บุพเพ ทดสอบ

เช้าย่ำรุ่งไอ้สิงห์ที่ตื่นก่อนระย้าแก้ว มันจึงค่อยๆคลายอ้อมกอด ออกจากร่างอรชร ที่หลับสนิทมันแกะเชือกที่พันรอบข้อมือเล็กของระย้าแก้ว เอากลับไปผูกที่เอวของมันดังเดิม

มันยังคงมลืมก้มลงไปจูบหน้าผากมนราวกับหวงแหน ความรู้สึกของมันบัดนี้ชัดเจนเกินกว่าที่มันจะปฏิเสธหัวใจของตนเองได้

"ข้าจักรีบกลับมาหาเอ็ง แลทำดีกับเอ็งให้มากกว่านี้จากนี้ต่อให้เอ็งมิให้อภัยข้า ข้าก็จะตามรักเองทุกชาติไประย้าแก้ว" ไอ้สิงห์พูดจบมันก็รีบปีนออกจากห้องนอนของระย้าแก้ว หากอยู่จนมีคนมาพบมันเกรงว่าชื่อเสียงของระย้าแก้วจากเสียงหาย

วันนี้เป็นวันที่สองที่ระย้าแก้ว ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกมากมาย แม้ก่อนหน้านี้จะมุ่งมั่นและแน่วแน่ที่ตัดสินใจว่าจะตัดไอ้สิงห์ออกจากหัวใจ

แต่หากนางกลับคิดย้อนกลับ หากเมื่อคืนที่ผ่านมามิใช่ฝันนาง ก็จะเก็บทุกความรู้สึกที่ไอ้สิงห์มอบให้จบจนวันสุดท้ายของนาง หากแม้มิใช่บุพเพสันนิวาสกันแล้วก็คงต้องแคล้วกันไป

"หากพี่กับข้าเป็นเนื้อคู่กัน เราคงได้กลับมาเจอกันอีก หากเพลาในเพลานั้นข้ายังรักพี่ แลพี่เองก็ยังรักข้า เราคงได้ครองคู่กัน" ระย้าแก้วเมื่อนางตัดสินใจแล้วนางมิเคยถอยหลังกลับ

ไอ้สิงห์ที่กำลังจะเดินขึ้นเรือน ก้าวขายังไม่พ้นบันไดขั้นที่สอง ก็เจอไอ้สองลูกน้องตัวแสบ อย่างไอ้ฟักและไอ้ดำที่มันตะโกนไล่หลังมา

"พี่ไปที่ใดมาทั้งคืนจ๊ะ ข้าสองคนตามหาพี่จนทั่วหัวหน้าหมู่บ้านบอกให้ข้าสองคนหาพี่ มีเรื่องจะปรึกษาขอรับ"ไอ้ฟักเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก

"เออ..กูขอโทษที่ไม่ได้บอกพวกมึงก่อน แล้วพ่อกูอยู่ไหน"ไอ้สิงห์ทำตัวนิ่งๆไม่ให้มีพิรุธ

"เอ๊ะ..!!? พี่อันนี้มันชุดเมื่อวานมิใช่รือ ข้าจำได้ชุดนี้พี่ใส่ไปตลาด"ไอ้ดำเอ่ยเสริมขึ้นมาอีก

"เรื่องของกูน่ะ สรุปพ่อกูอยู่ที่ใดกูจะได้ไปหาพ่อเสียที เสียเวลาคุยกับพวกมึง"

"หัวหน้าหมู่บ้านรอที่ลานฝึกอาวุธจ้าพี่"

"งั้นมึงสองตัว ไปบอกพ่อว่าเดี๋ยวกูไปหา ขอกูอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าประเดี๋ยวนึง"

ไอ้ฟักทไอ้ดำรู้สึก แลสงสัยเป็นที่สุด ว่าลูกพี่ของมันหายไปที่ใดมาทั้งคืน แต่ก็ยังมิหลุดปากต่ออันใด

"ไอ้ฟักมึงคิดเหมือนกูรือไม่ ว่าพี่สิงห์จักต้องไปหาหญิงแน่นอน"ไอ้ดำถามไอ้ฟัก

"กูก็มิรู้เช่นกันว่ะไอ้ดำ แต่ลูกพี่สิงห์ของเรามีพิรุธหนักมากนะมึงว่าหรือไม่"

"กูก็ว่าเช่นมึงนั่นแหละ วันนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษปกติคงจะแพร่งกบาลมึงกับกูไปเสียแล้ว"

ระย้าแก้วเตรียมข้าวของใส่หีบ หัวใจของนางก็เฝ้าเหม่อถึงเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา มันคืออันใดกันแน่นะหากเพลาที่น้องรักพี่จนหมดใจ เหตุใดพี่จึงรังเกียจน้องแต่มาบัดนี้น้องกำลังตัดใจพี่มาเล่นกลอันใดใส่อีกหนอ

"คุณหนูเจ้าค่ะ ข้าวของทั้งหมดเตรียมเสร็จหมดแล้วหนา พรุ่งนี้เหลือเวลาอีกหนึ่งวัน คุณหนูจะทำอันใดเจ้าค่ะก่อนที่เราจักเดินทางไปสุโขทัยกับพ่อ พระพรายในวันมะรืนหรือไม่เจ้าค่ะ" อีแตงเอ่ยถามผู้เป็นนายที่ใจมิอยู่กับเนื้อกับตัวตอนนี้

"ข้ายังมิรู้ดอกพี่ วันนี้ข้าจะไปดูที่สวนลั่นทอนเสียหน่อย ก่อนที่ข้าจะจากมันไป มิรู้เมื่อใดข้าจึงจะศึกษาตำรับตำราจบ"ระย้าแก้วเดินลงจากเรือนตรงไปที่สวนลั่นทมที่นางรักที่สุด นางที่รู้สึกเศร้าใจ นึกถึงไอ้สนจึงท่องกลอนออกมา

ลั่นทมเอ๋ยเคยหอมเคยสดใส

เปรียบดวงใจแสนเจ็บปวดของข้า

อยากจรลาจากจรไม่เหลียวหลัง

ดั่งรักพังสูญสลายมลาย

ดั่งพระพายพัดผ่านมิหวนคืน

มิอาจฝืนใจรักปักต่อพี่

ตัวน้องนี้รักมั่นดังหินผา

จำต้องลาเพราะพี่มิเหลียวแล

"ตัวข้าคงเหมือนเจ้านะดอกลั่นทม สวยงามหลากสีแต่มิมีผู้ใดต้องการหรือเข้าใกล้ เพียงเพราะชื่อที่แสนเศร้าของเจ้ากระมัง"หญิงสาวนั่งตัดพ้อใต้ต้นลั่นทมสีขาวแซมชมพู เจ้าหล่อนหลงไหลดอกลั่นทม

"กลอนที่น้องได้ท่องออกมานั้น ช่างแสนเศร้าเหลือเกิน ผู้ใดหนอทำให้น้องของพี่ เศร้าใจได้ถึงเพียงนี้"พระพรายที่มาถึงก็ได้ยินกลอนอันแสนเศร้าตัดพ้อของระย้าแก้วที่สวนลั่นทมที่รัก

"พี่มาตั้งแต่เมื่อใดกัน เหตุใดน้องจึงมิได้ยินแม้กระทั่งเสียงฝีเท้าของพี่"ระย้าแก้วสงสัย

"หากพี่เป็นศัตรู น้องอาจจะโดนรอบทำร้ายแล้วหนา ระย้าแก้วนองรักของพี่ ฮ่า ฮ่า" พระพรายแสร้งทำเป็นหัวเราะขบขัน เพื่อไม่อยากให้ระย้าแก้วต้องรู้สึกกังวลและรู้สึกเศร้า

"พี่พระพรายก็สรรหาคำมาให้น้องได้คมขันเสียนี่กระไร"

"เอาน่า พี่ไม่อยากเห็นใบหน้าแสนเศร้านี้หนาสำหรับเจ้า ใบหน้าของบุษบา ที่ผู้คนกล่าวถึง ควรมีแต่รอยยิ้มมิใช่ใบหน้าเศร้าสร้อยเยี่ยงนี้"

"น้องเข้าใจว่า พี่พระพรายเป็นห่วงน้อง แต่หากน้องยังมิอาจตัดใจ จากคนที่น้องมอบใจให้เขาไป"

"หากคนผู้นั้น มิเห็นค่า น้องจงกลับมารักตัวเองเถิดพี่จะดูแลน้อง มิให้ผู้ใดมาทำอันใดเจ้า ได้เป็นอันขาดที่ให้สัญญา"พระพรายเอ่ยอย่างหนักแน่น

ระย้าแก้วมองเข้าไปในตาของพระพรวายนางเชื่อทุกคำพูดที่พระพรายเอ่ยออกมา เพราะไม่มีครั้งใดเลยที่พระพรายจักผิดสัญญากับระย้าแก้ว

"เจ้าดูนั่นสิ ดอกลั่นทมที่พี่กับเจ้าเพียรช่วยกันปลูกในวันนั้นมันเป็นเพียงต้นเล็กๆ หากเปรียบมันเป็นเหมือนดังเจ้า บัดนี้มันก็เติบโตแข็งแรง ถึงแม้จักยังมิมีรากที่คงทนแลใหญ่โตสวยงาม แต่มันก็ยังสามารถเติบโตขึ้นมาได้อีก"

ระย้าแก้วเข้าใจทุกคำพูดของพระพรายจึงได้ฝืนยิ้มออกมาเพื่อให้พระพายได้สบายใจ

ตัดภาพมาทางด้านลานฝึกอาวุธ หัวหน้าหมู่บ้านพาเหล่าผู้ชายและผู้หญิงบางส่วนที่มีใจฝักใฝ่อยากจะฝึกปรืออาวุธหากมีผู้ใดมารุกรานจะได้มีศิลปะป้องกันตัวและครอบครัวของมันเอง

"พ่อมีอันใดจักคุยกับข้าหรือ เห็นให้ไอ้ฟักกับไอ้ดำไปตามข้ามา"ไอ้สิงห์ที่เดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี

"แหม พ่อสิงห์ ข้าจะกล้ามีอันใดกับเจ้าได้เล่า เหตุใดวันนี้จึงอารมณ์ดีเช่นนี้" ผู้เป็นบิดาหรี่ตาลงแลจับสังเกตลูกชาย

"ลูกก็อารมณ์ดีเป็นปกติหนาพ่อ"

"แล้วเมื่อคืนท่านลูกหายหัวไปที่ใดมารือขอรับ ให้คนเป็นพ่ออย่างข้า เป็นห่วงท่านลูกชายหัวแก้วหัวแหวนฮึ"บิดาเอ่ยประชดลูกชายที่หายหัวไปทั้งคืน

"โถ่... พ่อข้าก็ไปหลีหญิง ตามประสาข้านั่นแหละพ่อจะห่วงทำไมเล่า ข้ามิใช่ผู้ชายที่ไม่มีทางสู้ผู้อื่นนะ"

"เออให้มันได้อย่างที่ปากเองพูดเถอะ"

"แล้วสรุปพ่อมีอันใดจะคุยกับข้าหรือ"

"เมื่อวาน พ่อของจันทร์แรมมาคุยกับข้า เรื่องลูกสาวของมัน ว่าเมื่อใดเอ็งจักไปคุยเรื่องสู่ขอ ให้เป็นเรื่องเป็นราว จักได้มิต้องเป็นขี้ปากชาวบ้าน"

"ข้าบอกนางไปชัดเจนแล้วหนา ว่าข้ามิเคยคิดอยากจะตกแต่งนางมาเป็นเมีย แลบัดนี้ข้าก็หูตาสว่าง ข้ามิได้รักได้ใคร่นางพ่อ เพราะข้าเห็นการกระทำต่างๆและนิสัยที่เสียของนาง ยิ่งกว่าแม่หญิงรักตลาด" ไอ้สิงห์เอ่ยพูดกับผู้เป็นบิดา

"พ่อรู้ พ่อเข้าใจ เพราะพ่อก็พอจะได้ยินข่าวมาบ้างว่าแม่จันทร์แรมมีข่าวคาวมากเพียงไร"

"แล้วเรื่องที่ให้ไปสู่ขอเอ็ง จักทำเช่นไรเล่า"

"ข้าก็มิทำอันใดดอกพ่อ เพราะคนที่ข้าพึงใจอยากให้พ่อไปขอ คือระย้าแก้ว"

ไอ้ดำกับไอ้ฟังที่นั่งดื่มหล้าเข้าปากอยู่ตรงลานฝึกถึงกับเหล้าพุ่งพรวดออกจากปากทันที

พี่ว่ากระไรนะ...!!!

อย่าว่าแต่ไอ้ดำกับไอ้ฟักเลย ผู้คนที่อยู่ในลานฝึกถึงกับหยุดชะงัก บางคนถึงกับดาบร่วมมือกันเลยทีเดียวที่ได้ยินคำพูดจากปากของไอ้สิงห์

"ไอ้สิงห์ผีเข้าเอ็งหรือกระไร เอ็งลองทบทวนว่าเอ็งพูดอันใดออกมาดูนะ"

"ข้าพูดมิผิดดอกพ่อ ข้าอยากให้พ่อไปขอแม่ระย้าแก้วมาเป็นเมียให้กับข้า"

"ไอ้ลูกเวร..!! วันที่น้องมันตามเอ็งต้อยๆ เอ็งก็รังเกียจรังงอนมัน หากแต่วันนี้จักให้ข้าบากหน้าไปขอกับพ่อหมอไทย เขาคงจะยกลูกสาวให้ข้าดอก"

"หากมิยกให้ข้า ข้าจะปล้นแลพาหนีไปเสียให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย"

เพียะ ...!!! ไอ้เวรตะไลใครสั่งใครสอนให้เอ็งทำเช่นนี้ เอ็งเป็นผู้ชายหนามิเสียหาย แต่แม่ระย้าแก้วเป็นหญิง เอ็งทำเช่นนี้มันเป็นการอย่างเกียรตินางหนาเอ็งคิดให้หนัก"

"ข้าก็แค่เย้าน่ะพ่อ"

อีกคนนึงเตรียมจะลาจากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในอีกหมู่บ้านหนึ่งที่ห่างไปไกลแสนไกล

ส่วนอีกคนกลับตกหลุมรักง่ายๆทั้งที่ไม่รู้เรื่องราวว่ากำลังจะไม่เห็นหน้าของหญิงที่รักอีกนาน....แล้วจะทำยังไงต่อเพราะสิงห์