูมี่ยิ้มหวานให้สามี จากนั้นก็เปิดประตูกว้างเชิญเขาเข้ามาภายในบ้าน

“เจ้าหิวหรือไม่ ข้าซื้อหมั่นโถวมาให้” ซ่งเวยหลงเป็นห่วงคนป่วย จึงรีบเดินทางโดยไม่ได้หยุดพักเลยสักนิด

          “ไม่หิวเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่ปฏิเสธ เพราะเพิ่งจะกินข้าวต้มที่เขาทำให้ไปเมื่อช่วงเย็นนี้เอง

          “เจ้าอาบน้ำ สระผมด้วยอย่างนั้นหรือ?” ซ่งเวยหลงถามเสียงเย็น เมื่อสังเกตว่าผมของนางยังมีน้ำเกาะอยู่

          “เจ้าค่ะ รู้สึกดีขึ้นมากเลยเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่พยักหน้ารับคำ เพราะนางเพิ่งจะอาบน้ำมาจริงๆ

          “เจ้าไม่รู้หรือว่าคนป่วยห้ามอาบน้ำ หากไข้ขึ้นมาอีกจะทำเช่นไร?” ซ่งเวยหลงอดที่จะบ่นหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ นี่เขามีเมียหรือมีลูกกันแน่

          “ก็ข้าหายแล้วนี่เจ้าคะ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก” เซี่ยซูมี่เผลอทำหน้าย่นใส่สามี

          “ข้าไม่ได้ห่วงเจ้า” ซ่งเวยหลงพูดขึ้น จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เซี่ยซูมี่ยืนเหม่อ เกิดมายังไม่เคยถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยเช่นนี้มาก่อนเลย มีแต่ปฏิเสธคนอื่นเพราะไม่อยากเสียเวลาคบใคร เวรกรรมช่างตามทันจริง ๆ ขนาดข้ามภพข้ามชาติมาถึงนี่ยังตามมาอยู่อีกหรือนี่