บทที่ 8 ใจกว้างเกินกว่าจะเป็นเพียงเมตตา

บทที่ 8 ใจกว้างเกินกว่าจะเป็นเพียงเมตตา

ซูเจินยืนอยู่หน้าบานหน้าต่างเรือนตะวันออก แสงอ่อนของยามสายสาดผ่านม่านไหมที่ภรรยาเอกจัดส่งมาให้ ปักลายหงส์ร่อนในทะเลเมฆงดงามวิจิตร

ทุกอย่างในเรือน…ดีเกินไป

หมอนที่นอนนุ่มเกินกว่าที่เคยสัมผัส ผ้าม่านโปร่งแสงถูกเปลี่ยนใหม่ทุกสองวัน

สาวใช้ที่จัดไว้ ล้วนฝีมือดี ทั้งยังผ่านการอบรมให้ เคารพและเชื่อฟังสตรีที่เข้ามาอยู่จวนที่ยังไม่มีตำแหน่งหรือฐานะใดรองรับโดยไม่มีข้อกังขา

แม้กระทั่งเครื่องประทินผิวบนโต๊ะ ก็ล้วนเป็นของนำเข้าจากต่างแดน ที่แม้แต่คุณหนูขุนนางบางตระกูลยังเอื้อมไม่ถึง

ทุกสิ่งดีงาม…จนเริ่มน่ากลัว

แต่ทว่า ซูเจินกลับรู้สึกเหมือนอยู่ในกรงทองทุกย่างก้าวถูกจัดวางไว้อย่างนุ่มนวล นางไม่ได้ถูกขัดขวาง ไม่ถูกข่มเหง แต่ก็ไม่มีพื้นที่ใดที่เป็นของนางเอง อยู่ชายแดนเนื้อดี ๆ สักจานยังไม่มีกิน แต่อยู่ที่นี่แค่เอ่ยเบา ๆ พ่อครัวก็ทำมาให้

“ข้าเป็นแขกที่แม่ทัพไปรับมาด้วยตนเอง แม้ข้าจะยังไม่ได้แต่งเข้าจริง ๆ แต่ก็เหมือนถูกตราไปแล้วว่าอนุท่านแม่ทัพ”

นางไม่ได้ตามเขามาที่นี่เพื่อตำแหน่งต้อยต่ำเพียงนั้น

ความอึดอัดเริ่มกัดกินหัวใจอย่างช้า ๆโดยเฉพาะเมื่อได้ยินสาวใช้กระซิบกันว่า

“ฮูหยินช่างดีเหลือเกิน ทั้งงาม ทั้งใจกว้าง สมแล้วที่เป็นภรรยาแม่ทัพ”

หลงอี้จงเดินผ่านสวนหลังจวน ระหว่างทางกลับจากวัง เมื่อเขาผ่านเรือนตะวันออก เห็นแสงไฟลอดจากช่องม่าน เสียงบ่าวในเรือนซูเจินคุยกันเบา ๆ ดังลอดออกมา

“แม่นางอยากให้เราซักผ้าให้ไหมเจ้าคะ”

“ดี… ซักให้สะอาดหน่อย ข้าอยากใส่ชุดใหม่ที่ดูสะอาดสะอ้านเสียที”

เสียงของซูเจินเบาและอ่อนโยน ฟังดูแล้วชวนให้ใจหาย

“ข้าเคยชินกับเสื้อผ้าที่เปื้อนฝุ่น มือที่เปื้อนดิน… ชายแดนไม่ใช่ที่สำหรับสตรีอยู่เพียงลำพัง”

เสียงซูเจินตอบเบา แต่ฟังดูน่าสงสารจับใจ หลงอี้จงหยุดเดินเพียงครู่หัวใจพลันสะท้านเล็กน้อย

ซูเจิน…นางน่าสงสารเหลือเกิน เมื่อครั้งยังมีบิดามารดาอยู่ ยังต้องลำบากถึงเพียงนั้น แล้วบัดนี้ไม่มีคนทั้งสองแล้ว หากเขาทอดทิ้งนางไว้เบื้องหลัง…มิใช่หรือว่าเขากลายเป็นคนใจดำ และเนรคุณไปแล้วจริง ๆ

เมื่อเขาคิดถึงใบหน้าของหลี่อินภรรยาที่ไม่เคยพูดอะไรนอกจากคำสุภาพ ไม่เคยแม้แต่เข้าหอด้วยกันตามธรรมเนียม นางไม่แม้แต่จะหึงหวงเขากับซูเจิน แต่กลับทำทุกอย่างจนซูเจินผู้มีใจให้เขาตั้งแต่ต้น…ราวกับยอมรับให้ซูเจินอยู่เคียบข้างเขาอีกคน

คืนนั้นเขากลับไปที่เรือนของตนเองจ้องมองถ้วยน้ำชาที่หลี่อินเคยใช้ในใจมีคำถามผุดขึ้นมาเงียบ ๆ

“นางใจดี…หรือเพียงใจเย็นเสียจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้”

เสียงบ่าวไพร่วิ่งวุ่นดังขึ้นตั้งแต่ยามเฉิน

“แม่นางซูเป็นลม!”

“รีบไปตามหมอ! เร็วเข้า!”

ข่าวนี้ส่งถึงหูหลี่อินในยามที่นางกำลังรดน้ำกล้วยไม้ด้วยตนเอง สาวใช้กระซิบข้างหูเบา ๆ พลางชำเลืองมองปฏิกิริยาของนาง แต่หลี่อินเพียงพยักหน้าช้า ๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ

“ส่งผลไม้ต้มและยาลดไข้ไปยังเรือนตะวันออก แล้วบอกแม่ครัวให้ต้มโจ๊กเจือลงเล็กน้อย ข้าจะส่งไปทุกมื้อจนกว่านางจะฟื้นดีขึ้น”

ไม่มีคำถาม ไม่มีความร้อนรนมีเพียงความเมตตาสุขุมที่เหมือนสายฝนหลั่งรด…แต่กลับเยียบเย็นจนแทบไม่รู้สึกอุ่น

เรือนตะวันออก

ซูเจินนอนอยู่บนเตียง มือบางวางแนบอก ห่มผ้าจนถึงคาง แววตาเลื่อนลอย ดวงหน้าอ่อนระโหยอย่างเหมาะเจาะ ท่ามกลางสายตาเห็นใจของสาวใช้และเสียงบ่นพึมพำจากบ่าวคนหนึ่งว่า

“แม่ทัพยังมิได้มาเยี่ยมเลยหรือเจ้าคะ”

ซูเจินได้ยินทุกคำชัดเจน นางจึงกระซิบเสียงแผ่ว

“มิเป็นไรหรอก…ท่านคงยุ่ง ข้า…ข้าไม่อยากเป็นภาระ”

ประโยคนั้นถูกส่งต่อจากปากสาวใช้ไปยังปากบ่าว ไปถึงเหล่าทหารประจำจวน และในที่สุด…ไปถึงหูของแม่ทัพหลง

ยามเย็นวันนั้น

หลงอี้จงกลับจากหน้าที่และตรงดิ่งมายังเรือนตะวันออก เมื่อเห็นร่างบางซึ่งเคยสดใส บัดนี้กลับซูบซีดและพูดน้อยลง สีหน้าของเขาก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว

“เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าอยู่เมืองหลวงนี้…อากาศแปรปรวนกว่าชายแดนหลายเท่า เหตุใดไม่ดูแลตัวเอง”

ซูเจินยิ้มบาง

“ข้า…คงไม่ชินกระมังเจ้าคะ” นางเว้นวรรคอย่างพอดี ก่อนพูดด้วยเสียงที่ฟังแล้วเจ็บลึก “แต่บางที…ข้าอาจแค่ไม่กล้ารบกวนท่านมากไป”

หลงอี้จงเงียบไปครู่ เขาหยิบผ้าห่มขึ้นจัดคลุมให้นางอย่างระวัง ทว่าในหางตากลับสะท้อนแสงความคิดบางอย่าง

เพราะ…ตั้งแต่เข้าจวนมา นางไม่เคยอ่อนแอเช่นนี้เลยไม่เคยแม้แต่จะร้องขอแต่มาบัดนี้…คำว่า ไม่เป็นไร ของนางกลับเต็มไปด้วย น้ำเสียงที่ขอความเห็นใจ อย่างจงใจให้เขาทำอะไรสักอย่าง ตั้งแต่นางมาอยู่ที่นี่เขาก็ยุ่งแต่เข้าวังรายงานฮ่องเต้เรื่องชายแดนแทบไม่มีวันหยุด

คืนนั้นหลงอี้จงกลับเรือนของตนช้ากว่าทุกคืน

ทว่าเมื่อเดินผ่านสวนหน้าศาลา

เขาเห็นหลี่อินนั่งอ่านตำราการดูแลกล้วยไม้ ด้านข้างวางถาดโจ๊กและยาไว้เรียบร้อย

ราวกับนางรู้ว่าผู้ป่วยอาจยังต้องการแค่การแสดงออกที่เหมาะสม มากกว่าการเยียวยาแท้จริง

หลงอี้จงหยุดยืนมองเงาของนางใต้แสงตะเกียงและในใจเขา…เริ่มเข้าใจแล้วว่า ดอกไม้ที่สงบเงียบตรงหน้านี้ อาจไม่เคยเบ่งบานเพื่อแย่งแสงแดดกับใคร

แต่มันกำลังปล่อยให้ทุกอย่างเติบโต จนอีกฝ่ายรู้สึกคับแคบในเงาเสียเอง