บทที่ 9 แผ่นดินมีขื่อมีแป

บทที่ 9 แผ่นดินมีขื่อมีแป

เสียงฝีเท้าหนักแน่นของทหารยามหน้าเรือนแม่ทัพทำให้สาวใช้ในจวนหลบหลีกกันวุ่นวายไปทั้งลาน

บ่าวไพร่รีบคุกเข่าคารวะเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมทหารประดับยศระดับสูงเดินตรงเข้าสู่เรือนใหญ่

หลี่อินลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยไม่รอให้ใครมาแจ้ง นางรู้ว่าเขาต้องมา

แม่ทัพหลงเหยียนหย่วน บิดาของหลงอวี้จง และบุรุษผู้ที่ชื่อของเขาเพียงอย่างเดียวก็สามารถทำให้เสนาบดีฝ่ายซ้ายต้องลุกจากเก้าอี้

“คารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ” นางคำนับอย่างสง่างาม สีหน้านิ่งสงบดังเคย เขาไม่ได้พยักรับ ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้ขานตอบแต่สายตาคมกล้ากลับมองนางประหนึ่งกำลังพิจารณา เกราะเหล็กบางเฉียบที่ซ่อนหัวใจเอาไว้ได้แนบเนียนที่สุด

“เจ้ายอมรับนางหรือ”

แม้ไม่เอ่ยชื่อแต่หลี่อินรู้ทันทีว่าหมายถึง ซูเจิน นางไม่หลบสายตา ไม่ยิ้ม ไม่หวาดหวั่น

“ข่าวว่านางคือคนรักของท่านพี่ ข้าทราบดีเจ้าค่ะ”

“เจ้าไม่กลัวว่าวันหนึ่ง…นางจะได้ยืนในตำแหน่งที่เจ้าอยู่บ้างหรือ” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ ทว่าคลื่นใต้น้ำแผ่กระจายทุกคำ หลี่อินคลี่ยิ้มบาง ส่ายหน้าอย่างไม่ไยดี

“หากท่านพี่จะยกนางแทนที่ข้า ข้าย่อมไม่ขัดข้อง ข้าแต่งเข้ามาเพื่อทำหน้าที่ มิได้หวังครอบครองสิ่งใด”

แม่ทัพใหญ่กระชับดาบที่สะพายหลังแน่นขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกล่าวถ้อยคำที่เหมือนฟันลงบนหินเสียงกร้าว

“จะรับนางคนนั้นเป็นอนุก็รับไป แต่ตำแหน่งอื่น ๆ ข้าไม่ยอมรับ นางไร้หัวนอนปลายเท้า เลือดที่ไหลเวียนในร่างนางมีเชื้อชาติใดเจืออยู่บ้าง…ก็ยังหาคนยืนยันมิได้”

แม่ทัพใหญ่เอ่ยเสียงเข้ม มั่นคงราวเสียงคำรามกลางสนามรบ

“ต่อให้ตระกูลหลี่กำลังเสื่อมถอยเพียงใด แต่เจ้าก็เกิดจากสายเลือดตระกูลสูง วงศ์สกุลแตกแขนงจากเชื้อสายใดย่อมชัดเจนไม่คลุมเครือ”

เขายกมือไพล่หลัง พลางกวาดตามองทั่วบริเวณเรือนอย่างสำรวจ ว่าคนที่เขาเลือกมาเป็นคนในตระกูลจัดการหน้าที่และงานในจวนได้ดีอย่างที่เขาคาดหวังไว้หรือไม่ แม้บิดานางจะเป็นสหายเขา แต่นั้นไม่ได้หมายความว่านางจะมาทำตัวไร้การอบรมไม่ได้

“ข้าไม่ถือสาเรื่องสินสอดไม่กี่ร้อยตำลึงที่จ่ายให้บิดาเจ้า ตระกูลหลงรับใช้ราชสำนักมาแล้วกี่รัชศก ของพระราชทานจากเบื้องบนมีมากพอให้ใช้ถึงเจ็ดชั่วคน”

ดวงตาเขาคมกริบจ้องตรงไปข้างหน้า เอ่ยเนิบช้า แต่ทุกถ้อยคำหนักแน่นดังฟ้าผ่า หลี่อินก้มหน้าเงียบ

ในชาติแรก…วันที่นางพาหลงอวี้จงขึ้นครองบัลลังก์ ก็เป็นชายชราผู้นี้ที่หนุนหลังให้เขารับซูเจินเข้าวัง เพียงเพราะนางมีสายเลือดฮ่องเต้พระองค์ก่อน

ไม่เคยเปลี่ยน…ชายชราผู้นี้ไม่เคยใส่ใจในเรื่องความรัก ในสายตาเขา มีเพียงหน้าตา ศักดิ์ศรี เกียรติยศ และสายเลือด แม้ในชาตินั้น ซูเจินจะสูงศักดิ์แต่ก็ไร้อำนาจ

“ส่วนสตรีที่บุตรชายข้ารัก…หากอยากอยู่เคียงข้างเขาก็อยู่ไปในฐานะอนุภรรยานั่นนับว่ามากพอแล้วสำหรับผู้ไม่มีหัวนอนปลายเท้า”

เขาไม่ด่า ไม่ขึ้นเสียงแต่ประโยคนี้…สะท้อนออกมาดั่งตราประทับกลางกระดานหมาก

ซูเจินผู้นั้นเขาได้ข่าวนางมาตั้งแต่แรก แต่ไม่เข้าไปขัดขวางเพราะบุตรชายเขารู้หน้าที่ตนเองดีว่าต้องแต่งหลี่อินเป็นฮูหยินเอก และการมีสตรีชาวชายแดนอยู่เคียงข้างก็เป็นการดีต่อบุตรชายของเขา ความนิยมของหลงอวี้จงต่อชาวบ้านแถบนั้นดีกว่าแม่ทัพคนอื่น ๆ ที่เคยไปประจำการ

ซูเจินเอย… ชาตินี้ เจ้าคงไม่ราบรื่นดั่งที่เคยอีกแล้ว

หลี่อินน้อมรับถ้อยคำด้วยความนิ่งสงบ เพราะนางรู้ดี…นี่คืออีกหนึ่งเหตุผลที่ทำไมนาง ถึงยอมแต่ง

นางคือเกราะบังหน้าที่ช่วยให้ทั้งสองรักกันได้โดยไม่มีผู้ใดต่อต้าน

มิใช่เพราะนางเป็นคนดี

และก็หาได้ทำเพื่อพวกเขาด้วยใจบริสุทธิ์ไม่ หากไม่มีนางพวกเขาไม่น่าจะลงเอยกันได้ง่ายดาย เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นคงลงเอยกันตั้งแต่อยู่ไกลหูไกลตาผู้คนที่ชายแดนแล้ว หลี่อินเพียงต้องการสลัดตนเองออกจากเรื่องราวของคนทั้งคู่อย่างสง่างาม…พร้อมด้วยเงินทองมากพอจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ชีวิตที่ไร้พันธนาการ ไร้การเหยียบย่ำหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ข้าคงไม่กล้าขัดใจท่านพี่”นางเอ่ยเสียงเรียบ “แต่สิ่งที่ข้าทำ…คือออกหน้าสนับสนุนเพื่อที่ท่านพี่จะได้ไม่ถูกคนนินทาได้ว่าฮูหยินเอกริษยาอนุ”

สายตาของแม่ทัพใหญ่มืดครึ้ม เขามองหญิงสาวตรงหน้า นางไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยฟ้องใคร ไม่เคยกล่าวโทษแม้สักถ้อยคำ แต่นางคือผู้ที่ตั้งกำแพงด้วยความสงบ และไม่ให้ใครล่วงล้ำความรู้สึกของตนได้เลยแม้แต่ก้าวเดียว หากเป็นเมื่อสมัยยังเด็กเพียงเห็นหลงอวี้จงต้องเดินทางไปชายแดนนางก็น้ำตาคลอแล้ว หลี่อินเติบโตมาได้งดงามจริง ๆ

หญิงเช่นเจ้า…หากไม่รัก ก็ไร้พิษภัยแต่หากรักแล้วถูกทรยศ…ก็เยียบเย็นยิ่งกว่าดาบเหล็กในหิมะ

แม่ทัพหลงเอ่ยในใจ พยักหน้าช้า ๆ หลังหลี่อินเอ่ยตอบอย่างสงบ ก่อนกล่าวเสียงทุ้มนิ่ง แต่น้ำเสียงกลับแฝงแรงสั่นสะเทือนลึกเข้าไปถึงหัวใจของผู้ฟัง

“หากซูเจินคลอดบุตรชายให้ตระกูลหลงได้…ข้าอยากจะให้เขาลงทะเบียนครอบครัวในฐานะบุตรของเจ้าบุตรแต่ไม่ใช่ ‘ทายาทสายตรง’ ของตระกูล”

หลี่อินไม่แสดงอาการใดออกมา ใบหน้านิ่งสงบไม่ไหวติงแต่ในใจกลับรู้ดีว่าคำกล่าวของเขานั้นเป็นการประทับตราให้กับสิ่งที่ซูเจินจะไม่มีวันได้ตำแหน่งมารดาของทายาทตระกูลหลงอย่างแท้จริง แต่นางวางแผนอื่นเอาไว้ให้ซูเจินแล้ว

“เจ้าค่ะ”

“ข้าคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกเจ้า”

เสียงของแม่ทัพใหญ่ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แฝงรอยพึงพอใจแต่เย็นชา

“ชนชั้นสูง…อย่างไรก็คือชนชั้นสูงต่อให้เสื้อขาด ไร้เงิน ไร้อำนาจ แค่แว็บเดียวก็มองออกจากพวกที่พยายาม ‘ปีนขึ้นมา’…”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนจะชมแต่ก็คล้ายเหยียดเหยียบไปถึงคนที่อยากเป็นเจ้าของทุกอย่าง โดยไม่รู้จักที่ของตน หลี่อินยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ก้มหน้ารับถ้อยคำของบิดาสามีอย่างนอบน้อม

“เจ้ารู้หน้าที่ว่าต้องทำเช่นไร…และเจ้าก็ทำได้ดี ถึงแม้เจ้าไม่พูด แต่การไม่ต่อต้าน ก็ชัดเจนแล้วว่าเจ้าคือเสาหลักของจวนนี้”

นางไม่ได้เอ่ยตอบในทันทีเพียงแต่ย่อตัวคำนับ กล่าวเสียงเบาแต่มั่นคง

“ข้าเพียงทำตามขอบเขตของข้า ไม่เกินเลยหน้าที่ และไม่ล้ำเส้นใครเจ้าค่ะ”

แม่ทัพหลงพยักหน้าช้า ๆ อีกครั้งก่อนเดินจากไปโดยไม่หันมามอง ภาพสุดท้ายในลานจวนเมื่อบิดาของหลงอวี้จงเดินผ่านลาน บ่าวไพร่และทหารองครักษ์ต่างโน้มตัวคำนับ

และหลี่อิน…ยังคงยืนอยู่ที่เดิมใบหน้าเงยขึ้นรับแสงแดดยามสายสงบ เยือกเย็น และไม่แสดงอารมณ์ใดออกมาทั้งสิ้น

แต่ภายในใจของนางราวกับดอกเหมยที่ผลิบานกลางพายุหิมะเบ่งบานในความเด็ดเดี่ยว

บ่าวไพร่ในลานเรือนต่างทอดสายตามองกันอย่างเงียบงัน เพราะทุกคนรู้ดี…ว่าคำกล่าวของแม่ทัพใหญ่ในวันนี้ ดูท่าแล้วตำแหน่งฮูหยินเอกนี้ถูกกำหนดให้หลี่อินเพียงผู้เดียว ไร้ผู้ใดกล้าแตะต้อง แม้แต่ตัวของแม่ทัพหลงอวี้จงเองก็ไม่เว้น

แม่นางซูผู้นั้น…ท่าจะลำบากเสียแล้วต่อให้เป็นสตรีที่ท่านแม่ทัพรักมากเพียงใด แต่หากถูกตรึงฐานะไว้เพียง อนุตั้งแต่วันนี้นางก็อาจไม่มีวันก้าวพ้นเงาของฮูหยินเอกได้จนกว่าจะสิ้นลมหายใจ