11-ใต้ร่มบุษบัน ในใจนั้นคือเจ้า

เวลาผ่านไปหลายวันหลังจากพวกเรากลับมาจากการเดินทางอันยาวไกล มคธนครเริ่มกลับมาสงบอีกครั้ง แต่หัวใจของฉันกลับค่อย ๆ ก่อเกิดบางอย่างใหม่ในความเงียบ...ความรู้สึกอ่อนโยน ความอบอุ่นค่อย ๆ แทรกเข้ามาจากอาศิรวิษ เขาไม่เคยพูดคำว่ารัก ไม่เคยขออะไรจากฉัน แต่เขาอยู่ตรงนั้นเสมอ แม้ยามฉันเงียบ แม้ยามฉันหวั่นไหว เขาก็ยังอยู่

วันนี้ฉันเดินไปยังสวนบุษบันอันสงบ ท่ามกลางเสียงของสายน้ำและกลิ่นหอมจาง ๆ ของเกสรดอกไม้ ที่นั่นมีอาศิรวิษยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“ข้ารู้เจ้านางน้อยชอบที่นี่ เลยเก็บดอกไม้ที่เจ้าชอบมาด้วย” เขายื่นดอกบุษบันสีชมพูอ่อนให้ ฉันรับมันมาเงียบ ๆ หัวใจอบอุ่นโดยไม่ต้องมีคำใด พวกเรานั่งข้างกันใต้ร่มไม้

“อาศิรวิษ…ท่านเคยรู้สึกไหม ว่าเราทั้งคู่ไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว”

เขายิ้มอ่อนเมื่อฉันพูดจบ

“เพราะเราเติบโตขึ้นพร้อมกัน…” อาศิรวิษเอ่ยขึ้น  

ฉันมองมือของเขาเงียบ ๆ วางไว้ใกล้มือของฉัน มือที่เคยปกป้อง เคยดึงฉันขึ้นจากความกลัว แล้วฉันก็วางมือลงไปบนมือนั้น...ด้วยความรู้สึกวูบไหว

“ข้าไม่รู้ว่าความรักของนาคา...เป็นเยี่ยงไร แต่ถ้าท่านอนุญาต...ข้าขอลองเรียนรู้มันไปพร้อมกับท่านได้หรือไม่” ฉันตัดสินใจพูดคำขอเหล่านี้ เพราะแน่ใจแล้วว่าความรู้สึกที่เก็บซ่อนลึกในหัวใจ มันคือความรัก

อาศิรวิษนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแผ่วเบา แววตาของเขาสั่นระริก แต่เปี่ยมด้วยความยินดี

“ข้ารอมานาน...แค่ให้เจ้านางน้อยหันมา เพราะรู้ตัวเองดีว่าไม่คู่ควร”

“แต่ท่านก็มีฐานะเป็นบุตรบุญธรรมของเจ้าหลวง เรื่องนั้น...” มันคือสิ่งที่ฉันกังวลใจ

“เจ้านางน้อยลืมพระประสงค์ของเจ้าหลวงสิ้นแล้วหรืออย่างไร?”

“...” ฉันเงียบด้วยความไม่เข้าใจ และรอฟังคำกล่าวต่อไป

“ฐานะบุตรบุญธรรมที่เจ้าหลวงแต่งตั้งให้พี่ ก็เพื่อรอคอยท่านยามเติบโต” อาศิรวิษพูดพร้อมระบายรอยยิ้ม

“จริงรึ?”

ที่แท้ผณินทรก็ถูกตีตราจองไว้นานแล้ว ฉันล่ะ? ฉันคือมณีณิน หากเขารู้ว่าฉันไม่ใช่ตัวจริงจะยังพร้อมอยู่เคียงข้างแบบนี้ไหม

ขณะจันทร์คล้อยลง ฉันรู้สึกถึงกระแสพลังแปลกประหลาดบางอย่าง

“มีบางสิ่ง...ตื่นขึ้นจากบาดาลชั้นลึก”

“นั่นไม่ใช่ศัตรูธรรมดา...” อาศิรวิษกระซิบเสียงต่ำ

“มันคือพลังที่เคยถูกผนึกไว้ในยุคก่อน...อาจเป็นหนึ่งในห้าดวงญาณต้องสาป ที่บรรพชนเคยเตือน จงระวัง...สิ่งที่กำลังตื่นขึ้นไม่ใช่แค่ปีศาจ แต่มันรู้จักเจ้าดีเกินไป ผณินทร…” เสียงของตรีภพแว่วเข้ามาในหัวของฉัน เศษจิตของเขายังเฝ้ามองเราเสมอ...ดั่งเงาเฝ้าปกปัก

ฉันหันไปสบตาอาศิรวิษอีกครั้ง และบอกตัวเองว่า ไม่ว่าอะไรจะตื่นขึ้นมาฉันจะไม่กลัวอีก เพราะครั้งนี้...หัวใจของฉันมีที่ให้ยึดแล้ว

ราตรีนั้นฉันไม่อาจข่มตาหลับได้ แม้จะอยู่ห้องพักในปราสาทมคธนคร อบอวลด้วยกลิ่นสมุนไพรนาคา และเสียงสายธารจากลำธารศักดิ์สิทธิ์…แต่ฉันรู้บางสิ่งกำลังเคลื่อนไหว เสียงของตรีภพในเศษวิญญาณยังคงดังชัดในจิต

“จงระวัง…ดวงญาณที่กำลังตื่นขึ้น มันไม่ได้ลืมเจ้า…และเจ้าเองก็เคยสัญญากับมันไว้…”

ไม่รู้ว่าฉันต้องเจอเรื่องราวเลวร้ายอะไรอีก แต่ในเมื่อชะตานำพามาแล้ว ฉันก็คงต้องเดินหน้าสู้ต่อ

ฉันฝัน...ในฝันนั้นฉันยืนอยู่ริมหุบเขาแห่งหนึ่ง ใต้ฟ้าสีแดงฉาน ผู้ชายคนหนึ่งยืนหันหลังให้ ผ้าคลุมสีดำคล้ายหมึกไหล เคลื่อนไหวตามแรงลม เขาหันมาช้า ๆ ใบหน้า…มีผ้าผืนหนึ่งปิดตาไว้ แต่ฉันกลับรู้สึกคุ้น ๆ เหมือนเขาเคยมองฉันด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างยิ่ง

“เจ้า…เคยให้คำสัญญาไว้ ว่าจะกลับมาแต่มาวันนี้ เจ้าอยู่ข้างใครล่ะ ผณินทร”

เสียงนั้นเจือปนความแค้น…แต่ฟังแล้วก็เศร้า จากด้านหลังของเขา เงาสีดำเริ่มกระเพื่อม มันเหมือนจะมีเขาอีกหลายคน หลายเงา ค่อย ๆ ทับซ้อนกัน บางเงากระซิบว่า

“เจ้าทรยศ” บางเงาเอ่ยว่า

“เจ้าเลือกเขา ไม่ใช่ข้า”

ฉันสะดุ้งตื่น หัวใจเต้นแรง แล้วประตูก็เปิดออกอย่างเงียบงัน อาศิรวิษ ก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด หรือเขารับรู้ถึงพลังที่สั่นคลอนจากฉัน

“ฝันหรือ?…กระหม่อมได้ยินเสียงเจ้านางน้อยร้องชื่อใครบางคนเบา ๆ”

เขาพูดเป็นทางการเพราะมีบริวารอยู่ด้วย ฉันมองไปยังกาลัดและกลีบบัว ที่นั่งอยู่ข้างเตียง จากนั้นทั้งสองคนก็ถอยออกจากห้องไปอย่างรู้สิ่งที่ควรทำ ฉันมองอาศิรวิษ ดวงตาเขาเจือปนแววห่วงใย…แต่ลึกลงไปมีอะไรบางอย่างที่บอกว่าหัวใจเขากำลังไหวหวั่น

“ข้าฝันถึงใครบางคน...ที่อาจจะเคยรู้จักในอดีต เขาเหมือนจะผูกพันกับข้า...มากเกินกว่าที่ข้าจำได้”

อาศิรวิษเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งลงข้างฉัน แล้วเอ่ยเบา ๆ

“ไม่ว่าจะเป็นใครในอดีต...แต่ปัจจุบันเจ้ามีพี่ และตราบใดที่เจ้าต้องการ พี่จะไม่ปล่อยให้ใครมาแย่งเจ้าไปอีก” คำพูดนั้นอบอุ่นจนฉันเผลอเอียงไหล่ซบเขาเบา ๆ แต่ในความอบอุ่น…ฉันกลับรู้ว่าดวงญาณต้องสาปดวงแรก กำลังใกล้เข้ามา

ในยามเช้าฉันและอาศิรวิษถูกเรียกตัวเข้าเฝ้าเจ้าหลวงเป็นการส่วนตัว

“แม้พวกเจ้าจะนำบ่วงนาคบาศกลับมาได้ แต่พลังของมันยังไม่สมบูรณ์โดยแท้จริง เพราะจิตแห่งนาคราชเทวา ที่จะเติมเต็มพลังยังไม่ปรากฏ และดวงญาณต้องสาปจะเริ่มตามหาเจ้า ก่อนที่เจ้าได้พบมัน”

เหมือนเจ้าหลวงจะรู้บางอย่างล่วงหน้า ถึงได้เรียกฉันกับอาศิรวิษเข้าพบ

“แล้วหม่อมฉันควรจะทำเยี่ยงไร ท่านช่วยข้าได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ผณิทรเอ๋ย ชะตาของเจ้าซับซ้อนนัก แม้กายหยาบที่ปรากฎต่อหน้าพ่อตอนนี้จักเป็นผณิทร แต่ดวงจิตของเจ้ากลับหาใช่ไม่” เจ้าหลวงพูดขึ้น ทำเอาฉันเบิกตากว้างทันที หัวใจกระตุกวูบ แล้วหันไปมองอาศิรวิษ แต่สีหน้าของเขานิ่ง หรือเขารู้อยู่แล้วอย่างนั้นเหรอ?

“ท ท่านรู้?”

เจ้าหลวงไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้า

“แล้วท่านล่ะอาศิรวิษ?” ฉันหันไปถามอีกคน

“ต่อให้เจ้านางน้อยจักเป็นผู้ใด แต่สุดท้ายก็คือผณินทรอยู่ดีมิใช่หรือ?” อาศิรวิษตอบด้วยรอยยิ้ม เขาไม่มีแววโกรธเลยแม้แต่น้อย

ความอึดอัดที่ไม่ใช่ตัวตนเริ่มผ่อนคลาย ฉันโล่งใจขึ้นมาก หลังจากที่อาศิรวิษรู้ความจริง