บทที่ 4 หลี่เฟยหย่า ที่แปลว่า โบยบินอย่างสง่างาม

บทที่ 4 หลี่เฟยหย่า ที่แปลว่า โบยบินอย่างสง่างาม

คุณย่าจางไม่ได้สนใจการส่งสายตามองกันของสองพ่อลูกนัก จึงเอ่ยชื่อหลานสาวที่เธอและสามีตั้งใจเตรียมไว้ออกมา โดยไม่ได้มีความหมายของโชคลาภวาสนาเงินทองแต่อย่างใด

สิ่งเหล่านี้ตระกูลเธอมีจนมากเกินพอแล้ว หวังเพียงแค่หลานสาวที่รักจะเติบโตขึ้นมาอย่างงดงาม และมีความสุขที่สุดเพียงเท่านั้น

“ดี! ถ้าอย่างนั้นให้หลานน้อย ชื่อ เฟยหย่า หลี่เฟยหย่า หลานย่าจะได้เติบโตมาอย่างสง่างามเพียบพร้อม สมกับเกิดมาเป็นคนในตระกูลหลี่ เป็นนางฟ้าตัวน้อยแสนสวยของบ้านเรา”

เมื่อหลี่เฟยหรงและซ่งผู่เย่วได้ยินชื่อของลูกสาว ก็ยอมรับชื่อนี้ด้วยความยินดีไม่ได้แย้งขึ้นมาแต่อย่างใด ชื่อนี้ความหมายดีมากเช่นกัน เฟยหย่า โบยบินอย่างสง่างามอย่างนั้นเหรอ พ่อกับแม่เลือกชื่อได้ถูกใจจนพอทำใจยอมรับได้ เจ้าตัวน้อยจะได้เติบโตขึ้นมาอย่างสง่างาม เหมือนอย่างที่คุณแม่พูดไว้ แม้จะเสียดายอยู่นิดหน่อยที่ไม่ได้ตั้งชื่อให้ลูกเอง

“แอ๊! อ้า อ้า….”

ทารกน้อยตัวกลมเมื่อได้ยินชื่อ ที่คุณย่าจางตั้งให้ก็ดีดแขนดีดขาไปมาอย่างคึกคักด้วยความยินดี ส่งเสียงร้องอ้อแอ้ตอบรับคุณย่าเสียงดังอย่างชอบใจ

นี่มันชื่อเดิมของเธอเลยเชียวนะ เมื่อมีชื่อเหมือนกับชื่อในชีวิตเก่ามันทำให้เธอได้เก็บความทรงจำที่ดีมากๆ ของชาติที่แล้วเอาไว้ผ่านชื่อนี้ได้โดยไม่ลืมไปตามกาลเวลา เมื่อเธอเติบโตขึ้น

ด้วยไม่แน่ใจว่าความทรงจำชาติที่แล้ว มันจะยังคงอยู่กับเธอไปอีกนานแค่ไหน คงมีแค่ชื่อนี้ที่จะอยู่กับเธอไปตลอด ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งอบอุ่นหัวใจ คุณปู่หลี่กับคุณย่าจางดีที่สุดเลย!

“น้องต้องชอบชื่อที่คุณปู่คุณย่าตั้งให้แน่เลยครับ ดูดีใจใหญ่เลย น้องเล็กน่ารักมาก!”

เสี่ยวเจินเด็กชายผู้ซื่อตรงของบ้าน ชมน้องน้อยของเขาเสียงดัง ด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว เมื่อเห็นแขนขาน้อยๆ สีขาวอมชมพูเป็นปล้องๆ ขยับไปมา เขาอยากจะลองกัดดูสักคำจริงๆ! หากเจ้าตัวน้อยเฟยหย่า ได้ยินสิ่งที่พี่ชายคนรองของเธอคิดอยากลองกัดแขนขาน้อยๆ นี่ละก็ เธอคงไม่กล้าขยับมันเพื่อสร้างความน่ารักอีกแน่นอน

เสี่ยวฮุ้ยพี่ชายคนโตของน้องๆ นั่งนิ่งยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้แน่น ดวงตาพราวระยับของเด็กชาย จับจ้องอยู่ที่แขนขาน้อยๆ แสนนุ่มฟูของน้องสาวอย่างห้ามใจตัวเอง ถ้าเขาเผลอทำอะไรตามใจขึ้นมา ต้องโดนทุกคนทุบตีแน่!

เด็กชายรู้สึกไม่ต่างจากน้องชายเลย น้องสาวน่ารักมากอยากลองกัดสักคำจริงๆ เพียงแค่เขาไม่ได้พูด และแสดงออกชัดเจนอย่างเสี่ยวเจินเท่านั้นเอง ก็นะเขามันเก็บอาการเก่งอยู่แล้วละ อาการคลั่งอะไรน่ารักๆ ยังเก็บได้อยู่!…

เหล่าคนโตเห็นเด็กชายของบ้านอาการเริ่มหนัก ก็ได้แต่ยิ้มเอ็นดูในความน่ารักของพวกเขา

“แอ๊…. ฮาวว~ …”

เมื่อพวกเขาเห็นหลี่เฟยหย่า อ้าปากหาวอย่างง่วงนอนโดยไม่ร้องไห้งอแงแล้ว ก็รู้ว่านี่ควรปล่อยให้คุณแม่พึ่งคลอดได้พักผ่อน และทารกน้อยกินนมนอนได้แล้ว

ทุกคนจึงได้พากันออกจากห้องเพื่อให้ทั้งสองได้นอนพัก แม้เด็กชายทั้งคู่จะอยากอยู่ในห้องกับแม่และน้องสาว แต่ก็โดนคุณปู่ลากออกมาจากห้องด้วยกัน ก่อนจะตามหลังทุกคนออกไป หลี่เฟยหรงยังก้มลงจุ๊บปากภรรยารักของเขาสองสามจุ๊บอีกด้วย

“……..”

หลี่เฟยหย่าที่ยังเป็นทารกตัวน้อยทำอะไรเองไม่ได้ มองพ่อแม่แสดงความรักกันตาแป๊ว ไม่มีหลบแต่อย่างใด ก่อนทำปากจู๊ บู้บู้ ใส่พ่อที่เห็นเธอเป็นทารกน้อยพึ่งคลอด จะทำอะไรไม่มีเกรงใจกันเลย ฮึ!

"เพี๊ยะ!"

ซ่งผู่เย่วยกมือขึ้นฟาดต้นแขนสามีของเธอแรงๆ ไปหนึ่งที ใบหน้าสวยแดงระเรื่อด้วยความเขิน หลี่เฟยหรงยกยิ้มมุมปากหัวเราะ ฮึ ฮึ ในลำคออย่างชอบใจ ก่อนจะก้มลงจุ๊บหน้าผากเจ้าตัวน้อยที่ทำปากยื่นไม่ชอบใจอยู่ ชาติก่อนเธอยังไม่เคยมีแฟนเลยนะ จะมีจุ๊บน่ารักๆ แบบนี้ได้ยังไง วิญญาณสาวน้อยในร่างทารกได้แต่ตัดพ้ออย่างน้อยใจ

“จุ๊บ!.… พ่อไปก่อนนะครับ เลิกงานแล้วคุณพ่อจะรีบกลับบ้านมาหาหย่าเออร์นะครับ”

ซ่งผู่เย่วมองสามีทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับลูกสาวอย่างเอ็นดู ก่อนเธอจะดันๆ ไหล่กว้างของสามี ไล่ให้เขาออกจากห้องไปทานมื้อเที่ยงซะที เธอจะให้นมลูกแล้ว หลี่เฟยหรงจึงยอมออกจากห้องไปอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อสามีไปแล้ว หญิงสาวจึงรีบเปิดสาบเสื้อออกให้นมลูกสาว ตอนนี้เธอรู้สึกคัดหน้าอกมาก เพราะตั้งแต่ทุกคนรู้ว่าเธอตั้งครรภ์ คุณแม่สามีก็ได้สรรหาอาการและยาบำรุง ที่คุณหมอเสิ่นแนะนำมาให้ไม่มีขาด บวกกับเธอดูแลตัวเองอย่างดีมาตลอดด้วย ไม่ต้องกลัวเลยว่าเจ้าตัวน้อยของเธอจะมีน้ำนมไม่พอดื่ม

เฟยหย่ามองหน้าอกอวบอิ่มของคุณแม่คนใหม่ของเธอนิดหน่อย ก่อนจะอ้าปากงับมันเข้าปาก ดูดดื่มน้ำนมด้วยความหิวเพื่อเติมพลังอย่างไม่ลังเล ตอนนี้เธอไม่ได้อยากคิดอะไรให้ยุ่งยาก เกินกำลังของทารกน้อยเกิดมาชั่วโมงกว่าๆ ให้มากความอีก

เด็กๆ นี่อ่อนแอจริงๆ สมกับที่ต้องได้รับการดูแลเอาใจใส่จากผู้ใหญ่ด้วยความใกล้ชิดแล้ว ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามกินให้มาก และนอนให้เยอะๆ จะได้โตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ

อยากแข็งแรงเร็วๆ จังตอนนี้กระดูกเธออ่อนแอมาก ส่วนคอเล็กๆ นี่อีกกลัวมันหักจริงๆ ทารกน้อยคอยังไม่แข็งได้แต่คิดไป นอนดูดนมไปเพลินๆ ในอ้อมอกนุ่มนิ่ม หอมกลิ่นนมแสนอบอุ่นของคุณแม่ กินนมจนใกล้อิ่มดวงตาทารกน้อย ก็หรี่ปรือลงจนหลับไป

ซ่งผู่เย่วนอนมองลูกสาวของเธอกินนม ด้วยสายตาอ่อนโยนยิ้มให้กับความน่ารักของเจ้าตัวเล็ก ที่ยามกินนมก็กลอกตากลมโตสีดำขลับนั่นไปมา ราวกับมีเรื่องให้ครุ่นคิดมากมาย เหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อยอย่างรู้ความก็นึกตลก

พอเห็นว่าลูกกินนมอิ่มแล้วเธอถึงได้อุ้มทารกน้อย ประคองต้นคอเล็กๆ ขึ้นพาดบ่าลูบหลังลูกสาวให้เรอออกมา ค่อยอุ้มมานอนบนเบาะนุ่มข้างๆ เธอ