เสียงกระซิบจากเงาห้วงนาคา

ณ มคธนคร กลางค่ำคืนแห่งจันทราแดง ท้องฟ้าสีเลือดคลุ้งด้วยกลิ่นลางร้าย ดวงจันทร์เต็มดวงถูกหมอกพิษบดบังเพียงครึ่ง… และที่ระเบียงสูงของของตำหนัก ผณินทรยืนนิ่ง ลมเย็นปะทะใบหน้าที่เปื้อนแววหม่นเศร้า เธอยังฝันถึงเสียงของรีภพ…เพื่อนร่วมรบ แม้เขาจะสลายกลายเป็นเศษพลังแห่งนาคธาตุไปแล้ว

เสียงฝีเท้าก้าวมาช้า ๆ...อาศิรวิษในชุดนักรบสีดำทอง สะพายหอกนาคา ก้าวเข้ามาเงียบ ๆ แต่สายตาเขาจับจ้องมาไม่ลดละ

“ข้าฝันถึงตรีภพอีกแล้ว…” เอ่ยเบา ๆ ราวสายลม

“เขาอาจยังไม่ได้จากเราไปเสียหมด...” อาศิรวิษพูดเสียงต่ำแผ่ว "...วิญญาณที่ยึดมั่นในคำสัตย์ จะไม่มีวันดับสูญง่ายดาย"

และแล้วทันใดนั้น...แผ่นดินก็สั่นไหวเบา ๆ เงานาคที่หลับใหลใต้มหานทีเริ่มขยับ

ณ เทวสถานบ่วงนาคบาศ ในห้องลับใต้เมืองซึ่งซ่อน บ่วงนาคบาศไว้ตราบชั่วกาล…รอยร้าวปรากฏบนผนึกหิน เสียงกระซิบดั่งจากห้วงเหว...

"ผู้ที่ควบคุมบ่วง คือผู้ปกครองพรหมแดน...แต่หากบ่วงนี้ตกอยู่ในมือของเงามืดจะไม่มีวันคืนใดปลอดภัย"

ฉันและอาศิรวิษรีบรุดไปยังเทวสถานพร้อมคณะองครักษ์

ที่นั่น...พวกเขาเจอร่องรอยการบุกรุกและสิ่งที่ไม่คาดคิดที่สุดคือหน้ากากของศัตรูปรากฏ

“นั่นใครหรือเจ้าคะเสด็จพ่อ” ฉันถามเพราะอยากรู้

“เขาคือเทวหัฏฐ์ ผู้ทรยศในคราบเทพารักษ์สูงสุดของมคธนคร!” เจ้าหลวงบอกเล่า

เทวหัฏฐ์ กล่าวด้วยเสียงดังก้อง

“ข้า...คือผู้ที่เบื้องหลังทั้งหมด ข้า...คือผู้อยู่เหนือทั้งนาคและครุฑ

ข้าจะใช้บ่วงนี้ ย้อนสร้างโลกใหม่ ใต้บารมีของข้าแต่ผู้เดียว!!”

เสียงหัวเราะต่ำของ เทวหัฏฐ์ ก้องสะท้อนทั่วเทวสถานใต้ผืนพิภพ เขาสวมชุดสีเงินเจือดำ เส้นผมสีขาวปลิวว่อนราวผู้ควบคุมวิญญาณ ในมือของเขาคือ บ่วงนาคบาศ ที่ถูกกระชากออกจากแท่นศักดิ์สิทธิ์! พลังของมันแผ่กระแสคลื่นบิดเบี้ยว ทำให้เส้นผมของฉันปลิวไหวราวอยู่ในห้วงนาคา

“เจ้าขโมยมันออกมาทำไม?” ถามเสียงแข็ง ดวงตาเปล่งแสงสีฟ้าเจือทองของผู้ถือพลังตื่นรู้

เทวหัฏฐ์ยิ้ม…ก่อนจะเผยคำตอบที่สะเทือนทั้งดวงภพ

“เพราะข้าคือ…บุตรที่ถูกลืมของพญาภุชคะวิษธร...และข้าจะทำลายทุกสิ่งที่พวกเจ้ารัก เพื่อให้เจ้ารู้ว่า…ความเมตตาของพ่อเจ้า มันฆ่าข้า”

ฉันตกใจหนักเข้าไปอีก เมื่อเทวหัฏฐ์พูดจบ ใครเป็นใครบ้างก็ไม่รู้ สืบสายกันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว ฉันเริ่มสับสนอีกครั้ง

สายฟ้าสีเทาดำผ่ากลางเทวสถานทันที! อาศิรวิษตวัดหอกนาคาเข้าปะทะพลังเวทมืดของเทวหัฏฐ์ เสียงกึกก้องสะท้อนทั่วพื้นหิน ฉันสลัดความสับสนทิ้ง แล้วรีบร่ายอัคนีนาคาห่อหุ้มพลังศักดิ์สิทธิ์ให้ดาบเทพ ก่อนพุ่งเข้าโจมตีอีกด้าน ทว่า…เทวหัฏฐ์ไม่ได้สู้เพียงลำพัง! เขาเรียกกองอสูรอาคมเงา ที่สร้างจากเศษวิญญาณที่ถูกกลืนกินตลอดศตวรรษ ภาพของ ตรีภพ ปรากฏแวบในเงา…เศษจิตที่กำลังสลาย โดนบ่วงชักพาเข้าสู่การกลืนกิน!

ฉันใจหายและตะโกนลั่น

“หยุดนะ! เขาไม่ใช่ของเจ้า!” แต่อสูรเงาพุ่งใส่ฉันทันที

อาศิรวิษร้องเรียกชื่อของฉันสุดเสียง ก่อนจะเข้าขวางไว้ด้วยร่างของตนเอง

เลือดของเขาสาดกระจายเป็นละอองสีทอง แต่แม้จะเจ็บ...เขากลับยิ้ม และพูดเสียงเบา

“ตราบใดที่ข้ายังหายใจ...ข้าจะไม่ให้ใครแตะต้องเจ้าได้เลย…”

พลังนาคาในกายเขาระเบิดออกจนทำให้เงาแตกกระจายเป็นฝุ่นเถ้า เทวหัฏฐ์ถอยหลังเพียงก้าวหนึ่ง แต่รอยยิ้มเยาะยังอยู่

“พวกเจ้าจะหยุดข้าไม่ได้…แม้แต่ตรีภพก็ไม่อาจหนีชะตานี้”

ทันใดนั้น…เสียงกระซิบดังขึ้นจากใจกลางเทวสถาน

“แต่จิตที่มั่นคง...จะไม่มีวันถูกกลืน”

“ตรีภพ!!?” ฉันร้องอย่างตื่นตระหนก

เศษจิตของตรีภพที่เคยสลายไปแล้ว ปรากฏขึ้นราวแสงเรืองรอง เขาแทรกเข้าระหว่างฉันกับบ่วงนาคบาศอีกครั้ง…

แม้จะเป็นเพียงจิตไร้กาย แต่พลังที่เขาแผ่ออกมา ทำให้แม้แต่เทวหัฏฐ์ต้องชะงัก!

“ข้าขอสละ...ครั้งสุดท้าย เพื่อพวกเจ้า”

“เจ้าคิดว่าเศษจิตแค่นั้นจะหยุดข้าได้งั้นหรือ?” เทวหัฏฐ์คำราม เสียงดังก้องจนผนังเทวสถานสั่นสะเทือน

ตรีภพไม่ได้ตอบ เขาเพียงเงยหน้ามองตรงมายังฉัน ด้วยรอยยิ้มสุดท้ายในชีวิต แววตาของเขาอบอุ่น ไม่ใช่ความเศร้า แต่คือความยินดี

“ผณินทรเจ้านางน้อยของข้า…เจ้าต้องสู้ต่อแม้ไม่มีข้าอยู่ แต่ใจของข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ”

เศษจิตของเขากระจายกลายเป็นกลีบแสงสีเงิน ลอยเข้าสู่ บ่วงนาคบาศ ทำให้มันหยุดสั่น หยุดกลืนกิน แล้วเปล่งประกายแสงบริสุทธิ์ออกมาอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!

“ไม่…ข้าไม่ยอม!!!” เทวหัฏฐ์กรีดร้อง ร่ายเวทเงาดำพุ่งเข้าใส่ทุกทิศ

อาศิรวิษพุ่งเข้าหาเขาทันทีพร้อมกับเจ้าหลวง หอกแห่งวารีศักดิ์สิทธิ์สว่างขึ้น ในขณะที่ฉันยืนมั่น กางวงแหวนมนตรา วิสุทธิ์นาคินี ฉันร่ายคำสาบานด้วยเสียงแห่งบรรพนาคา!

“ข้าจะไม่ยอมให้ใครทำลายนครมคธ และคนที่ข้ารักเป็นแน่! ด้วยเลือดแห่งเจ้าหญิงนาคา ด้วยรักที่ไม่เคยหวั่นไหว ข้าขอสลายพันธะแห่งบ่วงนาคบาศ…ด้วยหัวใจ!”

ความยาวของร่างกายที่ผันกลายจากมนุษย์เป็นนาคาสีทมิฬ ดวงตาสีแดงก่ำไม่เกรงกลัวความตาย ความกล้าหาญ จิตวิญญาณของมณีณินที่อยู่ในกายของผณินทรต่อสู้ปกป้องเหล่าประชาด้วยใจภักดิ์ แม้ร่างกายบางแห่งจะได้รับบาดเจ็บจนเลือดไหล ก็ไม่ระคายความกล้าให้ลดลง

“เจ้านางน้อย! ระวัง” เสียงเรียกก้องกังวานของชายที่ฉันรัก น้ำเสียงที่ดังจนฉันได้ยินชัดเจน ทำให้ฉันอิ่มใจแม้กำลังต่อสู้ ทำให้ฉันมองเห็นคมดาบของศัตรูที่กำลังลอยมา จึงทำให้หลบทัน

“ไอ้เลว ชั่วช้า!”

“เจ้านางน้อย...ไม่!!!”

ฉันลั่นวาจาด้วยความเกรี้ยวโกรธ คนที่มันลอบจะทำร้ายฉันข้างหลัง ต้องได้รับผลกรรมอย่างสาสม ฉันเลื้อยด้วยความเร็วสุดแรง อ้าปากออกกว้างก่อนจะถึงตัวศัตรู และคนชั่วร่างกายขาดเป็นท่อนหมดลมหายใจในที่สุด

“เราจะปกป้องเผ่าพันธุ์ของเราให้ปลอดภัย มันจะต้องไม่ดับสูญจนสิ้นชื่อไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติกี่ร้อยล้านปี...”

ลูกธนูอาคมสามดอกพุ่งมาทางอาศิรวิษ เห็นเช่นนั้นฉันไม่รอช้ารีบกำบังให้คนที่ฉันรักอย่างไม่คิดชีวิต จนฉันล้มลงกับพื้นก่อนจะกลายร่าง สายตาเห็นอาศิรวิษจัดการพวกชั่วช้าจนหมดสิ้น ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้ามากอดฉันไว้ ใบหน้าคมแปดเปื้อนด้วยหยาดน้ำตา ฉันมองหน้าเขาแล้วพยายามยิ้มให้ ยกมือขึ้นสัมผัสกับแก้มสากที่มีหนวดเครา นี่คงเป็นสัมผัสสุดท้ายของฉันแล้วสินะ

“เจ้านางน้อย!”

“มันคงถึงเวลาพักผ่อนของข้าแล้วล่ะ” ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ผณิณทร ไม่นะ ทำไมถึงทำเยี่ยงนี้ไม่รักชีวิตตนเองเลยหรือไร” อาศิรวิษจับมือฉันแนบแก้ม แล้วตำหนิฉันทั้งน้ำตา

“ข้ารักเจ้ามากกว่าอาศิรวิษ”

“ผณิณทร ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน ข้าจะไม่มีวันให้เจ้าเป็นอะไรไปเป็นแน่”

“รักข้า ก็จงมีชีวิตต่อให้ดีเถิดนะ ข ข้าอยากจะนอนพักแล้วล่ะอาศิรวิษ”

“ไม่นะ ไม่...”

“เทวดาทั้งหลาย อีกทั้งผู้มีฤทธิ์และอำนาจ ผู้ตัดสินชะตา โปรดจงรับรู้ไว้ว่า ที่ข้าต้องกระทำเช่นนี้ ข้าไม่ได้เป็นผู้เริ่มก่อน ได้โปรดเมตตาข้าพเจ้าด้วยบุญบารมีที่ได้สร้างสมหา หากวันนี้ชะตาลิขิตแล้ว ขอให้ข้าพเจ้าได้มีโอกาสได้สร้างบุญในเส้นทางธรรม ได้มีโอกาสเป็นมนุษย์ตามกรรมที่มีเป็นแดนเกิดด้วยเถิด”

ฉันที่อยู่ในร่างใหญ่ยาวไม่ใช่มนุษย์ผู้ย่ำเดินด้วยสองขา หันไปมองหน้าอาศิรวิษแล้วบอกพนมมือด้วยแรงที่มี กล่าวอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในใจ ตอนนี้ฉันรู้ได้ว่าคงไม่อาจจะเคียงบ่าเคียงไหล่และอยู่ครองรักกับอาศิรวิษได้อีกแล้ว ฉันกลายร่างเป็นมนุษย์อยู่ในอ้อมแขนของชายที่รัก คมธนูลงอาคมปักลงกลางอกของฉันสามดอก และโดนจุดสำคัญจนฉันไม่สามารถขยับร่างกายได้ไหว ฉันรู้ชะตาของตัวเองในตอนนี้แล้ว ก่อนสติที่เคยมีเลือนหายไปและไม่รับรู้สิ่งใดอีกเลย...

หรือสุดท้ายตอนจบก็เหมือนหนังสือที่ฉันเคยอ่าน