บทที่ 8 บัญชาสวรรค์มิใช่ข้า

สายฝนโปรยปรายผสมกับเสียงฟ้าร้องปนเปในยามราตรี พร้อมเสียงเกือกม้าดังเป็นจังหวะ หนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษอยู่ในเกวียนกำลังนั่งตัวโยนเล็กน้อยที่เกิดจากถนนหนทางที่เต็มไปด้วยดินโคลน อากาศซึ่งมีเม็ดฝนจึงนำพาลมหนาวพัดลอดช่องผ้าม่านเข้ามาด้านใน ความมืดที่เห็นเพียงเงาเลือนรางของคนข้างกายทำให้สตรีร่างอรชรรู้สึกหวั่นกลัวอยู่ไม่น้อย

เหมยลี่นั่งเกาะขอบไม้ไว้แน่น แต่ถึงอย่างนั้นฟ้าดินก็ไม่อาจเป็นใจ เมื่อล้อลากเกวียนดันตกหลุมลูกใหญ่จนกายนางต้องถลาไหลไปกองรวมอีกฝั่งซึ่งมีท่านแม่ทัพนั่งอยู่

สัมผัสแข็งแรงจากกายบุรุษและจากมือใหญ่กำลังโอบรัดเอวกิ่วของนางไว้ หญิงไม่เคยถูกชายใดแตะต้องรู้สึกประหม่าเขินอายอยู่ในที ใบหน้าอัปลักษณ์ในความมืดสลัวกลับแดงระเรื่อและร้อนผ่าว นางไม่เข้าใจว่าเหตุไฉนถึงมีอาการเช่นนี้ ยิ่งกลิ่นกายบุรุษบึกบึนอยู่ใกล้เพียงปลายจมูก เลือดลมพลันโลดแล่นไปทั่วร่างราวกับถูกพลังลมปราณเข้าเล่นงาน

“ข้าล่วงเกินท่านแล้ว” เหมยลี่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หัวใจของนางเต้นโครมครามยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องลั่นบนนภาในยามนี้

“พอเจ้าอยู่ในความมืดเช่นนี้ค่อยน่ามองหน่อย” มู่หยางพูดอย่างใจคิด พลางมองใบหน้าของหญิงอัปลักษณ์เมื่ออยู่ในความมืดมิต่างจากสตรีนางอื่น ร่างอรชรเอวบางจนแทบรวบได้ด้วยมือเดียว กลิ่นกายยังหอมดั่งนางในโคมเขียว คนมากรักอย่างเขาจึงแสดงออกมาเช่นนี้อย่างไม่ปิดกลั้นความถวิลหาของบุรุษที่มีอยู่มากล้น

เหมยลี่เมื่อได้ฟังไม่อาจฉุกคิด นางคิดว่าท่านแม่ทัพกำลังเอ่ยเชยชม คนไม่เคยถูกชื่นชมจึงได้ยกยิ้มด้วยความเขินอายจักบอกว่าบรรยากาศภายนอกเป็นใจก็ย่อมได้ เมื่อหนึ่งบุรุษกับหนึ่งสตรีอยู่ด้วยกันในพื้นที่แคบ ๆ ย่อมมีความรู้สึกหวั่นไหวเป็นธรรมดา

“ท่านจักทำอันใดข้า อื้อ” ริมฝีปากบางอมชมพูขยับเพียงเล็กน้อย แต่ยังมิทันได้ไถ่ถามเหมยลี่ดันถูกมือใหญ่แข็งแรงรวบคอระหงเข้าไปใกล้เงาทมิฬ ก่อนถูกทาบทับด้วยริมฝีปากหยาบโลนไร้ซึ่งความเมตตาปราณีจากท่านแม่ทัพ ซึ่งยามนี้กำลังบดขยี้คล้ายกับกำลังหาศัตรูศึกในโพรงปาก

สตรีไม่เคยถูกล่วงเกินมาก่อน พลันใจกระตุกด้วยความหวาดกลัว นางไม่อาจขยับและขัดขืนได้ จึงได้แต่หลับตาปี๋รับสัมผัสจากบุรุษรูปงามที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีที่เกิดจากการสมอ้างของนาง เหมยลี่รู้สึกจั๊กจี้แลกรับสัมผัสเปียกแฉะจากเรียวลิ้นพลันได้ยินเสียงสอดประสาน และพรั่นพรึงเกรงว่าคนควบคุมเกวียนจักแหวกม่านเข้ามาเห็น

มือเรียวอ่อนเรี่ยวแรงพยายามผลักและดันกายแกร่งออก ท่านแม่ทัพส่งเสียงอื้ออึงอยู่ในลำคอคล้ายกำลังหงุดหงิดที่ถูกขัดใจอยู่ไม่น้อย ก่อนยอมปล่อยหญิงอัปลักษณ์ให้เป็นอิสระเพียงริมฝีปากที่ตอนนี้เจ่อบวมอยู่ไม่น้อย

“ท่านแม่ทัพ” ร่างอรชรหอบเล็กน้อย กายของนางอ่อนเหลวจนแทบไหลกองพื้น ดีที่ยังถูกรั้งด้วยวงแขนแกร่งซึ่งกำลังช้อนร่างของนางไว้ เหมยลี่ผินหน้าไปทางอื่นด้วยความเหนียมอายอย่างหาที่สุดมิได้

“จักกะมิดกระเมี้ยนไปไย เจ้าคือสมบัติของค่า ข้าจักทำอะไรกับเจ้าก็ย่อมได้”

เสียงทุ้มปนดุเอ่ยขึ้น พอได้สัมผัสความหวานจากเหมยลี่ ท่านแม่ทัพพลันปวดกำหนัดจนอยากหาที่ระบายความใคร่เป็นอาจิณ เขาออกรบอยู่นานแรมเดือนจึงไม่ได้มีเวลาได้สำราญ จักให้ภรรยาทั้งสามมาปรนนิบัติพลันต้องมารับตัวหญิงอัปลักษณ์ผู้นี้ เหตุนั้นทำให้มู่หยางนึกอยากกลั่นแกล้งให้นางอยู่ใต้อาณัติ

“ทะ...ท่านแม่ทัพ”

เสียงหวานปนหอบเอ่ยออกมาอย่างติดขัด ดวงตากลมโตสีนิลพยามมองใบหน้ามืดดุจเงาเพื่ออ้อนวอนให้โปรดเมตตา ทว่ากลับต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมือหยาบจับแต่ดาบ กำลังแหวกผ้าแต่ละชั้นเข้ามาหากลีบดอกเหมยซึ่งหลบซ่อนเป็นสิ่งสงวนของสาวสะพรั่ง

“อยากให้พลขับรู้อย่างนั้นรึว่าเจ้ากับข้ากำลังทำอันใด”

ท่านแม่ทัพพูดอย่างกระหายอยาก เมื่อสัมผัสรูปร่างอรชรที่มีทรวดทรงซ่อนรูปใต้เนื้อผ้า ทำให้มู่หยางลืมเลือนว่านางมีใบหน้าอัปลักษณ์ไปเกือบสิ้น แต่เพื่อความอภิรมย์ เขาจึงปิดผ้าคลุมหน้าให้เหมยลี่ไว้ตามเดิม

ก้านนิ้วยาวทั้งห้าแหวกผ้าจนสัมผัสถึงดอกไม้ตุมที่หลบซ่อน ด้วยความชำนิชำนาญจึงสัมผัสกลีบดอกไม้ได้อย่างง่ายดาย

ร่างอรชรสะดุ้งเฮือกราวกับถูกจดจุดฝังเข็ม สัมผัสหยาบโลนกำลังล่วงล้ำคลึงกรีบดอกเหมยให้ช้ำทั้งที่ยังไม่ผลิบาน กายสั่นระริกอย่างน่าอายกำลังขยับดิ้นพล่านซ่านกายราวกับเป็นมัจฉาขาดน้ำ แต่ยังมิน่าแทรกแผ่นดินหนีเท่าเหมยลี่กำลังส่งเสียงครวญครางออกมาท่ามกลางความมืดในคืนฝนตกกระหน่ำ

“เบาเสียงของเจ้าลงเถิด ฟังเสียงฝนด้านนอกอย่างเดียวเสีย” ท่านแม่ทัพยิ้มเยาะ เขาสัมผัสถึงน้ำหวานของดอกเหมยที่ยามนี้ชโลมจนชุ่มก้านนิ้วยาวของเขา จึงหยอกล้อเกสรดอกไม้ที่ชูชันสู้มือให้ร่างอรชรดิ้นทุรนทุรายหนักกว่าเดิม

“อ๊า อะ อิ อ๊า ท่านจะให้ข้าทำเช่นนั้นได้เช่นไร หยุดมือท่านเสียท่านแม่ทัพ” แม้จักกัดชายผ้าไว้จนน้ำตาเล็ดนางก็มิอาจขจัดความพลุ่นพล่านออกไปได้

“หญิงอัปลักษณ์เช่นเจ้าควรดีใจเสียที่ข้าอุตส่าห์ลดตัวมาใช้เจ้าเพื่อสนองกำหนัดข้า”

“ไหนท่านบอกว่าจักไม่...”

“แค่เครื่องบรรเทากำหนัด อย่าได้นึกพองขนว่าข้าจักยกเจ้าเป็นภรรยารองคนที่สี่” ท่านแม่ทัพพูดอย่างหนักแน่น